Poverty and Inequality Within Thailand’s Education System

Thailand Divided: Inequality and Poverty  

The urban-rural divide in terms of education and life opportunities is stark in Thailand. Anand Panyarachun, the former Prime Minister of Thailand, stated that the country’s education system is steeped with an “inequality of opportunity”; that those who were given opportunities to move forward in life were often from favourable socio-economic backgrounds.i 

Thailand has the highest income inequality rate in East Asia and the Pacific region.ii According to The Economist in 2017: Thailand’s social divide is interlinked with its poor rating in education, with one-third of 15-year-olds in the country having been “functionally illiterate”.iii It was argued that the country focused too much on establishing small schools in villages, with almost half of them having less than 120 students and only one teacher per class. With the over-expansion of education at the cost of efficient and quality teachers, students rated in the bottom quarter of 70 countries in terms of maths, reading and science. 

  

In 2023, a United Nations Development Programme Report found that, compared to other ASEAN countries, Thailand has made the most progress in eradicating poverty.iv However, individuals who may live above the monetary poverty line may yet suffer from poor health, education and/or a lack of good standards of living. Thailand worked to reduce poverty from 58 percent in 1990 to 6.8 percent in 2020.v However, 79 percent of the poor people are from rural zones and work mainly in agriculture, and from 2016 onwards poverty increased in Thailand to reach over 3 percent in rural areas compared to urban ones. By 2020, the rural poor outnumbered the urban poor by 2.3 million. As rural households have an average monthly income of around 68 percent of those in urban households, they also face low education standards and opportunities. Indeed, UNICEF reports that the current levels of child grants received by the poor, which is 600 baht per month, is not adequate to meet their needs.vi 

 

Thailand Compared to Indonesia – A Personal Perspective 

In an interview with a current bachelor’s student studying in Singapore, the interviewee talked about their experiences in the Indonesian school system, where they studied for most of their life. In Samarinda City, a rural area, the interviewee noted that the quality of teaching was below average. Their school lacked facilities and specialized teachers, an issue which did not repeat itself when they moved to Jakarta to complete high school. There, the attention from the government was greater: “There is…quite a huge gap in equality I would say between the regions in Indonesia…” 

Due to the social inequalities in Thailand, more highly skilled youths are choosing to leave the nation to find better job opportunities elsewhere. In an opinion piece for Pacific Forum, Assavanadda claimed that some of the “push factors” for emigrants include dissatisfactions with the current socio-political order, weak welfare benefits, and economic downturn post-pandemic.vii Indeed, in a seminar about the future of Thai society, Former PM Panyarachun claimed that social inequality has pushed youths out of the country as they are failing to see a future for themselves if they stay.viii  

 

This might be true for more well-off individuals, but the reality for children from poor families remains disappointing: as richer parents send their kids to private schools in major cities like Bangkok and Pattaya to prepare them for overseas opportunities, less well-off families must contend with possibly barring their children from educational opportunities. As noted by Panyarachun, Thailand’s education is “beset” with an inequality in terms of the opportunities those from different classes are offered.ix 

 

Children Barred from Education: The Government Must Do More 

In a 2024 report by the Equitable Education Fund, it was estimated that 1.02 million children either dropped out of education or chose to stay home because of poverty; currently, 3 million students are at risk of withgoing education due to extreme poverty.x In a House of Representatives debate on the fiscal budget for 2025, MP Paramee Waichongcharoen from the Move Forward Party raised the issue of not enough attention being paid to the “dire needs” for extra funding that millions of students require to stay in education.xi  

 

MP Waichongcharoen said that the government was giving organizations aimed at removing educational disparities less funding than is required for efficient functioning. Although the Student Loan Fund (SLF) asked for 19 million baht in subsidies during the 2024 fiscal year, the government gave them only 800 million baht. A study by UNICEF and the Thailand Development Research Institute also revealed that over 34 percent of poor children fail to receive the monthly allowance that is promised to them under the Child Support Grant scheme.xii However, if Thailand were to spend 0.1 percent of their GDP on extra spending for the Child Support Grant, an action which is supported by 81 percent of Thais, over 1 million children under the age of 6 would benefit from the scheme in terms of health and nutrition.  

 

Recommendations 

Based on the challenges that have permeated the Thai social and educational system, some recommendations can be made to alleviate the social inequality and poverty faced by citizens.  

  1. Quality over quantity: (government) schools should focus more on employing qualified teachers to educate students in small village schools, instead of setting up more institutions and having only one teacher conduct educational activities. 
  2. Prioritise poverty reduction: more attention needs to be paid to the millions of students who are at risk of dropping out of education due to poverty. The government should spend more on funding the Child Support Grant scheme, given that over one-third of children in poverty fail to receive the benefits that are owed to them, and four-fifth of Thais support increasing support for the scheme.
  3. Motivate Thais to stay: the government should aim to strengthen Thailand’s social equality to motivate graduates to stay and work in the country rather than finding better opportunities elsewhere. In turn, the government will need to improve political discontentment and economic growth to provide firm grounds for better social equity. 

 

End notes 

i. nationthailand. (2024, May 25). Anand flags serious inequalities in Thailand’s education system. Nationthailand; null. https://www.nationthailand.com/news/general/40038310Modern Diplomacy. (2022). Rural Thailand Faces the Largest Poverty Challenges with High Income Inequality.

ii Modern Diplomacy. https://moderndiplomacy.eu/2022/10/21/rural-thailand-faces-the-largest-poverty-challenges-with-high-income-inequality/

iii. The Economist. (2017). Poor schools are at the heart of Thailand’s political malaise. The Economist. https://www.economist.com/asia/2017/01/19/poor-schools-are-at-the-heart-of-thailands-political-malaise?utm_medium=cpc.adword.pd&utm_source=google&ppccampaignID=18151738051&ppcadID=&utm_campaign=a.22brand_pmax&utm_content=conversion.direct-response.anonymous&gad_source=1&gclid=CjwKCAjwpbi4BhByEiwAMC8JnRd4s5naAnZ0qR7nxxFZRybdjEnS4R2jAVwV7mVdqAmXo-ViB7X7GRoCsF0QAvD_BwE&gclsrc=aw.ds  

 iv UNDP. (2023). Thailand is among 25 Countries that Halved Multidimensional Poverty Within 15 Years | United Nations Development Programme. UNDP. https://www.undp.org/thailand/press-releases/thailand-among-25-countries-halved-multidimensional-poverty-within-15-years

 v Modern Diplomacy. (2022). Rural Thailand Faces the Largest Poverty Challenges with High Income Inequality. Modern Diplomacy. https://moderndiplomacy.eu/2022/10/21/rural-thailand-faces-the-largest-poverty-challenges-with-high-income-inequality/

iv UNICEF. (2024). A new study finds 34 per cent of poor children in Thailand are excluded from the Child Support Grant. Unicef.org. https://www.unicef.org/thailand/press-releases/new-study-finds-34-cent-poor-children-thailand-are-excluded-child-support-grant

vii. Assavanadda, A. J. M. (2024). Explore Pacific Forum’s Insightful Indo-Pacific Analysis. Pacific Forum. https://pacforum.org/publications/yl-blog-65-thailands-brain-drain-challenge-trends-and-implications/ 

viii. nationthailand. (2024, May 25). Anand flags serious inequalities in Thailand’s education system. Nationthailand; null. https://www.nationthailand.com/news/general/40038310 

ix. nationthailand. (2024, May 25). Anand flags serious inequalities in Thailand’s education system. Nationthailand; null. https://www.nationthailand.com/news/general/40038310

x. Sattaburuth, A. (2024). Student poverty “falling on deaf ears.” Bangkok Post. https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2814730/student-poverty-falling-on-deaf-ears

xi. Sattaburuth, A. (2024). Student poverty “falling on deaf ears.” Bangkok Post. https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2814730/student-poverty-falling-on-deaf-ears

xii. UNICEF. (2024). A new study finds 34 per cent of poor children in Thailand are excluded from the Child Support Grant. Unicef.org. https://www.unicef.org/thailand/press-releases/new-study-finds-34-cent-poor-children-thailand-are-excluded-child-support-grant 

Breaking the Cycle: Addressing Child Marriage in India and Its Impact on Future Generations and the role of education: A qualitative analysis

Child marriage in India, despite decades of reform, remains a significant social issue, affecting millions of young girls, particularly in rural areas. Marrying girls off at a young age has become a tradition deeply rooted in cultural norms and exacerbated by economic hardships. According to recent data, over 23% of women aged 20 to 24 were married before the legal age of 18 i,ii; . This figure is still high, but it represents a decline from previous decades. This article will explore the factors that perpetuate child marriage in India, the consequences it has on future generations, and the actions needed to break the cycle. The article will also provide insights on the role of education

Factors that Perpetuate Child Marriage
1. The Cultural Drivers of Child Marriage Issue

One of the main reasons for the persistence of child marriage in India is the deep-rooted cultural belief that early marriage secures a girl’s future. This practice is particularly prevalent in rural areas where traditional norms hold greater sway over people’s decisions than modern laws. In some communities, parents believe that marrying their daughters early is the best way to protect their honor and ensure their economic security iii.

According to our interviewee, from rural India described, “It’s not just about poverty—it’s about long-standing beliefs that are hard to change. No matter how much education you have, the cultural expectation that girls should marry young often takes precedence.” These entrenched beliefs are often passed down through generations, making it difficult to challenge them. Efforts to change these attitudes must be rooted in community engagement and dialogue iv.

2. Economic Pressures and Poverty
Another issue that arose in our interview was that of the economic status of families. Economic factors play a significant role in driving child marriage in India. For many families living in poverty, marrying off a daughter early is seen as a way to reduce financial burdens. When resources are scarce, having one less mouth to feed can seem like a viable solution. Furthermore, many families view marriage as a way to transfer financial responsibility to the husband’s family.

A study by the National Family Health Survey (NFHS) highlights the correlation between poverty and child marriage, showing that nearly 40% of girls from the lowest wealth quintile marry before the age of 18, compared to just 8% from the wealthiest families v . These statistics reveal the stark economic divide that contributes to the continuation of child marriage. Without addressing the economic pressures that lead families to marry off their daughters, it will be difficult to eliminate the practice entirely.

The Impact of the COVID-19 Pandemic
The COVID-19 pandemic exacerbated the issue of child marriage in India. The economic fallout from the pandemic, including widespread job losses and school closures, has led many families to marry off their daughters as a way to cope with financial uncertainty. According to UNFPA, the pandemic has pushed an estimated 10 million more girls globally into early marriage, with India seeing a sharp increase in child marriages during this period vi.
The pandemic also disrupted educational programs and community-based interventions aimed at preventing child marriage, further compounding the problem. As one student reflected, “During COVID, the unemployment rates soared, especially among women, and families who were already struggling found it even harder to provide for their children. Marriage became a way to reduce the burden”.

Legal Framework and Enforcement Background and Fact
India has strong legal frameworks designed to prevent child marriage, most notably the Prohibition of Child Marriage Act (PCMA), 2006. This law sets the legal age of marriage at 18 for women and 21 for men and provides penalties for those who violate the law. Despite these legal protections, enforcement remains a challenge, particularly in rural areas where awareness of the law is limited, and traditional norms are more influential than legal mandates vii,viii; .

The Indian government has made strides in promoting gender equality and reducing violence against women and girls. The creation of One Stop Centres and the implementation of a national helpline have provided vital support to women and girls at risk of violence and early marriage ix. However, the gap between policy and practice remains significant. Strengthening enforcement mechanisms and raising awareness about the legal consequences of child marriage are essential steps in addressing the issue.

The Consequences of Child Marriage
The consequences of child marriage are far-reaching and devastating, not just for the individual but for society as a whole. Girls who marry young are more likely to drop out of school, experience domestic violence, and face health complications related to early pregnancies. According to Plan International, girls who marry before 18 are also more likely to experience economic hardships later in life, as they are less likely to achieve financial independence.

Child marriage also perpetuates cycles of poverty, as girls who marry early are denied the opportunity to contribute meaningfully to their communities. Additionally, the practice reinforces gender inequality by limiting the opportunities available to women and keeping them in subordinate roles within society. Addressing child marriage is therefore essential not only for protecting the rights of girls but also for promoting gender equality and reducing poverty.

Education as a Tool for Change
Education is one of the most powerful tools in delaying marriage. Girls who stay in school longer are less likely to marry early and more likely to achieve financial independence. Research by Plan International has shown that over 70% of girls with no education marry before 18, compared to 27% of those who complete secondary school. Education provides girls with the knowledge and skills needed to contribute economically to their families, which reduces the perceived need for early marriage x.

In some regions of India, programs focused on education have shown success in delaying marriage. For example, vocational training programs that provide girls with marketable skills have enabled them to become financially independent, thereby reducing the economic pressures on families to marry them off. However, while education is a crucial part of the solution, it must be accompanied by efforts to change cultural attitudes toward marriage xi,xii ; .

Community-Based Interventions
Community engagement is key to changing the social norms that perpetuate child marriage. Initiatives that involve parents, local leaders, and youth in discussions about the harms of child marriage and the benefits of education have been successful in changing attitudes. Programs supported by organizations such as Girls Not Brides have demonstrated that when communities are involved in the conversation, real change can occur xiii.

One effective approach is to engage men and boys in the fight against child marriage. By challenging traditional gender roles and promoting gender equality, these programs help change the perception that girls are a financial burden that can be alleviated through marriage. Additionally, involving religious and community leaders can lend credibility to efforts aimed at ending child marriage, as these figures hold significant influence in rural areas xiv.

Recommendations for Addressing Child Marriage
Ending child marriage in India will require a multi-pronged approach that goes beyond legal reforms. While laws like the PCMA are crucial, they must be supported by efforts to change cultural attitudes, improve access to education, and provide economic alternatives to marriage.
1. Strengthen Education Programs: Expanding access to quality education, particularly in rural areas, is essential for delaying marriage. The government should prioritize building more schools, providing scholarships, and ensuring that schools are safe environments for girls. Programs that provide vocational training for girls at risk of child marriage are also crucial.
2. Change the Cultural Narrative Around Child Marriage: Another important recommendation from our interviewee was the need to shift cultural perceptions. The student emphasized that families need to realize that child marriage does not necessarily provide a better future for their daughters. By changing this narrative, and reinforcing the value of education, it becomes easier to convince families to delay marriage.
3. Involve Local Stakeholders in Policy Making: The student interviewed emphasized that governments and international organizations should involve local stakeholders, such as community leaders, parents, and law enforcement, in the policy-making process. By engaging these individuals, governments can tailor laws and interventions to reflect cultural realities, making them more effective. This involvement will also help spread awareness within communities about the importance of delaying marriage.
4. Engage Communities in Changing Norms: Community-based programs that involve local leaders, parents, and youth in discussions about the harms of child marriage are essential for changing cultural attitudes. Programs that involve men and boys in promoting gender equality can help challenge traditional gender roles and perceptions about marriage.
5. Strengthen Legal Enforcement and Simplify Procedures for Families: The student recommended that while legal frameworks like the Prohibition of Child Marriage Act are essential, their enforcement in rural areas remains weak due to a lack of awareness and accessibility. To improve this, the student suggested simplifying the process for families to access government schemes and legal support. This would involve reducing bureaucratic barriers, such as lengthy documentation requirements, which currently make it difficult for families to seek help. Additionally, better training for local law enforcement and officials to monitor and prevent child marriage is necessary. By making legal support more accessible and ensuring that penalties for child marriage are enforced consistently, families would be less likely to resort to early marriages.

