Broken Chalk – Page 27

Press Release: Terror Attack in Nice

As the Broken Chalk Platform, we strongly condemn the tragic attack in Nice, France. We share the innocents’ sorrows who lost their lives in the attack.

These and similar events have again revealed that radical motivations are a severe threat to humanity. It is a fact that the attack in question targets the peace and tranquility of humanity.

It is unacceptable that these and similar radically motivated groups carried out their actions in Islam’s name.

Police officers walk in front of the Notre Dame church before a mass to pay tribute to the victims of the knife attack in Nice. Photograph: Eric Gaillard/Reuters

We believe the negative atmosphere that has been created by this sad incident can only be overcome with a common-sense attitude.

While it is mentioned that all religions, languages, colors, and people of different nationalities can live together with their differences, world peace, tolerance, love, and universal human values, the terror incident in France deeply saddened us.

We hope that common sense and peace will dominate the world of the future, not dark thoughts.

We call every one of the public members to condemn the Nice attack without any ifs and buts.

To download the press release in PDF

Broken Chalk

Dayikên ku bi tirkî Nizan bûn Zarokên ku bi kurdî Nizanin Mezin Kirin

Hema bêje di tevahiya zimanan de zimanê dayikê, zimanê dayê jê re tê gotin. Gelo çi tişt bi qas î mirovekî hînî zimanê ku dayika wî pê dipeyive hîn bibe, bi wê bipeyive û bi wî bifikire mafekî xwezayî dibe?

Li Tirkiyê dema mesele bibe kurd, rewş qet wî awayî nabe. Zarokên Kurdan yan qet î nikarin hîn bibin û an jî piştî hînbûnê di demekê de ji bîr dikin û winda dibe. Nifşên ku ji dayika xwe, ji mala xwe û ji çanda xwe biyanî digihêjin. Ew ji zimanê xwe biyanî bûyîn, piranî jî di metrepolên ku bi milyonan kurd koçberî wan bûyîn de hêj zêdetir jî didome. Zarok dema ji zimanê xwe derbasî zimanê Tirkî dibin û taybetî jî di wexta dibistana seretayî û ya navîn de, pir zoriyê dibînin.

Bi taybetî jî dema dibistana seretayî de zimanê dayikê pir girîng e. Çimkî wexta zarok zimanê xwe yê dayikê di pêş de dibin, di heman demê de fikra rexneyê, xwendin-nivîsîn û her wekî din çendan kêrhateyên xwe yên bingehîn jî di pêş de dibin. Van kêrhatyên xwe yên bingehîn bi zimanê dayika xwe bihêsantir dikarin derbasî wî wî zimanî jî bikin.

Mînakek, zarokek wateya peyvekê wateya peyvekê texmîn bike û an jî kêrhatiya wî ya bi navrêz xwendinê derxistina wateyê pêş ketibe, dema di zimanekî duyemîn de jî bixebite bi hêsanî dikare van kêrhatyên xwe derbasî wî jî bike. Bi vê re jî, van kêrhatyên xwe yên nedîtbar bi rêya zimanekî din û rasterast danfêhkirin pir zehmetir e. Ji ber vê yekê jî jiyana bi zimanê xwe ve, kêrhatiya zarokî ya xwendin û nivîsîn û pêşxistina fikra rexnegirîyê de jî dibe alîkar.

Bi rastî jî zimanê dayikê ewas girîng e?

Ji Zanîngeha Torontoyê Profesor Jîm Cummîns bersiva vê pirsê wiha dide; zarokên zimanekî zexim ê wan yê dayikê hebe, zimanê duyemîn jî bi hêsantir dikare hîn bibe û kifş kir ku di kêrhatiya xwendin û nivîsîn jî bi pêştir dixin; kêrhate û zanîna zarokan di navbera zimanan de derbasdar e.[1]

Li Tirkiyeyê perwerdeya zimanê dayikê ya bi kurdî deynin aliyekî, bi salan çav û guhên xwe ji heyîna kurdî re girtin û girtin û înkar kirin. Piştî ewqas êş û janan, ew jî di sala 2009 an de vekirina kanaleke televîzyonê hate qebûlkirin. TRT Kurdî, pîştî gotina Mesut Yilmaz a 1999 an ya li Amedê gotibû “rêya YE yê di Amedê re derbas dibe” 10 sal şûn de hate sazkirin.[2] Îro di ser vê daxuyaniyê re 21sal derbas bûye lê hêca jî Tirkîye pir di şûn mafên bingehîn û demokratîkbûnê de ye. Tirkiye astengên li pêşiya perwerdehiya zimanê dayikê ye, ranake. Di bin hêceta dê xaka welêt qet bike de, bi salan e qedexeya li ser kurdî awayekî nepenî didomîne. Halbûkî dewleta me tam di vir de dixapiya. Çawan zimanê ku dayika min pê dipeyive dikare dewletê qet bike?

Astengkirina perwerdeya zimanê dayikê ne tenê dibe sebeba fêhmnekirina zarokan, di heman demê de têkiliya wan a çand û kevneşopiya wan re jî bi temamî qut dikir. Hişmendiya civakî ya bi giradana herêma xwe ve jî tine dike; ewilî ji stran, çîrok û lotikên dayik û pîrikan biyanî dike û pey re jî dibe sebeba windabûyîn û tunekirina wê. Em ji mîrasa xwe ya çanda Mezopotamya ya bi hezaran salan ji dest didin. Halbûkî ya me heve girê dide qey ne jiyayiyên me yên hevbeş, stranên evînên me rave dikin û an jî ne re çîrok in? Ew ciwanên hevbeşiya jiyana wan a ku bibêje “erê, ew jî mîna min evîndar bûye, ew jî êşa min jiyaye weke min” tinebe, dê çawan bê hêvîkirin ku tevahiya jêparan de bibin yek? Veqetandina ciwanên Kurdan a ji dayik û çenda wan, tenê tije dilê wan kîna vê xakê dike. Tişta jê xeyidîyîn û jê biyanî bûyîn ne tenê çanda wan e, ev xaka heye jî.

