Educational Challenges in the Republic of Colombia: Excelente acceso, baja calidad

Una ‘revolución silenciosa’ en educación

Cuando pensamos en Colombia en la actualidad, tal vez lo primero que se nos viene a la mente es el infame capo de la droga Pablo Escobar, promocionado en la exitosa serie de Netflix, Narcos; o tal vez el largo conflicto civil de décadas entre el gobierno colombiano y los grupos guerrilleros de izquierda, el Ejército de Liberación Nacional (ELN) o las Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia (Farc-EP), las cuales firmaron un acuerdo de paz con el gobierno a finales de 2016. A pesar de este contexto, Colombia es el segundo país en el que la mayor cantidad de personas han experimentado un período de crecimiento económico que redijo su pobreza en América Latina. Aclamado como el “milagro colombiano”, y más aún como una “revolución silenciosa” de la educación, Colombia lo ha logrado ampliando los resultados del aprendizaje de los estudiantes, subiendo el listón de la igualdad y la equidad de oportunidades en las escuelas, utilizando la recopilación y el análisis de datos para tomar decisiones informadas y crear políticas, y centrando una mayor cantidad de fondos en ver fructificar las reformas educativas.i

(Fuente: Educación en Colombia: aspectos destacados, OCED, 2016)

Estos logros educativos son, principalmente, el resultado de un control más estricto de las consecuencias de la turbulenta historia de conflictos socio-políticos desde 1948, cuando el candidato presidencial del partido Liberal, Jorge Eliécer Gaitán, fue asesinado y el hecho desató un proceso violento que resultó con el desplazamiento interno de millones de colombianos.ii Dicho control le permitió al gobierno colombiano introducir políticas como “De cero a siempre” en 2010, la cual es hoy el marco común que guía el desarrollo y el bienestar de la primera infancia con un enfoque holístico. Por otra parte, el modelo de “Nueva escuela”, introducido en 2014, amplía la educación rural en las regiones de menos recursos en Colombia, al hacerla más accesible y al enfocarse en la formación de maestros para ofrecer un ambiente estimulante y adaptado al contexto. Y, adicionalmente, el “Currículo 40×40”, un programa implementado por el antiguo secretario de educación de Bogotá, Óscar Sánchez, que incrementó el número de horas en los colegios a 40 en la semana, durante 40 semanas al año, para que los niños puedan participar en actividades extracurriculares, como deporte y arte.iii Estas políticas han aumentado el nivel y la calidad de la educación de los niños colombianos, como lo dejan ver algunas cifras recogidas por la OCED. Por una parte, la participación educativa de la primera infancia y de cuidado (ECED) y la educación terciaria han aumentado de un 40% a un 50%, respectivamente; en cuanto a la tasa de matriculación para menores entre los cero y cinco años, esta pasó de 16% a 41% entre el 2007 y 2013, logrando un incremento en la matriculación bruta del 57% al 76% entre 2002 y 2012.iv Este ha sido el caso en particular para las niñas, quienes entre 1900 y el 2000 vieron aumentar el promedio de años de estudio en un 23%, pasando de 3 a 3,7 años; un aumento en la finalización de su educación secundaria de 37% en 1989 a un 94% para 2011, y su representación en el mercado laboral pasó de un 30% al 43% entre 1990 y 2012.v

Un sistema educativo desigual

A pesar de estas acciones positivas, también es cierto que aún queda un largo camino para que Colombia establezca un sistema de educación basado en la igualdad, sin diferencias entre instituciones públicas y privadas, urbanas y rurales, que provea la misma calidad educativa para todos los estudiantes, y logre tanto el aumento de la matriculación neta y como el mantener la asistencia a lo largo de todo el ciclo de educación de los niños y niñas. En 2017, la organización Children Beyond Our Borders, la cual trabaja por la igualdad de oportunidades en la educación, reportó que 37,2% de estudiantes colombianos no siguen en sus estudios más allá de la enseñanza secundaria superior. Esto ha significado una brecha considerable en el número de colombianos que han obtenido un grado de Ph.D., con una proporción de 7 por cada millón de colombianos; 45,4% de estudiantes se retiraron de la universidad desde 2010, además de aproximadamente un 75% de estudiantes que se retiraron por completo de sus estudios hacia los 17 años; un estimado de 37% de estudiantes empezaron su educación más tarde; y un 41% repitieron por lo menos un grado a la edad de 15 años.vi Con respecto a la educación universitaria, la tasa elevada de abandono se debe principalmente a que el sistema está sobrecargado y fragmentado, pues hace falta un plan de estudios estandarizado que les permita a los estudiantes alcanzar este grado educativo en iguales condiciones, así como los bajos salarios para los profesores, lo que ha provocado una elevada tasa de absentismo. El gobierno colombiano invierte el 4,6% de su PIB en educación, y tan solo 0,5% de este presupuesto se destina a las zonas rurales. Esto podría explicar por qué dos de cada diez estudiantes de zonas rurales no puede acceder a la educación, con lo que se reproduce el vicioso ciclo de pobreza, desempleo y violencia.vii

En 2018, el Programa para la Evaluación Internacional de Alumnos de la OCDE, PISA, observó que más del 70% de estudiantes de enseñanza secundaria superior carecían de conocimientos básicos de lectura, escritura y aritmética, lo que suponía un obstáculo importante para acceder a las universidades que exigen aprobar el examen de acceso estandarizado ICFES. Las pruebas PISA miden los niveles de competencia en inglés, matemáticas, ciencias naturales, ciencias sociales y cívicas en los grados 3, 5, 9 y 11, y los políticos responsables de este sector aún no han logrado resolver el mayor índice de fracaso escolar en escuelas públicas en comparación a las privadas a la hora de presentar los exámenes.viii Unido a esto, a comienzos de la década de 2010 en el país se vivió un período de tensión debido al programa “Ser Pilo Paga”, una iniciativa que redirigía los fondos públicos a instituciones privadas para subsidiar a aproximadamente 32% de los estudiantes con mejores resultados en la prueba estandarizada nacional para sus estudios universitarios. Así, estos estudiantes con los mejores puntajes podían ingresar a universidades acreditadas, en su mayoría privadas, con becas o préstamos financieros. El programa fue suspendido en 2018, cuando un gran número de estudiantes se manifestaron en contra de la desigualdad injusta y le exigieron al presidente del momento, Iván Duque Márquez, aumentar el gasto para las universidades públicas cuyas matrículas seguían siendo una barrera de acceso para muchos.ix

Aún se mantiene el aparente desequilibrio de la demanda, en el sentido de que cada vez más estudiantes colombianos aspiran a una educación superior (con reportes de un crecimiento de 3.600 en 2001 a 6.276 en 2011), mientras a la vez se mantiene un bajo nivel de calidad, representado por lo que se conoce como “universidades de garaje”, instituciones que funcionan a la par con las instituciones de primer nivel que ocupan puestos relativamente altos en las clasificaciones regionales y mundiales.x Esto se ilustra aún más en la esfera de las oportunidades de educación entrante y saliente. Aunque los colombianos son la séptima población más grande que decide estudiar inglés o ingresar a la formación profesional en el extranjero, el país sigue siendo un destino poco atractivo para estudiantes extranjeros, excepto para los estudiantes venezolanos, quienes también enfrentan una barrera significativa.xi

Barreras para los refugiados de Venezuela

La crisis transversal que vive Venezuela desde 2015 ha provocado que millones de personas huyan del colapso social. Para noviembre de 2020, 1,7 millones de venezolanos estaban viviendo en Colombia, de los cuales aproximadamente 460.000 correspondían a menores en edad escolar.xii El gobierno colombiano y la sociedad civil demostraron su mejor lado al garantizar a los refugiados venezolanos acceso a los servicios de salud y escolarizar a casi 200.000 venezolanos en edad escolar, lo cual se facilitó debido a las similitudes culturales y lingüísticas entre ambas poblaciones.xiii No obstante, algunas barreras aún son evidentes en ciudades como Cúcuta, en donde se ha visto un alto número de niños fuera del sistema escolar y desempleo. Se estima que habría 22.350 venezolanos sin estudios de los 93.000 que viven en Cúcuta para 2020, en relación con el total de 361.433 menores colombianos sin estudio a nivel nacional.xiv Los estudiantes venezolanos y colombianos tienen dificultades para obtener habilidades básicas de alfabetización y aritmética, con niveles de 69% y 65%, 61% t 64%, 70% y 68%, y 93%y 94% respectivamente, cayendo por debajo de los niveles de referencia en fluidez lectora oral, capacidad de comprensión de lectura, y problemas sencillos de suma y resta.xv

Otro tema preocupante es el hecho de que los menores venezolanos sin estudios muestran signos más altos de aprendizaje social y emocional (SEL) que sus compañeros escolarizados, con 66% de los venezolanos y 63% de los colombianos respectivamente mostrando empatía en escenarios negativos hipotéticos. El 76% de los menores venezolanos sin estudios y jóvenes con discapacidades son víctimas de bullying escolar.xvi La UNESCO ha reconocido que otras barreras indirectas incluyen el costo del transporte, los uniformes, la alimentación y los útiles escolares, así como el hecho de que maestros provenientes de Venezuela se enfrentan a retos burocráticos para homologar sus credenciales y que estas sean reconocidas por las autoridades colombianas, lo que podría potencialmente reducir la falta de personal educativo y el hacinamiento en los colegios.xvii De acuerdo con el Comité Internacional de Rescate, estas barreras son el resultado de la sobrecarga al sistema educativo colombiano. Aunque esta organización también aplaude el acceso como un primer paso, pero aboga por mayor atención para que se incluyan a los menores sin estudio, combinando herramientas académicas y de aprendizaje social y emocional (SEL), aumentando la formación docente, y adhiriendo a la Ley de Convivencia de 2013, una directiva que busca que se implementen comités de co-existencia para todas las partes interesadas del sistema educativo.xviii

La pandemia de COVID-19

El brote de COVID-19 amplificó los retos socio-económicos y educativos en todo el territorio colombiano, dejando a muchos estudiantes en riesgo de retirarse de sus estudios por completo y entrar en el mercado laboral.xix En un artículo para el New York Times, Gloria Vásquez explica que graduarse, en Colombia, es un gran logro, ya que en el pasado la mayoría de colombianos no tienen las mismas oportunidades para educarse. Así, explica, “la violencia y el crimen son tan comunes aquí como el carro de helados que recorre la manzana cada tarde”, y muchos padres han trabajado en el pasado como recicladores, recorriendo las calles en busca de cualquier objeto de valor para intentar venderlo.xx La pandemia exacerbó los miedos ya existentes de que muchos menores abandonaran sus estudios, especialmente porque el 50% de los hogares colombianos no pueden pagar una conexión a internet, y los menores no cuentan con los medios digitales para seguir sus clases o completar sus tareas, ni mucho menos mantenerse en contacto con los maestros cuando cerraron las escuelas. Esto se tradujo en una carga adicional para padres muchas veces sin educación que debían asegurar la formación de sus hijos.xxi

Debido a las repercusiones económicas de la pandemia, se estima que 100.000 menores desertaron la escuela en 2020.xxii En entrevista para Peoples Dispatch, un maestro popular de secundaria, Harold García, explicaba que en las ciudades los colegios privados estaban mejor equipados para enfrentar el brote de la enfermedad y duplicaron el trabajo de los maestros que se apuraron a completar el currículo a la vez que aprendían cómo utilizar e incorporar métodos digitales de enseñanza.xxiii Además, García expresó su descontento con la administración del presidente Duque Márquez durante la pandemia, quien desvió recursos públicos que se necesitaban en educación hacia seguridad nacional y para asistir a los bancos.xxiv Los 1,5 millones de indígenas que viven en Colombia, por otra parte, acapararon la atención durante este tiempo. El grupo indígena más numeroso, el pueblo Wayúu, que habita predominantemente en la región de La Guajira, se vio gravemente afectado por el cierre del sector turístico, ya que el 90% de ellos trabajaba informalmente en él, y sólo el 10% tenía acceso suficiente a Internet para trabajar o aprender a distancia.xxv Las iniciativas de la Fundación El Origen aumentaron el acceso de los niños indígenas a la educación virtual en términos de lengua, mediante el uso de aplicaciones, y dotando a 260 niños wayuu de tabletas, que a la vez apoyan los pasos para ampliar la lengua de enseñanza a las 64 lenguas que se hablan fuera del español oficial y ayudan a los pueblos indígenas a romper el ciclo de la pobreza.xxvi

Por último, la COVID-19 puso a los niños en un riesgo significativo de ser reclutados por los grupos guerrilleros restantes como niños soldados, haciendo retroceder los esfuerzos logrados a través del plan nacional 2019 y el Caso No. 7 de la Jurisdicción Especial para la Paz, que tiene como objetivo prevenir el reclutamiento y la violencia sexual contra los niños. Así mismo, se reconoce el trabajo positivo que realizan las organizaciones de la sociedad civil como las Misiones Salesianas y Missioni Don Bosco Onlus para garantizar el acceso a la educación.xxvii Es una estrategia conocida de estos grupos dirigirse a niños que viven en regiones rurales y proceden de un entorno socioeconómico pobre, por lo que son más fáciles de coaccionar debido a su falta de acceso a la educación y a la formación profesional, pero a menudo se convierten en escudos humanos, porteadores, espías, niñas novias, esclavas sexuales o se utilizan para actividades laborales en el actual conflicto civil con el gobierno colombiano.xxviii Para hacer frente a este problema persistente, el Proyecto Borgen ha hecho recientemente un llamamiento al gobierno colombiano para que aplique políticas y medidas más estrictas que desincentiven el reclutamiento, así como para que se exija a la comunidad internacional que adopte planes de ayuda exterior más sustanciales que apunten más hacia un progreso holístico y colectivo.xxix

***

El sistema educativo colombiano ha dado pasos positivos que han dado grandes resultados en el acceso a la educación. Aún así, destaca la calidad asequible y valiosa en los resultados que la educación debe preparar a los estudiantes para alcanzar niveles superiores de educación o entrar en el mercado laboral. A nivel mundial, la educación es un activo importante que demuestra que los beneficios superan los costes de inyectar tiempo y financiación para impulsar el acceso, la calidad, los resultados y el valor que cada niño recibe a través de su educación, sirviendo como momentos cruciales que definen su futuro y el de sus países. De esta manera, Colombia no sólo atendería la otra mitad del Objetivo 4 de los Objetivos de Desarrollo Sostenible en materia de calidad, sino que reforzaría sus avances para reducir la pobreza, establecer mecanismos duraderos de resolución pacífica y justa, dinamizar el crecimiento económico, alcanzar niveles más robustos de salud y bienestar, y cerrar las brechas de desigualdad que aún persisten.

Escrito por Karl Baldacchino

Editado por Olga Ruiz Pilato

Traducido por Ana María Ocampo Cuesta, del original Educational Challenges in the Republic of Colombia: Great Access, Little Quality.

i Organization for Economic Cooperation and Development (2016) ‘Education in Colombia: Highlights’, pp. 2-3; see also Trines, S. (2020) ‘Education in Colombia’. World Education News + Reviews. Available online from: https://wenr.wes.org/2020/06/education-in-colombia-2/ [Accessed on 27/03/2022[.

ii Ventura, R. C. (2018) ‘Girls’ Education in Colombia Continues to on the Path of Progress’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/girls-education-in-colombia/ [Accessed 27/03/2022]; see also Gozzo, F. (2022) ‘The Struggle of Child Soldiers in Colombia’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/child-soldiers-in-colombia/ [Accessed on 27/03/2022].

iii Ibid.; see also ‘Education in Colombia’; see also Solivan, M. (2014) ‘A City’s Push for Access and Quality Education for All: Report on a Recent Visit to Bogota’. Brookings. Available online from: A City’s Push for Access and Quality Education for All: Report on a Recent Visit to Bogotá (brookings.edu) [Accessed on 27/03/2022]; see also ‘Education in Colombia: Highlights’, pp. 6 & 8.

iv ‘Education in Colombia: Highlights’, pp. 4, 6 & 10.

v ‘Girls’ Education in Colombia Continues to on the Path of Progress’.

vi Moutter, C. (2017) ‘Colombia’s Education System’. Children Beyond Our Borders. Available online from: http://www.chbob.org/blog/colombias-education-system [Accessed on 27/03/2022]; see also ‘Education in Colombia’; see also Education in Colombia: Highlights’, pp. 6-7, 8 & 10.

vii Ibid.; see also ‘Education in Colombia’.

viii ‘Education in Colombia’; ‘Education in Colombia: Highlights’, p. 10

ix Ibid.; see also Alexandra, Z. (2020) ‘In Colombia, the Pandemic is Widening Inequality in Access to Education’. Peoples Dispatch. Available online from: https://peoplesdispatch.org/2020/05/29/in-colombia-the-pandemic-is-widening-inequality-in-access-to-education/ [Accessed 27/03/2022].

x Ibid.

xi Ibid.

xii International Rescue Committee (2020) ‘Colombia’s Education Crisis: Results from a Learning Assessment of Colombian and Venezuelan Children’, p. 2.

xiii Ibid.; see also ‘Education in Colombia’; see also United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization (2020) ‘Significant Efforts by Colombia Ensure that Nearly 200,000 Children and Youth Have access to the Education System’. Available online from: https://en.unesco.org/news/significant-efforts-colombia-ensure-nearly-200000-venezuelan-children-and-youth-have-access [Accessed on 28/03/2022].

xiv Ibid.

xv Ibid., pp. 3 & 4; see also ‘Significant Efforts by Colombia Ensure that Nearly 200,000 Children and Youth Have access to the Education System’.

xvi Ibid., p.5.

xvii ‘Significant Efforts by Colombia Ensure that Nearly 200,000 Children and Youth Have access to the Education System’.

xviii Ibid., pp. 5 & 6.

xix ‘Education in Colombia’; see also Turkewitz, J. (2021) ‘1+1 = 4? Latin American Confronts a Pandemic Education Crisis’. The New York Times. Available online from: https://www.nytimes.com/2021/06/26/world/americas/latin-america-pandemic-education.html [Accessed 28/03/2022]; see also ‘In Colombia, the Pandemic is Widening Inequality in Access to Education’.

xx 1+1 = 4? Latin American Confronts a Pandemic Education Crisis’.

xxi Ibid.; see also ‘In Colombia, the Pandemic is Widening Inequality in Access to Education’.

xxii Pope, L. (2021) ‘Virtual Learning for Colombia’s Indigenous People’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/colombias-indigenous-people/ [Accessed on 28/03/2022].

xxiii ‘In Colombia, the Pandemic is Widening Inequality in Access to Education’.

xxiv Ibid.

xxv ‘Virtual Learning for Colombia’s Indigenous People’.

xxvi Ibid.; see also ‘Education in Colombia’.

xxvii ‘The Struggle of Child Soldiers in Colombia’.

xxviii Ibid.

xxix Ibid.