Conclusion
Child marriage in India is a complex issue that requires a multifaceted response. While legal frameworks like the Prohibition of Child Marriage Act are crucial, they must be supported by efforts to address the cultural, economic, and educational factors that perpetuate the practice. By expanding access to education, providing economic support, strengthening legal enforcement, and engaging communities in changing social norms, India can make significant progress in ending child marriage and securing a brighter future for its girls.

REFERENCES

i  Plan International. “Child Marriage in India.” Plan International, 2024. https://planinternational.org/india.
ii  UNFPA India. “Child Marriage in India: Key Insights from the NFHS-5 (2019-21).” UNFPA India, 2024. https://india.unfpa.org.
iii  Girls Not Brides. “India – Girls Not Brides.” Girls Not Brides, 2022. https://www.girlsnotbrides.org.
Plan International. “Child Marriage in India.” Plan International, 2024. https://planinternational.org/india.
v   UNFPA India. “Child Marriage in India: Key Insights from the NFHS-5 (2019-21).” UNFPA India, 2024. https://india.unfpa.org.
vi  UNICEF India. “Reducing Child Marriage in India.” UNICEF India, 2024. https://www.unicef.org/india/reports/reducing-child-marriage-india.
vii  Plan International. “Child Marriage in India.” Plan International, 2024. https://planinternational.org/india.
viii  Girls Not Brides. “India – Girls Not Brides.” Girls Not Brides, 2022. https://www.girlsnotbrides.org.
ix  Ibid.
x   Plan International. “Child Marriage in India.” Plan International, 2024. https://planinternational.org/india.
xi   Ibid.
xii   UNFPA India. “Child Marriage in India: Key Insights from the NFHS-5 (2019-21).” UNFPA India, 2024. https://india.unfpa.org.
xiii   Girls Not Brides. “India – Girls Not Brides.” Girls Not Brides, 2022. https://www.girlsnotbrides.org.
Ibid.

İran Eğitim Sistemindeki Sıkıntılar

Yazar: Uzair Ahmad Saleem

Fotoğraf: Unsplash sitesinde sina drakhshani adlı kullanıcı tarafından.

İran’ın, Pers İmparatorluğu olarak bilindiği eski zamanlara dayanan zengin bir kültürü ve üstün bir eğitim geleneği geleneği var. Ancak mevcut durumda ülke, vatandaşlarına yüksek kaliteli eğitim vermesini zorlaştıran çeşitli sorunlarla başbaşa.

Yaklaşık 7 milyon çocuk eğitim göremezken, tahmini 25 milyon kişi de okuma-yazma bilmemektedir.

 

Yoksulluk

Eğitim İran’da 6 ila 11 yaş arası çocuklar için zorunludur. Ne var ki, eğitime ulaşamamak özellikle düşük-gelirli ailelerin çocukları için bir problem olmaya devam etmektedir.

Eğitimin önündeki en büyük engellerden biri yoksulluk. Özellikle de okul imkanlarının, kalifiye öğretmen sayısının, ve ulaşımın kısıtlı olduğu taşrada.

Son üç senedir daha az öğrenci üniversiteye gidiyor. İran devlet medyasına göre bunun sebebi yoksulluk, eğitimin paralı olması, ve üniversite öğrencilerine devlet desteğinin yetersiz olması. Toplam üniversite öğrenci sayısı 2014-2015 dönemindeki 4.811.581’den 2017-2018 döneminde 3.616.114’e geriledi.

 

Cinsiyet Eşitsizliği

Ek olarak, İran’ın eğitim sistemi cinsiyet eşitsizliği konusunda sıkıntılar yaşamaya devam ediyor. Her ne kadar kız çocukları son birkaç on-yıllık sürede ilk ve orta okula ciddi düzeyde daha fazla gitmeye başlasa da, kadınlar üniversite eğitiminden yeterince yararlanamıyor.

Dünya Bankası’na göre İran’da kadınların %85’i ve erkeklerin %92’si okuma yazma biliyor. Birçok aile kızlarının evlenmesine hala onların eğitiminden daha çok önem veriyor.

Bu sebeple, birinci sınıftan sonra birçok kız çocuğu okula devam etmekte ciddi engellerle karşılaşırken, okullarda kız ve erkeklerin ayrı okuması da kız çocuklarının eğitime devam etmesini zorlaştırıyor.


Maddi Sıkıntılar

İran’ın eğitim sistemine bir diğer tehdit ise öğretmen sıkıntısı, bakımsız binalar, ve eskimiş gereçlere sebep olan sermaye eksikliği. Öyle ki, her üç okuldan biri öyle güvensiz ki yıkılıp yeninden yapılması gerekiyor.

Birçok okul binası vasatın altında ve güvensiz, ve öğrenim görülebilecek bölümler yetersiz.

Tahran, Rey, ve Tecriş belediyeleri meclis başkanı Mohsen Hashemi bir açıklamasında “Tahran’daki 700 okul bırak depremi, güçlü bir fırtınada bile yıkılır” demiştir.

Hükümetin eğitime yatırımı artırma çabalarına rağmen, İran’ın eğitim harcamaları bölgedeki diğer ülkelere kıyasla düşük kalmaktadır.

Dünya Bankası’na göre İran’ın eğitim harcaması 2020 yılında Gayri Safi Yurtiçi Hasıla’sına oranla %3.6 olarak orta-yüksek gelirli ülkelerin oldukça gerisinde kalmıştır.

İran anayasası “Devlet, ülke kendi kendine yetecek duruma gelene kadar bütün vatandaşlarına ilk ve ortaokul eğitimini ücretsiz vermek ve üniversite eğitiminin de ücretsiz olmasını sağlamak mecburiyetindedir.” dese de Ruhani, son senelerde taşradaki birçok okulu kapatma ve eğitime ayrılan bütçeyi azaltma emri vermiştir.

Allameh Üniversitesi’indeki bir öğretim üyesi, İran’ın eğitime ayırdığı bütçenin Birleşmiş Milletler’in tavsiye ettiği orandan çok daha az olduğunu ifade etmiştir.

Buna ek olarak, eğitim sistemi bütçe eksikliğinden dolayı en yeni teknolojileri yakalayamıyor. Teknolojiye yeterince yatırım yapılmadığı için eski eğitim gereçleri kullanılıyor ve öğretmenler eğitiliemiyor, bu da teknolojinin eğitimde yetersiz kullanılmasına ve öğrencilerin Teknik beceriler öğrenememesine yol açıyor.

 

Dijital Eşitsizlik

Bunlara ek olarak, dijital eşitsizlik de öğrencilerin karşı karşıya kaldığı problemlerden birisi. 2017 yılında yapılan bir ankete göre İranlıların %28’inin internete erişimi ya yoktu, ya da kısıtlıydı. İnternete erişimi olanların %80’I şehirde, ve sadece %20’si taşrada yaşadı.

2019’daki koronavirüs döneminde virüsün yayılmasını önlemek amacıyla uzaktan eğitimin öncelendiği zamanlarda, ciddi sayıda öğrenci okulu bıraktı. Bunun sebepleri internet bağlatmaya maddi durumlarının yetmemesi ve bulundukları bölgelerde internet bağlantısının olmamasıydı.

 

Siyasi Müdahaleler

Buna ek olarak, İran’da eğitim sistemi devlet tarafından etki altına alınıyor, bu da eğitim sisteminin siyasileşmesine ve tek bir ideolojinin öğretilmesine sebep oluyor.

İran hükümeti okullarda ve üniversitelerde kullanılan müfredatı, ders kitaplarını ve öğretim materyallerini sıkı bir şekilde kontrol ediyor. Okul müfredatları sıklıkla devletin siyasi ve dini fikirleriyle bağlantılı olup, İslami değerlerin, ve devletin İran kültür ve tarihine ilişkin kendi versiyonunun öğretilmesine odaklanmaktadır.

İran hükümetinin eğitim sistemi üzerindeki etkisi sınıf içeriğinin dışında da devam ediyor.

Bu durum aynı zamanda öğretmenlerin ve üniversite profesörlerinin işe alınmasını ve işten çıkarılmasını ve idarecilerin atanmasını da etkiliyor. Bu, ayrımcı işe alma uygulamalarına ve hükümetin ideolojileriyle uyumlu olmayan bireylerin dışlanmasına yol açarak eğitim sisteminin farklı perspektifler ve fikirlerden mahrum kalmasına yol açabilir.

Ayrıca İran hükümeti, eğitim kurumları içindeki akademik araştırmaları, yayınları ve faaliyetleri aktif olarak izliyor ve kontrol ediyor.

Karşıt bakış açılarını ifade eden veya hükümetin anlatılarını baltalayan eleştirel düşünceye sergileyen akademisyenler, eğitimciler ve öğrenciler kısıtlama, korkutma ve hatta zulümle karşı karşıya kalıyor. Bu, eğitimciler ve öğrenciler arasında korku ve otosansür yaratarak akademik bağımsızlığı ve çeşitli fikir ve görüşlerin paylaşımını kısıtlıyor.

Sonuç olarak İran’daki eğitim politikaları, öğrencilerin eleştirel düşünme, sorgulama ve alternatif bakış açılarını değerlendirme becerilerini zedeleyebilmektedir. Farklı bakış açıların duymalarını, akademik bağımsızlıklarını sınırlayabilir ve kişisel gelişim, toplumsal ilerleme ve açık ve kapsayıcı bir entelektüel ortamın teşvik edilmesi için gerekli olan eleştirel düşünme becerilerini edinme kapasitelerine zarar verebilir.

 

Yeteneğin Yok Olması

Son olarak beyin göçü, İran’ın şu anda karşı karşıya olduğu bir başka eğitim sorunudur. Pek çok yetenekli ve eğitimli İranlı, daha iyi kariyer fırsatları ve daha yüksek maaş için ülkeden kaçıyor.

61 ülkeyi inceleyen IMF’ye göre, her yıl 150.000 eğitimli İranlının kendi ülkelerini terk etmesiyle İran en yüksek beyin göçüne sahip ülke. Beyin göçünden kaynaklanan yıllık ekonomik kaybın 50 milyar dolar veya daha yüksek olduğu tahmin ediliyor.

Bu beyin göçü ülkeyi en parlak beyinlerden mahrum bırakıyor ve ülkenin ekonomik büyüme ve ilerleme potansiyelini azaltıyor.

Bu zorlukların üstesinden gelmek, eğitim sisteminde önemli reformlar ve yatırım yapılmasını gerektirmektedir.

İran hükümeti, okullara ve üniversitelere ayrılan bütçeyi artırarak, nitelikli öğretmenleri işe alıp eğiterek ve müfredatı eleştirel düşünmeyi, problem çözmeyi ve yaratıcılığı vurgulayacak şekilde geliştirerek eğitime öncelik vermelidir.

Ayrıca hükümet, özellikle taşradaki kız öğrencilerin yaşadığı eğitim sorunlarına çözüm bulmalı ve eğitimde cinsiyet eşitliğini teşvik etmelidir.

Teknolojiye yatırım yapmak da İran’ın eğitim sistemini geliştirmek için gereklidir. Hükümet, okullara ve kurumlara en güncel teknolojiyi sunmalı ve öğretmenlerin bu teknolojiyi sınıfta başarılı bir şekilde kullanabilmeleri için eğitime yatırım yapmalıdır. Bu sadece öğrencilerin dijital yetenekler geliştirmesine yardımcı olmakla kalmayacak, aynı zamanda onları 21. yüzyılın iş piyasasının gerekliliklerine de hazırlayacaktır.

İran bunu yaparak bu zorlukların üstesinden gelebilir ve daha müreffeh ve başarılı bir gelecek inşa edebilir.

 

Kaynaklar:

https://www.britannica.com/place/Iran/Education

https://data.worldbank.org/indicator/SE.ADT.LITR.MA.ZS?locations=IR

https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=IR

https://iranfocus.com/life-in-iran/33917-the-iranian-education-system-in-tatters-due-to-poverty/

https://iran-hrm.com/2019/09/22/repressive-state-and-low-quality-of-education-in-iran/

https://observers.france24.com/en/20200421-iran-internet-covid19-distance-learning-poverty

http://www.us-iran.org/resources/2016/10/10/education

https://shelbycearley.files.wordpress.com/2010/06/iran-education.pdf

featured image by David Pennington via Unsplash

Ireland’s educational system, educational challenges and the purposes of improvement

Scris de Stefania Grace Tangredi

Tradus de Iasmina Stoian

Sursă: Jurnalul de Studii Rurale

Teritoriul Irlandei este împărțit în două părți: Irlanda, denumită uneori „Republica Irlanda”, și Irlanda de Nord, care face parte din Regatul Unit. Irlanda este membră a Uniunii Europene.

În 1926, populația țării era de 2 971 922 de locuitori, ajungând la 4982 de milioane în 2023. Irlanda a devenit un stat liber în 1922, o democrație parlamentară guvernată de Constituția Irlandei din 1937. Limbile oficiale sunt engleza și irlandeza.

Din anii 1950 până în anii 1970, economia irlandeză a fost în creștere și a crescut nu numai în domeniul politic, ci și în domeniul educațional. În 2008, șomajul a crescut, iar PIB-ul a scăzut în creștere. Planul de redresare convenit la acel moment a necesitat o reducere semnificativă a cheltuielilor publice și o serie de măsuri pentru stabilizarea finanțelor și revenirea la creștere; Irlanda a ieșit cu succes din criză la sfârșitul anului 2013. Cheltuielile guvernamentale pentru educație reprezintă 3,72 % din produsul intern brut (PIB); acest procent este mai mic atât decât media regională (4,6 %), cât și decât media pentru grupul său de venituri (4,5 %).