Di dema nêzîk ya ku mirov bibêje duhî ye, li rojhilat û başûrê rojhilat de kurdî, Erebê, Tirkî û Ermenkî di heman kolanê de dipeyivin. Me wê rojê ji îro pêhtir ji hev hez dikir û nêzê hev bûn. Îro hema bêje di kolanên rojhilat de peyivîna zimanekî tenê, ne wekî têye zenkirin ku em nêzî hev kirine, kîna me ji hev re çêkir û em ji hev dûr kirin.

Hêza vê xakê, ji zengînbûna wê ye. Parastina vê zengîniyê jî tenê bi lêxwedî derketina zimanên vê xakê pêk tê. Perwerdeya zimanê dayikê, me parçe nake; berûvajiyê wê me hîn zêdetir nêzê hev dike.

Li ser kursîyê meclîsan bi bextewarî qala Ehmedê Xanî û Feqiyê Teyran kirin û lê destûrnedana bi Kurdî xwendina dîwanên wan û yên mîna wan bi sedan kesan, pirsgirêka nejidilîyê ye. Divê neyê jibîrkirin ku perwerdeya bi zimanê dayikê mafekî bingehîn e. Peyama Mafên Mirovan a Ewropayê ya ku em jî alîgirê wê ne jî, mafê perwerdehîya zimanê dayikê bibîr aniye. Mîna hemî gelan, lazime mafê Kurdan jî yê perwerdeya zimanê dayikê bêye dayîn. Ji bo mafên bingehîn yên mirovîn daxuyaniyek û an jî avêtina gavekê, lazime bi dehan salan xwemijûlkirin çênebe. Lazime demek zûtirîn mafên Kurdan yên bingehîn bêne dayîn.

Ji bo vê sebebê di change. org’ê de kampanyaya perwerdeya zimanê dayikê hatiye destpêkirin, alîkariya ji we jî dixwaze û ji bo rakirina vê nejaqiyê em we jî dawetî destgirtinê dikin.

Ji bo alîkariyê link

Fadil AKSU

[1] https://ie-today.co.uk/people-policy-politics/the-importance-of-mother-tongue-in-education/

[2] https://www.yenisafak.com/politika/avrupaya-giden-yol-diyarbakirdan-gecer-598002

The kids who do not know Kurdish which of those mothers who do not know Turkish

In almost all languages, the language of the mother is expressed as the mother tongue. What could be more natural for a person to learn, speak, and think with their mother’s language?

In Turkey, this is not the case for the Kurdish minority.

Kurdish children either do not learn their mothers’ language or forget and lose it after a while. Generations that are foreign to their mother, home, and culture are growing up. This language alienation is happening more rapidly in the big metropolises where millions of Kurds have migrated. In the transition from their mother tongue to Turkish, children experience serious learning difficulties, especially in primary and secondary school years.

The mother’s tongue is especially important in primary school age. Because when children develop their mother tongue, they also develop a range of other basic skills such as critical thinking and literacy skills. They learn these basic skills faster and naturally, in their native language, and when a second language is learned, it is easier to transfer these skills and learnings to the newly learned language.

For example, if a child has developed the ability to guess the meaning of a word through its context or derive meaning by reading between the lines, these skills are easily transferred when they start studying in a second language. However, it is much more difficult to teach these abstract skills directly in a second language.

Therefore, using the mother tongue helps the child develop critical thinking and literacy skills.

Is the mother tongue that important?

Professor Jim Cummins from the University of Toronto answers this question: He discovered that children with a strong native language learn a second language and improve their literacy skills more easily. He concluded that the children’s knowledge and skills were transferred between languages. [1]

Leaving mother tongue education aside, Turkey has not even acknowledged the existence of the Kurdish language. It was only able to recognize Kurdish in 2009, after dozens of sufferings, by opening a television channel. TRT Kürdi channel was founded 10 years after Mesut Yılmaz’s statement of “The EU’s Road Passes through Diyarbakır” in 1999.[2] Today, 21 years have passed over this statement, but Turkey is still far behind in these fundamental human rights. Turkey does not remove any obstacles to mother tongue education. With the allegation that the state’s integrity would be endangered, the de facto ban on Kurdish continued for years.

However, the Turkish state is clearly wrong. How can the language my mother speaks divide the state?

The prevention of mother tongue education causes children’s learning difficulties and completely disconnects them with their culture and history. They lose the social memory of the region they belong to. First, they become alienated from their mother’s grandmothers’ folk tales and lullabies and lose them completely. Thus, we lose our collective cultural heritage in Mesopotamia for thousands of years.

However, aren’t the folk songs or stories telling about our common experiences and loves that keep us together? How can we expect young people who do not have a past to say, “Yes, he/she felt love and/or pain just like me,” to meet on a common ground today? Breaking off the Kurdish youth from their mothers and their culture only offends them to these lands. It is not their own culture that they are embarrassed and alienated but only these lands.

In the recent past, which is close as yesterday, Kurdish, Arabic, Turkish and Armenian were spoken in the same street in the southeast and east. We loved each other and were closer those days more than today. Today, almost one language is spoken in the east’s streets has not brought us closer to each other; contrary to popular belief, it has made us angry and distant. The strength of these lands stems from their wealth. Preserving this wealth is only possible by protecting the languages of this land. Education in the mother tongue does not divide us; it brings us closer to each other.

There is a problem of sincerity if the parliament members praise Ahmedi Xani and Feqiye Teyra, amongst other important Kurdish writers, but restrict reading their works in their original language: Kurdish.