Ilham Tohti: An Activist Smiling in the Face of Injustice (Urdu)

الہام توہتی،* بیجنگ منزو یونیورسٹی میں ایغور نسل کے سابق معاشیات کے پروفیسر، جنہیں حال ہی میں گارڈین نے ‘چین کا منڈیلا’ کہا ہے، کو 14 جنوری 2014 کو علیحدگی پسندی، نسلی منافرت کو ہوا دینے اور دہشت گردانہ سرگرمیوں کی حمایت کرنے کے الزام میں حراست میں لیا گیا تھا۔ چینی حکومتی پالیسیوں پر کھلی تنقید۔ اس کی گرفتاری کے بعد، 17 اور 18 ستمبر 2014 کے درمیان دو روزہ شو ٹرائل، جس کی وجہ سے اس کی مذمت اور عمر قید کی سزا ہوئی، بہت سے غیر ملکیوں کے ساتھ ساتھ ملکی مبصرین، دوستوں اور تنظیموں کے لیے ایک بڑا صدمہ تھا جنہوں نے الہام کی حمایت کی۔ اقلیتی ایغوروں کی خودمختاری، لسانی، ثقافتی اور مذہبی حقوق کا دفاع کرنے کے لیے ان کی نمایاں، دھمکی آمیز اور سب سے اہم سرگرمی۔ اویغور ترک زبان بولنے والے اور عام طور پر مسلم گروہ ہیں، جو زیادہ تر سنکیانگ ایغور خود مختار علاقے (اب سے XUAR) میں آباد ہیں۔ الہام کو ‘اویغور لوگوں کا ضمیر’ کہا جاتا ہے۔

Background

الہام کی سرگرمی 1994 میں اس وقت شروع ہوئی جب اس نے XUAR میں ایغوروں کی طرف سے ہونے والی خلاف ورزیوں کے بارے میں لکھنا شروع کیا۔ 2006 میں، اس نے آن لائن توجہ اس وقت مبذول کرائی جب اس نے اور دیگر اسکالرز نے uighurbiz.org پر ویب سائیٹ ‘Uyghur Online’ کی مشترکہ بنیاد رکھی۔ یہ ویب سائٹ چینی زبان کا پلیٹ فارم تھا جو ایغور اقلیت اور ہان چینیوں کے درمیان جاری تقسیم کو ختم کرنے کی کوشش کرتا تھا۔ پلیٹ فارم نے بنیادی طور پر ایک جگہ کے طور پر کام کیا جس پر الہام ایغور آواز کو ملکی اور بین الاقوامی سطح پر سنا سکتا تھا۔ اس میں یہ بتایا گیا کہ کس طرح اویغوروں کی حالت زار میں یہ محسوس ہوتا ہے کہ وہ کس طرح عام معاشرے کی طرف سے حقارت کی نگاہ سے دیکھتے ہیں اور چینی حکومت نے سماجی و اقتصادی ترقی کے حوالے سے انہیں بھلا دیا ہے۔ الہام ہان کو ایک کھلے، پرامن اور عقلی پلیٹ فارم پر مدعو کرے گا تاکہ ان کے مختلف خیالات پر بحث اور بحث کی جا سکے کیونکہ، جیسا کہ اس نے زور دیا، ہان ایغوروں کے دشمن نہیں تھے، باوجود اس کے کہ ان کے ساتھ امتیازی اور اکثر متشدد رویہ اختیار کیا جاتا ہے۔

اپنی ویب سائٹ کے ذریعے، الہام نے ایک پرامن اور جامع نقطہ نظر کو فروغ دیا اور کبھی بھی تشدد کو اکسایا یا اس کی حوصلہ افزائی نہیں کی۔ وہ حکومتی قوانین یا شہری معاشرے میں موجود بنیادی معاہدوں سے تصادم کے بارے میں محتاط تھا۔ تاہم، ویب سائٹ نے چینی حکومت کے غصے کو اپنی طرف متوجہ کرنا شروع کر دیا، جس نے پہلی بار جون 2008 میں چین کے اولمپک گیمز کی میزبانی سے قبل ویب سائٹ کو بند کر دیا۔ حکومت نے بند کی وجہ اس بنیاد پر دی کہ اس نے بیرون ملک مقیم نام نہاد اویغور انتہا پسندوں سے روابط کو عام کیا۔ XUAR کے دارالحکومت ارومچی میں بڑے نسلی فسادات، اور 5 جولائی 2009 کو اسلام کے زیادہ جارحانہ مطالعہ سے متاثر دہشت گردانہ حملوں کے نتیجے میں تقریباً 200 لوگ مارے گئے، 18,000 کو حراست میں لیا گیا، اور 34 سے 37 کے درمیان لاپتہ ہوئے۔ اس کے بعد الہام نے اس واقعے کے بارے میں کھل کر بات کی اور غائب رہنے والوں کے نام اور چہرے شائع کیے، جس کے نتیجے میں اسے 14 جولائی کو تقریباً پانچ ہفتوں تک گھر میں نظربند رکھا گیا اور بعد ازاں بین الاقوامی دباؤ کے بعد اسے رہا کر دیا گیا۔

ایک اور اہم لمحہ اس وقت آیا جب الہام اور اس کی بیٹی، جیور، امریکہ جانے والی فلائٹ میں سوار ہونے کے لیے ہوائی اڈے پر تھے کیونکہ الہام کو انڈیانا یونیورسٹی میں بطور وزٹنگ اسکالر پوزیشن لینا تھی۔ اسے حکام نے روکا، مارا پیٹا، حراست میں لیا اور جیور کو اکیلے امریکہ جانے والی پرواز میں دیکھا۔ اس واقعے نے الہام کی کہانی کے عروج کو نشان زد کیا۔ اکتوبر 2013 میں، ایک اویغور خاندان نے اپنی جیپ کو تیانان مین اسکوائر کے جنگشوئی پل پر ٹکر مار دی تھی، جس میں آگ لگ گئی تھی۔ چینی حکومت نے اسے ایک دہشت گردانہ حملہ قرار دیا، جس کے نتیجے میں الہام نے برطانیہ، فرانس اور امریکہ کے غیر ملکی میڈیا پر اپنی مرئیت بڑھا دی، اور 2 نومبر کو ‘سیاسی پولیس اہلکاروں’ نے الہام کی کار پر حملہ کیا جب وہ جا رہا تھا۔ ہوائی اڈے اپنی ماں کو لینے کے لیے۔ حکام نے تشدد اور دھمکیوں کا استعمال کیا، اگر اس نے غیر ملکی میڈیا سے بات کرنا بند نہیں کیا تو اس کے خاندان کی جان کو خطرہ ہے۔ الہام پر اپنی آواز کے خدشات کو ختم کرنے کے لیے دباؤ ڈالنے کے بعد، اس نے اپنے ذاتی دوستوں سے اپنی حفاظت کے بارے میں تشویش کا اظہار کرنا شروع کر دیا اور، کسی حد تک، ریڈیو فری ایشیا کے ایغور سروس کے رپورٹر، میھرے عبدلیم کو ٹیلی فون پر بیان دیتے ہوئے، اس نگرانی میں۔ ریاستی سیکورٹی ایجنٹس کی طرف سے اس پر بڑھتے ہوئے جذبات میں اضافہ ہوا اور ایسا محسوس ہوا جیسے جلد ہی اس کی آواز خاموش ہو جائے گی۔ اس تشویش کی بنیاد پر، اس نے اپنے آخری الفاظ کو حراست میں لینے کے بعد ہی ریکارڈ کرنے اور شائع کرنے کو کہا۔

Arrest, violations, and a show trial

جنوری 2014 میں، 20 کے قریب پولیس اہلکاروں نے بیجنگ میں الہام کے اپارٹمنٹ پر چھاپہ مارا اور اسے اس کے دو چھوٹے بچوں کے سامنے مارا۔ انہوں نے اسے حراست میں لے لیا اور اس کی ویب سائٹ کو مستقل طور پر بند کر دیا۔ اگلے دن، چینی وزارت خارجہ کے ترجمان، ہانگ لی نے وضاحت کی کہ انہیں ‘مجرمانہ طور پر حراست میں لیا گیا’۔ اس کی حراست کے الزامات کا انکشاف فروری میں اس وقت ہوا جب بیورو آف پبلک سیکیورٹی نے ‘علیحدگی پسندی’ – ایک مبہم اکاؤنٹ جو سزائے موت کی اجازت دیتا ہے – اور اس کی ویب سائٹ سے پیروکاروں کو بھرتی کرنے کے لیے اس کی باقاعدہ گرفتاری کا اعلان کیا۔ اس کی گرفتاری نے اس بنیاد پر الہام کی حمایت کی ایک لہر کو جنم دیا کہ اس نے XUAR کی آزادی کے مطالبات کے خلاف بظاہر بحث کی تھی اور وہ اس خطے کے حق میں تھا جو چین کا ایک حصہ رہ گیا تھا۔. ویب سائٹ فارن پالیسی نے الہام کے کئی ذخیرہ شدہ مضامین پر ان کا تجزیہ ان کے ثبوتی ریکارڈ کے حصے کے طور پر شائع کیا، اور کہیں بھی انہیں علیحدگی یا آزادی کا کوئی براہ راست یا بالواسطہ اظہار نہیں ملا۔ الہام کو پانچ ماہ تک نامعلوم مقام پر رکھا گیا، اسے خاندان یا دوستوں سے کسی بھی قسم کے رابطے سے روک دیا گیا، اور 26 جون تک اپنے وکیل لی فانگ پنگ سے ملنے سے روک دیا گیا، جب لی نے اطلاع دی کہ الہام کو پہلے 20 دنوں کے دوران بیڑیوں میں جکڑا گیا تھا۔ اسے حراست میں لیا گیا اور مارچ کے پہلے 10 دنوں تک حلال کھانے سے انکار کر دیا گیا۔ یہ کارروائیاں بین الاقوامی قانون کی خلاف ورزی ہیں اور دلیل کے طور پر ظالمانہ، غیر انسانی، توہین آمیز سلوک یا سزا کے دائرہ کار میں آتی ہیں۔ بہت سے لوگ یقین رکھتے ہیں اور ڈرتے ہیں کہ الہام نے ممکنہ طور پر اذیتیں برداشت کی ہوں گی۔

الہام نے اپنی جلد بازی اور غیر منصفانہ آزمائش کے آٹھ ماہ کے بعد صرف اپنے خاندان کو دیکھا۔ اسے 23 ستمبر تک قصوروار پایا گیا اور عمر قید کی سزا سنائی گئی، لیکن وہ اپنے خلاف لگائے گئے تمام الزامات سے انکار کرتا ہے۔ مقدمے کی سماعت کے دوران، پراسیکیوٹرز نے کہا کہ الہام اپنی کلاسوں میں دہشت گردوں کو ہیرو کے طور پر پیش کر رہا تھا، ‘اویغور سوال’ کو بین الاقوامی شکل دے رہا تھا، اور طالب علم کی شہادتوں کا استعمال کر رہا تھا جن کے بارے میں یہ خیال کیا جاتا ہے کہ اسے زبردستی حاصل کیا گیا ہے۔ الہام کی گرفتاری کے بعد کچھ طالب علموں کو جبری پٹیوں کی تلاشی کا سامنا کرنا پڑا، انہیں حراست میں لے لیا گیا، اور کچھ طویل عرصے تک لاپتہ رہے، اس طرح استغاثہ کی جانب سے ایک مجرمانہ مقدمہ بنانے کی کوشش کو اجاگر کیا گیا جس میں یہ الزام لگایا گیا تھا کہ الہام وہ پرامن شخص نہیں تھا جس نے خود کو ظاہر کیا تھا۔ اس کے بجائے چینی سیکورٹی کی نظر میں خطرناک تھا اور اسے بند کر کے خاموش ہونا پڑا۔

Behind Ilham’s struggle

لیکن الہام توحی کا معاملہ دراصل کیا ہے؟ عوامی جمہوریہ چین (PRC) کے قیام کے بعد سے ہی ایغور-ہان کشیدگی موجود ہے، وقتاً فوقتاً بدامنی پھیلتی رہتی ہے اور اویغوروں کے خلاف سخت پالیسیاں شروع ہوتی ہیں، خاص طور پر مارچ 2013 میں شی جن پنگ کے حکومت سنبھالنے کے بعد اور بعد میں۔ اسی سال دسمبر میں XUAR کے لیے ‘عظیم الشان اسٹریٹجک پلان’ کی نقاب کشائی کی، جس میں الہام نے خدشات کا اظہار کیا کہ ایغوروں پر دباؤ بڑھنے والا ہے۔ چینی حکومت نے اس مسئلے کو ‘اویغور سوال’ یا ‘سنکیانگ مسئلہ’ کے طور پر تشکیل دیا ہے جسے انہوں نے سینیفیکیشن کے عمل کے ذریعے حل کرنے کی کوشش کی ہے، جو چینی تاریخ میں کئی صدیوں سے موجود ہے اور اس میں انضمام کو فروغ دینے کی بجائے انضمام.[i] بعد ازاں اس نے ہان چینیوں کو ان پالیسیوں کے ذریعے خطے میں ہجرت کرنے کی ترغیب دی جو ایغوروں پر ہان کی حمایت کرتی تھیں، اور جس کے نتیجے میں سماجی و اقتصادی ترقی میں عدم توازن پیدا ہوا۔ الہام چین کی سنسر شپ ٹیکنالوجی اور قوانین کے استعمال کا شکار ہوا، جہاں آج سینا ویبو کی ٹویٹر جیسی ایپ پر ایک پوسٹ بھی اس کے مصنف کو جیل بھیج سکتی ہے اگر وہ بظاہر چینی حکومت پر تنقید کرتا ہے۔ الہام کی قید ثابت کرتی ہے کہ چینی حکومت ایغوروں اور ہان کے درمیان پل کو تسلیم نہیں کرتی۔ مارچ 2014 میں کنمنگ ٹرین اسٹیشن میں ہان چینیوں پر اویغوروں کے مبینہ دہشت گردانہ حملے کے جواب میں، حکومت نے ‘دہشت گردی کے خلاف عوامی جنگ’ کا اعلان کیا اور 2014 کے دوران علماء، کارکنوں، صحافیوں، مصنفین اور انسانی حقوق کے وکلاء کو نشانہ بنایا۔. بنیادی تضاد یہ ہے کہ انٹرنیٹ انسانوں کو جغرافیائی، سماجی، ثقافتی اور لسانی سرحدوں سے جوڑنے کے لیے بنیادی ٹول کے طور پر کام کرتا ہے اور جس پر آج کی تجارت اور مواصلات کا زیادہ تر حصہ ہوتا ہے۔ اس کے بجائے، چینی حکومت کی ‘عظیم فائر وال’ غیر ملکی مواد کے استعمال کو چین میں داخل ہونے سے روکتی ہے اور چین کی تصویر، مفادات اور پالیسیوں کے منظور شدہ بیانیے کے مطابق ڈیجیٹل مواد کو سنسر اور کنٹرول کرنے کے لیے انٹرنیٹ کو ایک بلڈجوننگ ٹول کے طور پر استعمال کرتی ہے، جو کہ اس کے پھیلاؤ کو مجرم قرار دیتی ہے۔ ‘افواہیں’ آن لائن اور سیاسی رائے یا بیانات کا اشتراک کرنے والے کسی بھی آن لائن اکاؤنٹ کے لیے پہلے سے رجسٹریشن کی شرط قائم کرنا۔.

اس تحریر کے مصنف کے طور پر، اور بروکن چاک میں اپنے ساتھیوں کے ساتھ، میں الہام توہتی اور ان جیسے بہت سے دوسرے لوگوں کی المناک کہانی سے گہرا تعلق محسوس کرتا ہوں کیونکہ میرا بھی ایک ذاتی بلاگ ہے جہاں میں موجودہ عالمی کے بارے میں اپنے خدشات پر بات کرتا ہوں۔ معاملات جس طرح سے الہام نے اپنے ‘برج بلاگ’ کے ذریعے اظہار رائے کی آزادی کا استعمال کیا، وہ کوئی جرم نہیں ہے، اور نہ ہی اسے بلاجواز طور پر الہام کو دہشت گردی کا حامی، منشیات فروش، ہتھیار بیچنے والا، یا ایک امریکی ایجنٹ قرار دینا چاہیے۔ اس نے واقعی اویغور اور ہان کو بات چیت میں مشغول کرنے، ان کے اختلافات کو نظر انداز کرنے اور عام لوگوں کی طرح زیادہ متحد ہونے کی کوشش کی۔. اس نے اویغوروں کے بارے میں دوسروں کو تعلیم دینے کے پرامن اور باخبر طریقے استعمال کرنے کا انتخاب کیا جو اس بیانیے کی مخالفت کرتے ہیں جو انہیں دہشت گرد، برائی، اور چینی معاشرے کی بنیادوں کے لیے سلامتی کے خطرات سے دوچار کرتا ہے۔ اس کے بجائے، وہ XUAR میں نسلی ایغوروں کے لیے ایک سیاسی شہید بن گیا، جس نے انسانی حقوق اور آزادیوں کا دفاع کرنے اور اسے وسعت دینے کے لیے متعدد ایوارڈز حاصل کیے، اور ایک ایسی روشنی جو 2017 سے چین کے حراستی کیمپوں میں ایغوروں کو درپیش نازک صورتحال پر روشنی ڈالتی رہی، جہاں انسانی حقوق کی بے شمار خلاف ورزیاں مار پیٹ، تشدد، عصمت دری، قتل، جبری مشقت اور ایغور خواتین کی نس بندی کی شکل اختیار کر لیتی ہیں۔

آخر کار، الہام کو ایک باشعور اور بہادر کے طور پر یاد کیا جاتا ہے اور چینی حکام کی ناانصافیوں اور دھمکیوں کے سامنے سر اٹھاتے ہوئے، نسلی ایغوروں کے لیے لڑنے کے لیے ایک مہم اور عزم کے ساتھ یاد کیا جاتا ہے۔

* To read and learn more about Ilham Tohti, there is a recent publication named ‘We Uyghurs Have No Say: An Imprisoned Writer Speaks’ (Verso Books). It is a series of collected essays and articles by Ilham prior to his detention. A paperback and eBook version are available at: https://bit.ly/3wiP6Mv

Written by Karl Baldacchino

Edited by Olga Ruiz Pilato

Translated by Mahnoor Tariq from https://brokenchalk.org/ilham-tohti-an-activist-smiling-in-the-face-of-injustice/

Sources;

[i] Kennedy, H. (2022) ‘We Uyghur’s Have No Say by Ilham Tohti Review – A People Ignored’. The Guardian. Available online from: https://www.theguardian.com/books/2022/mar/09/we-uyghurs-have-no-say-ilham-tohti-review-background-genocide-china [Accessed on 20/03/2022].

[ii] Makinen, J. (2014) ‘China’s Detention of Uighur Professor Ilham Tohti Worries U.S.’. Los Angeles Times. Available online from: https://www.latimes.com/world/worldnow/la-fg-wn-china-detention-professor-20140117-story.html#axzz2qljh0LfJ [Accessed on 19/03/2022]; see also Wong, E. (2014) ‘Uighur Scholar Ilham Tohti Goes in Trial in China on Separatist Charges’. The New York Times. Available online from: https://www.nytimes.com/2014/09/18/world/asia/separatism-trial-of-ilham-tohti-uighur-scholar-begins-in-china.html?_r=0 [Accessed on 19/03/2022]; see also Wertime, D. (2014) ‘An Internet Where Nobody Says Anything’. China File. Available online from: https://www.chinafile.com/reporting-opinion/media/internet-where-nobody-says-anything [Accessed on 19/03/2022]; see also Amnesty International, ‘Academicus Ilham Tohti: Levenslang Gevangengezet’. Available online from: https://www.amnesty.nl/wat-we-doen/themas/sport-en-mensenrechten/ilham-tohti [Accessed on 19/03/2022]; see also Denyer, S. & Rauhala, E. (2016) ‘To Beijing’s Dismay, Jailed Uighur Scholar Winds Human Rights Award’. The Washington Post. Available online from: https://www.washingtonpost.com/world/to-beijings-dismay-jailed-uighur-scholar-wins-human-rights-award/2016/10/11/d07dff8c-8f85-11e6-81c3-fb2fde4e7164_story.html [Accessed on 19/03/2022]; see also PEN America, ‘Ilham Tohti’. Available online from: https://pen.org/advocacy-case/ilham-tohti/ [Accessed on 19/03/2022].

[iii] Woeser, T. (2009) ‘Interview with Uyghur Scholar Ilham Tohti’. YouTube. Available online from: https://www.youtube.com/watch?v=aQT0iN1nMk8 [Accessed on 19/03/2022]; see also ‘An Internet Where Nobody Says Anything’; see also Johnson, I. (2014) ‘”They Don’t Want Moderate Uighurs”’. China File. Available online from: https://www.chinafile.com/library/nyrb-china-archive/they-dont-want-moderate-uighurs [Accessed on 19/03/2022].

[iv] ‘An Internet Where Nobody Says Anything’; see also ‘To Beijing’s Dismay, Jailed Uighur Scholar Winds Human Rights Award’; see also Tom Lantos Human Rights Commission, ‘Ilham Tohti’. United States Congress. Available online from: https://humanrightscommission.house.gov/defending-freedom-project/prisoners-by-country/China/Ilham%20Tohti#:~:text=Biography%3A%20Ilham%20Tohti%20is%20a,regional%20autonomy%20laws%20in%20China. [Accessed on 19/03/2022].