 

Sistemul educațional din Irlanda

În Irlanda, frecventarea școlilor naționale este gratuită, iar statul trebuie să ofere învățământ primar gratuit. Unele școli primare private percep o taxă. Frecventarea majorității școlilor secundare este gratuită, dar unele școli private percep o taxă pentru familii, chiar și în învățământul secundar. Uneori, școlile suportă cheltuielile pentru cărți, uniforme și examene. Istoria Irlandei a fost modelată de influența instituțiilor religioase în societate, inclusiv în sistemul de învățământ; prin urmare, Biserica Catolică joacă un rol important în educație: majoritatea școlilor primare, precum școlile naționale, sunt conduse de Biserică și subvenționate de stat. Majoritatea școlilor secundare – școli private pentru învățământul secundar – sunt de asemenea conduse de instituții catolice. În Irlanda, educația este obligatorie de la vârsta de 6 la 16 ani sau până când elevii au absolvit trei ani de învățământ secundar.

Școala primară este formată din opt clase. De obicei, elevii trec la școala secundară la vârsta de 12 ani. Nivelul al doilea este împărțit într-un ciclu junior și un ciclu senior. În învățământul secundar se predau atât materii generale, cât și profesionale.

Învățământul secundar include instituțiile de învățământ secundar, profesional, cuprinzător și colegiile comunitare. Numărul tinerilor care își continuă studiile după învățământul obligatoriu este ridicat: peste 90 % dintre tinerii de 16 ani, 75 % dintre tinerii de 17 ani și aproximativ 50 % dintre tinerii de 18 ani frecventează școala cu normă întreagă.

 

Educația în Irlanda: perspective de creștere

Provocările cu care se confruntă Irlanda pentru sistemul educațional sunt multiple. Irlanda încearcă să acomodeze o creștere rapidă a numărului de înscrieri. Cu toate acestea, înscrierile în învățământul primar sunt în scădere după ce au atins un vârf în 2018, iar înscrierile în învățământul post-primar continuă să crească puternic, cu o creștere de 34 300 între 2017 și 2021. Înscrierile în învățământul postsecundar cu normă întreagă cresc, de asemenea, rapid, cu o creștere de aproape 16 400 între 2017 și 2021 și 13 școli postsecundare suplimentare din 2017, reflectând creșterea substanțială a înscrierilor.

Sursă: Academia Europeană de Religie și Societate.

Numărul total de profesori a crescut cu peste 7 804 din 2017, de la 64 692 la 72 496. Raportul elev-profesor în școlile primare a scăzut de la 15,3 la 13,7 din 2017 și de la 12,8 la 12,2 în școlile secundare.

Irlanda nu numai că încearcă să crească numărul de înscrieri, dar promovează și un sistem școlar mai pluralist, care să acomodeze mai bine diversitatea, în special cea religioasă, în conformitate cu profilul în schimbare al populației. O serie de școli din Irlanda, din 2019, au început să devină primul transfer de la catolic la multiconfesional. Școlile vor implementa programe care să cuprindă și să includă diferite credințe și valori.

Participarea copiilor cu nevoi educaționale speciale a crescut în sistemul de învățământ. Irlanda dorește să ofere un sistem educațional care să sprijine participarea și progresul acestora pentru a se asigura că își pot atinge potențialul maxim. Este esențial ca școlile să aibă politici în vigoare pentru a face față oricăror dificultăți ale elevilor.

Pentru a menține calitatea și performanța la toate nivelurile sistemului de învățământ și pentru a face față lumii muncii, pentru a ține pasul cu lumea în schimbare, sistemul de educație și formare va juca un rol-cheie în satisfacerea nevoilor de competențe existente și emergente prin furnizarea de oportunități de educație, formare și dezvoltare a competențelor pentru cei care intră pe piața forței de muncă, precum și prin perfecționarea și recalificarea continuă a participanților existenți pe piața forței de muncă.

Fotografie de Jessica Lewis pe Unsplash

Cum a făcut față Irlanda problemelor educaționale în timpul covid-19 în 2020

Potrivit unui raport al ONU, aproape 190 de țări au impus închiderea școlilor, afectând 1,5 miliarde de copii și tineri. Ca atare, elevii au trebuit să înceapă să adopte noi metode de învățare, „învățământul de acasă”, iar profesorii și educatorii au trebuit să își schimbe modul de predare. Directorul general al UNESCO, Audrey Azoulay, a garantat că Organizația Națiunilor Unite oferă ajutor pentru adaptarea la această situație, mai ales că colaborează cu țările pentru a asigura continuitatea învățării pentru toată lumea, în special pentru copiii și tinerii dezavantajați, care tind să fie cei mai afectați de închiderea școlilor.

În timpul pandemiei Covid-19, 94% dintre elevi au declarat că au folosit o combinație de manuale și instrumente digitale. Mulți elevi (79%) au indicat că nu au întâmpinat dificultăți și că, dacă ar fi fost, problemele ar fi fost abordate cu promptitudine. Majoritatea tinerilor și-au finalizat temele și au primit feedback-ul profesorului.

 

Bullying-ul în școli

Chiar dacă mulți copii și adolescenți frecventează școlile catolice, un număr tot mai mare de persoane nu practică această religie și pot participa la botezuri și comuniuni doar pentru că face parte din cultura irlandeză, mai degrabă decât pentru că au o credință reală în această practică, chiar dacă majoritatea școlilor din Irlanda sunt catolice. Aproape 80 % din populație își descrie religia ca fiind catolică, conform recensământului din 2016.

Practicanții religioși și elevii credincioși se simt vulnerabili, deoarece sunt în prezent o minoritate în școlile irlandeze.

Pentru a evita această problemă, școlile irlandeze trebuie să aibă un cod de comportament și un program și proceduri educaționale specifice care, împreună, formează planul școlii pentru a ajuta elevii din școală să se comporte bine și să învețe bine. De asemenea, echipele de sprijin școlar vor fi disponibile pentru a ajuta elevii care se confruntă cu hărțuirea, iar tot personalul va fi instruit ca parte a noului plan de acțiune.

 

Persoane defavorizate în Irlanda

În ciuda faptului că Irlanda are cea mai rapidă creștere economică din Europa, nivelurile de sărăcie sunt stabile. Copiii sunt mai predispuși decât populația generală să se confrunte cu o sărăcie continuă. Mai mult de 62 000 de copii trăiesc în sărăcie persistentă, iar alții sunt în pericol de sărăcie. Unul din cinci părinți nu are suficiente alimente pentru a-și hrăni copiii. Copiii care călătoresc mult, precum copiii romi, sunt deosebit de vulnerabili. Termenul „rom” este utilizat de Consiliul Europei pentru a se referi la romi, sinti, kale și grupurile înrudite din Europa, inclusiv călătorii și grupurile estice, precum Dom și Lom, și acoperă marea diversitate a grupurilor în cauză, inclusiv persoanele care se identifică ca „țigani”.

Conform datelor statistice din 2016, 2 % dintre copiii de 10 ani din Irlanda nu pot citi și înțelege un text simplu până la sfârșitul școlii primare. Persoanele din zonele rurale sunt potențial afectate negativ de dificultatea de a menține implicarea în educație sau de a avea acces la facilități.

De multe ori, dezavantajele educaționale sunt legate de factori socioeconomici, de exemplu, venituri insuficiente, locuințe precare, probleme de sănătate sau familiale. Copiii care s-au născut în familii sărace sau care locuiesc în zone defavorizate sunt cei mai expuși eșecului școlar și excluderii ulterioare de pe piața muncii. Tinerii care se confruntă cu dezavantaje sociale prezintă un risc mai mare de a fi expuși unor factori care au un impact asupra oportunității lor de a progresa cu succes în învățământul de prim și al doilea nivel.

Sursă: CSO Irlanda.

Concluzii și recomandări

Sistemul educațional al Irlandei a demonstrat puncte forte și realizări semnificative, confruntându-se în același timp cu provocări. Țara este ferm hotărâtă să ofere cetățenilor săi o educație de calitate, fapt evident prin infrastructura sa educațională bine structurată și accesibilă. Accentul pus de Irlanda pe educația preșcolară, investițiile în tehnologie și dedicarea față de incluziune au contribuit la crearea unui mediu de învățare pozitiv pentru elevii de diferite vârste și medii.

 

Sistemul educațional are multe merite, dar unele domenii pot fi îmbunătățite pentru a-i spori eficiența generală:

Irlanda ar trebui să investească mai mult decât o face în educație, în special la nivelurile primar și secundar; acest lucru este esențial pentru menținerea unor standarde și facilități de predare de înaltă calitate. O finanțare adecvată va garanta că toate școlile dispun de resursele necesare pentru a sprijini nevoile de învățare ale elevilor.

În ciuda progreselor înregistrate, disparitățile educaționale persistă în unele regiuni și în anumite categorii demografice. Guvernul ar trebui să se concentreze pe reducerea acestor decalaje prin punerea în aplicare a unor intervenții specifice, cum ar fi îmbunătățirea accesului la resurse și sprijin specializat pentru comunitățile defavorizate.

Dezvoltarea profesională continuă a cadrelor didactice este esențială pentru a ține pasul cu evoluția metodologiilor de predare și a tehnologiilor. Încurajarea și oferirea de oportunități pentru profesori de a-și îmbunătăți competențele va fi în beneficiul experienței de învățare a elevilor. Pe măsură ce peisajul educațional devine din ce în ce mai solicitant, este vital să se acorde prioritate serviciilor de sprijin în domeniul sănătății mintale pentru elevi, părinți și educatori; crearea unui mediu de învățare pozitiv și favorabil va ajuta elevii să se dezvolte din punct de vedere academic și emoțional.

 

Referințe:

Educational Challenges in Iran – Arabic Translation

التحديات التعليمية في إيران

 

المقال إعداد: عزير أحمد سليم

ترجمة: حسن أحمد أبوسم

 الصورة بواسطة “سينا دراخشاني” من موقع انسبلاش

تتمتع إيران بتراث ثقافي غني وتاريخ طويل من التميز التعليمي، يعود تاريخه إلى العصور القديمة عندما كانت تعرف باسم بلاد فارس. ومع ذلك، تواجه البلاد حاليًا مشكلات مختلفة في قطاع التعليم تعرض قدرتها على توفير تعليم ذو جودة عالية لمواطنيها.

ويفتقر نحو 7 ملايين طفل إلى التعليم، ويقدر عدد الأميين (من لا يقرأ و لا يكتب) في إيران بنحو 25 مليوناً.

 

الفقر

يعتبر التعليم إلزاميا في إيران للأطفال الذين تتراوح أعمارهم بين 6 و11 عاما. ومع ذلك، لا يزال الالتحاق بالتعليم يعد عائقاً كبيراً في إيران، وخاصة بالنسبة للطلاب من الأسر ذات الدخل المنخفض. يعد الفقر أحد العوائق الرئيسية أمام التحاق الطلاب بسلم التعليم، وخاصة في المناطق الريفية، حيث الوصول إلى المدارس والمعلمين المؤهلين ووسائل النقل يعتبر محدوداً.

على مدى السنوات الثلاث الماضية، كان عدد الطلاب الذين التحقوا بالجامعة أقل من الأعوام السابقة. وبحسب وسائل الإعلام الرسمية الإيرانية، فإن هذا الانخفاض يرجع إلى الفقر، وغياب التعليم المجاني، ونقص الدعم الحكومي لطلاب الجامعات. وانخفض إجمالي عدد طلاب الجامعات من 4,811,581 في العام الدراسي 2014-2015 إلى 3,616,114 في العام الدراسي 2017-2018.

 

عدم المساواة بين الجنسين

بالإضافة إلى ذلك، لا يزال النظام التعليمي في إيران يعاني من عدم المساواة بين الجنسين. ولا تزال الفتيات يعتبرن قلّة في التعليم العالي، على الرغم من أن معدل التحاقهن بالتعليم الابتدائي والثانوي قد زاد بشكل كبير خلال العقود القليلة الماضية.

ووفقاً للبنك الدولي، يبلغ معدل معرفة القراءة والكتابة بين الفتيات البالغات في إيران 85%، مقارنة بـ 92% بين الأولاد البالغين. ولا تزال العديد من الأسر تعطي الأولوية للزواج المبكر على حساب تعليم بناتهن.. ولهذا السبب؛ تواجه الطالبات عقبات كبيرة أثناء رغبتهن في مواصلة التعليم إلى ما بعد الصف الأول، كما أن توفير ميزة الفصل بين الجنسين في مرافق المدارس يحد من قدرتهن على مواصلة التعليم.

 

السيولة المالية و النقدية

وهناك تهديد آخر للنظام التعليمي في إيران وهو الافتقار إلى التمويل النقدي، الأمر الذي يؤدي إلى ندرة المعلمين المدربين، وعدم كفاية المرافق المدرسية، والوسائل التعليمية القديمة. العديد من المرافق التعليمية لا ترقى للمواصفات الدنيا التعليمية وغير آمنة، مع ندرة مناطق التدريس. والحقيقة أن ثلث المدارس في إيران ضعيفة البنية إلى الحد الذي يجعل من الضروري هدمها وإعادة بنائها. وقال رئيس مجلس مدينة طهران، محسن هاشمي، إن “700 مدرسة في طهران سيطالها الدمار في حالة حدوث عاصفة شديدة، ناهيك عن الزلازل”.

و على الرغم من الجهود التي تبذلها الحكومة لتعزيز الاستثمار في التعليم، إلا أن الإنفاق التعليمي في إيران لا يزال منخفضًا مقارنة بالدول الأخرى في المنطقة. وفقًا للبنك الدولي، بلغ الإنفاق على التعليم في إيران كنسبة من الناتج المحلي الإجمالي 3.6% في عام 2020، وهو أقل بكثير من متوسط الإنفاق على التعليم في الدول الأخرى ذات الدخل المتوسط الأعلى.

بينما ينص الدستور الإيراني على أن “الحكومة ملزمة بتوفير التعليم الابتدائي والثانوي المجاني لجميع أفراد الأمة الايرانية وتسهيل التعليم العالي المجاني للجميع حتى تصبح البلاد مكتفية ذاتيا”. وفي المقابل، أمر الرئيس حسن روحاني بإغلاق العديد من المدارس في المجتمعات الريفية وخفض الميزانية في السنوات القليلة الماضية.

كما صرح أستاذ مساعد في (جامعة العلّامة) أن النسبة المئوية للأموال المخصصة للتعليم في إيران أقل بكثير من توصية الأمم المتحدة فيما يخص تمويل التعليم عالمياً. إضافة إلى ذلك، لا يستطيع النظام المدرسي مواكبة التطور التكنولوجي في التعليم بسبب نقص الموارد. وقد أدى الافتقار إلى الاستثمار التكنولوجي إلى وسائل تعليمية غير حديثة ونقص في تدريب المعلمين، مما حد من استخدام التكنولوجيا في التعليم وأعاق اكتساب الطلاب الإيرانيين للمهارات الرقمية.