It should not be forgotten that mother tongue education is a fundamental right. The right to mother tongue education is emphasized in the European Convention on Human Rights, to which Turkey is a party. Like all people, Kurds should be given the right to mother tongue education. For the most humane fundamental rights, one should not wait for decades for a positive statement or a step; fundamental rights should be given as soon as possible.

If you do not want a language, a history, a culture, and a nation not to disappear, please support this campaign.

To sign the petition of KDH (Kurdish Language movement)

Fadil AKSU

[1] https://ie-today.co.uk/people-policy-politics/the-importance-of-mother-tongue-in-education/

[2] https://www.yenisafak.com/politika/avrupaya-giden-yol-diyarbakirdan-gecer-598002

Children Childrens Right Education Kurdish Mother Tongue

Türkçe bilmeyen annelerin Kürtçe bilmeyen çocukları

Neredeyse bütün dillerde ana dil, anne dili olarak ifade ediliyor. Bir insanın, annesinin konuştuğu dili öğrenmesi, konuşması onunla düşünmesinden daha doğal ne olabilir?

Türkiye’de ise söz konusu Kürtler olduğunda durum hiç de öyle değil.

Kürt çocuklar annelerinin dillerini ya hiç öğren/e/miyor ya da öğrendikten bir süre sonra bunu unutuyor ve kaybediyorlar. Kendi annesine, kendi evine, kültürüne yabancı nesiller yetişiyor. Bu diline yabancılaşma milyonlarca Kürdün göç ettiği büyük metropollerde daha hızlı bir şekilde yaşanıyor. Ana dilinden Türkçeye geçişte çocuklar özellikle ilkokul ve ortaokul yıllarında ciddi bir öğrenme güçlüğü çekiyorlar.
Özellikle ilköğretim çağında anadil önemlidir. Çünkü çocuklar ana dillerini geliştirdiklerinde, aynı zamanda eleştirel düşünme ve okuma-yazma becerileri gibi bir dizi diğer temel becerileri de geliştirirler. Bu temel becerileri ana dillerinde daha hızlı ve doğal olarak öğrenirler, ikinci bir dil öğrenildiğinde bu becerileri ve öğrenmeleri yeni öğrenilen dile aktarmak daha kolaydır.

Örneğin, bir çocuk bir kelimenin anlamını bağlamı aracılığıyla tahmin etme veya satır aralarını okuyarak anlam çıkarma becerisi geliştirmişse, bu beceriler ikinci bir dilde çalışmaya başladığında kolayca aktarılır. Bununla birlikte, bu soyut becerileri doğrudan ikinci bir dille öğretmek çok daha zordur.

Bundan dolayı ana dilini kullanmak, çocuğun eleştirel düşünme ve okuma yazma becerilerini geliştirmesine yardımcı olur.

Anadil gerçekten bu kadar önemli mi?

Toronto Üniversitesi’nden Profesör Jim Cummins bu sorunun cevabını şöyle veriyor; güçlü bir ana dili olan çocukların ikinci bir dili daha kolay öğrendiklerini ve okuma yazma becerilerini geliştirdiklerini keşfetti. Çocukların bilgi ve becerilerinin diller arasında aktarıldığı sonucuna vardı.[1]

Türkiye bırakın Kürtçe anadilde eğitimi, Kürtçenin varlığını bile gözünü ve kulağını kapatarak yıllarca inkâr etti. Kürtçeyi onlarca acı yaşandıktan sonra ancak bir televizyon kanalı açarak 2009 yılında kabul edebildi. TRT Kürdi kanalı Mesut Yılmaz’ın 1999 yılında yaptığı ‘’ AB’nin Yolu Diyarbakır’dan Geçer’[2] açıklamasından 10 yıl sonra kuruldu. Bugün bu açıklamanın üzerinden 21 yıl geçti ama Türkiye halen temel insan haklarında ve demokratikleşmenin çok gerisinde. Türkiye bir türlü ana dilde eğitimin önündeki engelleri kaldırmıyor. Devletin bütünlüğünün tehlikeye gireceği varsayımı ile yıllardır gizli Kürtçe yasağına devam edildi.

Hâlbuki tam olarak burada yanılıyordu devletimiz. Annemin konuştuğu dil devleti nasıl bölebilir.

Ana dilde eğitimin engellenmesi sadece çocukların öğrenme güçlüğü yaşamasına neden olmuyor, aynı zamanda kültürü ve geçmişi ile bağlarını tamamen koparıyor. Ait olduğu yöreye dair toplumsal hafızayı kaybediyor, annelerinin ninelerinin türkülerine masal ve ninnilerine önce yabancılaşıyor daha sonra kaybolup silinmesine neden oluyor. Mezopotamya’da binlerce yıllık kültürel mirasımızı kaybetmiş oluyoruz.

Hâlbuki ki bizi bir arada tutan ortak yaşanmışlıklarımızı, aşklarımızı anlatan türküler veya hikâyeler değil midir? ‘’Evet, o da benim gibi âşık olmuş, benim acımı yaşamış ben gibi’’ diyeceği geçmişi olmayan gençlerin bugün ortak bir payda da buluşması nasıl beklenebilir ki? Kürt gençlerinin anneleri ve kültürleri ile bağını koparmak onları sadece bu topraklara küstürür. Küstükleri yabancılaştıkları kendi kültürleri değildir sadece, bu toprakların kendisidir. Dün diyebileceğimiz yakın geçmişte güneydoğu ve doğuda Kürtçe, Arapça, Türkçe, Ermenice aynı sokakta konuşulurdu. O gün bugünkünden daha çok birbirimizi seviyorduk ve daha yakındık. Bugün doğunun sokaklarında artık neredeyse tek dil konuşulması, sanılanın aksine bizi birbirimize daha çok yaklaştırmadı, kusturup uzaklaştırdı. Bu toprakların gücü zenginliğinden kaynaklanıyor. Bu zenginliği korumak da ancak bu toprağın dillerine sahip çıkarak oluyor. Ana dilde eğitim bizi bölmez aksine bizi birbirimize daha çok yaklaştırır.