[v] ) ‘Interview With Uyghur Scholar Ilham Tohti’; see also PEN America (2014) ‘Ilham Tohti: 2014 PEN/Barbara Goldsmith Freedom to Write Award Winner’. YouTube. Available online from: https://www.youtube.com/watch?v=gm6YLWrnKPw [Accessed 19/03/2022].

[vi] Ibid.

[vii] ‘Ilham Tohti’. United States Congress; see also ‘An Internet Where Nobody Says Anything’.

[viii] known as 7/5 due to it being a sensitive date in China

[ix] ‘They Don’t Want Moderate Uyghurs’; see also PEN America, ‘Ilham Tohti’; see also Tohti, I. (2013) ‘The Wounds of the Uyghur People Have Not Healed’. Radio Free Asia. Available online from: https://www.rfa.org/english/commentaries/wounds-07052013134813.html [Accessed on 19/03/2022]; see also ‘To Beijing’s Dismay, Jailed Uighur Scholar Winds Human Rights Award’.

[x] PEN America, ‘Ilham Tohti’.

[xi] Ibid.; see also ‘They Don’t Want Moderate Uyghurs’; see also Tohti, I. (2013) ‘Uyghur Scholar Tohti Speaks About His Concerns Before Detention’. Radio Free Asia. Available online from: https://www.rfa.org/english/news/uyghur/interview-02072014182032.html [Accessed on 19/03/2022]; see also ‘China’s Detention of Uighur Professor Ilham Tohti Worries U.S.’.

[xii] ‘Uyghur Scholar Tohti Speaks About His Concerns Before Detention’; see also ‘They Don’t Want Moderate Uyghurs’.

[xiii] PEN America, ‘Ilham Tohti’; see also ‘China’s Detention of Uighur Professor Ilham Tohti Worries U.S.’; see also ‘Ilham Tohti’. United States Congress; see also ‘An Internet Where Nobody Says Anything’.

[xiv] ‘An Internet Where Nobody Says Anything’

[xv] Ibid.; see also ‘Uighur Scholar Ilham Tohti Goes in Trial in China on Separatist Charges’; see also Cao, Y. (2014) ‘China in 2014 Through the Eyes of a Human Rights Advocate’. China File. Available online from: https://www.chinafile.com/reporting-opinion/china-2014-through-eyes-human-rights-advocate [Accessed on 20/03/2022].

[xvi] ‘Academicus Ilham Tohti: Levenslang Gevangengezet’; see also ‘An Internet Where Nobody Says Anything’; see also ‘Uighur Scholar Ilham Tohti Goes in Trial in China on Separatist Charges’; see also ‘China in 2014 Through the Eyes of a Human Rights Advocate’.

[xvii] ‘An Internet Where Nobody Says Anything’; see also ‘China in 2014 Through the Eyes of a Human Rights Advocate’; see also ‘China’s Detention of Uighur Professor Ilham Tohti Worries U.S.’; see also ‘They Don’t Want Moderate Uyghurs’; see also ‘To Beijing’s Dismay, Jailed Uighur Scholar Winds Human Rights Award’.

[xviii] PEN America, ‘Ilham Tohti’; see also European Foundation for South Asia Studies, ‘Language, Religion, and Surveillance: A Comparative Analysis of China’s Governance Models in Tibet and Xinjiang’. Available online from: https://www.efsas.org/publications/study-papers/comparative-analysis-of-governance-models-in-tibet-and-xinjiang/ [Accessed on 20/03/2022].

[xix] Ibid.; see also ‘China in 2014 Through the Eyes of a Human Rights Advocate’; see also ‘An Internet Where Nobody Says Anything’.

[xx] ‘An Internet Where Nobody Says Anything’; see also ‘China in 2014 Through the Eyes of a Human Rights Advocate’.

[xxi] Ibid.

[xxii] Ilham Tohti is the recipient of PEN America’s 2014 PEN/Barbara Goldsmith Freedom to Write Award, the 2016 Martin Ennals Award for human rights defenders who show deep commitment and face great personal risk, Liberal International’s 2017 Prize for Freedom, was nominated in 2019 and 2020 for the Nobel Peace Prize, and awarded in 2019 Freedom Award by Freedom House, the Vaclav Havel Human Rights Prize by the Parliamentary Assembly of the Council of Europe (PACE), and the Sakharov Prize for Freedom of Thought.

[xxiii] ‘We Uyghur’s Have No Say by Ilham Tohti Review – A People Ignored’; see also ‘Academicus Ilham Tohti.

*cover photo taken from: https://www.omct.org/fr/ressources/declarations/ilham-tohti-2016-martin-ennals-award-laureate-for-human-rights-defender

Πώς οι Ταλιμπάν κατάργησαν τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν

by Leticia Cox

Όταν μιλάμε για τους Ταλιμπάν, εννοούμε καταπίεση της γυναίκας, υποβάθμιση της θέσης της και του ρόλου της στην κοινωνία. Όταν μιλάμε για τους Ταλιμπάν, εννοούμε ότι οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην εργασία, αλλά ασχολούνται μόνο με τις δουλειές στο σπίτι και την ανατροφή των παιδιών. Αυτό σημαίνει καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων για τις γυναίκες που ζουν με φόβο και χωρίς αξιοπρέπεια.

Η πλειοψηφία στο Αφγανιστάν, μεταξύ αυτών και κάποιοι Ταλιμπάν, δεν πιστεύει πως οι γυναίκες και τα κορίτσια πρέπει να αποκλείονται από την εκπαίδευση, καθώς αυτό θα έχει συνέπειες σ’ όλο το έθνος.

Μετά την ανακοίνωση για την απαγόρευση τους στα πανεπιστήμια, φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν για την απόφαση αυτή και πολλοί καθηγητές παραιτήθηκαν.

Μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και το Κατάρ εξέφρασαν για την θλίψη τους και προέτρεψαν τους Ταλιμπάν να αναιρέσουν την απόφαση.

”Η απόφαση αυτή δεν βασίζεται στην θρησκεία ή στην κουλτούρα” εξηγεί η 26χρονη Husna Jalal πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών από την Καμπούλ.

Η Jalal έφυγε από το Αφγανιστάν πέρυσι τον Αύγουστο, αφού οι Ταλιμπάν πήραν υπό τον έλεγχό τους την Καμπούλ. Η Jalal εργαζόταν για 4 χρόνια στην Καμπούλ, αφού πήρε το πτυχίο της, αλλά όπως πολλές εργαζόμενες Αφγανές γυναίκες, κατάλαβε ότι θα επιβαλλόταν αυστηρή Σαρία σύντομα, μετά την κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν.

”Με στεναχωρεί να βλέπω να παραβιάζονται τα θεμελιώδη δικαιώματα των αδερφών μου. Τις είδα να βγαίνουν στον δρόμο ζητώντας ελευθερία και ισότητα και πώς οι δυνάμεις των Ταλιμπάν διέλυσαν με την βία το πλήθος και καταπάτησαν την ελευθερία του λόγου” λέει η Jalal. ”Άνθρωποι από όλο τον κόσμο χρειάζεται να ενώσουν τις φωνές τους για τις αδερφές μου, οι Ταλιμπάν μας έχουν καταστρέψει όλες τις ελπίδες”.

Οι Ταλιμπάν, γνωστοί ως Ταλίμπ, που ήθελαν να τελειώσουν τους πολέμαρχους στο Αφγανιστάν με την αυστηρότερη επιβολή Σαρίας από το 1996 κατέλαβαν την χώρα το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν δια της βίας το 2021.

Εδώ και δεκαετίες η Σαρία είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα παγκοσμίως. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ)  έχει κρίνει αρκετές υποθέσεις σχετικά με την Σαρία τονίζοντας ότι ”η Σαρία έρχεται σε αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας”. Μερικές παραδοσιακές πρακτικές οδηγούν στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά στις γυναίκες και στο δικαίωμά τους στην παιδεία.

Όταν ήρθαν οι Ταλιμπάν, κατάργησαν το υπουργείο για την Γυναίκα. Οι γυναίκες σταδιακά απομακρύνθηκαν από τις οθόνες της τηλεόρασης. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες από διάφορα μαγαζιά κατέληξαν στην ανεργία. Απαγορεύτηκε να απομακρύνονται από το σπίτι τους σε απόσταση 72 χιλιομέτρων χωρίς να συνοδεύονται από κάποιον συγγενή τους. Οι γυναίκες εξαφανίστηκαν από την κοινωνική ζωή.  Οι υπηρεσίες υγείας είναι για αυτές περιορισμένες, οι ευκαιρίες στην εργασία είναι περιορισμένες και έχασαν το δικαίωμα στην παιδεία.

Η πρόσφατη ανακοίνωση των Ταλιμπάν να απαγορεύσουν μέχρι νεωτέρας τις γυναίκες από τα πανεπιστήμια της χώρας είναι μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως ορίζουν διάφορες συμβάσεις παγκοσμίως.

”Το Ισλάμ το αναφέρει ρητά. Το Ισλάμ προτρέπει άνδρες και γυναίκες να αναζητήσουν την γνώση. Όσο για το Κοράνι που αναφέρεται στους ανθρώπους, συμβουλεύει άνδρες και γυναίκες ν’ αποκτήσουν την γνώση, να βρουν την αλήθεια, ν’ αναπτυχθούν και να γίνουν τέλειοι άνθρωποι” δήλωσε ο κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στην Ισλαμική Θεολογία Δρ Ali Unsal σε πρόσφατη συνέντευξή του στο  Broken Chalk.

O Δρ. Ali Unsal είναι ένας έμπειρος συγγραφέας, ερευνητής, δάσκαλος και ιεροκήρυκας με γνώσεις στην Ισλαμική Θεολογία και στο Ισλαμικό Δίκαιο. Ο Δρ. Unsal ολοκλήρωσε την διδακτορική του μελέτη στην Ισλαμική Θεολογία και τις μεταπτυχιακές και προπτυχιακές του σπουδές στην Τουρκία. Έχει ζήσει αρκετά χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εμπλούτισε τις ακαδημαϊκές και επαγγελματικές του γνώσεις, καθώς ήρθε σε επαφή με Μουσουλμάνους και μη μέσω σεμιναρίων, εργαστηρίων, συμβουλευτικής, υπηρεσιών σε τοπική κοινότητα και ακαδημαϊκών κειμένων. Ήταν επικεφαλής του Ινστιτούτου Ισλαμικών και Τουρκικών Σπουδών στο Fairfax στη Βιρτζίνια.

Ο Δρ. Unsal διοργανώνει πάνελ, σεμινάρια και συζητήσεις με ακαδημαϊκούς από διαφόρες χώρες και μιλάει άπταιστα Αγγλικά, Τουρκικά, Αραβικά, Μπαχάσα την γλώσσα της Ινδονησίας και Ταταρικά.

Σύμφωνα με τον Δρ. Unsal, ο Μωάμεθ ενθαρρύνει την εκπαίδευση και την ανατροφή των κοριτσιών, τα οποία ειδικά έχουν δεχθεί πολύ μίσος και έχουν χάσει την πραγματική τους θέση μέσα στην ιστορία. Για παράδειγμα, ένα από τα Χαντίθ αναφέρει: ”Μ’ αυτόν που αναθρέφει δύο κορίτσια μέχρι να ενηλικιωθούν είμαστε μαζί του μέχρι την Ημέρα της Κρίσης” εξηγεί ο Δρ. Unsal.

Η Αΐσα, σύζυγος του Μωμάμεθ, ήταν εξέχουσα προσωπικότητά στην κοινωνία της. Καθένας ερχόταν και μάθαινε από αυτήν ό,τι χρειαζόταν. Στην ιστορία του Ισλάμ οι γυναίκες κατείχαν μια σημαντική θέση στην επιστημονική και πολιτιστική ζωή. Συνεχίζοντας την εκπαίδευση σε μια ανεπίσημη δομή στον ισλαμικό κόσμο και κοντά σ’ έναν δάσκαλο παρά στο σχολείο ήταν πιο εύκολο για τις γυναίκες να διδαχθούν από κάποιον λόγιο στον κοντινό τους κύκλο. Ανάμεσα στους δασκάλους του Taceddin es-Subki, ενός από τους μεγάλους λόγιους του Ισλάμ, που άκουσε και έμαθε Χαντίθ, αναφέρονται 19 γυναίκες. Ο Suyuti έμαθε Χαντίθ από 33, ο Ibn-i Hacer 53 και ο Ibn-i Asakir 80 γυναίκες” δήλωσε ο Δρ. Unsal.

Πέρυσι στις 24 Αυγούστου οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών στην σύνοδο G7 προέτρεψαν τους Ταλιμπάν ν’ άρουν τις απαγορεύσεις στην εκπαίδευση των γυναικών προειδοποιώντας ότι ”οι διακρίσεις βάσει φύλου μπορεί να οδηγήσουν σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διώκεται”.

Αρκετά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πως οι δυνάμεις των Ταλιμπάν έξω από τα πανεπιστήμια στην Καμπούλ, μετά την απαγόρευση, δεν επέτρεπαν στις γυναίκες την είσοδο στα πανεπιστήμια, ενώ άφηναν τους άνδρες να εισέλθουν.

Ο υπουργός Παιδείας, Nida Mohammad  Nadim, πρώην κυβερνήτης, αρχηγός της αστυνομίας και στρατιωτικός ήταν κατά της εκπαίδευσης των γυναικών λέγοντας ότι έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες του Ισλάμ και του Αφγανιστάν.

”Κατά την γνώμη μου δεν έχει να κάνει με το Ισλάμ” τονίζει ο Δρ. Unsal. ”Δεν συμφωνεί καθόλου με τις παραδόσεις των Παστούν. Σύμφωνα μ’ αυτές, μια γυναίκα πρέπει να μένει μόνο στο σπίτι, να μαγειρεύει,  να γεννάει παιδιά και να μην βγαίνει έξω, αν δεν χρειάζεται. Αυτό δεν έχει να κάνει με το Ισλάμ. Η σύζυγος του Προφήτη, Χατιτζέ, ήταν μεγάλη επιχειρηματίας. Οι γυναίκες συμμετείχαν σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Στην αγορά, στο τζαμί. O Hz Omer διόρισε μια γυναίκα ονόματι Sifa ως υπεύθυνη να επιβλέπει το μπαζάρ”.

Ο υπουργός Nadim είπε επίσης στα μέσα πως η απαγόρευση είναι απαραίτητη για πολλούς λόγους: αποφεύγεται η επαφή των δύο φύλων στα πανεπιστήμια, οι γυναίκες δεν συμμορφώνονται με τον ενδυματολογικό κώδικα, οι φοιτήτριες πηγαίνουν σ’ άλλες επαρχίες και δεν ζουν με τις οικογένειές τους και οι σπουδές με συγκεκριμένο αντικείμενο και μαθήματα παραβιάζουν τις αρχές του Ισλάμ. Αυτοί οι λόγοι δεν φαίνεται να πείθουν την κοινή γνώμη.

Γιατί οι Ταλιμπάν περιόρισαν την εκπαίδευση των γυναικών; Το Ισλάμ δεν απαγορεύει την εκπαίδευση των γυναικών, άρα γιατί το έκαναν; 

”Κατά την γνώμη μου, δύο είναι οι λόγοι” εξηγεί ο Δρ. Unsal. ”Δεν έχουν εμπειρία στην διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορούν να αφουγκραστούν σωστά την κοινωνία. Έχουν ακόμα τη νοοτροπία της φυλής τους. Γι’ αυτό κάνουν λάθη και δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τους πάντες στην κοινωνία.

Το δεύτερο είναι πως διακατέχονται από άγνοια. Ερμηνεύουν το Ισλάμ βάσει της φυλετικής τους παράδοσης. Δυστυχώς, αυτό έρχεται σ’ αντίθεση με την οικουμενικότητα του Ισλάμ και απέχει πολύ από τις ανάγκες της εποχής μας. Ενεργούν, λοιπόν, με βάση μια ακραία και περιθωριακή ερμηνεία.

Σ’ όλη την χώρα οι Ταλιμπάν έχουν απαγορεύσει τα κορίτσια από το σχολείο μετά την έκτη τάξη, εμπόδισαν τις γυναίκες από την εργασία και τις υποχρέωσαν να φορούν μπούργκα από πάνω μέχρι κάτω σε δημόσιους χώρους. Οι γυναίκες επίσης δεν επιτρέπονται στα πάρκα και στα γυμναστήρια.

Πολλά νέα κορίτσια τραυματίστηκαν, όταν κρατήθηκαν. Μερικές οικογένειες είπαν στα μέσα πως οι κόρες τους έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Νέοι άνθρωποι και οι οικογένειές τους ανησυχούν για το μέλλον τους” δήλωσε ο δρ. Unsal.

”Οι αδερφές μας, οι άνδρες έχουν τα ίδια δικαιώματα, θα ωφεληθούν από τα δικαιώματα, φυσικά μέσα στα πλαίσια που έχουμε ορίσει” ανέφερε ο εκπρόσωπος των Ταλιμπάν Zabihullah Mujahid. Παρά τις αρχικές υποσχέσεις για μια πιο μετριασμένη Σαρία ως προς τα δικαιώματα των γυναικών, εφάρμοσαν την δική τους ερμηνεία για το δίκαιο του Ισλάμ/Σαρία, από τότε που πήραν τον έλεγχο του Αύγουστο του 2021 και η συνέχεια απέδειξε πως οι Ταλιμπάν παραβίασαν τα δικαιώματα των γυναικών”.

 

Επομένως πώς μπορεί η διεθνής κοινότητα να βοηθήσει τις γυναίκες στο Αφγανιστάν;

”Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να σταματήσει να χρηματοδοτεί επιχειρήσεις των Ταλιμπάν. Τα παιδιά από τις οικογένειες των Ταλιμπάν πρέπει να γυρίσουν πίσω στο Αφγανιστάν να σπουδάσουν εκεί, όχι στο εξωτερικό”, λέει η Jalal.

”Οι χορηγίες από το εξωτερικό πρέπει να βρεθούν και μέσω αυτών να ασκήσουν πίεση στους Ταλιμπάν, με διπλωματικές, οικονομικές κυρώσεις, βοήθεια, πολιτική πίεση και οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Πρέπει να το κάνουν αυτό, ώστε να πετύχουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για τα δικαιώματα των γυναικών που θα έχουν νόημα για τις γυναίκες και τα κορίτσια και θα μπορούν να υποστούν έλεγχο” προσθέτει η Jalal.

Σύμφωνα με τον δρ. Unsal, οι κυρώσεις για τις χορηγίες από το εξωτερικό ίσως δεν έχουν αποτέλεσμα. Οι Ταλιμπάν είναι σκληροί. Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι οι κοινωνίες των Μουσουλμάνων, όπως ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης ή η Οργάνωση Ισλαμικής Συνεργασίας ή κοινότητες μουσουλμάνων να συνεργαστούν με οργανώσεις για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να είναι καλύτερο το αποτέλεσμα.

Οι Ταλιμπάν ενοχλούνται από την κριτική για τις αποφάσεις τους στην κοινωνία και το αίτημα να διορθώσουν τα λάθη τους. Γι’ αυτό, λένε: ”Μην ανακατεύεστε στις εσωτερικές μας υποθέσεις”.

Κάποια διεθνή πανεπιστήμια ή οργανώσεις μπορεί να προσφέρουν ευκαιρίες εκπαίδευσης και δωρεάν διαλέξεις, μαθήματα και διπλώματα.

Κάτι άλλο είναι ότι μερικές χώρες, με τις οποίες οι Ταλιμπάν, όχι από τον Δυτικό κόσμο αλλά από τον Ισλαμικό, μπορούν να συνεργαστούν μπορούν να βοηθήσουν να πέσουν οι τόνοι μέσω των πνευματικών ανθρώπων τους” προτείνει ο δρ. Unsal.

”Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν έχουν κουραστεί από τα λόγια και να δημοσιοποιούν τις ιστορίες τους στον ξένο Τύπο και στις οργανώσεις. Νιώθουν πως κανείς δεν θα βοηθήσει ή δεν μπορεί να βοηθήσει” λέει η Jalal.