 

عدم المساواة الرقمية

يعد عدم المساواة الرقمية مشكلة واجهها الطلاب في السنوات الأخيرة. أظهر استطلاع عام 2017 أن 28% من الإيرانيين ليس لديهم إمكانية الوصول إلى الإنترنت أو لديهم اتصال محدود بالإنترنت فقط. بينما أولئك الذين لديهم إمكانية الوصول إلى الإنترنت، يعيش 80% من مستخدمي الشبكة العنكبوتية في المدن و20% فقط في المناطق الريفية. خلال جائحة فيروس كورونا (كوفيد-19) في عام 2019، عندما تم إعطاء الأولوية للتعلم عبر الإنترنت في إيران للحد من انتشار الفيروس، ترك عدد كبير من الطلاب الدراسة. ذلك بسبب عدم قدرتهم على الحصول للإتصال بالإنترنت ومحدودية الوصول إلى الإنترنت في منطقتهم.

 

التدخل السياسي

يتأثر النظام التعليمي في إيران بشكل كبير بسياسات الحكومة، مما أدى إلى تسييس التعليم وتعزيز أيديولوجية معينة. و معلوم أن الحكومة الإيرانية تسيطر بشكل صارم على المناهج والكتب المدرسية والمواد التعليمية المستخدمة في المدارس والجامعات. وكثيراً ما ترتبط المناهج المدرسية بالأفكار السياسية والدينية للحكومة، مع التركيز على تعزيز القيم الإسلامية ونسخة الحكومة من الثقافة والتاريخ الإيراني. يمتد تأثير الحكومة الإيرانية على النظام التعليمي إلى ما هو أبعد من محتوى الفصول الدراسية.

كما أنه الحكومة تتدخل بشكل مباشر في تعيين وفصل المعلمين وأساتذة الجامعات وتعيين الإداريين. وهذا يمكن أن يؤدي إلى ممارسات توظيف تمييزية واستبعاد الأفراد الذين لا يتوافقون مع أيديولوجيات الحكومة، مما يحد من تنوع وجهات النظر والأفكار في النظام التعليمي. علاوة على ذلك، تقوم الحكومة الإيرانية بمراقبة و التحكم في الأبحاث الأكاديمية والمنشورات والأنشطة داخل المؤسسات التعليمية. يواجه العلماء والمعلمون والطلاب الذين يعبّرون عن وجهات نظر معارضة أو ينخرطون في التفكير النقدي الذي يقوض خطاب الحكومة التقييد والترهيب وحتى الاضطهاد. وهذا يولد الخوف والرقابة الذاتية بين المعلمين والطلاب، مما يحد من الاستقلال الأكاديمي ومشاركة الأفكار والآراء المتنوعة.

ونتيجة لذلك، فإن سياسات التعليم في إيران قد تضعف قدرة الطلاب على التفكير النقدي، والتساؤل، والنظر في وجهات نظر بديلة. فهو يمكن أن يحد من تعرضهم لوجهات نظر مختلفة، ويحد من استقلالهم الأكاديمي، ويعوق قدرتهم على اكتساب قدرات التفكير النقدي الضرورية للنمو الشخصي والتقدم المجتمعي وتعزيز بيئة فكرية منفتحة وشاملة.

 

استنزاف الموهبة

وأخيراً، تشكل هجرة الثروة البشرية في قطاع التعليم تحدياً تعليمياً آخر تواجهه إيران حالياً. يفر العديد من الإيرانيين الموهوبين والمتعلمين من البلاد بحثًا عن فرص عمل أفضل وأجور أعلى. ووفقاً لصندوق النقد الدولي، الذي درس 61 دولة، فإن إيران لديها أعلى معدل لهجرة الموارد البشرية االتعليمية، حيث يغادر 150 ألف إيراني متعلم وطنهم الأصلي كل عام. وتقدر الخسائر الاقتصادية السنوية الناجمة عن هجرة الأدمغة بمبلغ 50 مليار دولار أو أكثر. إن هجرة الأدمغة هذه تحرم البلاد من ألمع العقول، مما يقلل من إمكانات البلاد للنمو الاقتصادي والتقدم.

 

الخلاصة و التوصيات

ويتطلب التصدي لهذه التحديات إجراء إصلاحات كبيرة واستثمارات كبيرة في نظام التعليم. ويتعين على الحكومة الإيرانية أن تعطي الأولوية للتعليم من خلال زيادة التمويل في المدارس والجامعات، وتوظيف وتدريب المعلمين المؤهلين، ورفع مستوى المناهج الدراسية للتأكيد على التفكير النقدي، وحل المشاكل، والإبداع. علاوة على ذلك، يجب على الحكومة معالجة التحديات التعليمية التي تواجهها الطالبات، وخاصة في المناطق الريفية، وتعزيز المساواة بين الجنسين في التعليم.

يعد الاستثمار في التكنولوجيا ضروريًا أيضًا لتطوير النظام التعليمي في إيران. ويتعين على الحكومة أن تقدم أحدث التقنيات للمدارس والمؤسسات وأن تستثمر في تدريب المعلمين على استخدامها بنجاح في الفصول الدراسية. ولن يساعد ذلك الطلاب على بناء قدراتهم الرقمية فحسب، بل سيعدهم أيضًا لمتطلبات سوق العمل في القرن الحادي والعشرين. ومن خلال القيام بذلك، تستطيع إيران التغلب على هذه التحديات وبناء مستقبل أكثر ازدهارًا ونجاحًا.

 

 

المراجع

https://www.britannica.com/place/Iran/Education

https://data.worldbank.org/indicator/SE.ADT.LITR.MA.ZS?locations=IR

https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=IR

https://iranfocus.com/life-in-iran/33917-the-iranian-education-system-in-tatters-due-to-poverty/

https://iran-hrm.com/2019/09/22/repressive-state-and-low-quality-of-education-in-iran/

https://observers.france24.com/en/20200421-iran-internet-covid19-distance-learning-poverty

http://www.us-iran.org/resources/2016/10/10/education

https://shelbycearley.files.wordpress.com/2010/06/iran-education.pdf

Provocările educaționale cu care se confruntă Bulgaria

 

Scris de Dyuti Khulbe

Tradus de Iasmina Stoian

Amplasată în mijlocul unei varietăți de peisaje – de la lanțurile muntoase din Stara Planina, o linie de demarcație naturală care merge de la vest la est, cu peste 40.000 de situri de patrimoniu cultural, dintre care șapte sunt incluse pe lista UNESCO, până la multitudinea de plaje de pe litoralul Mării Negre, Bulgaria este un amalgam perfect de culturi vechi și orașe moderne. Fondată în secolul al VII-lea, Bulgaria este a doua cea mai veche țară, după San Marino, de pe continentul european.

Datorită trecutului său istoric bogat, Bulgaria prezintă, de asemenea, o intersecție a culturilor greacă, persană, slavă, romă și otomană. Această intersecție culturală a avut, de asemenea, un impact semnificativ asupra politicii și societății bulgare. Societatea socio-politică bulgară modernă a evoluat ca urmare a împletirii credințelor, valorilor și practicilor moștenite, combinate cu noi influențe. Impactul acestei fuziuni în continuă schimbare poate fi observat în diferite aspecte ale societății bulgare, în special în educație.

Înainte de a analiza peisajul în schimbare al educației în Bulgaria, trebuie să înțelegem mai întâi situația țării și modul în care unii dintre acești factori îi afectează infrastructura educațională.

Sozopol, Bulgaria. Imagine via Unsplash de Neven Myst.

Context

Bulgaria a aderat la Uniunea Europeană la 1 ianuarie 2007, după semnarea în 2005 a Tratatului de aderare a României și Bulgariei la UE. De atunci, au avut loc schimbări semnificative în sectorul său educațional, în special în ceea ce privește finanțarea, investițiile în infrastructura și tehnologia educațională, progresul curriculumului său pentru a îndeplini standardele UE și, cel mai important, introducerea unei varietăți de limbi UE vorbite pe scară largă și a programelor de mobilitate și schimb.

În plus, fiind o țară cu venituri medii superioare din Uniunea Europeană, Bulgaria a pus în aplicare (în special după aderarea la UE) politici și a introdus reforme în diverse sectoare care, de asemenea, sporesc apropierea sa de standardele și practicile OCDE (Organizația pentru Cooperare și Dezvoltare Economică). Bulgaria este pe cale de a deveni membru al OCDE. Aceste reforme și politici au fost încurajate și facilitate de un angajament puternic față de integrarea în UE și au condus țara la stabilizarea macroeconomică și la creșterea nivelului de trai al populației în ultimele decenii.

Cu toate acestea, deși Bulgaria se îndreaptă spre progres, trebuie înțelese și depășite diverse obstacole.

Bariere educaționale

Să luăm de exemplu educația. Bulgaria crede că educația este un instrument vital pentru combaterea problemelor sale actuale și va contribui, de asemenea, la realizarea potențialului socio-economic al țării. Dar nu a avut prea mult succes. Țara are unul dintre cele mai slabe rezultate educaționale din UE. Conform datelor PISA (Programul internațional pentru evaluarea elevilor), 47 % dintre elevii în vârstă de 15 ani nu au reușit să atingă niveluri suficiente de competență în citire în 2018, comparativ cu media regională pentru Europa de Est și Asia Centrală de 42 % și cu media OCDE și UE de 23 %.

Unul dintre motivele care stau la baza progresului educațional diminuat al Bulgariei este rata scăzută a investițiilor în sectorul educațional. Conform celor mai recente date din 2018, doar 3,5% din PIB este cheltuit pentru educație, ceea ce este mai mic decât media UE de 4,6%. Aceasta este una dintre cele mai scăzute din UE.

Chiar dacă lumea se îndreaptă spre digitalizare, sălile de clasă din Bulgaria ar putea fi mai progresive. Majoritatea profesorilor consideră că integrarea tehnologiei în sălile de clasă este un instrument eficient, însă se plâng adesea de lipsa echipamentelor tehnice și a competențelor necesare pentru a utiliza tehnologia existentă în sălile de clasă. Mai puține școli din Bulgaria sunt echipate digital în comparație cu UE. Potrivit unui raport din 2019 al Comisiei Europene, doar 32 % dintre copiii din învățământul primar, 31 % la nivelul secundar inferior și 37 % la nivelul secundar superior au acces la școli echipate digital, comparativ cu media de 35 %, 52 % și, respectiv, 72 % în UE. Doar 57% dintre elevii din grupa de vârstă 16-19 ani posedă competențe digitale de bază, ceea ce este mult sub media UE de 82%.

În ultimii ani au fost realizate investiții finanțate de UE pentru îmbunătățirea instrumentelor digitale și a infrastructurii TIC (tehnologia informației și comunicațiilor); cu toate acestea, un studiu al Ministerului Educației și Științei a arătat că mai puțin de 40 % din instituțiile de învățământ dispuneau de echipamente adecvate în laboratoarele lor de informatică. Mai mult, aproape doar jumătate din școlile bulgare dispuneau de condiții prealabile pentru a permite infrastructurilor TIC moderne și oportunități de învățare pentru profesori în vederea îmbunătățirii competențelor lor în domeniul TIC.

Conform Indexului economiei și societății digitale 2020, Bulgaria se situează la coada clasamentului european în ceea ce privește competențele digitale ale adulților și tinerilor. Din același motiv, se încearcă acum să se abordeze această provocare. Instrumentul SELFIE (un instrument dezvoltat de Comisia Europeană pentru a ajuta școlile să înțeleagă unde se situează în ceea ce privește educația digitală) este deja utilizat de 30% dintre școlile bulgare care au evaluat modul în care utilizează tehnologiile digitale în predare și învățare. A crescut numărul de clase de învățământ secundar superior specializate în TIC. Interesant este faptul că codarea este oferită ca materie începând cu clasa a treia, în timp ce patru universități oferă programe în domeniul inteligenței artificiale. Acest lucru se întâmplă după ce Consiliul Uniunii Europene a cerut Bulgariei să „promoveze competențele digitale și accesul egal la educație” în recomandările sale specifice de țară pentru 2020. Bulgaria a stabilit, de asemenea, „Bulgaria digitală 2025”, un program național pentru modernizarea și încorporarea soluțiilor IT în toate domeniile economice și de asistență socială. O provocare educațională notabilă cu care se confruntă Bulgaria este reprezentată de problemele structurale ale politicilor de predare. Majoritatea profesorilor din școlile primare și secundare superioare îmbătrânesc rapid, deoarece majoritatea au peste 50 de ani. Conform unui raport al Băncii Mondiale 2019, aproximativ 11 % dintre aceștia au deja 60 de ani. În ciuda creșterii salariilor profesorilor pentru a le face mai atractive, s-a constatat că doar o parte dintre aceștia optează pentru profesia de profesor. Formarea profesorilor este considerată mai mult teoretică decât practică și nu există o politică clară care să măsoare dacă abilitățile profesorilor răspund nevoilor elevilor și nici un sistem care să urmărească experiența de predare și învățare din sălile de clasă.

Steagul Bulgariei și al UE pe un cer albastru. Imagine via Unsplash de Neven Myst.

Discriminarea copiilor romi în școli

Deși asigurarea unei educații egale și imparțiale este un drept fundamental al omului pentru toți cetățenii din țările UE, natura neincluzivă a educației publice îi împiedică în mod constant pe copiii romi să se bucure de acest drept. Există diferențe uriașe în ceea ce privește accesul, calitatea și tratamentul copiilor romi. Una dintre preocupările principale este segregarea școlară.

Chiar dacă segregarea școlară nu a fost niciodată introdusă sau sancționată oficial de către țările din Europa Centrală și de Est, din păcate, aceasta a fost întotdeauna prezentă. Sistemul „școlilor țigănești” a existat predominant în Bulgaria, unde copiii înscriși aparțineau exclusiv comunității rome, deoarece nu li se permitea să se înscrie în școlile bulgare obișnuite.

De-a lungul anilor, în special la sfârșitul anilor ’90 și în anii 2000, politicile guvernului bulgar au sprijinit reducerea școlilor țigănești. Efortul popular organizat pentru desegregarea școlilor din Bulgaria a început în 2000, când câteva sute de copii romi s-au înscris de la o școală țigănească din Vidin la școlile obișnuite din oraș. Această inițiativă se aliniază cu dezvoltarea istorică a comunităților de romi din Bulgaria, unde, trăind pe pământurile bulgare de secole, romii au aspirat mult timp să se integreze în instituțiile societale mai largi, inclusiv în sistemul de învățământ. Dorința de a atinge acest obiectiv a existat de mult timp și nu se limitează la prezent. Chiar și în deceniile trecute, părinții romi care aveau cunoștințele și resursele necesare depuneau eforturi pentru a-și înscrie copiii în școlile obișnuite.

Cu toate acestea, acest proces a rămas mereu lent în acest sens. Mulți copii romi fie rămân neînscriși în școli, fie abandonează adesea școala, fie nu primesc o educație incluzivă de calitate. Analiza situației copiilor și femeilor din Bulgaria realizată de UNICEF în 2018 identifică factori precum sărăcia, cunoașterea limitată a limbii oficiale (bulgara), prejudecățile și discriminarea ca fiind principalii factori care contribuie la această problemă.