Meclis kürsülerinde Ahmedi Xani’den Feqiye Teyra’dan övgü ile bahsedip, bunun gibi yüzlerce önemli şair ve edebiyatçının divanlarını Kürtçeden okumanın onu açılmıyorsa burada bir samimiyet problemi vardır.

Ana dil eğitiminin temel bir hak olduğu da unutulmamalıdır. Tarafı olduğumuz Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinde de anadilde eğitim hakki vurgulanmış tır. Her halk gibi Kürtlere de ana dilde eğitim hakkı verilmelidir. En insani temel haklar için bir olumlu açıklama ya da bir adım için her defasında onlarca yıl beklenmemeli, temel haklar bir an önce verilmelidir.

Sizler de bir dilin, bir tarihin, bir kültürün ve bir milletin yok olmasını istemiyorsanız, bu kampanyaya destek veriniz.

Kürtçe Dil hareketinin başlatmış olduğu Anadilde Eğitim İstiyoruz! kampanyasına bir imza atarak destek verebilirsiniz.

Fadıl AKSU

[1] https://ie-today.co.uk/people-policy-politics/the-importance-of-mother-tongue-in-education/

[2] https://www.yenisafak.com/politika/avrupaya-giden-yol-diyarbakirdan-gecer-598002

EĞİTİMCİLERE YAPILAN SALDIRILAR DÜNYA BARIŞINI TEHDİT EDİYOR

Geçtiğimiz günlerde Fransa’da bir öğretmenin öldürülmesi olayı Fransa’da ve bütün dünyada şok etkisi yaptı. Bu üzücü hadise yeniden dikkatleri eğitim ve eğitimcilere karşı yapılan terör saldırılarına çevirdi.

Dünya üzerinde bütün dinler, diller, renkler ve farklı milliyetteki insanların bir arada yaşama kültüründen, dünya barışından, hoşgörüden, sevgiden, evrensel insani değerler etrafında bütün insanların farklılıklarıyla birlikte bir arada yaşayabileceğinden bahsedilirken ve bu konuda birçok tez çalışmaları ve dinler arası diyalog çalışmaları yapılırken, Fransa’da meydana gelen terör hadisesi hangi dinden, hangi dilden ve hangi milliyetten olursa olsun herkesi üzdü.

Terör faaliyetleri, kimden ve nereden gelirse gelsin, barışa, huzura vurulan en büyük darbedir. Hangi sebeple ve hangi maksada yönelik olursa olsun, hiçbir terör faaliyeti katiyen tasvip edilemez. Terör, bir kurtuluş mücadelesi şekli olamaz. Fransa da meydana gelen terör hadisesi sadece Fransa’ya yapılmış bir hareket değil, dünya barışına, dünya insanlığına yapılmış bir saldırıdır. Amacı, toplum fertlerini en üstün insani ve evrensel değerler çizgisinde yetiştirerek, onları modern çağın gerektirdiği bilgi ve beceri ile donatarak, insan haklarına saygılı, üstün karakterli fertler olarak yetiştirmek olan öğretmenlerin, terör saldırılarına maruz kalması; gerçekte insani değerlere ve insani kazanımlara yapılan saldırıdan başka bir şey değildir.

Son yıllarda bütün dünyada eğitim kurumlarına ve eğitimcilere yönelik saldırılardan dolayı hem öğrencilerde hem eğitimcilerde hem de ailelerde ciddi travmalara yol açmaktadır.2009 yılından bu yana Amerika Birleşik Devletleri’nde okulların en az 177’si silahlı saldırıya maruz kalmış, saldırganlar 110 öğrenci ve öğretmeni öldürmüş, 246 kişiyi de yaralamıştır. Nijerya’nın kuzeydoğusunda meydana gelen saldırılarda ise, dokuz yılda 611 öğretmen öldürülmüş ve 910 okul yıkılmıştır.

Mali’de 2019 yılındaki şiddetli saldırılarda yetmiş beş çocuk yaralanırken yaklaşık 100 çocuk, çocuk olarak askere alınmış ve 900 okul da güvensizlik nedeniyle kapatılmıştır. Yemen ve Demokratik Kongo Cumhuriyeti’ndeki okullara yapılan saldırılarda 1.500’den fazla okul kullanılamaz hale gelmiştir. Afganistan, Filistin ve Suriye gibi ülkelerde eğitim kurumları 500’den fazla saldırı ile karşı karşıya kalmıştır.

Afrika ülkelerinden Kamerun’da 1.000’den fazla okul ve üniversite öğrencisi silahlı gruplar veya güvenlik güçleri tarafından tehdit edilerek kaçırılmış, yaralanmış veya öldürülmüştür.

Ukrayna’da 2014 yılından bu yana devam eden çatışmaların bir sonucu olarak, her iki taraftan 750’den fazla eğitim tesisi hasar görmüştür.

Türkiye’de 15 Temmuz 2016’da yaşanan darbe tiyatrosu sonrası, millî Eğitim Bakanlığı’nda görev yapan yaklaşık 34 bin öğretmen ve 6081 akademisyen mesleklerinden atılmış ve Özel Eğitim Kurumların da çalışan 20 bin öğretmenin de çalışma izinleri ve lisansları iptal edilmiştir. Toplamda 55 bin öğretmenin kamuda ve özel sektörde öğretmen olarak çalışması keyfi bir şekilde yasaklanmıştır. Terörle hiçbir ilişikleri olmadığı halde, Kadın-Erkek binlerce öğretmen terörist suçlaması ile hapse atılmıştır.

Yine 15 Temmuz sonrası 15 özel üniversite, 1065 özel lise, ortaokul ve ilkokul, 980 dershane, 848 öğrenci yurdu da kapatılarak demokratik hayata büyük bir darbe vurulmuştur.