Η εκπαίδευση είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα απαραίτητο για την οικονομική ανάπτυξη του Αφγανιστάν και την σταθερότητα. Οι Ταλιμπάν είναι υποχρεωμένοι με βάση το διεθνές δίκαιο και την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να σεβαστούν απόλυτα τα δικαιώματα των γυναικών. Το Αφγανιστάν υπέγραψε την σύμβαση για την εξάλειψη όλων των μορφών διάκρισης κατά των γυναικών (CEDAW) το 2003.

Οι Ταλιμπάν δεσμεύονται από τις υποχρεώσεις του Αφγανιστάν με βάση αυτή την σύμβαση που μεταξύ άλλων αναφέρει πως με όλα τα κατάλληλα μέτρα και χωρίς καθυστέρηση πρέπει να εφαρμόσουν μια πολιτική που να εξαλείφει τις διακρίσεις κατά των γυναικών.

Οι γυναίκες τώρα χρειάζονται έναν άνδρα συνοδό, όταν ταξιδεύουν περισσότερο από 48 μίλια ή για βασικές δραστηριότητες, όπως να μπουν σ’ ένα κυβερνητικό κτήριο, να επισκεφθούν τον ιατρό ή να πάρουν ένα ταξί. Έχουν αποκλειστεί από όλα τα επαγγέλματα εκτός από τα ιατρικά και μέχρι την Τετάρτη, από την διδασκαλία. Οι γυναίκες επίσης δεν μπορούν να επισκέπτονται τα δημόσια πάρκα.

Η απαγόρευση των Ταλιμπάν στις γυναίκες και στα κορίτσια για την εκπαίδευση τις καταδίκασε οριστικά σ’ ένα ζοφερό μέλλον χωρίς ευκαιρίες.

”Το μισό της κοινωνίας αποτελείται από άνδρες και το άλλο μισό από γυναίκες. Επομένως, τα κορίτσια έχουν το ίδιο δικαίωμα στην εκπαίδευση με τα αγόρια. Υπάρχουν ζωτικοί ρόλοι που μπορούν να παίξουν οι γυναίκες σ’ όλες τις πτυχές της ζωής. Σε κάποια επαγγέλματα μπορεί να είναι καλύτερες από τους άνδρες”. Η απόφαση του υπουργείου Παιδείας του Αφγανιστάν, όπως λέει ο δρ. Unsal, είναι μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια κακοτυχία για το Αφγανιστάν.

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος στην ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συντάχθηκε από εκπροσώπους με διαφορετικό νομικό και πολιτιστικό υπόβαθρο από όλα τα μέρη του κόσμου και υιοθετήθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ  στο Παρίσι στις 10 Δεκεμβρίου 1948 (απόφαση Γενικής Συνέλευσης 217Α) ως ένα πρότυπο για όλους τους ανθρώπους και τα έθνη. Έθεσε για πρώτη φορά τα θεμελιώδη δικαιώματα που προστατεύονται παγκοσμίως και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 500 γλώσσες. Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι ευρέως αναγνωρισμένη και έχει εμπνεύσει για την υιοθέτηση άλλων 7 συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα που εφαρμόζονται σήμερα επί μονίμου βάσεως σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο (όλες περιέχουν αναφορά στους προλόγους τους). 

Πηγές: 

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls

Translated by Alexia Kapsabeli/Αλεξία Καψαμπέλη from the original Taliban’s wicked abolition of women’s rights  in Afghanistan.

Melek Çetinkaya: Bir Annenin Adalet Mücadelesi

Melek Çetinkaya, askeri okul öğrencisi Taha Furkan Çetinkaya’nın annesi. Oğlunun masumiyetine inanan anne, hapisteki oğlunun serbest kalması için sosyal medyada sesini duyurmaya çalışıyor. Çetinkaya, adaletin sağlanacağına inanarak üç buçuk yılını evinde çocuklarıyla geçirdi fakat üç buçuk yılın sonunda hükümetin adaletsizliğini protesto etmek için barışçıl gösteriler ve yürüyüşler yapmaya karar verdi.[i] Türkiye Cumhuriyeti Anayasasına göre her vatandaşın barışçıl protesto yapma hakkı vardı fakat her ne zaman protestoya başlasa, polisler tarafından karakolda tutuluyor ve sebesiz yere 390 Türk Lirası (₺) para cezası kesiyorlardı. Bir keresinde Terörle Mücadele (TEM)’de 2 gün sebepsizce tutulmuştu.[ii]

 

Melek Çetinkaya, oğlu ve oğlu gibi haksızlığa uğrayan yüzlercesinin sesini duyurmak için düzenlediği kampanyalar ve katıldığı protestolarla tanınıyor. Protestoların temeli Erdoğan rejimi altındaki Türk yargı sisteminin etkisizliğine dayanıyor.

 

Çetinkaya’nın oğlu Taha, Hava Harp Okulu’nda askeri öğrenciydi. Taha ilk yılını bitirdikten sonraki yaz tatilindeydi. 10 Temmuz 2016’da yani darbe girişiminden 5 gün önce, Harbiyeliler yıllık 3 haftalık rutin yaz kampına davet edilmişti. Bu kamplar bir yıl önceden belirlenen ve askeri öğrencilerin yıllık program takviminde yer alan programlardan biriydi.[iii]

 

15 Temmuz sabahı dönemin Hava Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Abidin Ünal, beklenmedik bir şekilde kampa Harbiyelilere ziyarete gelmiş, konuşma yapmıştı. Her kampa katılacağı bilinen Ünal, kampa geleceği zamanı genelde bildirirdi. Ziyaretin amacı Harbiyelileri yüksek mertebe ziyaretlere alıştırmak, bunun için Harbiyelilerin kamp alanını temizlemesi, yemek pişirmesi ve alan bakımı yapması gibi aktiviteler yapılması gerekliydi. Ziyaretçiler ancak bunlar yapıldıktan sonra öğrencilerle tanışırdı.[iv]

 

Harbiyeliler Osmangazi Köprüsüne varmadan polis noktalarından geçmişler fakat hiçbir polis onlara nereye gittiklerini sormamıştı. Gişeye geldiklerinde ise komutanlarında para olmadığı için kendi aralarında köprü geçiş ücretini toplamışlardı. Otobüsleriyle köprüyü geçtikten sonra Sultanbeyli’de yetkililer tarafından durdurulan Harbiyeliler, yetkililerden darbe girişimi haberini duyunca şok geçirdiler. Etraftaki topluluk onlara su ve sigara ikram ettiler ve hep birlikte İstiklal Marşı’nı okudular.[v] Gece saat 2’de iki polis geldi ve topluluğa ‘’ Biz bu çocukları aldık, dağılabilirsiniz.’’ dediler. Harbiyeliler de darbeci olmadıklarını yineleyip, polislerin emirlerine uydular. İlerleyen saatlerde sabaha karşı polisler Harbiyelileri göz altına aldı, karakola veya Hava Harp Okulu’na götürmek yerine sabah 8’e kadar köprüde bekletti.[vi]

Sabah saatlerinde ellerinde silahlar, bıçaklar, şişler ve sopalar taşıyan insanlar köprüye gelmeye ve askeri öğrencilere saldırmaya başladı. Önce otobüsün camlarını kırdılar ve otobüse binerek öğrencileri tekmelemeye başladılar. Silahlı kişilerden biri benzin deposuna ateş etti ve “öldürün onları” diye bağırdı.  Harbiyeliler, yaşanan korku ve dehşet karşısında zarar görmemek için silahlarını kollarının altına sakladılar. Geceyi can kayıpsız atlatan Harbiyeliler, aynı gün Sultanbeyli karakoluna sevk edildi ve dört gün boyunca karakolda tutuldular.[vii]

Tutuldukları yerdeki şartlar oldukça kötüydü. Harbiyelilerin beş yılı aşkın bir süre keyfi olarak gözaltında tutulması, öğrencilerin dört gün boyunca polisler tarafından işkence görmesi, yiyecek ve sudan mahrum bırakılmaları ve koğuşlarının önünde köpeklerin bulunması insan hakları ihlalinin ağır bir işaretiydi. Harbiyeliler tuvalete gitmek istediklerinde, sırtları, omuzları ve başları duvarlara vurularak götürüldüler. Cezaevi yetkilileri 40 kişilik nezarethaneleri 120 Harbiyeli ile doldurdular.[viii]

 

Harbiyelilerin iddianamelerinde Türk Anayasasını devirmek suçundan üç müebbet hapis cezası isteniyordu. Yetkililer, tutuklu Harbiyelileri ‘Sultanbeyli Davası’, ‘TRT/Digiturk Davası’, ‘Orhanlı Davası’, ‘Boğaziçi Köprüsü Davası’ ve ‘Fatih Sultan Mehmet (FSM) Köprüsü Davası’ olmak üzere beş davaya ayırmıştır.Yargıtay, 37 Harbiyelinin yargılandığı ‘TRT/Digiturk davası’nı bozarak davayı yeniden açmıştır. Ancak, Harbiyeli öğrenciler Temyiz Davası sonrasında müebbet hapis cezasına çarptırılmıştır. Yargı süreci, Türkiye’de alt derece mahkemelerinin yüksek mahkemelerin kararlarına uymadığını, bunun yerine hükümetin emirlerine göre hareket ettiğini kanıtlamıştır. Melek Çetinkaya’nın çocuklarının yargılandığı ‘Sultanbeyli davası’ şu anda Yargıtay’da inceleniyor ve muhtemelen önümüzdeki aylarda bozulacak. Yine de, ‘TRT/Digiturk davasında’ olduğu gibi, mahkemelerin bu karara uymayacağına ve çocukların tutukluluğunun devam edeceğine inanıyor. Yanılmayı umuyor ve tüm çocukların serbest bırakılmasını diliyor, ancak mevcut hükümetin uygulamaları bunun pek mümkün olmadığını kanıtladı.[ix]

Melek Çetinkaya, oğlu adına Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi Keyfi Tutuklama Çalışma Grubu’na başvurarak dosyanın incelenmesini ve karara bağlanmasını talep etmiştir. Dosya  incelenerek ve karara bağlanarak Taha Çetinkaya’nın derhal serbest bırakılması kararı almıştır. Buna rağmen, Türk hukuk sistemi şu anda ne Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ni ne de Birleşmiş Milletler’in herhangi bir organını tanımamaktadır. Bu nedenle, söz konusu karar mevcut dava açısından geçersiz sayılmaktadır.

Yaklaşık 341 Harbiyeli öğrenci tutuklandı. Bunlardan üçü kadın ve üçü vefat etmiştir.[x]

Murat Tekin ve Ragıp Enes Katran, 15 Temmuz kanlı darbe girişimi sırasında Boğaziçi Köprüsü’nde linç edilerek vahşice katledildi. Morgda 12 gün sonra bulundular ve tanınmaz haldeydiler. Aileleri çocuklarını tırnaklarından tanıdı. Ailelere cenaze aracı ya da tabut verilmedi ve namaz kılmalarına izin verilmedi. Ayrıca hiçbir cenaze töreni düzenlenmedi ve çocukları sessizce gömmeleri söylendi ve ailelere bu öğrencilerin cesetleri için mezar yeri verilmedi. Yine de akrabaları önceden bir aile mezarlığı satın almış ve cenazeler oraya gömülebildi. Üçüncü Harbiyeli Yusuf Kurt daha sonra vefat etti. Dokuz ay boyunca hapsedilmişti ve aşırı stres ve baskı seviyeleri kanser gelişimini şiddetlendirmişti. Yusuf, çektiği acıların yüküyle bir yıl önce hayata veda etti.[xi]

Yukarıda belirtildiği gibi, üç kız öğrenci de aynı nedenlerle parmaklıklar ardında tutulmaktadır. Bakırköy Kadın Kapalı Cezaevi’nde tutuklu bulunuyorlar. İsimleri Nimet Ecem Gönüllü, Nagihan Yavuz ve Sena Öğütalan. Bu kızlar tutuklandıklarında 20 yaşındaydılar. Nagihan 1st Mart 2022 tarihinde babasını kaybetti, ancak babasının cenazesine katılamadı. Nimet Ecem ise bir şehit kızı. Babası Türk Hava Kuvvetleri’nde (THK) üsteğmen olarak görev yaparken, o üç yaşındayken şehit olmuş. Şehit kızı olmasına rağmen, terör örgütü üyesi olmak gibi asılsız bir iddiayla müebbet hapis cezası aldı. Diğer kadın tutuklunun babası Türk Havva Kuvvetleri’nden emekli bir subay. Buna rağmen ‘vatan haini’ ve ‘terörist’ olduğu gerekçesiyle müebbet hapis cezasına çarptırıldı.

Melek Çetinkaya Avrupa’da bir tezin konusu oldu. Türkoloji ve Antropoloji mezunu Helena Vodopija, Lüksemburg Üniversitesi Avrupa İnsan Hakları ve Demokratikleşme Yüksek Lisans Programı kapsamında, 15 Temmuz ve sonrasında müebbet hapis cezasına çarptırılan askeri öğrenciler ve ailelerinin “anıları üzerine” hazırladığı yüksek lisans tezi için Çetinkaya ile bir araya geldi.[xii]

Melek Çetinkaya Türkiye’de mütevazı bir hayat yaşayan üç çocuk annesiydi. 15 Temmuz akşamı sonrası adalet arayan bir anne oldu. Keyfi olarak gözaltına alınan tüm Harbiyelilerin serbest bırakılmasını sağlayana kadar haklı mücadelesine devam edecek.

 

https://www.tr724.com/melek-cetinkayanin-ogluna-hucre-cezasi/

Berkan Doğan Ünes tarafından yazıldı.

Düzenleyen: Olga Ruiz Plato

Çeviren: İlhan Dağ

Orijinal Yazı İçin: https://brokenchalk.org/melek-cetinkaya-a-mothers-struggle-for-justice/

 

Kaynaklar:

[i] https://politurco.com/arrest-of-ms-melek-cetinkaya-is-an-intervention-to-democracy.html [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[ii] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[iii] Ibid.

[iv] Ibid.

[v] https://www.duvarenglish.com/human-rights/2020/01/25/my-son-is-not-a-coup-plotter-a-mothers-struggle-to-prove-her-cadet-sons-innocence [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[vi] https://www.youtube.com/watch?v=ND5snMwA2JQ [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[vii] Ibid.

[viii] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[ix] https://www.youtube.com/watch?v=7HB6cRgf15w [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[x] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[xi] https://www.youtube.com/watch?v=tofQTvdJlqk&t=290s [Erişim tarihi: 03/04/2022]

[xii] https://ahvalnews.com/tr/melek-cetinkaya/melek-cetinkaya-avrupada-tez-konusu-oldu [Erişim tarihi: 03/04/2022]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*Crop image from: https://www.tr724.com/melek-cetinkayanin-ogluna-hucre-cezasi/

“DIE BÖSARTIGE ABSCHAFFUNG DER FRAUENRECHTE IN AFGHANISTAN DURCH DIE TALIBAN”

by Leticia Cox

Taliban bedeutet Unterdrückung der Frauen. Taliban bedeutet, die Qualitäten, den Platz und die Rolle der Frau in der Gesellschaft herabzusetzen. Taliban bedeutet, dass es für Frauen keine Bildung oder Arbeit außer Hausarbeit und Kinderkriegen gibt. Taliban bedeutet, dass den Frauen die grundlegenden Menschenrechte vorenthalten werden, dass sie in Angst und ohne Würde leben.

Die meisten Afghanen, darunter auch einige Taliban, lehnen den Ausschluss von Frauen und Mädchen aus dem Bildungssystem ab und sind ernsthaft besorgt über die Folgen für das gesamte Land.

Nach der Ankündigung der Taliban, weibliche Studenten von der Universität zu verbannen, verließen männliche Studenten aus Protest gegen die Entscheidung der Taliban ihre Prüfungen, und mehrere männliche Professoren kündigten.

Muslimische Länder wie die Türkei, Saudi-Arabien, Pakistan und Katar haben ihr Bedauern über das Universitätsverbot zum Ausdruck gebracht und die Taliban-Behörden aufgefordert, ihre Entscheidung zurückzunehmen.

“Dafür gibt es keine religiöse oder kulturelle Rechtfertigung”, sagte die 26-jährige Husna Jalal, eine Absolventin der Politikwissenschaften aus Kabul.

Jalal floh im August letzten Jahres aus Afghanistan, nachdem die Taliban die Stadt Kabul übernommen hatten. Jalal hat nach ihrem Universitätsabschluss vier Jahre lang in Kabul gearbeitet, aber wie viele berufstätige afghanische Frauen hatte sie vorhergesagt, dass die strenge Scharia bald nach der Übernahme des Landes durch die Taliban eingeführt werden würde.

“Es bricht mir das Herz, wenn ich sehe, wie meine Schwestern in ihren grundlegenden Menschenrechten verletzt werden. Ich habe gesehen, wie sie durch die Straßen marschierten und Freiheit und Gleichheit forderten, und wie die Sicherheitskräfte der Taliban Gewalt anwandten, um die Gruppe aufzulösen und sie daran zu hindern, ihr Recht auf freie Meinungsäußerung auszuüben”, sagte Jalal. “Die Menschen weltweit müssen ihre Stimme für meine Schwestern erheben; die Taliban haben uns all unsere Hoffnungen genommen.”

Die Taliban, auch bekannt als Talib, die seit 1996 versuchen, das Warlordentum in Afghanistan durch eine striktere Einhaltung der Scharia zu beenden, übernahmen 2021 als Islamisches Emirat Afghanistan gewaltsam die Kontrolle über Afghanistan.

Seit Jahrzehnten ist die Rolle der Scharia weltweit ein zunehmend umstrittenes Thema. Der Internationale Europäische Gerichtshof für Menschenrechte in Straßburg hat in mehreren Fällen entschieden, dass die Scharia “im Widerspruch zu den Grundprinzipien der Demokratie” steht. Einige traditionelle Praktiken beinhalten schwerwiegende Menschenrechtsverletzungen, insbesondere für Frauen und deren Recht auf Bildung.

Als die Taliban kamen, schafften sie das Frauenministerium ab. Frauen wurden nach und nach von den Fernsehbildschirmen gestrichen. Zehntausende von Frauen wurden in verschiedenen Branchen arbeitslos. Es war ihnen verboten, ohne Mahram mehr als 72 km zu gehen. Die Frauen werden aus dem gesellschaftlichen Leben herausgezogen. Die ihnen angebotene Gesundheitsversorgung ist begrenzt, ihre Beschäftigungsmöglichkeiten sind eingeschränkt, und ihr Recht auf Bildung wurde ihnen genommen.

Die jüngste Ankündigung der Taliban, Frauen bis auf weiteres von den Universitäten im ganzen Land zu suspendieren, ist ein eklatanter Verstoß gegen ihre in zahlreichen internationalen Verträgen verankerten gleichen Menschenrechte.

“Das erste Gebot des Islam lautet “Lies”. Der Islam fordert sowohl Männer als auch Frauen auf, nach Wissen zu streben. Der Koran wendet sich an Menschen und rät Männern und Frauen, Wissen zu erlangen, die Wahrheit zu finden, ihr eigenes Potenzial zu entdecken und zu entwickeln und vollkommene Menschen zu werden”, sagte Dr. Ali Unsal, Doktor der islamischen Theologie, kürzlich in einem Interview für Broken Chalk.

Dr. Ali Unsal ist ein erfahrener Autor, Forscher, Lehrer und Prediger mit einem fundierten Hintergrund in islamischer Theologie und islamischer Rechtswissenschaft. Dr. Unsal promovierte in islamischer Theologie und erwarb einen Master und einen Bachelor of Divinity an renommierten Theologenschulen in der Türkei. Er hat mehrere Jahre in den USA gelebt, wo er seine akademischen und beruflichen Studien und Erfahrungen durch Seminare, Workshops, Beratungen, Gemeindedienste und akademische Schriften mit muslimischen und nicht-muslimischen Amerikanern vertiefte. Er leitete das Institut für islamische und türkische Studien (IITS) in Fairfax, VA.