În cadrul testului PISA 2018, elevii din medii mai favorizate au înregistrat performanțe mult mai bune decât colegii lor mai puțin favorizați, cu un decalaj substanțial de 106 puncte la citire, echivalent cu peste doi ani și jumătate de școlarizare. Deși acest decalaj a scăzut din 2009 (când se situa la 130 de puncte), această reducere provine în principal din scorurile mai mici ale elevilor avantajați, mai degrabă decât dintr-o îmbunătățire a performanțelor elevilor dezavantajați. Pe scurt, 70 % dintre elevii dezavantajați din punct de vedere socioeconomic au întâmpinat dificultăți la citire, în contrast cu doar 25 % dintre colegii lor mai avantajați din punct de vedere socioeconomic. Acest decalaj de 45 de puncte procentuale este cel mai mare din UE. În consecință, transmiterea calificărilor educaționale și a sărăciei între generații este un factor crucial care influențează oportunitățile educaționale generale, ratele de abandon școlar timpuriu și succesul ulterior pe piața muncii. Aceasta concluzionează că beneficiile școlarizării sunt mai mari pentru elevii a căror limbă maternă este bulgara decât pentru ceilalți.

Statutul socio-economic al elevilor influențează puternic aspirațiile acestora privind obținerea unei diplome universitare. În Bulgaria, 64,3% dintre adolescenți își propun, în general, să urmeze studii superioare, depășind ușor media UE de 62,4%. Cu toate acestea, atunci când se examinează elevii cei mai puțin privilegiați, doar 42,8% își îndeplinesc această aspirație, în contrast cu rata semnificativ mai mare de 83,3% în rândul omologilor lor mai bogați.

În plus, Comitetul pentru Drepturile Economice, Sociale și Culturale își exprimă îngrijorarea cu privire la Strategia națională de integrare a romilor din Bulgaria (2012-2020), deoarece aceasta rămâne limitată. Comitetul observă obstacole care împiedică persoanele de etnie romă să beneficieze pe deplin de drepturile lor economice, sociale și culturale. În special, există preocupări constante cu privire la discriminarea romilor în domenii precum ocuparea forței de muncă, locuințele, asistența medicală și educația, care sunt exacerbate și mai mult de sentimentul crescut împotriva romilor. Comisia este deosebit de preocupată de rapoartele conform cărora copiii romi frecventează din ce în ce mai des școli segregate de facto.

Au trecut peste 20 de ani de când guvernul bulgar și-a inițiat politica de desegregare. Cu toate acestea, majoritatea rapoartelor, după cum am văzut, sugerează că progresul este lent. Desegregarea este un proces pe termen lung care necesită eforturi continue și, cel mai important, înțelegerea unui fenomen cu mai multe niveluri. Pentru a realiza în cele din urmă integrarea, guvernul trebuie să lucreze alături de comunități – atât majoritare, cât și minoritare, societatea civilă și organizațiile internaționale pentru a asigura o educație echitabilă pentru toți.

 

Referințe:

OECD Education and Skills Today https://doi.org/10.1787/57f2fb43-en 

European Commission Education and Training Monitor 2020 https://op.europa.eu/webpub/eac/education-and-training-monitor-2020/countries/bulgaria.html

OECD Reviews of Evaluation and Assessment in Education: Bulgaria https://www.oecd-ilibrary.org/docserver/57f2fb43-en.pdf?expires=1693415611&id=id&accname=ocid54016941&checksum=77270BEF14631DA8FF9DD3CC0D360C16

Toward an Equal Start: Closing the Early Learning Gap for Roma Children in Eastern Europe: Evidence from a Randomised Evaluation in Bulgaria https://www.worldbank.org/en/programs/sief-trust-fund/brief/closing-the-early-learning-gap-for-roma-children-in-eastern-europe

Discrimination against Roma in Croatia and Bulgaria: A comparative report https://minorityrights.org/wp-content/uploads/2021/10/MRG_ERELA_Rep_EN_E.pdf

Country Assessment and the Roma Education Fund’s Strategic Directions https://www.romaeducationfund.org/wp-content/uploads/2019/05/bulgaria_report.pdf

Bulgarian Political Culture and Civic Participation; Antony Todorov https://library.fes.de/pdf-files/bueros/sofia/08095.pdf

Europe’s Forgotten Children https://www.politico.eu/article/europe-forgotten-children-roma-community-bulgaria-school/

Taking School Desegregation To Scale – The Way Ahead; Rumyan Russinov https://www.rcc.int/romaintegration2020/romadecadefold//documents/2.%20isc%20meetings/12%2012th%20Meeting%20of%20the%20ISC_February%202008%20(Hungary)/Presentations/Taking%20School%20Desegregation%20To%20Scale%20%E2%80%93%20The%20Way%20Ahead.pdf

UNHRC Universal Human Rights Index Document E/C.12/BGR/CO/6 BULGARIA: CONCLUDING OBSERVATIONS View Document E/C.12/BGR/CO/6 BULGARIA: CONCLUDING OBSERVATIONS (ohchr.org)

Educational Challenges in Iran – Urdu Translation

ایران میں تعلیمی چیلنجز

 

تحریر: عزیر احمد سلیم
ترجمہ: مائدہ طیب

Photo by sin_drakshani on Unsplash

فارس کے زمانے سے لے کر آج تک ایران میں ثقافتی ورثہ اور تعلیمی فضیلت کی ایک طویل تاریخ ہے۔ تاہم، ایران کو اس وقت تعلیم کے شعبے میں مختلف مسائل کا سامنا ہے جو اپنے شہریوں کو اعلیٰ معیار کی تعلیم فراہم کرنے کی اس کی صلاحیت کو خطرے میں ڈال رہے ہیں۔ ایران میں تقریباً 7 ملین بچے تعلیم تک رسائی سے محروم ہیں اور ایک اندازے کے مطابق 25 ملین لوگ ناخواندہ ہیں۔

غربت:

تعلیم کی راہ میں بڑی رکاوٹوں میں سے ایک غربت ہے، خاص طور پر دیہی علاقوں میں، جہاں اسکولوں تک رسائی، قابل اساتذہ اور نقل و حمل محدود ہے۔ پچھلے تین سالوں میں، کم طلباء کالج میں جا رہے ہیں۔ ایران کے سرکاری میڈیا کے مطابق یہ کمی غربت، مفت تعلیم کی عدم موجودگی اور کالج کے طلباء کے لیے حکومتی تعاون میں کمی کی وجہ سے ہے۔ کالج کے طلباء کی کل تعداد تعلیمی سال 2014-2015 میں 4,811,581 سے کم ہوکر تعلیمی سال 2017-2018 میں 3,616,114 ہوگئی۔

صنفی عدم مساوات:

مزید برآں، ایران کا تعلیمی نظام اب بھی صنفی عدم مساوات کے ساتھ نبرد آزما ہے۔ اس حقیقت کے باوجود کہ پچھلی چند دہائیوں میں پرائمری اور سیکنڈری سکولوں میں داخلوں میں اضافہ ہوا ہے، اعلیٰ تعلیم میں اب بھی لڑکیوں کی نمائندگی کم ہے۔

عالمی بینک کے مطابق ایران میں بالغ لڑکیوں کی شرح خواندگی۸۵ فیصد ہے جبکہ بالغ لڑکوں کی شرح خواندگی ۹۲ فیصد ہے۔ بہت سے خاندان اب بھی اپنی بیٹیوں کی تعلیم کی نسبت ان کی کم عمری میں شادی کو ترجیح دیتے ہیں۔ اس کی وجہ سے، طالبات کو پہلی جماعت سے آگے تعلیم حاصل کرنے کی خواہش کوپورا کرنے میں کافی رکاوٹوں کا سامنا کرنا پڑتا ہے، اور سکولوں میں صنفی علیحد گی یعنی مخلوط تعلیم کا نہ ہونا، ان کی مزید تعلیم حاصل کرنے کی صلاحیت کو محدود کرتا ہے۔

مالیاتی مسائل:

ایران کے تعلیمی نظام کے لیے ایک اور خطرہ سرمائے کی کمی ہے۔ اس وجہ سے تربیت یافتہ اساتذہ میں کمی، ناکافی سہولیات اورازکار رفتہ آلاتٍ تعلیم ہے۔ بہت ساری تعلیمی عمارتیں غیر محفوظ ہیں اور نئےاداروں کے قیام کے لیے جگہیں دستیاب نہیں ہیں ۔

درحقیقت ایران کے ایک تہائی سکول اتنے کمزور ہیں کہ انہیں گرا کر دوبارہ تعمیر کرنے کی ضرورت ہے۔ تہران، رے اور تاجرش کی سٹی کونسل کے سربراہ محسن ہاشمی کا کہنا ہے کہ، “زلزلے کی بات دور، شدید طوفان کی صورت میں بھی تہران کے 700 سکول تباہ ہو جائیں گے۔”

تعلیمی سرمایہ کاری کو بڑھانے کے لیے حکومت کی کوششوں کے باوجود ایران کے تعلیمی اخراجات خطے کے دیگر ممالک کے مقابلے میں کم ہیں۔ عالمی بینک کے مطابق ۲۰۲۰ میں جی ڈی پی کے فیصد کے طور پر ایران کے تعلیمی اخراجات تین اعشاریہ آٹھ فیصد تھے، جو دیگر اعلیٰ اور متوسط ​​آمدنی والے ممالک میں تعلیم کے اوسط اخراجات سے بہت کم ہیں۔ جب کہ ایرانی آئین کہتا ہے کہ، “حکومت قوم کے تمام افراد کے لیے مفت ابتدائی اور ہائی سکول کی تعلیم فراہم کرنے کی پابند ہے اور جب تک ملک خود کفیل نہیں ہو جاتا، سب کے لیے مفت اعلیٰ تعلیم کی سہولت فراہم کرے گی۔” اس کے برعکس، صدر روحانی نے گزشتہ چند سالوں میں دیہی علاقوں میں بہت سے سکولوں کو بند کرنے اور بجٹ میں کمی کرنے کا حکم دیا ہے۔ علامہ یونیورسٹی کے ایک اسسٹنٹ پروفیسرکا کہنا ہے کہ ایران کی جانب سے تعلیم کے لیے مختص رقم، اس مقصد کے لئے اقوام متحدہ کی سفارشات سے بہت کم ہے۔ اس کے علاوہ، وسائل کی کمی کی وجہ سے اسکول کا نظام ٹیکنالوجی میں ہونے والی ترقی سے بھی بہرہ مند نہیں ہو سکتا۔ ٹیکنالوجی میں سرمایہ کاری کی کمی کیے باعث اساتذہ کی تربیت میں بھی کمی آ چکی ہے، جس نے تعلیم میں ٹیکنالوجی کے استعمال کو محدود کر دیا ہے اور ایرانی طلباء کی ڈیجیٹل استعداد کے حصول میں رکاوٹ ڈالی ہے۔

ڈیجیٹل عدم مساوات:

اس کے علاوہ، ڈیجیٹل عدم مساوات ایک ایسا مسئلہ ہے جس کا حالیہ برسوں میں طلبا و طالبات کو سامنا کرنا پڑا ہے۔ ۲۰۱۷ کے ایک سروے سے پتہ چلتا ہے کہ ۲۸ فیصد ایرانیوں کے پاس انٹرنیٹ تک رسائی نہیں تھی یا بہت کم تھی۔ جبکہ انٹرنیٹ تک رسائی کے حامل صارفین میں سے ۸۰ فیصد شہروں میں اور محض ۲۰ فیسد دیہی علاقوں میں رہنے والے تھے۔۲۰۱۹ میں کورونا وائرس کی وبا کے دوران، جب ایران میں وائرس کے پھیلاؤ کو کم کرنے کے لیے آن لائن تعلیم کو ترجیح دی گئی تو بڑی تعداد میں طلباء نے تعلیم چھوڑ دی۔ اس کی وجہ ان کی انٹرنیٹ کنکشن کے حصول میں درپیش مشکلات اور ان کے علاقے میں انٹرنیٹ تک محدود رسائی تھی۔

سیاسی مداخلت:

مزید برآں، ایران میں تعلیمی نظام پر حکومت کا بہت زیادہ اثر ہے، جس کے باعث تعلیمی نظام سیاست زدہ ہو چکا ہے، جس میں مخصوص نظریے ہی کو فروغ دیا جاتا ہے۔ ایرانی حکومت سکولوں اور یونیورسٹیوں میں استعمال ہونے والے نصاب، نصابی کتابوں اور تدریسی مواد کو سختی سے کنٹرول کرتی ہے۔ اسکول کے نصاب کو اکثر حکومت کے سیاسی اور مذہبی نظریات سے جوڑا جاتا ہے، جس میں اسلامی اقدار، ایرانی ثقافت، اور تاریخ کے حکومتی تصور کو فروغ دینے پر زور دیا جاتا ہے۔

تعلیمی نظام پر ایرانی حکومت کا اثر کلاس روم میں پڑھائے جانے والے مواد سے کہیں زیادہ ہے۔ اس سے اساتذہ اور یونیورسٹی کے پروفیسروں کی بھرتی اور برطرفی، اور منتظمین کی تقرری بھی متاثر ہوتی ہے۔ اس کا نتیجہ امتیازی بھرتی کے طریقوں اور ایسے افراد کے اخراج کی صورت میں نکل سکتا ہے جو حکومت کے نظریات سے ہم آہنگ نہیں ہیں، جس سے تعلیمی نظام کا تناظر اور نظریات کا تنوع محدود ہو جاتا ہے۔ مزید برآں، ایرانی حکومت تعلیمی اداروں کے اندر تعلیمی تحقیق، اشاعت اور سرگرمیوں کواپنے قابومیں رکھنے کے لئے ان کی کڑی نگرانی کرتی ہے۔

اسکالرز، ماہرین تعلیم، اور طلباء جو مخالف نقطہ نظر کا اظہار کرتے ہیں یا حکومت کے بیانیے کو کمزور کرنے کے لیے تنقیدی سوچ میں رکھتے ہیں، انہیں پابندی، دھمکی اور یہاں تک کہ ظلم و ستم کا سامنا کرنا پڑتا ہے۔ یہ اساتذہ اور طلباء میں خوف اور خود سنسرشپ پیدا کرتا ہے، اور تعلیمی آزادی، خیالات، اور آراء کے اشتراک کو محدود کردیتا ہے۔ نتیجتاً، ایران میں تعلیم کی سیاست طلباء کی تنقیدی سوچ، سوال کرنے اور متبادل نقطہ نظر پر غور کرنے کی صلاحیت کو متاثر کر سکتی ہے۔ اس سے ان کی مختلف نقطہ ہائے نظر سے واقفیت، ان کی تعلیمی آزادی اور تنقیدی سوچ کی استعداد کے حصول کی صلاحیت محدود ہوتی ہے، جو شخصیت کی تعمیر، سماجی ترقی، اور ایک کھلے اور جامع فکری ماحول کے فروغ کے لیے ضروری ہیں۔