Dünya genelinde son beş yılda eğitimcilere yönelik saldırılarda, ölü ve yaralıların sayısı 22.000’i geçmiştir.2015 ile 2019 yılları arasında, 93 ülkede eğitime yönelik en az bir saldırı olayı gerçekleşmiştir.

Dünyanın birçok ülkesinde öğretmenleri, öğrencileri ve eğitimcileri hedef alan terör saldırıları, hukuksuzluklar ve antidemokratik tutumlar dünya barışını tehdit ederek, toplum fertleri arasındaki kutuplaşmalara sebep olmaktadır.

Toplum yapısında ve sosyal hayatta meydana gelen problemler, eğitimsizlik ve cehaletin bir ürünü olarak ortaya çıktığı görülmektedir. Toplumu oluşturan en küçük kurum olan aileden, en büyük kurum olan devlete kadar, üzerinde hassasiyetle durulması gereken en önemli husus; mevcut eğitim imkânlarını daha ileriye taşımak, eğitimcilerin teknik donanımları ile beraber moral ve motivasyonlarını üst seviyede tutarak, evrensel barış adına en güzel faaliyetleri yapmak olmalıdır.

Geleceğin dünyasında söz sahibi olacak ve geleceğin uygarlığını inşa edecek toplum bireylerini yetiştirmekle vazifeli öğretmen ve eğitimciler; dünyanın her tarafında terör saldırılarından, haksızlıklardan, hukuksuzluklardan, her türlü kaygı ve korkulardan uzak tutmak bütün dünya devletlerinin sorumluluğundadır.

Zafer Kurt

27-10-2020

1 https://www.express.co.uk/news/world/922281/US-schools-shooting-Which-schools-in-the-USA-are-on-alert-after-Florida-school-shooting

2 https://right-to-education.exposure.co/ukraine

İhraç edilmiş mağdur polis şefi Kabakçıoğlu’nun hapishanede karantina hücresinde ölü bulunması üzerine basın açıklaması.

Broken Chalk üyeleri adına açıklamayı Broken Chalk yönetim kurulu üyesi Feride Özer Türkçe olarak yaptı.

13 Nisan’da Türkiye hükümeti 90.000 tutuklunun tahliyesi içi bir yasa çıkardı. Fakat öğretmenler, avukatlar, polis memurları, askeri personeller, karşıt görüşlü siyasetçiler ve aktivistler ve diğer herhangi bir suç işlememiş sadece rejime aykırı ve tehdit olarak görülen gruplarla ilişkilendirilmiş bir çok kişi parmaklıkların ardında bırakıldı.[1]^{, [2]} Mustafa Kabakçıoğlu bir polis şefiydi ve tahliye edilmeyen tutuklulardan sadece biriydi. Kabakçıoğlu bir yardım kuruluşuna 5 Türk lirası bağışta bulunduğu suçlamasıyla 4 yıldır cezaevineydi.[3]

Mustafa Kabakçıoğlu 20 Ağustos’ta öksürmeye başladığı gerekçesiyle karantina hücresine konuldu. Bu hücre hapsi sırasında 29 Ağustos 2020’de vefat etti.[4] Gardiyanların bildirdiğine göre beyaz plastik bir sandalyede yalnız başına otururken ve kafası geriye düşmüş bir şekilde ölü bulundu. Ölümünün ardından yayınlanan karantina hücresinin fotoğrafları Türkiye’deki insanlık dışı hapishane koşullarının bir özeti gibiydi.[5]

İnsan haklarını savunma çerçevesinde biz Broken Chalk olarak Türkiye’deki yetkilileri bu olayı acilen araştırmaları ve Kabakçıoğlu’nun vefatının arkasındaki gerçekleri ortaya çıkarmaları için göreve çağırıyoruz.

Türkiye Adalet Bakanı hapishanelerdeki COVİD-19 vakalarını halktan saklamaktadır. Uuzmanlar ceza infaz kurumlarında vakaların arttığını ve hem çalışanların hem de tutukluların hastalanadığını belirtiyor.[6]

IHD’nin beyanına göre bugün Türkiye hapishanelerinde 1333 adet hasta tutuklu ve mahkum var ve bunların 457 tanesi ağır hasta.[7]

Biz bütün insan hakları organizasyonlarını ve insan hakları savunucularını Türkiyede’deki hapishanelerin insanlık dışı yaptırımlarına karşı durmaya ve aynı olayların tekrarlanmaması üzerine çalışmaya çağırıyoruz.

Kabakçıoğlu’nun ölümü Türkiye hapishanelerinde bir ilk değildi fakat sizlerinde ses vermesiyle birlikte son olabilir.

Hepinizi Türkiye’de aynı trajedilerin yaşanmasını önlemek amacıyla Kabakçıoğlu’nun ölümü için sesinizi yükseltmeye davet ediyoruz.

Kamuoyuna Broken Chalk olarak saygılarımızla duyuruyoruz.

İmza

Broken Chalk

Basın açıklamasını PDF olarak indirmel için burayı tıklayınız.

[1] https://www.amnesty.org/en/get-involved/take-action/turkey-covid-19-prisoners-release/

[2] https://theconversation.com/turkey-releasing-murderers-but-not-political-opponents-from-prison-amid-coronavirus-pandemic-136466

[3] https://pledgetimes.com/how-erdogan-has-his-opponents-penned-up-in-turkey/

[4] https://galusaustralis.com/2020/10/1023558/fear-of-death-in-the-lonely-cell-how-erdogan-locked-up-his-opponents-in-turkey-politics/

[5] https://www.boldmedya.com/2020/10/14/karantina-hucresinden-cenazesi-cikti-plastik-sandalyede-olum/

[6] https://www.duvarenglish.com/health-2/coronavirus/2020/10/13/turkish-justice-ministry-withholds-covid-19-data-on-prisoners/

[7] https://m.bianet.org/bianet/insan-haklari/207245-ihd-hapishanelerde-457-si-agir-1333-hasta-mahpus-var

Persbericht: Purge-victim politiechef Kabakçıoğlu dood aangetroffen in een quarantaine cel in een Turkse gevangenis.