Dr. Unsal organisiert Podiumsdiskussionen, Seminare und Diskussionen mit Akademikern aus verschiedenen Ländern. Er spricht fließend Englisch, Türkisch, Arabisch, Bahasa Indonesia und Tatarisch.

Laut Dr. Unsal hat Hz. Muhammad die Bildung und Erziehung von Mädchen gefördert, die im Laufe der Geschichte besonders verachtet und unterbewertet wurden. “In einem seiner Hadithe heißt es beispielsweise: “Wer zwei Mädchen erzieht und diszipliniert, bis sie erwachsen sind, mit dem werden wir am Tag des Jüngsten Gerichts zusammen sein”, erklärt Dr. Unsal.

“Als die Frauen zu ihm kamen und sagten, dass er die Männer in der Moschee ständig unterrichtete und die Botschaft Allahs vermittelte, dass aber die Frauen davon ausgeschlossen waren, gab er ihnen eine besondere Zeit und gab ihnen eine Art Bildung.

Hz. Aisha, die Frau von Muhammad, wurde mit dem, was sie von ihm lernte, zu einer der bedeutendsten Gelehrten ihrer Gesellschaft. Jeder kam zu ihr, um von ihr zu lernen, was ihm fehlte. In der Geschichte des Islam nahmen Frauen einen bedeutenden Platz im wissenschaftlichen und kulturellen Leben ein. Die Fortbildung in einer inoffiziellen Struktur in der islamischen Welt und die Bindung an den Lehrer und nicht an die Schule erleichterten es den Frauen, von Gelehrten aus ihrem Umkreis unterrichtet zu werden. Unter den Meistern von Tâceddin es-Subki, einem der großen islamischen Gelehrten, die Hadithen hörten und lernten, werden 19 Frauen genannt. Suyûtî lernte Hadithe von 33, İbn-i Hacer von 53 und İbn-i Asâkir von 80 Frauen”, so Dr. Unsal.

Am 24. August letzten Jahres forderten die Außenminister der G-7-Staatengruppe – ein zwischenstaatliches politisches Forum – die Taliban auf, das Verbot der Frauenbildung zurückzunehmen, und warnten, dass “die Verfolgung aufgrund des Geschlechts ein Verbrechen gegen die Menschlichkeit darstellen kann, das strafrechtlich verfolgt werden wird”.

Mehrere Medien berichten, dass Taliban-Kräfte seit dem Verbot vor den Universitäten in Kabul stehen und Frauen am Betreten der Gebäude hindern, während sie den Männern erlauben, hineinzugehen und ihre Arbeit zu beenden.

Der Minister für höhere Bildung, Nida Mohammad Nadim, ein ehemaliger Provinzgouverneur, Polizeichef und Militärkommandant, ist strikt gegen die Bildung von Frauen, da sie gegen islamische und afghanische Werte verstoße.

“Meiner Meinung nach hat das nichts mit dem Islam zu tun”, sagte Dr. Unsal. “Weil es den paschtunischen Traditionen völlig widerspricht. Nach dieser Tradition sollte eine Frau nur zu Hause bleiben, ihr Essen kochen, ein Kind zur Welt bringen und nur ausgehen, wenn es notwendig ist. Das hat nichts mit dem Islam zu tun. Denn die Frau des Propheten, Hatice, war eine große Geschäftsfrau. Frauen waren in allen Bereichen des gesellschaftlichen Lebens präsent. Auf dem Markt, in der Moschee. Hz. Ömer setzte eine Frau namens Şifa als Inspektorin ein, um den Basar zu beaufsichtigen.”

Minister Nadim erklärte gegenüber den Medien, das Verbot sei aus mehreren Gründen notwendig: um die Vermischung der Geschlechter an den Universitäten zu verhindern, weil die Frauen sich nicht an die Kleiderordnung hielten, weil die Studentinnen in andere Provinzen gingen und ohne ihre Familien lebten und weil das Studium bestimmter Fächer und Kurse gegen die Grundsätze des Islam verstoße. Diese Gründe scheinen die öffentliche Meinung in der Welt nicht zu überzeugen.

Warum schränken die Taliban die Bildung von Frauen ein? Der Islam verweigert Frauen nicht die Bildung, warum also die Taliban?

“Meiner Meinung nach könnte es dafür zwei Gründe geben”, erklärt Dr. Unsal. “Erstens fehlt es ihnen an staatlicher Erfahrung. Sie können die Dynamik der Gesellschaft nicht richtig einschätzen. Sie haben immer noch eine Stammesmentalität. Das bringt sie dazu, sehr falsche Dinge zu tun. Sie können nicht alle Teile der Gesellschaft einbeziehen. Der zweite Grund ist eine Art von Perspektivwechsel oder eine Art von Ignoranz. Sie interpretieren den Islam im Einklang mit ihrer eigenen Stammeskultur. Leider steht dies im Widerspruch zur Universalität des Islam und ist weit davon entfernt, den Bedürfnissen der modernen Zeit zu entsprechen. Deshalb handeln sie mit einer radikalen und marginalen Interpretation.“

Im ganzen Land haben die Taliban Mädchen den Schulbesuch über die sechste Klasse hinaus verboten, Frauen von der Arbeit ausgeschlossen und ihnen befohlen, in der Öffentlichkeit eine Burka oder eine Ganzkörperverschleierung zu tragen. Auch der Zutritt zu Parks und Turnhallen ist Frauen untersagt worden.

“Viele junge Mädchen sind traumatisiert, wenn sie festgehalten werden. Einige Familien berichten in den Nachrichten, dass ihre Tochter ständig weint und nicht getröstet werden kann. Junge Menschen und Familien machen sich Sorgen um ihre Zukunft”, sagte Dr. Unsal.

“Unsere Schwestern und unsere Männer haben die gleichen Rechte; sie werden in der Lage sein, ihre Rechte zu nutzen … natürlich innerhalb des Rahmens, den wir haben”, sagte Taliban-Sprecher Zabihullah Mujahid.

Trotz anfänglicher Versprechen, die Scharia gemäßigter zu handhaben und die Rechte der Frauen zu respektieren, haben die Taliban seit ihrer Machtübernahme im August 2021 ihre Auslegung des islamischen Rechts/der Scharia durchgesetzt, und es gibt immer wieder Hinweise darauf, dass die Taliban die Rechte der Frauen verletzen.

Wie also kann die internationale Gemeinschaft den Frauen in Afghanistan helfen?

“Die EU sollte die Finanzierung der Geschäfte der Taliban einstellen. Kinder aus Taliban-Familien sollten nach Afghanistan zurückgeschickt werden, um dort zu studieren, nicht im Ausland”, sagte Jalal.

“Die internationalen Spender sollten den Einfluss, den sie auf die Taliban haben, erkennen und ausüben, sei es durch diplomatische Sanktionen, Wirtschaftssanktionen, Hilfe, politischen Druck oder andere Mittel. Sie sollten dieses Druckmittel nutzen, um konkrete Verpflichtungen in Bezug auf die Rechte der Frauen einzufordern, die für Frauen und Mädchen von Bedeutung und durch Überwachung messbar sind”, sagte Jalal.

Nach Ansicht von Dr. Unsal könnten Sanktionen internationaler Spender nicht funktionieren. Die Taliban haben einen festen und robusten Charakter. Das Richtige wäre, dass muslimische Gesellschaften wie die Organisation der Islamischen Konferenz oder die Organisation für Islamische Zusammenarbeit oder die Gemeinschaften islamischer Gelehrter in Zusammenarbeit mit Menschenrechtsorganisationen etwas unternehmen, das schnellere Ergebnisse bringt.

“Die Taliban sind beunruhigt über die Kritik der Welt an ihren Entscheidungen für ihre Gesellschaft und über die Forderung, ihre Fehler zu korrigieren. Sie sagen: “Mischt euch nicht in unsere inneren Angelegenheiten ein”.

Einige internationale Universitäten oder Organisationen könnten Ausbildungsmöglichkeiten anbieten und kostenlose Vorlesungen, Kurse und Diplome zur Verfügung stellen.

Außerdem können einige Länder, mit denen die Taliban nicht aus der westlichen, sondern aus der islamischen Welt zusammenarbeiten, durch ihre Gelehrten zur Entspannung beitragen”, schlug Dr. Unsal vor.

“Die Frauen in Afghanistan sind es leid, mit der ausländischen Presse und Organisationen zu sprechen und ihre Geschichten zu erzählen. Sie haben das Gefühl, dass ihnen niemand hilft oder dass sie nicht helfen können”, sagte Jalal.

Bildung ist ein international anerkanntes Menschenrecht, das für das wirtschaftliche Wachstum und die Stabilität Afghanistans unerlässlich ist. Die Taliban sind nach internationalem Recht und der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte verpflichtet, die Rechte der Frauen uneingeschränkt zu achten. Afghanistan hat das Übereinkommen zur Beseitigung jeder Form von Diskriminierung der Frau (CEDAW) im Jahr 2003 ratifiziert.

Die Taliban übernehmen die Verpflichtungen Afghanistans aus dieser Konvention, einschließlich der “Verfolgung einer Politik zur Beseitigung der Diskriminierung von Frauen mit allen geeigneten Mitteln und ohne Verzögerung”.

Frauen brauchen jetzt einen männlichen Vormund, um mehr als 48 Meilen zu reisen oder um grundlegende Aufgaben wie das Betreten von Regierungsgebäuden, Arztbesuche oder Taxifahrten zu erledigen. Sie sind von fast allen Berufen ausgeschlossen, mit Ausnahme der medizinischen Berufe und – bis Mittwoch – der Lehrtätigkeit. Frauen dürfen auch keine öffentlichen Parks mehr besuchen.

Das von den Taliban verhängte Bildungsverbot für Frauen und Mädchen hat die afghanischen Frauen dauerhaft zu einer düsteren Zukunft ohne Chancen verurteilt.

“Die Hälfte der Gesellschaft besteht aus Männern, die andere Hälfte aus Frauen. Deshalb haben Mädchen das gleiche Recht auf Bildung wie Jungen. Es gibt wichtige Rollen, die Frauen in allen Lebensbereichen spielen können. In einigen Bereichen können sie sogar bessere Arbeit leisten als Männer. Diese Entscheidung des afghanischen Bildungsministeriums ist sowohl eine Verletzung der Menschenrechte als auch ein Unglück für Afghanistan”, so Dr. Unsal.

*Die Allgemeine Erklärung der Menschenrechte (UDHR) ist ein Meilenstein in der Geschichte der Menschenrechte. Sie wurde von Vertretern mit unterschiedlichem rechtlichem und kulturellem Hintergrund aus allen Regionen der Welt verfasst und von der Generalversammlung der Vereinten Nationen am 10. Dezember 1948 in Paris (Resolution 217 A der Generalversammlung) als gemeinsamer Standard für alle Völker und Nationen proklamiert. In ihr wurden zum ersten Mal grundlegende Menschenrechte festgelegt, die universell zu schützen sind, und sie wurde in über 500 Sprachen übersetzt. Es wird allgemein anerkannt, dass die UDHR die Verabschiedung von mehr als siebzig Menschenrechtsverträgen inspiriert und ihnen den Weg geebnet hat, die heute auf globaler und regionaler Ebene ständig angewandt werden (alle enthalten in ihren Präambeln Verweise auf die UDHR).

 

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities 

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan 

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement 

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression 

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign 

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign 

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls

 

 

 

“LA PERICOLOSA ABOLIZIONE DEI DIRITTI DELLE DONNE IN AFGHANISTAN”

Di Leticia Cox

Talebano è sinonimo di soppressione del genere femminile. Talebano significa degradazione delle qualità, della posizione e del ruolo delle donne nella società. Talebano significa che per le donne non ci sono né istruzione né lavoro, se non quello domestico e quello di partoriente. Talebano significa privazione dei diritti umani fondamentali delle donne, che vivono nella paura e senza dignità.

La maggior parte degli afghani, compresi alcuni talebani, non è favorevole all’esclusione di donne e ragazze dal sistema educativo ed è seriamente preoccupata delle conseguenze per l’intera nazione.

Dopo l’annuncio dei Talebani di bandire le studentesse dall’università, gli studenti universitari maschi hanno abbandonato gli esami per protestare contro la decisione dei Talebani e diversi professori maschi si sono dimessi.

Paesi musulmani come la Turchia, l’Arabia Saudita, il Pakistan e il Qatar hanno espresso il loro rammarico per il divieto universitario e hanno esortato le autorità talebane a ritirare la loro decisione.

“Non c’è alcuna giustificazione religiosa o culturale”, ha dichiarato Husna Jalal, 26 anni, laureata in Scienze politiche a Kabul.

Jalal è fuggita dall’Afghanistan nell’agosto dello scorso anno, dopo che i Talebani avevano preso il controllo della città di Kabul. Jalal ha lavorato per quattro anni a Kabul dopo essersi laureata, ma come molte donne afghane che lavorano aveva previsto che la rigida Sharia sarebbe stata applicata  dopo la presa di potere dei Talebani.

“È straziante vedere le mie sorelle violate nei loro diritti umani fondamentali. Le ho viste marciare per le strade chiedendo libertà e uguaglianza e ho visto come le forze di sicurezza talebane hanno usato la violenza per disperdere il gruppo e impedire loro di esercitare la libertà di parola”, ha detto Jalal. “Le persone di tutto il mondo devono alzare la voce per le mie sorelle; i Talebani ci hanno tolto tutte le speranze”.

I Talebani, noti come Talib, che dal 1996 hanno cercato di porre fine al warlordismo in Afghanistan attraverso una più rigida adesione alla Sharia, hanno preso il controllo dell’Afghanistan come Emirato Islamico dell’Afghanistan con la forza nel 2021.

Da decenni, il ruolo della Sharia è diventato un argomento sempre più contestato in tutto il mondo. La Corte internazionale dei diritti dell’uomo di Strasburgo (CEDU) ha stabilito in diversi casi che la Sharia è “in conflitto con i principi fondamentali della democrazia”. Alcune pratiche tradizionali comportano gravi violazioni dei diritti umani, soprattutto per quanto riguarda le donne e la loro libertà di istruzione.

Quando i talebani si insediarono al potere abolirono il Ministero della Donna. Le donne furono gradualmente ritirate dagli schermi televisivi. Decine di migliaia di donne furono disoccupate in diversi settori. Era proibito loro di andare in qualsiasi luogo che superasse i 72 km senza un mahram. Le donne sono state escluse dalla vita sociale. I servizi sanitari offerti sono limitati come le opportunità di lavoro e il diritto all’istruzione è stato negato.

Il recente annuncio dei Talebani di sospendere immediatamente, fino a nuovo ordine, le donne dalle università di tutto il Paese è una palese violazione dei loro pari diritti umani, sanciti in molteplici trattati internazionali.

“Il primo comandamento dell’Islam è “leggere”. L’Islam esorta uomini e donne a cercare la conoscenza. Il Corano si rivolge agli esseri umani e consiglia a uomini e donne di acquisire conoscenza, trovare la verità, rivelare e sviluppare il proprio potenziale e diventare esseri umani perfetti”, ha dichiarato il dottor Ali Unsal, titolare di un dottorato in teologia islamica, in una recente intervista per Broken Chalk.

Il dottor Ali Unsal è uno scrittore, ricercatore, insegnante e predicatore di grande esperienza, con una solida formazione in teologia islamica e giurisprudenza islamica. Il dottor Unsal ha conseguito il dottorato in teologia islamica e il master e il baccellierato in Divinità presso le migliori scuole di Divinità in Turchia. Ha vissuto negli Stati Uniti per diversi anni, dove ha arricchito i suoi studi e la sua esperienza accademica e professionale impegnandosi con americani musulmani e non musulmani attraverso seminari, workshop, consulenze, servizi alla comunità locale e scrittura accademica. Ha diretto l’Istituto di studi islamici e turchi (IITS) di Fairfax, VA.

Il dottor Unsal organizza pannelli di discussione, seminari e simposi con accademici di diversi Paesi e parla correntemente inglese, turco, arabo, bahasa Indonesia e tataro.

Secondo il dottor Unsal, Hz. Muhammad ha incoraggiato l’istruzione e l’educazione delle ragazze, che nel corso della storia sono state particolarmente disprezzate e sottovalutate. “Per esempio, in uno dei suoi Hadith, “Chiunque allevi e disciplini due ragazze fino a quando non raggiungono l’età adulta, saremo insieme a quella persona nel Giorno del Giudizio”, spiega il dottor Unsal.

“Quando le donne vennero da lui e dissero che egli insegnava costantemente agli uomini nella moschea e trasmetteva il messaggio di Allah, ma che le donne ne erano prive, egli dedicò loro del tempo e diede loro una sorta di educazione.”

Hz. Aisha, la moglie di Maometto, divenne una delle studiose più importanti della sua società grazie a ciò che imparò da lei. Tutti venivano a imparare da lui ciò che gli mancava. Nella storia dell’Islam, le donne hanno occupato un posto significativo nella vita scientifica e culturale. La prosecuzione del percorso educativo in una struttura non ufficiale nel mondo islamico e l’attaccamento al maestro piuttosto che alla scuola hanno reso più facile per le donne ricevere istruzione dagli studiosi della loro cerchia ristretta. Tra i maestri di Tâceddin es-Subki, uno dei grandi studiosi islamici, che ascoltavano e apprendevano gli hadith, sono menzionate 19 donne. Suyûtî imparò gli hadith da 33, İbn-i Hacer da 53 e İbn-i Asâkir da 80 donne”, ha detto il dottor Unsal.

Il 24 agosto scorso, i ministri degli Esteri del gruppo di Stati G-7 – un forum politico intergovernativo – hanno esortato i Talebani a ritirare i divieti sull’istruzione femminile, avvertendo che “la persecuzione di genere può costituire un crimine contro l’umanità che sarà perseguito”.

Diverse fonti mediatiche hanno riferito di forze talebane fuori dalle università di Kabul dopo il divieto, impedendo alle donne di entrare negli edifici, mentre agli uomini è stato permesso di entrare e portare a termine il loro lavoro.

Il ministro dell’Istruzione superiore, Nida Mohammad Nadim, ex governatore provinciale, capo della polizia e comandante militare, si oppone fermamente all’istruzione femminile, affermando che è contraria ai valori islamici e afghani.

“A mio parere, non ha nulla a che fare con l’Islam”, ha dichiarato il dottor Unsal. “Perché va totalmente contro le tradizioni pashtun. Secondo questa tradizione, una donna dovrebbe stare a casa, cucinare il suo cibo, dare alla luce un bambino e non uscire se non è necessario. Questo non ha nulla a che fare con l’Islam. Perché la moglie del Profeta, Hatice, era una grande donna d’affari. Le donne erano presenti in tutti gli ambiti della vita sociale. Al mercato, in moschea. Hz. Ömer nominò una donna di nome Şifa come ispettrice per supervisionare il bazar”.

Il Ministro Nadim ha inoltre dichiarato ai media che il divieto era necessario per diversi motivi: per evitare la mescolanza dei generi nelle università, perché le donne non rispettavano il codice di abbigliamento, perché le studentesse si recavano in altre province e vivevano senza le loro famiglie, e perché lo studio di specifiche materie violava i principi dell’Islam. Queste ragioni non sembrano convincenti per l’opinione pubblica mondiale.

Perché i Talebani limitano l’istruzione femminile? L’Islam non nega l’istruzione alle donne, perché i Talebani sì?

“A mio parere, le ragioni possono essere due”, spiega il dottor Unsal. “In primo luogo, non hanno esperienza di Stato. Non riescono a leggere correttamente le dinamiche della società. Hanno ancora una mentalità tribale. Questo li porta a fare cose molto sbagliate. Non riescono ad abbracciare tutti i segmenti della società.

Il secondo è una sorta di cambiamento di prospettiva o una forma di ignoranza. I talebani interpretano l’Islam in linea con la loro cultura tribale. Sfortunatamente, questo è contrario all’universalità dell’Islam e lontano dal rispondere alle esigenze dei tempi moderni. Pertanto, agiscono con un’interpretazione radicale e marginale”.