ٹیلنٹ کی کمی:

آخر میں برین ڈرین کا ذکر، جو ایک اور تعلیمی چیلنج ہے، جس کا ایران اس وقت سامنا کر رہا ہے۔ بہت سے باصلاحیت اور تعلیم یافتہ ایرانی بہتر مستقبل کے امکانات اور زیادہ آمدنی کے لیے اپنا ملک چھوڑ کر جا رہے ہیں۔

آئی ایم ایف کے مطابق، جس نے 61 ممالک کا مطالعہ کیا ہے، ایران میں برین ڈرین کی شرح سب سے زیادہ ہے، جہاں ہر سال 150,000 تعلیم یافتہ ایرانی اپنا آبائی ملک چھوڑجاتے ہیں۔ برین ڈرین سے سالانہ معاشی نقصان کا تخمینہ 50 بلین ڈالر یا اس سےکچھ زیادہ ہے۔ یہ برین ڈرین ملک کو اس کے روشن دماغوں سے محروم کر رحا ہے، جس سے ملک کی اقتصادی ترقی کے امکانات کم ہو جاتے ہے۔ ان چیلنجز سے نمٹنے کے لیے ایران کے تعلیمی نظام میں بنیادی اصلاحات اور سرمایہ کاری کی ضرورت ہے۔ ایرانی حکومت کو چاہیے کہ وہ تعلیم کو ترجیح دیتے ہوئے سکولوں اور یونیورسٹیوں کے فنڈز میں اضافہ کرے، قابل اساتذہ کی خدمات کے ھصول اور ان کی تربیت کا اہتمام کرے، اور نصاب میں جدت لائے تاکہ طلبا میں تنقیدی سوچ، مسائل کے حل کا جذبہ اور تخلیقی صلاحیتیں پیدا ہو سکیں۔ مزید برآں، حکومت کو خواتین اور طالبات کو درپیش تعلیمی چیلنجوں سے نمٹنا چاہیے، خاص طور پر دیہی علاقوں میں، اور تعلیم میں صنفی مساوات کو فروغ دینا چاہیے۔

ایران کے تعلیمی نظام کی ترقی کے لیے ٹیکنالوجی میں سرمایہ کاری بھی ضروری ہے۔ حکومت کو چاہیے کہ وہ اسکولوں اور اداروں کو جدید ترین ٹیکنالوجی فراہم کرے اور اساتذہ کی تربیت کے لئے وسائل مہیا کرے تاکہ ٹیکنالوجی ک کلاس روم میں کامیابی سے استعمال کیا جا سکے۔ اس سے نہ صرف طلبا میں ڈیجیٹل صلاحیتیں پیدا کرنے میں مدد ملے گی بلکه انہیں اکیسویں صدی کی افرادی قوت کی مارکیٹ کے تقاضوں کے مطابق تیار کیا جاسکے گا۔ اس سے ایران اپنی مشکلات پر قابو پا کر مزید خوشحال ہو سکتا ہے اورایک کامیاب مستقبل بنا سکتا ہے۔

 

حوالہ جات:

https://www.britannica.com/place/Iran/Education

https://data.worldbank.org/indicator/SE.ADT.LITR.MA.ZS?locations=IR

https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=IR

https://iranfocus.com/life-in-iran/33917-the-iranian-education-system-in-tatters-due-to-poverty/

https://iran-hrm.com/2019/09/22/repressive-state-and-low-quality-of-education-in-iran/

https://observers.france24.com/en/20200421-iran-internet-covid19-distance-learning-poverty

http://www.us-iran.org/resources/2016/10/10/education

https://shelbycearley.files.wordpress.com/2010/06/iran-education.pdf

Les défis du système éducatif au Mali

 

By Ruth Lakica
Translated by: Laura Goubran

 

Introduction

L’éducation est un droit fondamental pour tout être humain dans le monde. Quel que soit le statut économique ou social d’une personne, elle devrait pouvoir accéder à l’éducation. Même si cela semble évident et connu de tous, ce n’est pas la réalité pour de nombreux Maliens. Néanmoins, le gouvernement a fait et continue de faire des efforts significatifs pour lutter contre l’analphabétisme. Par exemple, le gouvernement a divisé l’enseignement primaire en deux cycles, ce qui a permis aux étudiants maliens de passer des examens pour être admis dans l’enseignement secondaire, tertiaire ou supérieur. Cependant, le Mali est toujours confronté à une crise sécuritaire depuis plusieurs années, qui a gravement compromis l’accès à l’éducation de milliers d’enfants en âge scolaire, en particulier dans le nord du pays.

Les menaces contre les écoles et la destruction des infrastructures et des équipements scolaires ont entraîné une pénurie d’enseignants dans les zones touchées et une rupture du système d’appui pédagogique en raison des déplacements massifs de populationi.

Conflits et insécurité

Rokia Abdoulaye est une élève de l’école primaire à Ménaka, au Mali. “L’école représente beaucoup pour moi. Parce que l’école, c’est notre avenir “, dit-elle. Photo par Itunu Kuku/NRC.

 

Le pays enregistre de plus en plus de graves violations des droits de l’homme et du droit humanitaire international. Les attaques violentes des groupes armés touchent désormais les civils dans la majeure partie du pays.

Les menaces des groupes armés restent le principal facteur à l’origine de la fermeture de 1700 écoles au Mali aujourd’huiii. Depuis deux ans, le pays fait partie des trois pays africains dont les écoles sont le plus attaquées, avec le Nigéria et la République démocratique du Congo, selon la Coalition mondiale pour la protection de l’éducation contre les attaques (GCPEA).

Outre l’insécurité, l’éducation d’urgence dans les zones de conflit manque cruellement de fonds. Depuis le début de l’année 2022, une école sur dix est restée fermée au Mali en raison du manque d’infrastructures et de matériel scolaire. Le budget national du Mali ne peut pas couvrir les besoins et l’éducation est l’un des secteurs les moins financés dans la réponse humanitaire, représentant seulement 2 % des fonds reçus en 2022.

Pour les écoles situées dans les zones de conflit qui luttent pour rester ouvertes, il est vital de disposer de fonds pour construire et réhabiliter les infrastructures scolaires. Selon l’article du Conseil norvégien pour les réfugiés sur l’insécurité au Mali, “dans certaines écoles de la région, une seule salle de classe peut souvent accueillir jusqu’à 300 enfants en raison du manque d’infrastructures”, a déclaré Ibrahim Ag Bijangoum, directeur par intérim de l’Académie de l’éducation de Ménaka. Il est impossible pour les élèves et étudiants scolarisés d’avoir le goût d’apprendre dans de telles conditions.

Pauvreté des ménages

Source: UNICEF/UN0430942/Keïta

 

L’accès à l’école et la réussite scolaire sont inéquitables, les filles et les enfants des familles les plus pauvres étant les plus exposés au risque d’abandon scolaire : Selon l’UNICEF, en 2020, seulement 73,8 % des filles sont inscrites dans l’enseignement primaire de base, contre 85,8 % des garçons. Lorsqu’elles atteignent l’enseignement secondaire, la proportion de filles scolarisées n’est que de 15 %, contre 21 % pour les garçonsiii.

Parmi les enfants qui vont à l’école au Mali, l’absence d’enseignants qualifiés, de manuels scolaires et la mauvaise qualité de l’environnement scolaire ont un impact négatif sur les résultats de l’apprentissage : la plupart des élèves de cinquième année au Mali ne sont pas en mesure de maîtriser les compétences de base en mathématiques et en lecture.

Impact de la Covid-19

Les fermetures d’écoles et la perte de revenus des ménages, en particulier dans les zones rurales, ont restreint l’accès à l’éducation des enfants en âge d’être scolarisés. De nombreux élèves ont abandonné définitivement l’école en raison de la perte de revenus de leurs parents. Les filles n’ont pas réintégré l’école et ont été exposées à des mariages et des grossesses précoces. Selon la Banque mondiale, à Bamako en août 2021, un économiste principal spécialiste de la pauvreté à la Banque mondiale et co-auteur du rapport, ajoute que les enfants en âge d’aller à l’école risquent aujourd’hui de voir leurs revenus diminuer au cours de leur vie à cause de la pandémieiv.

Eau, assainissement et hygiène

L’accès à l’eau potable, à l’assainissement et à l’hygiène protège les enfants contre les maladies hydriques courantes telles que la diarrhée et réduit les retards de croissance, qui touchent plus de 26 % des enfants au Mali.

Selon l’UNICEF en 2015, au Mali, seulement la moitié des écoles disposent d’un point d’eau amélioré, et moins de 20 % des écoles ont des toilettes fonctionnelles et séparées pour les garçons et les filles. En outre, plus d’un million de personnes au Mali pratiquent encore la défécation à l’air libre, ce qui a un impact direct sur la santé et la sécurité des communautés. Si 80 % de la population malienne a désormais accès à des sources améliorées d’eau potable, ce chiffre diminue considérablement dans les zones rurales, où il n’est que de 70 %v. Les déplacements dans les régions du Mali touchées par les conflits ont encore limité l’accès des familles en mouvement à l’eau potable et à l’assainissement.

Conclusion

En conclusion, malgré les défis auxquels est confronté le système éducatif au Mali, le gouvernement du Mali et d’autres organisations ont travaillé dur pour améliorer l’éducation. L’UNICEF au Mali et d’autres partenaires ont travaillé dans les communautés, les écoles et les centres de santé pour améliorer l’accès à l’eau potable, à l’hygiène et à l’assainissement dans tous les domaines de la vie des enfants.

Selon les opérations européennes de protection civile et d’aide humanitaire, l’UE a fourni plus de 472 millions d’euros d’aide humanitaire au Mali depuis le début de la crise en 2012. Elle est actuellement l’un des principaux donateurs d’aide dans le pays.vi.

 

Références

[i]Global Partnership for Education. (2021). Education in Mali. Retrieved from: https://www.globalpartnership.org/where-we-work/mali.

[ii]Norwegiann Refugee Council. (2022). Mali: Insecurity and lack of funding force over half a million children out of school.  Retrieved from: https://www.nrc.no/news/2022/june/mali-insecurity-and-lack-of-funding-force-over-half-a-million-children-out-of-school/

[iii] UNICEF (2020). Harnessing children’s potential through quality education for every child. Retrieved from:https://www.unicef.org/mali/en/education

[iii] UNICEF (2020). Harnessing children’s potential through quality education for every child. Retrieved from:https://www.unicef.org/mali/en/education

[iv]The World Bank. (2021). Mali: Understand COVID-19’s impacts for better actions. Retrieved from: https://www.worldbank.org/en/news/feature/2021/08/11/mali-understand-covid-19-s-impacts-for-better-actions

[v]UNICEF. (2023) Water, sanitation, and hygiene: Improving children’s lives through clean water and clean environments. Retrieved from: https://www.unicef.org/mali/en/water-sanitation-and-hygiene

[vi]European Commission. (2023). European Civil Protection and Humanitarian Aid Operations: Mali. Retrieved from: https://civil-protection-humanitarian-aid.ec.europa.eu/where/africa/mali_en

बांग्लादेश में शैक्षिक चुनौतियांः बाल श्रम के परिणाम और भविष्य के रुझान

 

एना कोर्डेश द्वारा लिखित 

एक परिधान कारखाने में काम करने वाली महिलाएं– मरूफ रहमान द्वारा पिक्साबे से लिया गया चित्र 

विश्व व्यापार संगठन (WTO) की रिपोर्ट के अनुसार, बांग्लादेश तैयार वस्त्रों का दुनिया का दूसरा सबसे बड़ा निर्यातक है, जिसने 2020 में वैश्विक वस्त्र निर्यात का लगभग 6.4% योगदान दिया। हालांकि, यह आर्थिक सफलता एक गंभीर कीमत पर प्राप्त होती है, क्योंकि बांग्लादेशी वस्त्र उद्योग में अक्सर 5 से 17 वर्ष की आयु के बच्चों का शोषण किया जाता है और उन्हें अवैध रूप से रोजगार दिया जाता है। यह अनैतिक प्रथा न केवल उन्हें शिक्षा से वंचित करती है, बल्कि उनके भविष्य के अवसरों को भी सीमित कर देती है। बुनियादी शिक्षा तक पहुंच के बिना, इन बच्चों को कारखानों में कम वेतन वाली नौकरियों में काम करने के लिए मजबूर होना पड़ता है, जिससे वे उन कौशलों को हासिल करने का मौका गंवा देते हैं, जो भविष्य में बेहतर वेतन वाली नौकरियों की ओर ले जा सकते हैं। परिणामस्वरूप, वे गरीबी और कम वेतन वाले कार्यों के एक दुष्चक्र में फंस जाते हैं, जिससे बाल श्रम का चक्र निरंतर बना रहता है। गुणवत्तापूर्ण शिक्षा की अनुपस्थिति इन बच्चों को उनके वास्तविक क्षमता से वंचित कर देती है और उन्हें अवैध और शारीरिक रूप से कष्टकारी श्रम से मुक्त होने की संभावना को गंभीर रूप से कम कर देती है। 

जागरूक उपभोक्ताओं के रूप में, यह आवश्यक है कि हम उन परिधानों की संपूर्ण आपूर्ति श्रृंखला पर विचार करें, जिन्हें हम खरीदते हैं, जिसमें उत्पादन पक्ष भी शामिल है, और अपनी खरीदारी के फैसलों के संभावित परिणामों को स्वीकार करें। हमें यह जानना चाहिए कि क्या एक टी-शर्ट नैतिक रूप से निर्मित की गई है और क्या उसके निर्माण के किसी भी चरण में बाल श्रम का उपयोग किया गया है। इन सवालों पर विचार करना बांग्लादेश के सैकड़ों बच्चों को गुणवत्तापूर्ण शिक्षा प्राप्त करने और गरीबी की बेड़ियों से मुक्त होने का अवसर प्रदान कर सकता है। 

इस लेख का उद्देश्य बांग्लादेश में असमान शैक्षिक उपलब्धियों के मुद्दे के बारे में जागरूकता बढ़ाना है, जिसे बाल श्रम की व्यापकता और बाल श्रम को समाप्त करने के लिए अपर्याप्त सरकारी नीतियों द्वारा और अधिक बढ़ावा मिलता है। 