Namens de Broken Chalk-leden legde Broken Chalk-woordvoerder Fatih Ok de Nederlandse verklaring af.

Op 13 april heeft het Turkse parlement een wet aangenomen die de vervroegde vrijlating van maximaal 90.000 gevangenen mogelijk maakt. Maar veel te veel mensen, waaronder leraren, journalisten, advocaten, politieagenten, militairen, oppositiepolitici en activisten, anderen die geen ander misdrijf hebben begaan dan verbonden te zijn aan groepen die het regime als politieke bedreigingen ziet die achter de tralies worden achtergelaten.[1]^,[2] Mustafa Kabakçıoğlu, een plaatsvervangend politieagent, behoorde tot de gevangenen die niet werden vrijgelaten. Kabakçıoğlu zat de laatste vier jaar in de gevangenis en werd beschuldigd van het schenken van 5 Turkse Liras (minder dan één euro) aan een liefdadigheidsorganisatie [3].

Mustafa Kabakçıoğlu werd in een quarantaine cel gezet sinds hij begon te hoesten op 20 augustus. Mustafa Kabakçıoğlu stierf in een eenzame opsluitingscel in de Gümüşhane Gevangenis op 29 augustus 2020, in Turkije[4]. De gevangenbewaarders vonden hem naar verluidt alleen zittend op een witte plastic stoel met zijn hoofd op de rug. De foto’s die na zijn dood uit zijn quarantainecel zijn vrijgegeven, geven een overzicht van de onmenselijke omstandigheden van de gevangenissen in Turkije.[5]

In haar pogingen om de mensenrechten te verdedigen, roept Broken Chalk de Turkse autoriteiten op om de zaak met spoed te onderzoeken, om de waarheden achter de dood van Kabakçıoğlu te vinden.

Het Turkse Ministerie van Justitie heeft informatie achtergehouden voor het publiek over de aantallen COVID-19 patiënten in de gevangenissen van het land. Intussen merken deskundigen op dat er in de penitentiaire inrichtingen steeds meer gevallen voorkomen, waarbij zowel de gevangenen als de werknemers ziek worden.[6]

Vandaag de dag zijn er in de Turkse gevangenis, volgens de verklaring van IHD, 1333 zieke gevangenen, waarvan 457 onder zware omstandigheden. .[7]

Wij roepen alle nationale/international mensenrechtenorganisaties en mensenrechtenverdedigers op om zich te verzetten tegen de onmenselijke behandelingen van alle Turkse gevangenissen en niet dezelfde ervaring te hebben.

Kabakçıoğlu’s dood was niet de eerste in Turkse gevangenissen, maar met uw stem kan het de laatste zijn.

We roepen ieder van jullie op om je stem te verheffen voor de dood van Kabakçıoğlu om te voorkomen dat er nieuwe gevallen in Turkije gebeuren.

Broken Chalk kondigt het met respect aan, aan het publiek.

Ondertekend door

Broken Chalk

Om de Nederlandse versie van het persbericht te downloaden

[1] https://www.amnesty.org/en/get-involved/take-action/turkey-covid-19-prisoners-release/

[2] https://theconversation.com/turkey-releasing-murderers-but-not-political-opponents-from-prison-amid-coronavirus-pandemic-136466

[3] https://pledgetimes.com/how-erdogan-has-his-opponents-penned-up-in-turkey/

[4] https://galusaustralis.com/2020/10/1023558/fear-of-death-in-the-lonely-cell-how-erdogan-locked-up-his-opponents-in-turkey-politics/

[5] https://www.boldmedya.com/2020/10/14/karantina-hucresinden-cenazesi-cikti-plastik-sandalyede-olum/

[6] https://www.duvarenglish.com/health-2/coronavirus/2020/10/13/turkish-justice-ministry-withholds-covid-19-data-on-prisoners/

[7] https://m.bianet.org/bianet/insan-haklari/207245-ihd-hapishanelerde-457-si-agir-1333-hasta-mahpus-var

Press Release: Purge-victim deputy chief police officer Kabakçıoğlu found dead in a quarantine cell in a Turkish prison.

On behalf of the Broken Chalk members, Broken Chalk President Ramazan Ince made the English statement on 25th October in Amsterdam.

On 13 April, the Turkish Parliament passed a law it enabled the early release of up to 90,000 prisoners. But far too many people, including teachers, journalists, lawyers, police officers, army people, opposition politicians and activists, others who did not commit any crime other than being affiliated with groups the regime sees as political threats left behind the bars.[1]^{, [2]} Mustafa Kabakçıoğlu, a deputy chief police officer, was among the prisoners who were not released. Kabakçıoğlu was in prison for the last four years and was accused of donating 5 Turkish Liras ( less than one euro) to a charity organization[3].

Mustafa Kabakçıoğlu was put in a quarantine cell since he started coughing on August 20. Mustafa Kabakçıoğlu died in a solitary confinement cell in Gümüşhane Prison on August 29, 2020, in Turkey [4]. The prison officers reportedly found him sitting alone on a white plastic chair with his head dropped to the back. The pictures released after his death from his quarantine cell summarize the inhuman conditions of the prisons in Turkey.[5]

In her efforts to defend human rights, Broken Chalk calls the Turkish authorities to investigate the case urgently, to find the truths behind Kabakçıoğlu’s death.

Turkey’s Justice Ministry has been withholding information from the public about the numbers of COVID-19 patients in the country’s prisons. Meanwhile, experts note that cases have been surging across correctional facilities, with both inmates and workers getting sick.[6]

Today in Turkey’s prison, according to the statement done by IHD, there are 1333 sick prisoners, 457 of which are in severe conditions.[7]

We call all national/international human rights organizations and human rights defenders to stand against all Turkish prisons’ inhuman treatments and not have the same experience.