In tutto il Paese, i Talebani hanno vietato alle ragazze di andare a scuola oltre il sesto grado, hanno impedito alle donne di lavorare e hanno ordinato loro di indossare il burqa o di coprirsi da capo a piedi in pubblico. Le donne sono state bandite anche da parchi e palestre.

“Molte ragazze sono traumatizzate quando vengono trattenute in custodia dalla polizia. Alcune famiglie, nei notiziari, raccontano che la loro figlia piange continuamente e non può essere confortata. I giovani e le famiglie sono preoccupati per il loro futuro”, ha dichiarato il dottor Unsal.

“Le nostre sorelle e i nostri uomini hanno gli stessi diritti; saranno in grado di beneficiare dei loro diritti… naturalmente, all’interno del contesto in cui viviamo “, ha dichiarato il portavoce dei Talebani Zabihullah Mujahid.

Nonostante le promesse iniziali di una Sharia più moderata e del rispetto dei diritti delle donne, i Talebani hanno implementato la loro interpretazione della legge islamica/Sharia da quando hanno ripreso il potere nell’agosto 2021 e continuano a emergere prove che dimostrano che i Talebani stiano violando i diritti delle donne.

Come può la comunità internazionale aiutare le donne Afghane?

“L’UE dovrebbe smettere di finanziare le attività dei Talebani. I figli delle famiglie talebane dovrebbero essere rimandati in Afghanistan per studiare lì, non all’estero”, ha detto Jalal.

“I donatori internazionali dovrebbero individuare ed esercitare l’influenza che hanno sui Talebani, attraverso sanzioni diplomatiche ed economiche, aiuti, pressioni politiche e altri mezzi. Dovrebbero usarla per fare pressione per ottenere impegni concreti sui diritti delle donne che siano significativi per queste ultime e misurabili attraverso il monitoraggio”, ha detto Jalal.

Secondo il dottor Unsal, le sanzioni dei donatori internazionali potrebbero non funzionare. I Talebani hanno un carattere forte e robusto. La cosa giusta sarebbe che le società musulmane, come l’organizzazione della Conferenza islamica o l’Organizzazione della cooperazione islamica o le comunità di studiosi islamici facessero qualcosa in collaborazione con le organizzazioni per i diritti umani, per ottenere risultati più rapidi.

“I Talebani sono infastiditi dalle critiche del mondo sulle loro decisioni per la società e dalla richiesta di correggere i loro errori. Dicono: “Non interferite nei nostri affari interni”.

Alcune università o organizzazioni internazionali possono offrire opportunità di formazione e fornire lezioni, corsi e diplomi gratuiti.

Un’altra cosa è che alcuni Paesi, non appartenenti  al mondo occidentale ma a quello islamico, con cui i Talebani possono cooperare, potrebbero contribuire ad allentare questa tensione attraverso i loro studiosi”, ha suggerito il dottor Unsal.

“Le donne in Afghanistan sono stanche di parlare e condividere le loro storie con la stampa e le organizzazioni straniere. Hanno la sensazione che nessuno le aiuterà o non potrà aiutarle”, ha detto Jalal.

L’istruzione è un diritto umano riconosciuto a livello internazionale, essenziale per la crescita economica e la stabilità dell’Afghanistan. I Talebani sono obbligati dal diritto internazionale e dalla Dichiarazione universale dei diritti umani a rispettare pienamente i diritti delle donne. L’Afghanistan ha ratificato la Convenzione sull’eliminazione di tutte le forme di discriminazione contro le donne (CEDAW) nel 2003.

I Talebani ereditano gli obblighi assunti dall’Afghanistan ai sensi di tale Convenzione, tra cui quello di “perseguire con tutti i mezzi appropriati e senza indugio una politica di eliminazione della discriminazione nei confronti delle donne”.

Le donne hanno ora bisogno di un tutore maschile per viaggiare per più di 48 miglia o per intraprendere attività di base come entrare negli edifici governativi, vedere un medico o prendere un taxi. Sono bandite da quasi tutti i lavori, tranne le professioni mediche e, fino a Mercoledì, l’insegnamento. Le donne non possono più visitare i parchi pubblici.

Il divieto di istruzione imposto dai Talebani alle donne e alle ragazze ha condannato definitivamente le donne afghane a un futuro buio e privo di opportunità.

“Metà della società è costituita da uomini e l’altra metà da donne. Pertanto, le ragazze hanno lo stesso diritto all’istruzione dei ragazzi. Ci sono ruoli vitali che le donne possono svolgere in tutti i settori della vita. In alcuni ambiti, possono svolgere un lavoro migliore di quello degli uomini”. Questa decisione del Ministero dell’Educazione nazionale afghano è una violazione dei diritti umani e una disgrazia per l’Afghanistan”, ha dichiarato il dottor Unsal.

 

*La Dichiarazione universale dei diritti umani (UDHR) è un documento fondamentale nella storia dei diritti umani. Redatta da rappresentanti di diversa estrazione giuridica e culturale provenienti da tutte le regioni del mondo, la Dichiarazione è stata proclamata dall’Assemblea generale delle Nazioni Unite a Parigi il 10 dicembre 1948 (risoluzione 217 A dell’Assemblea Generale) come criterio comune di realizzazione per tutti i popoli e tutte le nazioni. Essa stabilisce, per la prima volta, i diritti umani fondamentali da tutelare universalmente ed è stata tradotta in oltre 500 lingue. È ampiamente riconosciuto che la UDHR abbia ispirato e spianato la strada all’adozione di oltre settanta trattati sui diritti umani, oggi applicati in modo permanente a livello globale e regionale (tutti contengono riferimenti a essa nei loro preamboli).

 

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls

L’invasione russa in Ucraina: Chi paga il prezzo di questa guerra?

Mahmud Darwish una volta ha disse riguardo alla guerra:

“La guerra finirà. I leader si stringeranno la mano. L’anziana donna continuerà̀ ad aspettare il figlio martire. Quella ragazza aspetterà il suo amato marito. E quei bambini aspetteranno il loro padre eroe. Non so chi abbia venduto la nostra patria, ma ho visto chi ne ha pagato il prezzo”.[1]

Nel corso degli anni, molti Paesi sono stati distrutti dalla guerra e dalla dittatura. Molti di questi erano abbastanza civilizzati prima che la guerra li rovinasse; pieni di cultura, sviluppo e civiltà̀, come Siria, Palestina, Libia, Afghanistan, Iraq, Somalia, Yemen e molti altri.

L’avidità e l’egoismo di dittatori e politici corrotti hanno causato solo perdite a questi Paesi. Molte vite innocenti sono andate perdute; molti Paesi soffrono la povertà̀ a causa del cattivo governo da parte di regimi oppressivi. Le infrastrutture nazionali sono crollate a causa della guerra e anche l’ambiente ne ha risentito pesantemente.

The Costs of War Project, Watson institute of international and public affairs, Brown University, 2021

L’Ucraina si è ora unita al treno dei Paesi devastati dalla guerra a causa dell’avidità dei dittatori. Vladimir Putin non solo ha invaso uno Stato sovrano confinante, ma il suo regime sta anche esercitando la censura totale all’interno del territorio russo. I media russi indipendenti e i giornalisti che si esprimono contro il regime di Putin e su come i russi stiano soffrendo sotto la sua guida vengono molestati, intimiditi e detenuti illegalmente. Lo stesso trattamento viene riservato ai manifestanti che si oppongono a Putin e ai crimini commessi dal suo regime in Ucraina, come ad esempio costringere i giovani russi ad arruolarsi nelle forze armate senza informarli che parteciperanno all’invasione dell’Ucraina. Quanto descritto illustra bene l’immagine di uno “Stato totalitario”.

Come è stata influenzata l’istruzione?

L’impatto della guerra è chiaramente visibile nel settore dell’istruzione, in quanto l’accesso a quest’ultima sarà limitato a causa della scarsità di materiale didattico, dalla ristrettezza delle risorse economiche, fattore determinante nelle problematiche legate all’istruzione, e la propaganda diffusa dai dittatori per giustificare l’invasione o i crimini commessi dagli stessi contro i propri cittadini.

Molte strutture educative, come scuole e asili, sono state distrutte e danneggiate a causa della guerra in corso, la quale che minaccia il futuro dei bambini nel Pease, lasciandoli privi di accesso ad un sistema educativo.[2]

L’UNICEF ha recentemente pubblicato un rapporto sull’impatto dell’invasione russa sull’Ucraina. Secondo il rapporto, l’invasione ha lasciato più di 350.000 bambini senza accesso all’istruzione, a causa del danneggiamento di numerose infrastrutture scolastiche, mentre le metodologie di insegnamento insufficienti limitano l’accesso all’istruzione, lasciando i bambini senza accesso a un riparo sicuro, all’acqua e all’istruzione.[3]

L’effetto della guerra sui rifugiati ucraini e sugli studenti internazionali in Ucraina:

Molti ucraini hanno cercato rifugio in diversi Paesi dall’inizio della guerra. C’è stata molta preoccupazione per i bambini rifugiati e per il loro inserimento nei sistemi scolastici di altri Paesi, soprattutto a causa di eventuali barriere linguistiche. Le scuole polacche hanno accolto i bambini ucraini rifugiati nelle loro scuole e gli insegnanti polacchi li hanno aiutati a superare le menzionate barriere, adattandosi al sistema scolastico locale.[4]   D’altra parte, i bambini ucraini rifugiati nel Regno Unitosi trovano a dover superare numerosi ostacoli, poiché la maggior parte delle scuole inglesi stanno superando le loro capacità di registrazione. Inoltre, l’insufficienza dei finanziamenti per il settore dell’istruzione mette le scuole sotto pressione e facendo sì che gli studenti rifugiati vengano respinti.[5]

 

Anche gli studenti internazionali che studiavano nelle università ucraine, molti dei quali provengono dall’Africa, dall’Asia meridionale e dal Medio Oriente, sono vittime della guerra in corso. Molti di loro non sono riusciti a completare gli studi e sono stati costretti a fuggire in altri Paesi nella speranza di poter tornare presto in Ucraina e completare il corso di studi.[6] Molti di questi studenti stranieri hanno effettivamente lottato per trovare rifugio o per fuggire e, cosa più terribile, almeno due studenti in visita sono stati uccisi nei primi giorni di guerra.[7]

 

L’effetto della guerra sugli Stati post-sovietici e sulla Russia:

Dopo l’invasione dell’Ucraina da parte della Russia, i cittadini degli Stati post-sovietici temono che il controllo di Putin si estenda sui loro Paesi , ancor più la firma di un accordo di alleanza fra il presidente russo e quello azero Ilham Aliyev. L’accordo in 43 punti include un’alleanza economica ed educativa che aumenterà il controllo del regime di Putin in Azerbaigian .[8][9] Per esempio, lo studio della lingua russa diventerà obbligatorio negli istituti scolastici, più di quanto non lo fosse in precedenza negli Stati post-sovietici.[10]

Ultimamente, il Ministero dell’Istruzione russo ha iniziato a diffondere la propaganda nell’istruzione online, nel tentativo di influenzare i bambini con ideologie che glorificano la leadership di Putin e giustificano l’invasione russa dell’Ucraina . Queste lezioni online cercano di spiegare “perché la missione di liberazione in Ucraina era necessaria”.[11]C’è il rischio che queste lezioni contribuiscano a creare una generazione che incoraggia la guerra e sostiene la dittatura in Russia.

Certamente, arriverà un giorno in cui la guerra finirà, e gli sfollati torneranno nelle patrie dove hanno lasciato i loro cari per cercare rifugio in altre terre. I leader si stringeranno la mano per stabilire la pace nel mondo, ma a quale costo questo avverrà, quando tanti danni sono già stati fatti? Come dice Mahmoud Darwish “Non so chi ha venduto la nostra patria, ma ho visto chi ne ha pagato il prezzo”.

 

 

Di Zinat Asadova

[1] “La guerra finirà” Poesia di Mahmud Darwish

[2] Save the Children. (2022). Ucraina: Gli attacchi alle scuole mettono in pericolo la vita e il futuro dei bambini. Recuperato da https://www.savethechildren.net/news/ukraine-attacks-schools-endangering-children-s-lives-and- futures

[3] Regione Europa e Asia Centrale (ECAR) dell’UNICEF. (2022). Rapporto sulla situazione in Ucraina – 24 febbraio 2022 (p. 2). Recuperato da https://www.unicef.org/media/116031/file/Ukraine-Humanitarian-SitRep-24-February-2022.pdf

[4] Deutsche Welle (DW). (2022). La Polonia lotta per dare ai bambini ucraini accesso all’istruzione [Video]. Retrieved from https://www.dw.com/en/poland-fights-to-give-ukrainian-kids-access-to-education/av- 61185207#:~:text=Circa%202%20milioni%20di%20Ucraini%20hanno,il%20sistema%20educativo%20della%20Polonia%20è%20 enorme.

[5] Abrams, F. (2022). I rifugiati ucraini potrebbero faticare a trovare posto nelle scuole inglesi, dicono i consigli. The Guardian. Recuperato da https://www.theguardian.com/education/2022/mar/05/ukraine-refugees-may-struggle-to-find-places-in- english-schools-councils-say

[6] Fallon, K. (2022). Gli studenti stranieri in fuga dalla guerra russa contro l’Ucraina sperano di tornare. Aljazeera.com. Recuperato da https://www.aljazeera.com/news/2022/3/5/they-told-us-to-go-home-student-recounts-ukraine-war

[7] La risposta dell’istruzione internazionale alla guerra in Ucraina. Monitor ICEF – Informazioni di mercato per il reclutamento internazionale di studenti. (2022). Recuperato da https://monitor.icef.com/2022/03/international-educations-continuing- response-to-the-war-in-ukraine/

[8] Azərbaycan Respublikası Xarici İşlər Nazirliyi. (2022). No:056/22, Azərbaycan Respublikası Xarici İşlər Nazirliyinin Mətbuat xidməti idarəsinin məlumatı (AZ/RU). Recuperato da https://www.mfa.gov.az/az/news/no05622

 

[9] Presidente della Repubblica dell’Azerbaigian Ilham Aliyev. (2022). Dichiarazione sull’interazione tra la Repubblica dell’Azerbaigian e la Federazione Russa. Recuperato da https://president.az/en/articles/view/55498

[10] Aliyeva, J. (2022). Il presidente dell’Azerbaigian sottolinea l’importanza della lingua russa. Agenzia di stampa Report. Recuperato da https://report.az/en/foreign-politics/azerbaijani-president-notes-importance-of-russian-language/

[11] Pagina ufficiale del Ministero dell’Istruzione russo su Vkontakte. (2022). Una lezione aperta “I difensori della pace” (Открытый урок “Защитники мира”) [Video]. https://vk.com/video-30558759_456242419?list=8411aa6de207bc39a2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Abolirea malefică de către talibani a drepturilor femeilor în Afganistan

 

de Leticia Cox

 

Taliban înseamnă suprimarea femeilor. Taliban înseamnă degradarea calităților, locului și rolului unei femei în societate. Talibanii nu înseamnă interdicția la educație sau muncă pentru femei, în afară de treburile casnice și de nașterea copiilor. Talibanii înseamnă privarea de drepturile fundamentale ale femeilor, trăind cu frică și fără demnitate.

 

Majoritatea afganilor, inclusiv unii talibani, nu susțin excluderea femeilor și fetelor din sistemul educațional și sunt serios îngrijorați de consecințele pentru întreaga națiune.

 

După anunțul talibanilor de a interzice accesul studentelor la universitate, studenții de sex masculin au renunțat la examen în semn de protest față de decizia talibanilor, iar mai mulți profesori de sex masculin și-au dat demisia.

 

Țările musulmane, precum Turcia, Arabia Saudită, Pakistan și Qatar, și-au exprimat tristețea față de interzicerea participării la cursuri  universitare și au cerut autorităților talibane să-și retragă decizia.

 

„Nu există nicio justificare religioasă sau culturală pentru aceasta”, a spus Husna Jalal, în vârstă de 26 de ani, absolventă de Științe Politice din Kabul.

 

Jalal a fugit din Afganistan în august anul trecut, după ce talibanii au preluat orașul Kabul. Jalal lucra de patru ani în Kabul după absolvirea universității, dar, așa cum multe femei afgane care lucrează au prezis, stricta lege Sharia  a fost pusă în aplicare imediat după ce talibanii au preluat țara.

 

„Este sfâșietor să văd că surorilor mele le sunt încălcate drepturilre fundamentale ale omului. Le-am văzut defilând pe străzi strigând pentru libertate și egalitate și cum forțele de securitate talibane au folosit violența pentru a destrăma grupul și a le împiedica să-și exercite libertatea de exprimare. “, a spus Jalal. „Oamenii din întreaga lume trebuie să își ridice vocea pentru surorile mele; talibanii ne-au luat toate speranțele”.

 

Talibanii, cunoscuți sub numele de Talib, care au încercat să pună capăt războiului în Afganistan prin aderarea mai strictă la  legea Sharia âncă din 1996, au preluat prin forță controlul Afganistanului ca Emirat Islamic al Afganistanului în 2021.

 

De zeci de ani, rolul Sharia a devenit un subiect din ce în ce mai contestat la nivel mondial. Curtea Internațională Europeană a Drepturilor Omului de la Strasbourg (CEDO) a decis în mai multe cazuri că Sharia „intră în conflict cu principiile fundamentale ale democrației”. Unele practici tradiționale includ încălcări grave ale drepturilor omului, în special asupra femeilor și a libertății lor la educație.

 

Când au venit talibanii, au desființat Ministerul Femeii. Femeile au fost retrase treptat de pe ecranele de televiziune. Zeci de mii de femei erau șomere în diferite ramuri. Li s-a interzis să meargă oriunde pe distanțe mai mari de 72 km fără mahram. Femeile sunt scoase din viața socială. Serviciile de sănătate oferite acestora sunt limitate, oportunitățile de angajare sunt limitate, iar dreptul la educație le-a fost luat.

 

Anunțul recent al talibanilor de a suspenda imediat până la o nouă notificare accesul  femeilor la universitățile din întreaga țară este o încălcare flagrantă a drepturilor la egalitate consacrate în mai multe tratate internaționale din întreaga lume.

 

„Prima poruncă a islamului este „citește”. Islamul îndeamnă atât bărbații, cât și femeile să caute cunoaștere. În timp ce Coranul se adresează ființelor umane, sfătuiește bărbații și femeile să obțină cunoștințe, să găsească adevărul, să dezvăluie și să-și dezvolte propriul potențial, și să  deveniă ființe umane desăvârșite”, a declarat doctorul în Teologia Islamică, Dr. Ali Unsal, într-un interviu recent pentru Broken Chalk.

 

Dr. Ali Unsal este un scriitor, cercetător, profesor și predicator cu experiență, cu o experiență puternică în teologia și jurisprudența islamică. Dr. Unsal și-a câștigat doctoratul în teologie islamică și masterul și licența în divinitate de la școlile de divinitate de top din Turcia. El locuiește în SUA de câțiva ani, unde și-a îmbunătățit studiile și experiența academică și profesională, interacționând cu americani musulmani și nemusulmani prin seminarii, ateliere, consiliere, servicii comunitare locale și scriere academică. A condus Institutul de Studii Islamice și Turce (IITS) din Fairfax, VA.

 

Dr Unsal organizează seminarii și discuții cu academicieni din diferite țări și vorbește fluent engleza, turcă, arabă, bahasa indoneziană și tătară.

 

Potrivit doctorului Unsal, Hz. Muhammad a încurajat educația și creșterea fetelor, care au fost în special disprețuite și subevaluate de-a lungul istoriei. „De exemplu, într-unul din hadith-urile sale, „Oricine crește și disciplinează două fete până când ajung la maturitate, vom fi împreună cu acea persoană în Ziua Judecății”, explică dr. Unsal.

 

„Când femeile au venit la el și au spus că el a predat în mod constant bărbații în moschee și a transmis mesajul lui Allah, dar că femeile au fost lipsite de acest lucru, el le-a oferit un timp special și le-a dat un fel de educație.