बांग्लादेश में गरीबी का संक्षिप्त इतिहास

1971 में स्वतंत्रता प्राप्त करने के बाद, बांग्लादेश को अपनी 80% आबादी के साथ गरीबी रेखा से नीचे रहने के साथ एक महत्वपूर्ण चुनौती का सामना करना पड़ा। हालांकि, पिछले कुछ वर्षों में, सरकार ने अपनी विकास रणनीति में गरीबी उन्मूलन को एक प्रमुख प्राथमिकता दी है। नतीजतन, गरीबी दर 80% से घटकर 24.3% हो गई है, जिसका अर्थ है कि बांग्लादेश में लगभग 35 मिलियन लोग गरीबी रेखा से नीचे रह रहे हैं (यूनेस्को, 2009) । 

गरीबी से निपटने के लिए सरकार के प्रयासों को निरंतर आर्थिक विकास द्वारा समर्थित किया गया है, जो आंशिक रूप से ठोस व्यापक आर्थिक नीतियों और तैयार कपड़ों के निर्यात में वृद्धि से प्रेरित है। नतीजतन, कुल गरीबी दर 2016 में 13.47% से घटकर 2022 में 10.44% हो गई है (ढाका ट्रिब्यून,2022) ।

इन उपलब्धियों के बावजूद, हाल के रुझानों से पता चलता है कि बांग्लादेश में गरीबी में कमी की दर में कमी आई है। इसके अलावा, गरीबी उन्मूलन उपायों का प्रभाव ग्रामीण और शहरी क्षेत्रों के बीच असमान रहा है, क्योंकि देश तेजी से शहरीकरण से गुजर रहा है। यह इंगित करता है कि गरीबी को कम करने में प्रगति हुई है, लेकिन देश के विभिन्न क्षेत्रों में गरीबी में समान कमी सुनिश्चित करने में चुनौतियां बनी हुई हैं।  

हालाँकि बांग्लादेश ने तेजी से आर्थिक विकास का अनुभव किया है और इसे सबसे तेजी से बढ़ते देशों में से एक माना जाता है, आय असमानता एक महत्वपूर्ण और महत्वपूर्ण मुद्दा बना हुआ है। वास्तव में, बांग्लादेश में आय असमानता अभूतपूर्व स्तर पर पहुंच गई है जो 1972 के बाद से नहीं देखी गई है। तैयार वस्त्र निर्यात उद्योग के विकास के बावजूद, इस आर्थिक क्षेत्र के लाभों को समान रूप से वितरित नहीं किया गया है, जिससे मानव विकास सूचकांक में 189 देशों में से 133 वें स्थान पर है। 

आय असमानता का एक कठोर संकेतक जनसंख्या के निचले 40% और सबसे अमीर 10% के बीच आय शेयरों का विपरीत है। निचले 40% की आय का हिस्सा केवल 21% है, जबकि सबसे अमीर 10% 27% की काफी अधिक हिस्सेदारी का आनंद लेते हैं, जो धन वितरण में तेज असमानता को दर्शाता है (विश्व बैंक,2023)। आय वितरण में ये असमानताएं बांग्लादेश में आय असमानता को दूर करने की तत्काल आवश्यकता को उजागर करती हैं, क्योंकि यह समावेशी और न्यायसंगत विकास प्राप्त करने के लिए चुनौतियां पेश करती है। इस मुद्दे से निपटने के प्रयासों के लिए एक व्यापक दृष्टिकोण की आवश्यकता होती है जो आर्थिक नीतियों, सामाजिक कल्याण कार्यक्रमों और लक्षित हस्तक्षेपों जैसे कारकों पर विचार करता है ताकि यह सुनिश्चित किया जा सके कि आर्थिक विकास के लाभों को आबादी के सभी वर्गों के बीच अधिक व्यापक रूप से साझा किया जाए। 

बांग्लादेश में बाल श्रम

बांग्लादेश के भीतर अंतर्निहित असमानता और आय असमानताओं का देश भर में बच्चों की शैक्षिक प्राप्ति पर स्पष्ट प्रभाव पड़ता है। दुर्भाग्य से बांग्लादेश के कई हिस्सों में बाल श्रम प्रचलित है, विशेष रूप से ग्रामीण क्षेत्रों में जहां गरीबी दर अधिक है और शिक्षा तक पहुंच सीमित है। चटगाँव, राजशाही और सिलहट जैसे जिलों में विशेष रूप से बाल श्रम की उच्च घटनाएं हैं, क्योंकि वे बांग्लादेश के ग्रामीण बाहरी इलाकों में स्थित हैं, जो उपरोक्त अंतर-देश असमानता को उजागर करते हैं।

इस असमानता के परिणामस्वरूप गरीबी के बांग्लादेशी बच्चों के लिए गंभीर परिणाम हैं, जो गरीबी से निपटने के लिए अवैध रोजगार में संलग्न होने के लिए मजबूर हैं। हर पांच में से लगभग तीन बच्चे कृषि क्षेत्र में कार्यरत हैं, जबकि 14.7% औद्योगिक क्षेत्र में काम करते हैं, और शेष 23.3% सेवा क्षेत्र में काम करते हैं। (ग्लोबल पीपल स्ट्रैटजिस्ट, 2021). हालाँकि बांग्लादेश की सरकार ने 2022 की शुरुआत में अंतर्राष्ट्रीय श्रम संगठन कन्वेंशन की पुष्टि की, जो स्पष्ट रूप से अनुच्छेद 138 में रोजगार के लिए न्यूनतम आयु निर्धारित करता है, बांग्लादेश में बच्चों को बाल श्रम के सबसे खराब रूपों के अधीन किया जाता है, जिसमें वाणिज्यिक यौन शोषण और मछली और ईंट उत्पादन को सुखाने जैसी गतिविधियों में जबरन श्रम शामिल है।

एक परेशान करने वाला पहलू यह है कि बांग्लादेश श्रम अधिनियम अनौपचारिक क्षेत्र पर लागू नहीं होता है, जहां बांग्लादेश में अधिकांश बाल श्रम होता है। घरेलू काम सहित विभिन्न क्षेत्रों में बाल श्रमिकों के खिलाफ हिंसा की रिपोर्ट दर्ज की गई है। 2018 में, बांग्लादेश में 400,000 से अधिक बच्चे घरेलू काम में काम करते थे, जिसमें लड़कियों के साथ अक्सर उनके नियोक्ता द्वारा दुर्व्यवहार किया जाता था। इसके अतिरिक्त, रिपोर्टों से संकेत मिलता है कि जनवरी से नवंबर 2012 तक, 28 बच्चों को घरेलू नौकरानियों के रूप में काम करते हुए यातना दी गई थी (ग्लोबल पीपल स्ट्रैटजिस्ट, 2021)। 

ये बच्चे अपने परिवार के भरण-पोषण के लिए पूरी तरह से जीवित रहने की आवश्यकता के कारण औपचारिक और अनौपचारिक दोनों क्षेत्रों में कार्यबल में शामिल होने के लिए मजबूर हैं, और उनकी पढ़ाई पर लौटने की संभावना नहीं है। यूनिसेफ की एक रिपोर्ट से पता चला है कि 14 साल से कम उम्र के बच्चे जो काम के लिए स्कूल छोड़ चुके हैं, वे प्रति सप्ताह औसतन 64 घंटे काम कर रहे हैं। इस संख्या को परिप्रेक्ष्य में रखते हुए, यूरोपीय श्रम कानून ओवरटाइम सहित प्रति सप्ताह 48 घंटे तक काम करने के घंटों को सीमित करते हैं (यूनिसेफ, 2021)। 

सुबर्णोग्राम के स्कूल का दौरा: दलित दलित मोची के बच्चे। मैथ्यू बेकर, 2012 शांति फेलो, सुबर्णोग्राम फाउंडेशन, सोनारगांव, बांग्लादेश । 

वर्तमान शैक्षिक तस्वीर 

बांग्लादेश में शैक्षिक उपलब्धियों का मुद्दा महत्वपूर्ण असमानताओं को दर्शाता है, जो देश में संरचनात्मक असमानताओं और शिक्षा क्षेत्र के शासन में कमजोरियों से संबंधित है। 

स्कूल में भागीदारी की दरें भी असमानताओं को उजागर करती हैं, जिसमें 10% आधिकारिक प्राथमिक स्कूल की आयु के बच्चे स्कूल से बाहर हैं। बांग्लादेश में प्राथमिक विद्यालय की आयु के बच्चों के बीच सबसे बड़ी असमानता सबसे गरीब और सबसे अमीर बच्चों के बीच देखी जाती है, जिसे देश में घरेलू असमानता से जोड़ा जा सकता है। यह असमानता एक 2019 की यूनीसेफ रिपोर्ट द्वारा समर्थित है, जिसमें बताया गया है कि उच्च माध्यमिक विद्यालय की पूर्णता दर सबसे अमीर बच्चों के लिए 50% है, जबकि सबसे गरीब बच्चों के लिए केवल 12% (यूनीसेफ, 2019) है। 

बांग्लादेश सरकार ने गरीब बच्चों के लिए लक्षित एक शर्तित नकद हस्तांतरण कार्यक्रम के माध्यम से प्राथमिक स्तर पर शिक्षा असमानता को दूर करने का प्रयास किया है, जो ग्रामीण छात्रों के 40% को कवर करता है। हालाँकि, यह कार्यक्रम गरीब बच्चों का एक बड़ा हिस्सा कवर नहीं करता, हालाँकि उनकी गरीबी का स्तर बहुत उच्च है। इस पहल के परिणामस्वरूप प्राथमिक विद्यालय में नामांकन में तेजी से वृद्धि हुई है, जिसमें 7.8 मिलियन बच्चों को प्रति बच्चे $1 की छात्रवृत्ति प्राप्त हो रही है। 

फिर भी, गैर-गरीबों के पक्ष में पूर्वाग्रही निर्णय लेने के कारण, सरकार का शिक्षा पर आवर्ती खर्च असमान रूप से आवंटित किया गया है, जिसमें कुल सरकारी खर्च का 68% गैर-गरीबों की ओर निर्देशित किया गया है, जबकि यह समूह केवल प्राथमिक विद्यालय की आयु जनसंख्या का 50% है (विश्व बैंक, 2018)। ये आंकड़े यह दर्शाते हैं कि जबकि बांग्लादेश में शैक्षणिक उपलब्धियों में सुधार के लिए सरकारी इरादे हो सकते हैं, वास्तविकता एक अलग तस्वीर प्रस्तुत करती है, जिसमें ग्रामीण बच्चों को राष्ट्रीय शैक्षणिक शासन के संदर्भ में निरंतर नुकसान का सामना करना पड़ता है। 

 निष्कर्ष 

संक्षेप में, गुणवत्ता वाली शिक्षा गरीबी के उन्मूलन के लिए आवश्यक है, जो बच्चों को एक बेहतर जीवन का अवसर देती है। बच्चों को बाल श्रम से दूर ले जाने में मदद करने के लिए, परिवार की गरीबी में कमी पर जोर देना आवश्यक है। केवल गुणवत्ता वाली शैक्षणिक उपलब्धि हर बच्चे के लिए उपलब्ध होनी चाहिए, चाहे उनका सामाजिक-आर्थिक पृष्ठभूमि कुछ भी हो, ताकि बांग्लादेश की भविष्य की पीढ़ी सरकारी सहायता कार्यक्रमों के तहत समृद्ध हो सके। बांग्लादेश सरकार का प्राथमिक उद्देश्य बच्चों को बाल श्रम के हानिकारक प्रभावों से बचाना और उनकी गुणवत्ता वाली शिक्षा सुनिश्चित करना होना चाहिए। 

असमान गुणवत्ता की शैक्षणिक उपलब्धि को कम करने का पहला समाधान सरकारी नीतियों को व्यापक बनाना है, ताकि हाशिए पर रहने वाले लोगों की वित्तीय समावेशिता सुनिश्चित हो सके। शिक्षा में समानता को प्राथमिकता देने वाली उचित मैक्रोइकॉनॉमिक नीति अपनाना आवश्यक है। शैक्षिक संसाधनों के आवंटन में अधिक पारदर्शिता बांग्लादेश सरकार को अधिक उपयोगितावादी दृष्टिकोण अपनाने के लिए मजबूर करेगी। संसाधनों का यह नया आवंटन स्कूलों में शिक्षकों की पर्याप्त संख्या की भर्ती जैसी मुलायम बुनियादी ढांचे में अधिक रुचि पैदा करेगा। 

इस मुद्दे का एक और समाधान यह होगा कि बांग्लादेश सरकार गुणवत्ता शिक्षा के महत्व के बारे में जागरूकता को प्रभावी ढंग से बढ़ावा दे। यह जागरूकता अभियान केवल शहरी क्षेत्रों को नहीं, बल्कि उन ग्रामीण क्षेत्रों को भी प्राथमिकता देनी चाहिए, जहां गरीबी दर विशेष रूप से उच्च है। 

इसके अतिरिक्त, जागरूकता बढ़ाने के लिए एक पूर्वापेक्षा के रूप में, बांग्लादेश सरकार को आवश्यक बुनियादी ढाँचे पर ध्यान केंद्रित करना चाहिए, जो लोगों को शिक्षा संबंधी जानकारी तक पहुँचने में सक्षम बनाता है। इसका मतलब है कि देश में गरीबी के मूल कारणों को संबोधित करना, ताकि ऐसा वातावरण बनाया जा सके जहाँ बच्चे श्रम में मजबूर न हों और वे शिक्षा के अवसरों का लाभ उठा सकें और सामान्य बचपन का अनुभव कर

सकें।  यह सुनिश्चित करना कि हर बच्चे को गुणवत्ता वाली शिक्षा और सुरक्षित पालन-पोषण का अवसर मिले, अत्यंत महत्वपूर्ण है।   

 

संदर्भ 

यूनेस्को। 2009. “बांग्लादेश में शासन और शिक्षा की असमानता।” 16 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया।  https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000180086/PDF/180086eng.pdf.multi#. 

यूनीसेफ। 2021. “बांग्लादेश के 37 मिलियन बच्चों का भविष्य खतरे में है, क्योंकि उनकी शिक्षा COVID-19 महामारी से गंभीर रूप से प्रभावित हुई है।” 14 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://www.unicef.org/bangladesh/en/press-releases/future-37-million-children-bangladesh-risk-their-education-severely-affected-covid. 

यूनीसेफ. n.d. “चुनौती” अप्रैल 2023 में एक्सेस किया गया। https://www.unicef.org/bangladesh/en/education. 

ग्लोबल पीपल स्ट्रैटिजिस्ट। 2021. “बांग्लादेश में बाल श्रम के बारे में तथ्य।” 13 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://www.globalpeoplestrategist.com/title-facts-about-child-labor-in-bangladesh/. 