Kabakçıoğlu’s death was not the first in Turkish prisons, but with your voice, it can be last.

We call every one of you to raise your voice for the death of Kabakçıoğlu for preventing new cases happen in Turkey.

Broken Chalk announces it to the public with due respect.

Signed by

Broken Chalk

To Download Press Release in PDF form please press this link

[1] https://www.amnesty.org/en/get-involved/take-action/turkey-covid-19-prisoners-release/

[2] https://theconversation.com/turkey-releasing-murderers-but-not-political-opponents-from-prison-amid-coronavirus-pandemic-136466

[3] https://pledgetimes.com/how-erdogan-has-his-opponents-penned-up-in-turkey/

[4] https://galusaustralis.com/2020/10/1023558/fear-of-death-in-the-lonely-cell-how-erdogan-locked-up-his-opponents-in-turkey-politics/

[5] https://www.boldmedya.com/2020/10/14/karantina-hucresinden-cenazesi-cikti-plastik-sandalyede-olum/

[6] https://www.duvarenglish.com/health-2/coronavirus/2020/10/13/turkish-justice-ministry-withholds-covid-19-data-on-prisoners/

[7] https://m.bianet.org/bianet/insan-haklari/207245-ihd-hapishanelerde-457-si-agir-1333-hasta-mahpus-var

THE SOCIAL EXPERIMENT WITH 80 MILLION PEOPLE*

It was the previous year. Kocaeli Municipality conducted a social experiment to draw attention to child labor abuse. The child’s boss was sitting on the city bus, while the 7-8-year-old labor boy was standing with a box in his hand. The boy said: “Sir, I’m tired, let me put this down.”, but the boss was not accepting it. The boy was slapped by his boss when he slipped the heavy box. The majority of the passengers amazedly watched the City Theaters’ actors’ experiment, only some women objected.

In another experiment, some people prevented the guy who wants to take away the lost children by saying, “I am his big brother,” others again, amazedly watched the situation without saying anything.

There is a social experiment that UNICEF has conducted. A child is left in the middle of the crowd. They observe the ones who are interested in the child. If the child is well-groomed, people immediately run and take care; if not, people ignore it. The same experiment is conducted in the restaurant. The result is just the same.

In another experiment, there is a group of people beating children in the park. Hundreds of people see them. Thirty-five percent of them do not say anything. Others intervene in the situation.

There are hundreds of such experiments in which humans have been tested. But currently, the most massive social experiment takes place in Turkey.

TURKEY’S EXPERIMENT

Eighty million people participate in this experiment.

Hundreds of thousands of people were fired without any question or justification. Eighty million people watched unresponsively. Hundreds of thousands of people have been imprisoned for the “crimes” of providing scholarships, depositing money in the bank, enrolling students in the Gulen schools.

Eighty million people watched.

Innocent military college students, who were taken to the bridge as a military exercise, which had nothing to do with the coup, took life imprisonment.

Eighty million people watched.

Tens of thousands of women are in prison for the “crimes” of cooking mantı, giving scholarships, and participating in a charity sale. Most of them stay together with 40 people in 20 person wards.

Eighty million people are watching. They are all ignoring it.

And 864 babies are currently in prison despite current laws. After the cold winters, they are now crawling and growing within microbes in their 40-degree suffocating prison cells.

Eighty million people are watching.

Dozens of people are publicly abducted. Tortures are carried out in unknown places.

Eighty million people are watching.

What are the people’s representatives doing?

There are 589 deputies in the parliament. Let’s leave the exceptions aside. No matter how we arrange all those deputies, they all together are not equal to Ömer Faruk Gergerlioğlu. They are all aware of what is happening. However, the pressure of the well-known dictator forced them to remain silent. They are watching the ongoing issues in the “tribune” for a salary of 22,200 TL.

It is the same case for the authors, artists, NGO’s, women’s or children’s protection associations.

THE DICTATOR FORCED THEM TO REMAIN SILENT.

The conservatives are also watching. Hundreds of seriously ill prisoners are going to die in prisons. Every week someone dies in a cell. They are just watching. Hundreds of newspapers and journalists, who have been making headlines for a single person who committed suicide in their neighborhood, are just watching what is happening. The dictator forced them to remain silent.

The people of Turkey have participated in this social experiment with an 80 million completely unresponsive audience.

THE “HUMAN” POPULATION?

The following question inevitably comes to mind. How much of the “human” population is real in Turkey? There was a crocodile documentary lately. When the crocodile notices gazelle’s baby, the crocodile stops eating her. What kind of creature should we consider “humans” who can be silent even for babies persecuted in prison?

In one of the social experiments above, when the little girl was dressed beautifully and brought into the restaurant, people would let her sit at their tables, give her food, and help her.

In the same experiment, when the girl’s face and eyes were made up with black powder makeup and sent to the same restaurant in a messy outfit, most people turned her down.

Most innocently, they are like in this case.

They are afraid even to take care of babies.

When a cat gets stuck in a tree or a puppy falls into a pit, they all become love/social butterflies.

When they take action to take care of a bull that escaped in the Eid al-Adha, they all become heroes of love.

But when they see the persecuted babies, they turn their faces away, ignore them, and walk away.

They are trembling with the fear of being called a Gulenist in case of saying a word.

People conducted the social experiments I mentioned at the beginning.

God conducts this social experiment of 80 million on the world stage.

When the experiment is over, and the “director” says, “It was a social experiment,” let’s see what they will do.