 

Hz. Aisha, soția lui Muhammad, a devenit unul dintre cei mai importanți savanți ai societății sale cu ceea ce a învățat de la ea. Toți veneau să învețe de la el ce îi lipsea. În istoria islamului, femeile au ocupat un loc semnificativ în viața științifică și culturală. Continuarea educației într-o structură neoficială în lumea islamică și atașarea profesorului mai degrabă decât la școală a făcut ca femeile să primească mai ușor educație de la oamenii de știință din cercurile lor apropiate. Printre maeștrii lui Tâceddin es-Subki, unul dintre marii cărturari islamici, care a ascultat și a învățat hadithuri, sunt menționate 19 femei. Suyûtî a învățat hadith de la 33, İbn-i Hacer 53 și İbn-i Asâkir 80 de femei”, a spus dr. Unsal.

 

Pe 24 august anul trecut, miniștrii de externe ai grupului de state G-7 – un forum politic interguvernamental – i-au îndemnat pe talibani să retragă interdicțiile privind educația femeilor, avertizând că „persecuția de gen poate constitui o crimă împotriva umanității care va fi urmărită penal. .”

 

Mai multe surse media au raportat că forțele talibane stau în fața universităților din Kabul de la interdicție, împiedicând femeile să intre în clădiri, permițând în același timp bărbaților să intre și să-și termine munca.

 

Ministrul Învățământului Superior, Nida Mohammad Nadim, fost guvernator provincial, șef al poliției și comandant militar, susține ferm decizia împotriva educației femeilor, spunând că este împotriva valorilor islamice și afgane.

 

„După părerea mea, nu are nimic de-a face cu Islamul”, a spus dr. Unsal. „Pentru că este total împotriva tradițiilor paștun. În această tradiție, o femeie ar trebui să stea acasă doar, să-și gătească mâncarea, să nască un copil și să nu iasă afară decât dacă este necesar. Asta nu are nimic de-a face cu islamul. Pentru că soția Profetului, Hatice, era o mare femeie de afaceri. Femeile au fost prezente în toate domeniile vieții sociale. În piață, în moschee. Hz. Ömer a numit o femeie pe nume Şifa ca inspector să supravegheze bazarul”.

 

Ministrul Nadim a mai spus presei că interdicția este necesară din mai multe motive: pentru a preveni amestecarea genurilor în universități, că femeile nu respectau codul vestimentar, că studenții au plecat în alte provincii și au trăit fără familiile lor și pentru că studiul anumitor materii și cursuri predate au încălcat principiile Islamului. Aceste motive nu par convingătoare pentru  a convinge opinia publică.

 

De ce restricționează talibanii educația femeilor? Islamul nu neagă educația femeilor, deci de ce talibanii o fac?

 

„După părerea mea, ar putea exista două motive”, explică dr. Unsal. “În primul rând, nu există experiență de stat. Ei nu pot citi corect dinamica societății. Au încă o mentalitate tribală. Acest lucru îi face să facă lucruri foarte greșite. Nu pot îmbrățișa toate segmentele societății.

Al doilea este un fel de schimbare de perspectivă sau un fel de ignoranță. Ei interpretează Islamul în conformitate cu propria lor cultură tribală. Din păcate, acest lucru este atât contrar universalității Islamului, cât și departe de a răspunde nevoilor timpurilor moderne. Prin urmare, acţionează cu o interpretare radicală şi marginală”.

 

În toată țara, talibanii au interzis fetelor mersil la școală dincolo de clasa a șasea, le-au blocat femeilor acccesul la locurile de muncă și le-au ordonat să poarte burqa sau îmbrăcăminte din cap până în picioare în public. Femeilor li s-a interzis și accesul în parcuri și săli de sport

 

„Multe fete tinere sunt traumatizate când sunt ținute. Unele familii apar la știri spunând că fiica lor plânge constant și nu poate fi mângâiată. Tinerii și familiile sunt îngrijorate de viitorul lor”, a spus dr. Unsal.

 

„Surorile noastre, oamenii noștri au aceleași drepturi; vor putea beneficia de drepturile lor… desigur, în cadrul pe care îl avem noi”, a declarat purtătorul de cuvânt al talibanilor, Zabihullah Mujahid.

 

În ciuda promisiunilor inițiale privind o regulă Sharia mai moderată și respectarea drepturilor femeilor, talibanii și-au pus în aplicare interpretarea legii islamice/Sharia de când au preluat controlul în august 2021 și continuă să apară dovezi că talibanii încalcă drepturile femeilor.

 

Deci, cum poate comunitatea internațională să ajute femeile din Afganistan?

 

„UE ar trebui să înceteze finanțarea afacerilor talibanilor. Copiii din familiile talibane ar trebui să fie trimiși înapoi în Afganistan pentru a studia acolo, nu în străinătate, a spus Jalal.

 

„Donatorii internaționali ar trebui să identifice și să-și exercite influența pe care o au asupra talibanilor, fie prin sancțiuni diplomatice, sancțiuni economice, ajutor, presiune politică și alte mijloace. Ar trebui să o folosească pentru a solicita angajamente concrete privind drepturile femeilor, care vor fi semnificative pentru femei și fete și măsurabile prin monitorizare”, a spus Jalal.

 

Potrivit dr. Unsal, sancțiunile donatorilor internaționali ar putea să nu funcționeze. Talibanii au un caracter dur. Lucrul corect ar fi ca societățile musulmane, cum ar fi organizația Conferinței Islamice sau Organizația de Cooperare Islamică sau comunitățile de savanți islamici să facă ceva în colaborare cu organizațiile pentru drepturile omului, care vor da rezultate mai rapide.

 

„Talibanii sunt deranjați de critica lumii față de deciziile lor pentru societatea lor și de cererea ca greșelile lor să fie corectate. Ei spun: „Nu vă amestecați în treburile noastre interne”.

 

Unele universități sau organizații internaționale pot oferi oportunități de formare și oferă cursuri și diplome gratuite.

 

Un alt lucru este că unele țări cu care talibanii, nu din lumea occidentală, ci din lumea islamică, pot coopera și  ajuta la atenuarea acestei tensiuni prin intermediul savanților”, a sugerat dr. Unsal.

 

“Femeile din Afganistan s-au săturat să vorbească și să-și împărtășească poveștile cu presa și organizațiile străine. Simt că nimeni nu le va ajuta sau nu le poate ajuta”, a spus Jalal.

 

Educația este un drept uman recunoscut la nivel internațional, esențial pentru creșterea economică și stabilitatea Afganistanului. Talibanii sunt obligați în temeiul dreptului internațional și al Declarației Universale a Drepturilor Omului să respecte pe deplin drepturile femeilor. Afganistanul a ratificat Convenția privind eliminarea tuturor formelor de discriminare împotriva femeilor (CEDAW) în 2003.

 

Talibanii moștenesc obligațiile Afganistanului în temeiul acelei convenții, inclusiv „urmând, prin toate mijloacele adecvate și fără întârziere, o politică de eliminare a discriminării împotriva femeilor.

 

Femeile au acum nevoie de un tutore de sex masculin pentru a călători mai mult de 48 de mile sau pentru a îndeplini sarcini de bază, cum ar fi intrarea în clădirile guvernamentale, consultarea unui medic sau luarea unui taxi. Li se interzic aproape toate locurile de muncă, cu excepția profesiilor medicale și, până miercuri, a predării. De asemenea, femeile nu mai pot vizita parcurile publice.

 

Interdicția talibanilor a accesului femeilor și fetelor de la educație a condamnat permanent femeile afgane la un viitor mai întunecat, fără oportunități.

 

„Jumătate din societate este formată din bărbați, iar cealaltă jumătate sunt femei. Prin urmare, fetele au același drept la educație ca și băieții. Există roluri vitale pe care femeile le pot juca în toate domeniile vieții. În unele domenii, pot face treabă mai bună. decât bărbații. Această decizie a Ministerului Educației Naționale din Afganistan este atât o încălcare a drepturilor omului, cât și o nenorocire pentru Afganistan”, a spus dr. Unsal.

 

 *Declarația Universală a Drepturilor Omului (DUDO) este un document vital în istoria drepturilor omului. Întocmită de reprezentanți din diferite medii juridice și culturale din toate regiunile lumii, Declarația a fost proclamată de Adunarea Generală a Națiunilor Unite la Paris la 10 decembrie 1948 (rezoluția Adunării Generale 217 A) ca standard comun de realizare pentru toate popoarele și toate națiunile. Aceasta stabilește, pentru prima dată, drepturile fundamentale ale omului care trebuie protejate universal și a fost tradusă în peste 500 de limbi. DUDO este recunoscută pentru că a inspirat și a deschis calea pentru adoptarea a peste șaptezeci de tratate privind drepturile omului, aplicate astăzi în mod permanent la nivel global și regional (toate conținând referințe la aceasta în preambulurile lor).

 

Translated by Alexandra Drugescu-Radulescu from https://brokenchalk.org/talibans-wicked-abolition-of-womens-rights-in-afghanistan/

 

 

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls

 

 

 

 

“قمع طالبان لحقوق المرأة في أفغانستان”

 

تم كتابة هذا التقرير بواسطة: Leticia Cox

 

 وجود تعليم أو عمل للمرأة بخلاف الأعمال المنزلية والإنجاب طالبان تعني حرمان المرأة من حقوق الإنسان الأساسية، والعيش في خوف وبدون كرامة.

معظم الأفغان، بما في ذلك بعض طالبان، لا يؤيدون استبعاد النساء والفتيات من نظام التعليم، ويشعرون بقلق بالغ إزاء العواقب على الأمة بأكملها.

بعد إعلان طالبان حظر الطالبات من الجامعة، انسحب طلاب الجامعات الذكور من امتحاناتهم احتجاجًا على قرار طالبان، واستقال العديد من الأساتذة الذكور.

وأعربت دول إسلامية، مثل تركيا والمملكة العربية السعودية وباكستان وقطر، عن حزنها لحظر الجامعات وحثت سلطات طالبان على سحب قرارها.

وقالت حسناء جلال (26 عاما) خريجة العلوم السياسية من كابول «لا يوجد مبرر ديني أو ثقافي لذلك».

هرب جلال من أفغانستان في أغسطس من العام الماضي بعد أن سيطرت طالبان على مدينة كابول. كان يعمل جلال منذ أربع سنوات في كابول بعد تخرجه من الجامعة، لكن مثل العديد من النساء الأفغانيات العاملات اللواتي  تنبأوا أن يتم تنفيذ الشريعة الصارمة بعد فترة وجيزة من سيطرة طالبان على البلاد.

قال جلال ‘ إنه لأمر مفجع أن أرى أخواتي يتعرضن لانتهاك حقوق الإنسان الأساسية الخاصة بهن رأيتهم يسيرون في الشوارع وهم يصرخون من أجل الحرية والمساواة وكيف استخدمت قوات أمن طالبان العنف لتفريق الجماعة ومنعهم من ممارسة حريتهم في التعبير يحتاج الناس في جميع أنحاء العالم إلى رفع أصواتهم لأخواتي ؛ لقد أخذت طالبان كل آمالنا “.

سيطرت طالبان، المعروفة باسم طالب -التي سعت إلى إنهاء أمراء الحرب في أفغانستان من خلال الالتزام الصارم بالشريعة منذ عام 1996- على أفغانستان كإمارة إسلامية لأفغانستان بالقوة في عام 2021.

لعقود من الزمان، أصبح دور الشريعة موضوعًا متنازعًا عليه بشكل متزايد في جميع أنحاء العالم. حكمت المحكمة الأوروبية الدولية لحقوق الإنسان في ستراسبورغ (ECHR) في عدة قضايا بأن الشريعة «تتعارض مع المبادئ الأساسية للديمقراطية». وتشمل بعض الممارسات التقليدية انتهاكات جسيمة لحقوق الإنسان، ولا سيما ضد المرأة وحريتها في التعليم.

عندما توغلت طالبان  ألغوا وزارة المرأة. وتم سحب النساء تدريجيا من شاشات التلفزيون. وكانت عشرات الآلاف من النساء عاطلات عن العمل في فروع مختلفة. مُنعوا من الذهاب إلى أي مكان يتجاوز 72 كم بدون محرم. تم سحب النساء من الحياة الاجتماعية. مع محدودية الخدمات الصحية التي كانت تقدم لهم، ومحدودية فرص العمل وحقهم في التعليم قد تم انتزاعة.

يعد اعلان طالبان التعليق الفوري للجامعات وعدم امكانية التحاق المرأة بالجامعات انتهاكًا صارخًا لحقوق الإنسان المكرسة في العديد من المعاهدات الدولية في جميع أنحاء العالم.

الوصية الأولى في لإسلام هي” اِقْرَأْ ” “يحث الإسلام الرجال والنساء على حد سواء على طلب المعرفة، فإنه ينصح الرجال والنساء باكتساب المعرفة، والعثور على الحقيقة، والكشف عن إمكاناتهم الخاصة وتطويرها، وأن يصبحوا بشرًا مثاليين.” قال حامل الدكتوراه من اللاهوت الإسلامي، الدكتور علي أنسال في مقابلة أجريت معه مؤخرًا من قبل Broken Chalk. 

 

يعد الدكتور علي أنسال كاتب وباحث ومعلم وواعظ متمرس وله خلفية قوية في اللاهوت الإسلامي والفقه الإسلامي. حصل درجة الدكتوراه في اللاهوت الإسلامي والماجستير وبكالوريوس اللاهوت من أفضل المدارس الألوهية في تركيا. عاش في الولايات المتحدة لعدة سنوات، حيث عزز دراساته الأكاديمية والمهنية وخبرته من خلال الانخراط مع كل من الأمريكيين المسلمين وغير المسلمين وذلك عن طريق الندوات وورش العمل والاستشارات وخدمات المجتمع المحلي والكتابة الأكاديمية. و ترأس معهد الدراسات الإسلامية والتركية (IITS) في فيرفاكس، فيرجينيا.

 

ينظم الدكتور أونسال حلقات نقاش وندوات ومناقشات مع أكاديميين من مختلف البلدان، ويتحدث الإنجليزية والتركية والعربية والبهاسا إندونيسيا والتتارية بطلاقة.

وفقًا للدكتور أونسال، هرتز. شجع الرسول محمد تعليم الفتيات وتربيتهن، اللواتي كن محتقرات عبر التاريخ.

 يوضح الدكتور أنسال: “على سبيل المثال، في أحد أحاديثه،” من قام بتربية وتأديب فتاتين حتى بلوغهما سن الرشد، سنكون مع ذلك الشخص في يوم الدين “.

“عندما أتت النساء إليه وقلن إنه دأب على تعليم الرجال في المسجد ونقل رسالة الله، لكن النساء حرمن من ذلك، منحهن وقتًا خاصًا وأعطاهن نوعًا خاصا من التعليم.

أصبحت عائشة، زوجة محمد، واحدة من أبرز علماء مجتمعها بما تعلمته منها. في تاريخ الإسلام، احتلت المرأة مكانة مهمة في الحياة العلمية والثقافية. واستمرار التعليم في هيكل غير رسمي في العالم الإسلامي والارتباط بالمعلم وليس بالمدرسة يسهل على المرأة تلقي التعليم من العلماء في دوائرهم الوثيقة. من بين سادة تاج الدين السبكي، أحد كبار علماء الإسلام، الذين استمعوا وتعلموا الأحاديث، تم ذكر 19 امرأة. وايضا إن سيوتي تعلمت الحديث من 33 و İbn-i Hacer 53 و İbn-i Asßkir 80 امرأة “.

في 24 أغسطس من العام الماضي، حث وزراء خارجية مجموعة الدول السبع – وهي منتدى سياسي حكومي دولي – طالبان على التراجع عن الحظر المفروض على تعليم المرأة، محذرين من أن «الاضطهاد بين الجنسين قد يرقى إلى مستوى جريمة ضد الإنسانية ستتم مقاضاتها.»

وذكرت عدة مصادر إعلامية أن قوات طالبان خارج جامعات كابول منذ الحظر، منعت النساء من دخول المباني بينما سمحت للرجال بالدخول وإنهاء عملهم.

تقف وزيرة التعليم العالي، نداء محمد نديم – حاكمة المقاطعة السابقة وقائدة الشرطة والقائدة العسكرية-  بحزم ضد مبدأ عدم تعليم المرأة، قائلة إنه يتعارض مع القيم الإسلامية والأفغانية.

قال الدكتور أنسال: «في رأيي، هذا لا علاقة له بالإسلام». “لأنه يتعارض تمامًا مع تقاليد البشتون. في هذا التقليد، يجب على المرأة البقاء في المنزل فقط، وطهي طعامها، وإنجاب طفل، وعدم الخروج إلا إذا لزم الأمر. هذا لا علاقة له بالإسلام. لأن زوجة النبي، خديجة، كانت سيدة أعمال كبيرة. وقالت إن المرأة موجودة في جميع مجالات الحياة الاجتماعية. في السوق، في المسجد. 

كما قال الوزير نديم لوسائل الإعلام إن الحظر ضروري لعدة أسباب: لمنع الاختلاط بين الجنسين في الجامعات، وأن النساء لا يلتزمن بقواعد اللباس، وأن الطالبات يذهبن إلى محافظات أخرى ويعيشن بدون أسرهن، ولأن دراسة مواد ودورات محددة يتم تدريسها تنتهك مبادئ الإسلام. هذه الأسباب لا تبدو مقنعة للرأي العام في العالم.

كما قال الوزير نديم لوسائل الإعلام إن الحظر ضروري لعدة أسباب: لمنع الاختلاط بين الجنسين في الجامعات، وأن النساء لا يلتزمن بقواعد اللباس، وأن الطالبات يذهبن إلى محافظات أخرى ويعيشن بدون أسرهن، ولأن دراسة مواد ودورات محددة يتم تدريسها تنتهك مبادئ الإسلام. و هذه الأسباب لا تبدو مقنعة للرأي العام في العالم.

لماذا تقيد طالبان تعليم المرأة ؟ الإسلام لا يحرم المرأة من التعليم، فلماذا تحرم طالبان ؟

يوضح الدكتور أونسال: “في رأيي، قد يكون هناك سببان أولاً، لا توجد تجربة حكومية. لا يمكنهم قراءة ديناميكيات المجتمع بشكل صحيح. لا يزال لديهم عقلية قبلية. هذا يجعلهم يفعلون أشياء خاطئة للغاية. لا يمكنهم احتضان جميع شرائح المجتمع.

والثاني هو نوع من التحول في المنظور أو نوع من الجهل. إنهم يفسرون الإسلام بما يتماشى مع ثقافتهم القبلية. وللأسف، فإن هذا يتعارض مع عالمية الإسلام ولا يستجيب لحاجات العصر الحديث. ولذلك، فإنهم يتصرفون بتفسير جذري وهامشي “.

في جميع أنحاء البلاد، منعت طالبان الفتيات من المدرسة بعد الصف السادس، ومنعت النساء من وظائفهن وأمرتهن بارتداء البرقع أو الملابس من الرأس إلى أخمص القدمين في الأماكن العامة. كما تم حظر النساء من الحدائق والصالات الرياضية.

“تتعرض العديد من الفتيات الصغيرات لصدمة نفسية عند احتجازهن. تقول بعض العائلات في الأخبار إن ابنتهم تبكي باستمرار ولا يمكن أن تشعر بالراحة. قال الدكتور أنسال: «الشباب والعائلات قلقون بشأن مستقبلهم».

“أخواتنا، رجالنا لهم نفس الحقوق ؛ سيتمكنون من الاستفادة من حقوقهم.. بالطبع ضمن الاطر التي لدينا” قال المتحدث باسم طالبان ذبيح الله مجاهد

على الرغم من الوعود الأولية بحكم شرعي أكثر اعتدالًا واحترام حقوق المرأة، نفذت طالبان تفسيرها للشريعة الإسلامية/الشريعة منذ سيطرتها في أغسطس 2021، ولا تزال الأدلة تظهر على أن طالبان تنتهك حقوق المرأة

فكيف يمكن للمجتمع الدولي أن يساعد إناث أفغانستان ؟

“يجب على الاتحاد الأوروبي التوقف عن تمويل أعمال طالبان يجب إعادة أطفال عائلات طالبان إلى أفغانستان للدراسة هناك، وليس في الخارجز” قال جلال

“يجب على المانحين الدوليين تحديد وممارسة نفوذهم على طالبان، سواء كان ذلك من خلال العقوبات الدبلوماسية والعقوبات الاقتصادية والمساعدات والضغط السياسي وغيرها من الوسائل. يجب أن يستخدموها للضغط من أجل التزامات ملموسة بشأن حقوق المرأة تكون ذات مغزى للنساء والفتيات وقابلة للقياس من خلال المراقبة “.