होसेन, आउलाद, एस.एम. मुजाहिदुल इस्लाम, और सोगिर खंडोकर। 2010. “बांग्लादेश में बाल श्रम और बाल शिक्षा: मुद्दे, परिणाम और संलग्नताएँ।” अंतर्राष्ट्रीय व्यापार अनुसंधान मुद्दे 3, को संख्या. 2: 1-8। 

ढाका ट्रिब्यून। 2022. “रिपोर्ट: 35 मिलियन बांग्लादेशी अभी भी गरीबी रेखा से नीचे जीवन यापन कर रहे हैं।” 13 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://www.dhakatribune.com/business/2023/01/22/report-35m-bangladeshis-still-live-below-poverty-line. 

विश्व बैंक। 2023. “गरीबी और समानता ब्रीफ।” 10 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://databankfiles.worldbank.org/public/ddpext_download/poverty/987B9C90-CB9F-4D93-AE8C-750588BF00QA/current/Global_POVEQ_BGD.pdf. 

अंतर्राष्ट्रीय श्रम रिपोर्टों का ब्यूरो। 2021. “बाल श्रम और बलात्कारी श्रम रिपोर्ट।” 10 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://www.dol.gov/agencies/ilab/resources/reports/child-labor/bangladesh. 

यूनीसेफ। 2019. “बांग्लादेश शिक्षा तथ्य पत्रक 2020।” 13 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। file:///Users/annakordesch/Downloads/Bangladesh-Education-Fact-Sheets_V7%20(1).pdf. 

विश्व बैंक। 2018. “राष्ट्रीय शिक्षा प्रोफ़ाइल।” 14 अप्रैल 2023 को एक्सेस किया गया। https://www.epdc.org/sites/default/files/documents/EPDC_NEP_2018_Bangladesh.pdf. 

featured image, Women working at a garment factory – Image by Maruf Rahman from Pixabay

ईरान में शैक्षिक चुनौतियां

 

लेखकः उज़ैर अहमद सलीम

सिना द्रख्शानी द्वारा फोटो, अनस्प्लैश पर

ईरान के पास एक समृद्ध सांस्कृतिक विरासत और शैक्षिक उत्कृष्टता का एक लंबा इतिहास है, जो प्राचीन काल से है जब इसे फारस के नाम से जाना जाता था। हालाँकि, देश वर्तमान में शिक्षा क्षेत्र में विभिन्न मुद्दों का सामना कर रहा है जो अपने नागरिकों को उच्च गुणवत्ता वाली शिक्षा प्रदान करने की इसकी क्षमता को खतरे में डालते हैं।

ईरान में लगभग 7 मिलियन बच्चों की शिक्षा तक पहुंच नहीं है, और अनुमानित 25 मिलियन अनपढ़ हैं।

गरीबी

ईरान में 6 से 11 वर्ष की आयु के बच्चों के लिए शिक्षा को अनिवार्य माना जाता है। हालाँकि, ईरान में शिक्षा तक पहुँच एक महत्वपूर्ण बाधा बनी हुई है, विशेष रूप से कम आय वाले परिवारों के छात्रों के लिए।

शिक्षा के लिए मुख्य बाधाओं में से एक गरीबी है, विशेष रूप से ग्रामीण क्षेत्रों में, जहां स्कूलों, योग्य शिक्षकों और परिवहन तक पहुंच सीमित है।
पिछले तीन वर्षों में, कम छात्र कॉलेज जा रहे हैं। ईरानी राज्य मीडिया के अनुसार, यह कमी गरीबी, मुफ्त शिक्षा के अभाव और कॉलेज के छात्रों के लिए सरकारी सहायता की कमी के कारण है। कॉलेज के छात्रों की कुल संख्या शैक्षणिक वर्ष 2014-2015 में 4,811,581 से गिरकर शैक्षणिक वर्ष 2017-2018 में 3,616,114 हो गई।

लैंगिक असमानता

इसके अतिरिक्त, ईरान की शिक्षा प्रणाली अभी भी लैंगिक असमानता से जूझ रही है। उच्च शिक्षा में लड़कियों का प्रतिनिधित्व अभी भी कम है, इस तथ्य के बावजूद कि पिछले कुछ दशकों में प्राथमिक और माध्यमिक शिक्षा में उनके नामांकन में नाटकीय रूप से वृद्धि हुई है।
विश्व बैंक के अनुसार, ईरान में वयस्क लड़कियों की साक्षरता दर 85% है, जबकि वयस्क लड़कों की साक्षरता दर 92% है। कई परिवार अभी भी अपनी बेटियों की शिक्षा पर जल्दी शादी को प्राथमिकता देते हैं।

इस वजह से, महिला छात्रों को पहली कक्षा से परे शिक्षा प्राप्त करने की इच्छा रखते हुए पर्याप्त बाधाओं का सामना करना पड़ता है, और स्कूलों में लिंग अलगाव आगे की शिक्षा प्राप्त करने की उनकी क्षमता को प्रतिबंधित करता है।

पैसों से जुड़े मुद्दे

ईरान की शिक्षा प्रणाली के लिए एक और खतरा पूंजी की कमी है, जिससे प्रशिक्षित शिक्षकों, अपर्याप्त सुविधाओं और पुराने उपकरणों की कमी हो जाती है।

शिक्षण क्षेत्रों की कमी के साथ कई शैक्षणिक सुविधाएं कम और असुरक्षित हैं। वास्तव में, ईरान के एक तिहाई स्कूल इतने कमजोर हैं कि उन्हें ध्वस्त करके फिर से बनाया जाना चाहिए।
तेहरान में नगर परिषद के अध्यक्ष रे और ताजरिश, मोहसेन हाशेमी ने कहा कि “भूकंप की तो बात ही छोड़िए, गंभीर तूफान की स्थिति में तेहरान में 700 स्कूल नष्ट हो जाएंगे।”

शैक्षिक निवेश बढ़ाने के सरकार के प्रयासों के बावजूद, क्षेत्र के अन्य देशों की तुलना में ईरान का शैक्षिक व्यय कम है।
विश्व बैंक के अनुसार, 2020 में सकल घरेलू उत्पाद के प्रतिशत के रूप में ईरान का शिक्षा व्यय 3.6% था, जो अन्य उच्च-मध्यम आय वाले देशों में औसत शिक्षा व्यय की तुलना में बहुत कम था।

जबकि ईरानी संविधान में कहा गया है, “सरकार राष्ट्र के सभी सदस्यों के लिए मुफ्त प्राथमिक और उच्च विद्यालय शिक्षा प्रदान करने और सभी के लिए मुफ्त उच्च शिक्षा की सुविधा प्रदान करने के लिए बाध्य है जब तक कि देश आत्मनिर्भर न हो जाए।” इसके विपरीत, रूहानी ने पिछले कुछ वर्षों में ग्रामीण समुदायों के कई स्कूलों को बंद करने और बजट में कटौती करने का आदेश दिया है।
अल्लामेह विश्वविद्यालय के एक सहायक प्रोफेसर ने कहा कि ईरान का शिक्षा के लिए धन का प्रतिशत आवंटन संयुक्त राष्ट्र की सिफारिश से बहुत कम है।

इसके अलावा, संसाधनों की कमी के कारण स्कूल प्रणाली तकनीकी सुधारों को जारी नहीं रख सकती है। प्रौद्योगिकी निवेश की कमी ने पुराने उपकरणों और शिक्षक प्रशिक्षण की कमी को जन्म दिया है, जिसने शिक्षा में प्रौद्योगिकी के उपयोग को सीमित कर दिया है और ईरानी छात्रों के डिजिटल कौशल के अधिग्रहण में बाधा उत्पन्न की है।

डिजिटल असमानता

इसके अलावा, डिजिटल असमानता एक ऐसी समस्या है जिसका सामना छात्रों को हाल के वर्षों में करना पड़ा है। 2017 के एक सर्वेक्षण से पता चला है कि 28% ईरानियों के पास इंटरनेट का उपयोग नहीं था या केवल न्यूनतम इंटरनेट का उपयोग था। जबकि इंटरनेट एक्सेस वाले, 80% उपयोगकर्ता शहरों में रहते थे और केवल 20% ग्रामीण क्षेत्रों में रहते थे।

2019 में कोरोनावायरस महामारी के दौरान, जब वायरस के प्रसार को कम करने के लिए ईरान में ऑनलाइन शिक्षा को प्राथमिकता दी गई थी, तो काफी संख्या में छात्रों ने पढ़ाई छोड़ दी थी। यह इंटरनेट कनेक्शन खरीदने में उनकी असमर्थता और उनके क्षेत्र में इंटरनेट की सीमित पहुंच के कारण था।

राजनीतिक हस्तक्षेप

इसके अतिरिक्त, ईरान में शिक्षा प्रणाली सरकार से बहुत प्रभावित है, जिसके परिणामस्वरूप शिक्षा का राजनीतिकरण हुआ है और एक विशिष्ट विचारधारा को बढ़ावा मिला है।

ईरानी सरकार स्कूलों और विश्वविद्यालयों में उपयोग किए जाने वाले पाठ्यक्रम, पाठ्यपुस्तकों और निर्देशात्मक सामग्री को सख्ती से नियंत्रित करती है। स्कूली पाठ्यक्रम को अक्सर सरकार के राजनीतिक और धार्मिक विचारों से जोड़ा जाता है, जो इस्लामी मूल्यों और ईरानी संस्कृति और इतिहास के सरकारी संस्करण को बढ़ावा देने पर जोर देता है।

शिक्षा प्रणाली पर ईरानी सरकार का प्रभाव कक्षा की सामग्री से परे है।

यह शिक्षकों और विश्वविद्यालय के प्रोफेसरों की भर्ती और बर्खास्तगी और प्रशासकों की नियुक्ति को भी प्रभावित करता है। इसके परिणामस्वरूप भेदभावपूर्ण भर्ती प्रथाएं और उन व्यक्तियों का बहिष्कार हो सकता है जो सरकार की विचारधाराओं से मेल नहीं खाते हैं, जिससे शिक्षा प्रणाली के दृष्टिकोण और विचारों की विविधता सीमित हो जाती है।
इसके अलावा, ईरानी सरकार शैक्षणिक संस्थानों के भीतर अकादमिक अनुसंधान, प्रकाशनों और गतिविधियों की सक्रिय रूप से निगरानी और नियंत्रण करती है।

विद्वान, शिक्षक और छात्र जो विरोधी दृष्टिकोण व्यक्त करते हैं या सरकार के आख्यानों को कमजोर करने वाली आलोचनात्मक सोच में संलग्न होते हैं, उन्हें प्रतिबंध, धमकी और यहां तक कि उत्पीड़न का सामना करना पड़ता है। यह शिक्षकों और छात्रों के बीच भय और आत्म-सेंसरशिप पैदा करता है, शैक्षणिक स्वतंत्रता को सीमित करता है और विभिन्न विचारों और विचारों को साझा करता है।

नतीजतन, ईरान में शिक्षा की राजनीति छात्रों की आलोचनात्मक रूप से सोचने, सवाल करने और वैकल्पिक दृष्टिकोण पर विचार करने की क्षमता को प्रभावित कर सकती है। यह उनके विभिन्न दृष्टिकोण के संपर्क को सीमित कर सकता है, उनकी शैक्षणिक स्वतंत्रता को सीमित कर सकता है, और आलोचनात्मक सोच क्षमताओं को प्राप्त करने की उनकी क्षमता में बाधा डाल सकता है, जो व्यक्तिगत विकास, सामाजिक प्रगति और एक खुले और समावेशी बौद्धिक वातावरण को बढ़ावा देने के लिए आवश्यक हैं।

प्रतिभा में कमी अंत में, ब्रेन ड्रेन एक और शैक्षिक चुनौती है जिसका ईरान वर्तमान में सामना कर रहा है। कई प्रतिभाशाली और शिक्षित ईरानी बेहतर करियर की संभावनाओं और उच्च वेतन के लिए देश से भाग रहे हैं।

आईएमएफ के अनुसार, जिसने 61 देशों का अध्ययन किया, ईरान में ब्रेन ड्रेन की दर सबसे अधिक है, जिसमें हर साल 150,000 शिक्षित ईरानी अपना मूल देश छोड़ देते हैं। ब्रेन ड्रेन से होने वाला वार्षिक आर्थिक नुकसान 50 अरब डॉलर या उससे अधिक होने का अनुमान है।

यह ब्रेन ड्रेन देश को उसके प्रतिभाशाली दिमागों से वंचित करता है, जिससे देश की आर्थिक विकास और प्रगति की क्षमता कम हो जाती है।
इन चुनौतियों से निपटने के लिए शिक्षा प्रणाली में महत्वपूर्ण सुधारों और निवेश की आवश्यकता है।

ईरानी सरकार को स्कूलों और विश्वविद्यालयों में वित्त पोषण को बढ़ावा देकर, योग्य शिक्षकों को काम पर रखकर और प्रशिक्षित करके और आलोचनात्मक सोच, समस्या-समाधान और रचनात्मकता पर जोर देने के लिए पाठ्यक्रम को उन्नत करके शिक्षा को प्राथमिकता देनी चाहिए।
इसके अलावा, सरकार को विशेष रूप से ग्रामीण क्षेत्रों में महिला छात्रों द्वारा अनुभव की जाने वाली शैक्षिक चुनौतियों का समाधान करना चाहिए और शिक्षा में लैंगिक समानता को बढ़ावा देना चाहिए।

निष्कर्ष

ईरान की शिक्षा प्रणाली के विकास के लिए प्रौद्योगिकी में निवेश भी आवश्यक है। सरकार को स्कूलों और संस्थानों को नवीनतम तकनीक प्रदान करनी चाहिए और कक्षा में सफलतापूर्वक इसका उपयोग करने के लिए शिक्षकों को प्रशिक्षित करने में निवेश करना चाहिए। इससे न केवल छात्रों को डिजिटल क्षमताओं का निर्माण करने में मदद मिलेगी, बल्कि यह उन्हें इक्कीसवीं सदी के श्रम बाजार की मांगों के लिए भी तैयार करेगा।
ऐसा करके, ईरान इन चुनौतियों को पार कर सकता है और एक अधिक समृद्ध और सफल भविष्य का निर्माण कर सकता है।

 

संदर्भ:

https://www.britannica.com/place/Iran/Education

https://data.worldbank.org/indicator/SE.ADT.LITR.MA.ZS?locations=IR

https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=IR

https://iranfocus.com/life-in-iran/33917-the-iranian-education-system-in-tatters-due-to-poverty/

https://iran-hrm.com/2019/09/22/repressive-state-and-low-quality-of-education-in-iran/

https://observers.france24.com/en/20200421-iran-internet-covid19-distance-learning-poverty

http://www.us-iran.org/resources/2016/10/10/education

https://shelbycearley.files.wordpress.com/2010/06/iran-education.pdf

अनस्प्लैश के माध्यम से डेविड पेनिंगटन द्वारा चित्रित छवि