Translated from 80 milyonluk sosyal deney written by Veysel Ayhan

14.10.2020

Doğu Ukrayna’da Savaşın Ortasında Kalan Çocuklar*

Geçmişten günümüze dünyanın neresinde olursa olsun, yaşanan savaşlar, iç çatışmalar ve ülke içi hukuksuzluklarda en çok etkilenen kitle çocuklar olmuştur. Savaşlar ve iç çatışmalarla birlikte yaşanan ekonomik sıkıntılar, zorunlu göçler, yıkılan okullar, hayatını kaybeden çocuklar ve eğitimcilerle birlikte okullarından mahrum kalan çocuklar, savaşın ortasında kalarak büyük travma yaşamışlardır.

Dünya gündeminin hızlı bir şekilde değişmesi ve Covid-19 salgını, bazı bölgelerde devam eden ve milyonlarca kişiyi derinden etkileyen çatışmaların, savaşların ve anti-demokratik uygulamaların dünya gündemde yeterince yer alamamasına neden olmuştur. ABD-Rusya arasında yeniden soğuk savaş çanlarının çalınmaya başlanması, DEAŞ terörünün Avrupa’ya yayılması, bitmeyen Suriye savaşı, Türkiye’de yaşanan baskı rejimi ve anti-demokratik uygulamalarla birlikte cezaevlerinin eğitimli insanlarla dolması gibi dünya gündemini etkileyen ana sorunlar, Avrupa’nın hemen yanı başında Doğu Ukrayna’da devam eden bir savaşın gözlerden uzak kalmasına neden olmuştur.

Doğu Ukrayna’da Şubat 2014’te başlayan çatışmalar, çatışmanın taraflarını ayıran cephe hattı olan ‘Doğu Ukrayna bölgesi’ ve çevresindeki 3.500’den fazla okulu etkiledi. Buna bağlı olarak yaklaşık 670 bin çocuk ve 66 bin eğitim görevlisi bu travmadan etkilendi. Çatışmanın eğitim ve diğer insan hakkı ihlalleri üzerindeki etkisi de deri olmuştur. Çatışmanın tüm tarafları; çocukların okula devam etmesini ve okulların saldırılardan korunmasını, eğitim hakkı üzerindeki etkilerin en aza indirilmesini ve eğitimin bir savaş silahı olarak kullanılmaması için, insan hakları sözleşmeleri ve onun getirdiği yükümlülükleri kabul etmekteydi. Ancak buna rağmen savaşla birlikte çocuklar hala okullarına gidememektedir. Ocak 2020 itibarıyla, Ukrayna’daki çatışmalar nedeniyle yaklaşık 14.000 ölüm ve 25.000 den fazla yaralanma vakası oldu . BM Mülteci Ajansı’nın bildirdiğine göre (UNHCR), savaşla birlikte 1,5 milyon insan yerinden edilmiş ve 35.650 kişi vatansız kalmıştır.

Doğu Ukrayna’da devam eden savaşın eğitim üzerindeki etkileri üzerine UNICEF Genel Direktörü Henrietta Fore da şu görüşlere yer verdi;

“Okula giden çocuklar doğu Ukrayna’daki çatışmaların etkilerini ve uzun süren zihinsel ve fiziksel yaralarını taşımaktadır. Okullardaki gündelik yaşam, açılan ateşler ve atılan bombalar yüzünden bozulmakta, çocuklar bodrum katlarında ve yeraltı sığınaklarında saklanmak zorunda kalmaktadır. Pek çok durumda çocukların yaşadıkları dehşet, öğrenmelerini engelleyecek kadar ağırdır.”

2014 yılında çatışmaların başlamasından bu yana 750’den fazla eğitim tesisi zarar gördü ya da tahribe uğradı. Askeri alanların, üslerin ve depoların, ayrıca güvenlik denetim noktalarının birbirine çok yakın olması nedeniyle çocuklar her iki bölgede de ciddi tehlike altında kalmıştır. Ayrıca, mayınlar ve savaş kalıntısı patlayıcılar çocukların güvenliğini tehdit etmiş, çeşitli travmalara ve duygusal sıkıntılara yol açmıştır.

Henrietta Fore açıklamasında:

“Çocukları serseri kurşunlardan koruma amacıyla kum torbalarıyla çevrilmiş sınıflar tahrip olmuştur. Bu kabil okullar çocukların öğrenim görebilecekleri yerler olamaz. Çatışmaya dâhil olan taraflar okulları korumalı ve çocukların güvenliğini sağlamalıdır.”

dedi.

Doğu Ukrayna ve dünyanın birçok yerinde devam eden çatışmalarda milyonlarca çocuk savaşların, terör saldırılarının ve politik çatışmaların kurbanları durumuna gelmektedir. Bu şiddet eylemlerinin çocuklar üzerinde oluşturduğu travmatik etkiler, onların fiziksel, psikolojik ve ahlaki gelişimleri üzerinde de kalıcı zararlar bırakmaktadır. Yaşanan bu ağır psikolojik bozukluklar çocukların ruhsal durumunu olumsuz etkilerken onların hayallerini de yok etmektedir.

Dünyanın neresinde olursa olsun yaşanan çatışmalar en çok çocukları etkilemektedir. Bir ülkenin geleceğe güvenle bakabilmesi, her türlü travmadan uzak, sağlıklı nesillere, nesillerin de bilgi beceri ile donatılmasına ve evrensel insani ve ahlaki değerlerle yetişmesine bağlıdır. Dünya üzerinde hangi ülkede olursa olsun, savaşlara sebep olacak faktörler daha ortaya çıkmadan sona erdirilmeli. Avrupa Birliği, Birleşmiş Milletler gibi dünya üzerindeki etkili kuruluşlar ve devletler daha etkin bir rol alarak, dünya üzerinde en çok çocukları etkileyen savaşların, iç çatışmaların ve antidemokratik uygulamaların önüne geçerek dünya barışına katkı sağlamalıdırlar.

Zafer Kurt

13.10.2020

Not: Resimler ve rapor içeriği Eğitim Haktır Girişimi’nin sitesinden alınlmıştır.