وفقًا للدكتور أونسال، قد لا تنجح العقوبات المفروضة من المانحين الدوليين. لان تتمتع طالبان بطابع صلب ووعر. الشيء الصحيح هو أن المجتمعات الإسلامية، مثل منظمة المؤتمر الإسلامي أو منظمة التعاون الإسلامي أو مجتمعات العلماء الإسلاميين، تفعل شيئًا بالتعاون مع منظمات حقوق الإنسان مما سيؤدي إلى نتائج أسرع.

واضاف ان “طالبان منزعجة من انتقادات العالم لقراراتهم لمجتمعهم والمطالبة بتصحيح اخطائهم. يقولون، “لا تتدخلوا في شؤوننا الداخلية”

وقد تتيح بعض الجامعات أو المنظمات الدولية فرصا للتدريب وتقدم محاضرات ودورات دراسية وشهادات مجانية.

“شيء آخر هو أن بعض الدول التي يمكن لطالبان -ليس من العالم الغربي، ولكن من العالم الإسلامي- التعاون معها يمكن أن تساعد في تخفيف هذا التوتر من خلال علمائها “، اقترح الدكتور أنسال.

“لقد سئمت النساء في أفغانستان من الحديث ومشاركة قصصهن مع الصحافة والمنظمات الأجنبية. قال جلال “إنهم يشعرون ان هذا لن يساعد في شئ”.

والتعليم حق من حقوق الإنسان المعترف بها دوليا، وهو حق أساسي للنمو والاستقرار الاقتصاديين في أفغانستان. والطالبان ملزمون بموجب القانون الدولي والإعلان العالمي لحقوق الإنسان باحترام حقوق المرأة احتراما كاملا. لقد صدقت أفغانستان على اتفاقية القضاء على جميع أشكال التمييز ضد المرأة في عام 2003.

ترث طالبان التزامات أفغانستان بموجب تلك الاتفاقية، بما في ذلك “اتباع سياسة القضاء على التمييز ضد المرأة بكل الوسائل المناسبة ودون تأخير”

تحتاج النساء الآن إلى وصي ذكر للسفر لأكثر من 48 ميلاً أو للقيام بالمهام الأساسية مثل دخول المباني الحكومية أو زيارة الطبيب أو ركوب سيارة أجرة. يتم منعهم من جميع الوظائف تقريبًا باستثناء المهن الطبية، وحتى يوم الأربعاء، التدريس. كما لم يعد بإمكان النساء زيارة الحدائق العامة.

ادي حظر طالبان على النساء والفتيات من التعليم بشكل دائم الي مستقبل أكثر قتامة دون فرص للأناث الأفغانيات 

“يتكون نصف المجتمع من الرجال، والنصف الآخر من النساء. ولذلك، تتمتع الفتيات بنفس الحق في التعليم الذي يتمتع به الفتيان. هناك أدوار حيوية يمكن أن تلعبها المرأة في جميع مجالات الحياة. في بعض المناطق، يمكنهم القيام بوظائف أفضل من الرجال. وقال الدكتور أنسال إن قرار وزارة التعليم الوطني الأفغانية هذا انتهاك لحقوق الإنسان ومصيبة لأفغانستان “.

 

* الإعلان العالمي لحقوق الإنسان وثيقة بارزة في تاريخ حقوق الإنسان. صاغه ممثلون من خلفيات قانونية وثقافية مختلفة من جميع مناطق العالم، وأعلنت الجمعية العامة للأمم المتحدة الإعلان في باريس في 10 ديسمبر 1948 (قرار الجمعية العامة 217 ألف) كمعيار مشترك للإنجازات لجميع الشعوب وجميع الأمم. وهو يحدد، لأول مرة، حقوق الإنسان الأساسية التي يجب حمايتها عالميا وترجمتها إلى أكثر من 500 لغة. ومن المسلم به على نطاق واسع أن الإعلان العالمي لحقوق الإنسان قد ألهم اعتماد أكثر من سبعين معاهدة من معاهدات حقوق الإنسان ومهد الطريق له، وقد طبق اليوم على أساس دائم على الصعيدين العالمي والإقليمي (وكلها تتضمن إشارات إليه في ديباجاتها).

 

 

 

 References;

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls

 

 

Les Talibans abolissent le droit des femmes en Afghanistan

 

by Leticia Cox

Taliban est devenu un synonyme d’élimination des femmes. Taliban est aussi devenu un autre mot pour évoquer la dégradation des conditions de vie, de la place et du rôle de la femme dans la société, et plus généralement de l’absence d’éducation ou de travail pour les femmes en dehors des tâches ménagères et de la procréation. Les talibans sont synonymes de privation des droits humains fondamentaux des femmes, qui vivent dans la peur, sans qu’aucune forme de dignité ne leur soit reconnue.

La plupart des Afghans, y compris certains talibans, ne sont pas favorables à l’exclusion des femmes et des filles du système éducatif et s’inquiètent sérieusement des conséquences pour l’ensemble du pays. Après l’annonce par les talibans de l’interdiction de l’accès des femmes à l’université, les étudiants ont abandonné leurs examens en signe de protestation contre la décision des talibans, et plusieurs professeurs ont démissionné. Des pays musulmans, tels que la Turquie, l’Arabie saoudite, le Pakistan et le Qatar, ont exprimé leurs inquiétudes face à l’interdiction de l’accès à l’université et ont exhorté les autorités talibanes à revenir sur leur décision. Depuis des décennies, le rôle de la charia est de plus en plus contesté dans le monde entier. La Cour européenne des droits de l’homme de Strasbourg (CEDH) a statué dans plusieurs affaires que la charia était « en conflit avec les principes fondamentaux de la démocratie ». Certaines pratiques traditionnelles entraînent de graves violations des droits de l’Homme, notamment en ce qui concerne les femmes et leur liberté d’éducation.

Les Talibans, connus sous le nom de Talib qui signifie « étudiant », ont cherché à mettre fin au règne des seigneurs de la guerre en Afghanistan par une adhésion plus stricte à la charia. Ils dirigèrent le pays de 1996 à 2001 sous le nom d’Émirat islamique d’Afghanistan, puis de nouveau depuis août 2021. Dès leur arrivée au pouvoir, les Talibans ont aboli le ministère de la femme ; les femmes ont été progressivement retirées du milieu médiatique. Les services de santé qui leur sont offerts sont limités, leurs possibilités d’emploi sont limitées et leur droit à l’éducation leur a été retiré. Au total, ce sont dizaines de milliers de femmes étaient au chômage dans différents secteurs. Toute vie sociale leur est déniée. Les femmes ont désormais besoin d’un tuteur masculin pour parcourir plus de 50 kilomètres ou pour entreprendre des tâches de base telles que pénétrer dans les bâtiments gouvernementaux, consulter un médecin ou prendre un taxi. Elles sont interdites de presque tous les emplois, à l’exception des professions médicales et, depuis mercredi, de l’enseignement. Les femmes ne peuvent plus non plus se rendre dans les parcs publics. L’interdiction faite par les talibans aux femmes et aux jeunes filles de s’instruire a condamné définitivement les Afghanes à un avenir plus sombre et sans perspectives d’avenir.

L’annonce récente des talibans de suspendre immédiatement et jusqu’à nouvel ordre l’accès des femmes aux universités du pays constitue une nouvelle étape dans la violation flagrante de l’égalité des droits de l’homme et de la femme consacrée par le droit international, mais aussi une violation des règles religieuses. Nous nous sommes entretenu avec Ali Unsal, écrivain, enseignant-chercheur et prédicateur expérimenté, docteur en théologie et en jurisprudence islamiques. Il a étudié dans les meilleures écoles de théologie de Turquie et vécut plusieurs années aux États-Unis, où il approfondit ses études et son expérience académique et professionnelle en s’engageant auprès des Américains musulmans et non musulmans par le biais de séminaires, d’ateliers, de conseils, de services communautaires locaux et d’écrits académiques. Il a dirigé l’Institut d’études islamiques et turques (IITS) à Fairfax, en Virginie. Le Dr Unsal organise différents séminaires et des discussions avec des universitaires de différents pays, et il parle couramment l’anglais, le turc, l’arabe, le dialecte indonésien et le tatar.

« Le premier commandement de l’islam est : lisez. L’islam exhorte les hommes et les femmes à rechercher la connaissance. Si le Coran s’adresse aux êtres humains, il conseille aux hommes comme aux femmes d’acquérir des connaissances, de trouver la vérité, de révéler et de développer leur propre potentiel et de devenir des êtres humains parfaits », a affirmé le docteur Ali Unsal, titulaire d’un doctorat en théologie islamique, lors d’une récente interview pour Broken Chalk. Selon le Dr Unsal, le prophète Mahomet lui-même a encouragé l’éducation et l’instruction des filles, qui ont été particulièrement méprisées et sous-estimées au cours de l’Histoire. « Par exemple, dans l’un de ses hadiths, Quiconque élève et discipline deux filles jusqu’à ce qu’elles atteignent l’âge adulte, sera à nos côtés le jour du jugement », explique le Dr Unsal. « Lorsque des femmes sont venues le voir pour lui dire qu’il enseignait constamment aux hommes dans la mosquée et transmettait le message d’Allah, mais que les femmes en étaient privées, il leur a accordé un temps spécial et leur a donné une sorte d’éducation. « Aïcha, l’épouse du prophète Mahomet, est devenue l’une des plus éminentes érudites de son temps. Tout le monde venait apprendre d’elle ce qui lui manquait. Dans l’Histoire de l’islam, les femmes ont occupé une place importante dans la vie scientifique et culturelle. La poursuite de l’éducation dans une structure non officielle dans le monde islamique et l’attachement au maître plutôt qu’à l’école ont permis aux femmes de recevoir plus facilement l’enseignement des savants de leur entourage. Parmi les maîtres de Tâceddin es-Subki, l’un des grands savants islamiques, qui ont écouté et appris des hadiths, 19 femmes sont mentionnées. Suyûtî a appris des hadiths de 33 femmes, İbn-i Hacer de 53 et İbn-i Asâkir de 80 d’entre elles», poursuit le Dr Unsal.

Plusieurs sources médiatiques ont fait état de la présence de forces talibanes devant les universités de Kaboul depuis l’interdiction, empêchant les femmes d’entrer dans les bâtiments tout en permettant aux hommes d’y pénétrer et de terminer leur travail. Le ministre de l’enseignement supérieur, Nida Mohammad Nadim, ancien gouverneur de province, chef de la police et commandant militaire, s’oppose fermement à l’éducation des femmes, estimant qu’elle va à l’encontre des valeurs islamiques et afghanes. Le ministre Nadim a également déclaré aux médias que l’interdiction était nécessaire pour plusieurs raisons : empêcher la mixité dans les universités car les femmes ne respectent pas le code vestimentaire, parce que les étudiantes allaient dans d’autres provinces et vivaient sans leur famille, et parce que l’étude de certains sujets et les cours enseignés violaient les principes de l’islam. Ces raisons ne semblent pas convaincantes pour l’opinion publique mondiale. Le 24 août de l’année dernière, les ministres des affaires étrangères du G7 – réunissant l’Allemagne, le Canada, les États-Unis d’Amérique, la France, l’Italie, le Japon et le Royaume-Uni – ont exhorté les talibans à revenir sur l’interdiction de l’éducation des femmes, avertissant que « la persécution fondée sur le sexe peut constituer un crime contre l’humanité qui fera l’objet de poursuites judiciaires. » (verbatim).

« À mon avis, cela n’a rien à voir avec l’islam », nous a affirmé le Dr Unsal durant notre entretien. « Parce que cela va totalement à l’encontre des traditions pachtounes. Selon les mœurs locales, une femme ne doit rester à la maison, ne faire que la cuisine, ne donner naissance à un enfant et ne pas sortir que si c’est absolument nécessaire. Cela n’a rien à voir avec l’islam. Car la femme du prophète elle-même était une grande femme d’affaires. Les femmes étaient présentes dans tous les domaines de la vie sociale. Au marché, à la mosquée. Le calife Omar a nommé une femme, Sifa, comme inspectrice pour superviser le bazar ».

« À mon avis, il peut y avoir deux raisons à ces mesures restrictives », nous a détaillé le Dr Unsal. « D’une part, ces hommes n’ont aucune expérience de l’État. Ils ne sont pas en mesure d’interpréter correctement la dynamique de la société. Ils ont encore une mentalité tribale. Cela les pousse à mener une politique nocive et nuisible au collectif puisqu’ils peuvent pas englober tous les segments de la société. Le second est une sorte de changement de perspective ou une sorte d’ignorance. Ils interprètent l’Islam en fonction de leur propre culture tribale. Malheureusement, cette interprétation est à la fois contraire à l’universalité de l’Islam et est loin de répondre aux besoins des temps modernes. C’est pourquoi ils agissent avec une interprétation radicale et marginale. »

Dans tout le pays, les talibans ont interdit aux filles d’aller à l’école au-delà de la sixième année, ont empêché les femmes de travailler et leur ont ordonné de porter une burqa ou un vêtement de la tête aux pieds en public. Les femmes ont également été interdites dans les parcs et les gymnases.

« De nombreuses jeunes filles sont traumatisées lorsqu’elles sont détenues. Certaines familles qui ont fait l’objet de reportages ont déclaré que leur fille pleurait constamment et qu’elle ne pouvait pas être réconfortée. Les jeunes et les familles sont inquiets pour leur avenir », affirme le Dr Unsal.

« Nos sœurs et nos hommes ont les mêmes droits ; ils pourront bénéficier de leurs droits. Bien sûr, dans le cadre qui est le nôtre », a déclaré en janvier dernier Zabihullah Mujahid, porte-parole et vice-ministre de l’Information du gouvernement taliban.

Malgré les promesses initiales d’une charia plus modérée et du respect des droits des femmes, les talibans ont mis en œuvre leur interprétation de la loi islamique (charia) depuis qu’ils ont pris le contrôle du pays en août 2021, et des preuves montrant que les talibans violent ce droit fondamental à l’égalité des sexes continuent d’apparaître aux yeux du monde entier.

Husna Jalal a fui l’Afghanistan en août de l’année dernière, après la prise de contrôle de la ville de Kaboul par les talibans. Elle a travaillé pendant quatre ans à Kaboul après avoir obtenu son diplôme universitaire, mais comme de nombreuses femmes afghanes qui travaillent, elle avait prédit que la charia stricte serait mise en œuvre peu après la prise du pays par les talibans.

« Il n’y a aucune justification religieuse ou culturelle à cela », a déclaré Husna Jalal, 26 ans, diplômée en sciences politiques à Kaboul. « C’est déchirant de voir mes sœurs violer leurs droits humains fondamentaux. Je les ai vues défiler dans les rues en réclamant la liberté et l’égalité, et j’ai vu les forces de sécurité talibanes utiliser la violence pour disperser le groupe et les empêcher d’exercer leur liberté d’expression. Les gens du monde entier doivent élever la voix pour mes sœurs ; les talibans nous ont ôté tous nos espoirs. »

Husna Jalal est explicite en ce qui concerne l’aide que peut apporter la communauté internationale :    « Les femmes afghanes sont fatiguées de parler et de partager leurs histoires avec la presse et les organisations étrangères. Elles ont l’impression que personne ne les aidera ou ne peut les aider. » Selon le professeur Jalal, arrêté le 8 janvier dernier par le régime taliban pour avoir critiqué le régime, « l’Union Européenne devrait cesser de financer les activités des talibans. Les enfants des familles talibanes dans les universités étrangères devraient être renvoyés en Afghanistan pour y étudier. Les donateurs internationaux devraient quant à eux identifier et exercer l’influence qu’ils ont sur les talibans, que ce soit par des sanctions diplomatiques, des sanctions économiques, de l’aide, des pressions politiques ou d’autres moyens. Ils devraient s’en servir pour faire pression en faveur d’engagements concrets en matière de droits des femmes, qui soient significatifs pour les femmes et les jeunes filles et mesurables par le biais d’un suivi. »

Toutefois, selon le Dr Unsal, les sanctions des donateurs internationaux risqueraient d’avoir des effets limités : « Les Talibans ont un caractère tenace et rude. Leur argumentaire est le suivant : ‘Ne vous mêlez pas de nos affaires intérieures’. Le mieux serait que les sociétés musulmanes, telles que l’Organisation de la conférence islamique ou l’Organisation de la coopération islamique, ou encore les communautés d’érudits islamiques, agissent en collaboration avec les organisations de défense des droits de l’homme, ce qui permettrait d’obtenir des résultats plus rapides. »

« Par ailleurs, certains pays avec lesquels les talibans, certes non pas ceux du monde occidental mais du monde islamique, peuvent coopérer, peuvent contribuer à apaiser cette tension par l’intermédiaire de leurs universitaires. En outre, certaines universités ou organisations internationales peuvent offrir des possibilités de formation et proposer des conférences, des cours et des diplômes gratuits. », a suggéré le Dr Unsal.

L’éducation est un droit de l’homme internationalement reconnu, essentiel à la croissance économique et à la stabilité de l’Afghanistan. Les Talibans sont tenus, en vertu du droit international et de la Déclaration universelle des droits de l’homme, de respecter pleinement les droits des femmes. L’Afghanistan a ratifié la Convention sur l’élimination de toutes les formes de discrimination à l’égard des femmes en 2003. Les Talibans héritent des obligations de l’Afghanistan en vertu de cette convention, notamment celle de « poursuivre par tous les moyens appropriés et sans retard une politique tendant à éliminer la discrimination à l’égard des femmes ».

La conclusion du Dr Unsal est claire : « La moitié de la société est composée d’hommes et l’autre moitié de femmes. Les filles ont donc le même droit à l’éducation que les garçons. Les femmes peuvent jouer un rôle essentiel dans tous les domaines de la vie. Dans certains domaines, elles peuvent faire mieux que les hommes. Cette décision du ministère afghan de l’éducation nationale est à la fois une violation des droits de l’Homme et un malheur pour l’Afghanistan ».

 

*La Déclaration universelle des droits de l’homme (DUDH) est un document qui fait date dans l’histoire des droits de l’Homme. Rédigée par des représentants de toutes les régions du monde, issus de milieux juridiques et culturels différents, la Déclaration a été proclamée par l’Assemblée générale des Nations unies à Paris le 10 décembre 1948 (résolution 217 A de l’Assemblée générale) comme l’idéal commun à atteindre par tous les peuples et toutes les nations. Elle énonce, pour la première fois, les droits fondamentaux de l’homme qui doivent être universellement protégés et a été traduite dans plus de 500 langues. La DUDH est largement reconnue comme ayant inspiré et ouvert la voie à l’adoption de plus de soixante-dix traités relatifs aux droits de l’homme, appliqués aujourd’hui de manière permanente aux niveaux mondial et régional (tous contiennent des références à la DUDH dans leur préambule).

 

 

 

 References;

https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_Afghanistan_(2001–2021)

https://www.pbs.org/newshour/world/talibans-higher-education-minister-defends-ban-on-women-from-universities

https://www.ohchr.org/en/countries/afghanistan

https://www.pbs.org/newshour/world/afghan-women-weep-over-university-ban-as-taliban-begin-enforcement

https://www.bbc.com/news/world-south-asia-11451718

https://www.theguardian.com/global-development/2022/mar/10/robbed-of-hope-afghan-girls-denied-an-education-struggle-with-depression

https://amp.cnn.com/cnn/2021/12/03/asia/afghanistan-taliban-decree-womens-rights-intl/index.html

https://edition.cnn.com/2022/12/20/asia/taliban-bans-women-university-education-intl/index.html

https://www.right-to-education.org/page/campaign

https://www.unesco.org/en/education/right-education/campaign

https://www.hrw.org/news/2021/09/02/how-international-community-can-protect-afghan-women-and-girls