Geschreven door Georgette Schönberger

Neslihan is een vluchteling uit Turkije en is naar Nederland gekomen om samen met haar man en twee kinderen een nieuw leven op te bouwen.

In augustus 2018 moest Neslihan haar leven in Turkije verlaten en is toen eerst gevlucht naar Griekenland. Daar heeft ze drie maanden gezeten voordat ze naar Nederland is gekomen. Samen met haar familie heeft ze 19 maanden in verschillende AZC door heel Nederland gewoond. “Ik ken Nederland beter dan een gemiddelde Nederlander” beweert Neslihan. Nu woont ze sinds een paar jaar met haar familie in een sociale woning in Amstelveen.

In Turkije werkte Neslihan al lang als scheikunde, natuurkunde en biologie lerares. Toen ze naar Nederland kwam wilde ze graag weer les gaan geven. Gelukkig was het vinden van een baan niet moeilijk. Via het project genaamd ‘Statushouders voor de Klas’ heeft ze les gekregen over hoe het Nederlandse schoolsysteem in elkaar zit, waardoor ze uiteindelijk een stage heeft weten te bemachtigen. Daarnaast heeft Neslihan als vrijwillige op een school gewerkt. Zo werkte ze als technische onderwijs assistente aan de Apollo middelbare school in Amsterdam. Bij dezelfde school heeft ze kunnen doorgroeien en mocht ze na een tijdje ook twee dagen in de week lesgeven. Volgend jaar zal ze alleen maar lesgeven en gaat ze niet meer als assistente werken.

Waarom heb je destijds besloten om docent te worden?

“Ik vind lesgeven heel erg leuk, ik zie het eigenlijk niet als een baan omdat het echt een passie van mij is.” Ze geeft nu al 18 jaar les en vindt het nog steeds hartstikke leuk. Na haar opleiding is ze eigenlijk direct begonnen als docent. Ze heeft ervoor gekozen om scheikunde, natuurkunde en biologie docent te worden omdat ze voor deze drie vakken het hoogste cijfer had behaald en het leuke onderwerpen vond.

Waarom heb je besloten om naar Nederland te komen?

“We hebben via internet en het nieuws gelezen en ook heel vaak gehoord dat men in Nederland vrij is, dat iedereen zijn mening of ideeën kan delen. Dit is jammer genoeg niet het geval in Turkije, daar ben je niet vrij en kun je niet zeggen wat je wilt. Heel vaak moeten mensen naar de gevangenis vanwege het openbaren van hun meningen, zelfs kinderen”. Vanwege dit feit zijn de broer en zus van Neslihan ook naar Nederland gekomen met hun familie. Neslihan ziet haar familie eigenlijk elke week.

Met welke uitdagingen werd je geconfronteerd toen je naar Nederland kwam?

De weg om naar Nederland te komen was heftig. Met haar hele familie heeft ze Turkije per boot moeten ontvluchten. Hiervoor heeft ze heel veel geld moeten betalen en heeft ze met mensensmokkelaars moeten onderhandelen wat best gevaarlijk kan zijn. Neslihan is een politieke vluchteling en werd gezien als Terrorist in haar eigen land vanwege haar mening.

Daarnaast wilde Neslihan heel graag de Nederlandse taal leren, alleen was dit nogal lastig in het begin. Omdat er toen de tijd geen inburgerplicht voor haar gold, kon ze tijdens haar verblijf in het AZC geen gratis Nederlandse taalcursus volgen. Wel heeft ze van vrienden en van vrijwilligers in het AZC een beetje Nederlands kunnen leren. Hiervoor is ze heel dankbaar. Neslihan wilde heel graag integreren en inburgeren en daarom was de taal leren heel belangrijk voor haar. Na een lange strijd is het haar uiteindelijk geslaagd om geld te lenen waarmee ze een cursus heeft kunnen volgen.

Af en toe heeft ze nog wel moeite met de Nederlandse taal, vooral er plus de verschillende preposities vindt ze lastig. Daarnaast begrijpt ze bepaalde Nederlandse uitdrukkingen nog niet, maar ze gelooft dat dit uiteindelijk wel komt goed.

Wat zijn de verschillen tussen het Turkse en het Nederlandse schoolsysteem?

“Er zijn niet veel verschillen vind ik. Natuurlijk zijn sommige dingen niet verschillend. Bijvoorbeeld zijn pubers gewoon pubers en gedragen ze zich op bepaalde opzichten hetzelfde, maar de leerlingen in Nederland hebben altijd de kans om door te stromen vanwege de verschillende niveaus. Daarom is het systeem in Nederland beter omdat die kans bestaat.” Neslihan vertelt dat er in Turkije maar één niveau bestaat, dat elke leerling dezelfde onderwerpen moet leren en hetzelfde tentamen moet doen. Dus als dit niveau te hoog is, heb je niet echt een andere mogelijkheid om door te studeren, en daarom stoppen veel jongeren met school.

Wat ook een groot verschil is, is dat er niet veel hiërarchie bestaat in Nederland. “Mijn director en mijn teamleider zijn gewoon mijn collega’s. We worden als hetzelfde gezien en ook zo behandeld. Ik mag ze gewoon met hun eigen naam noemen. In Turkije moet je iedereen met meneer of mevrouw aanspreken. Ik zou graag willen dat er geen hiërarchie meer is in Turkije, dat zou ik graag willen veranderen”.

Is er iets wat je graag zou willen delen?

“Ik zou graag willen zeggen dat wij allemaal mensen zijn die gewoon samen kunnen leven, je moet alleen respect hebben voor anderen. Je moet iedereen met respect behandelen en een veilige en fijne sfeer creëren. Wij hier zijn gekomen voor onze vrijheid en Nederland heeft ons heel veel rechten gegeven. Daarom moet je iets doen voor Nederland, je moet je vaardigheden gebruiken om hier te helpen, om te integreren. Die eerste stap zetten is echt makkelijk, door bijvoorbeeld hoi te zeggen tegen je buren of door gewoon met iemand te kletsen en aardig te zijn.”

Ook wilde Neslihan iedereen eraan herinneren dat er nog zo veel mensen bedreigd worden in Turkije, of die vergeten worden in de gevangenis. Je kunt altijd iets voor hun doen, door bijvoorbeeld iets op Twitter te delen of door erover te praten.