teacher training -

जाम्बिया में शैक्षिक चुनौतियां

द्वारा लिखित Ntchindi Theu

ज़ाम्बिया अफ्रीका के दक्षिण मध्य भाग में स्थित एक लैंडलॉक देश है। विश्व बैंक के अनुसार इसकी आबादी लगभग 18 मिलियन है। ज़ाम्बिया में अफ्रीका में सबसे तेजी से बढ़ती अर्थव्यवस्थाओं में से एक है, हालांकि, इसके शैक्षिक क्षेत्र को कई चुनौतियों का सामना करना पड़ता है क्योंकि 60% आबादी गरीबी से नीचे रहती है और इनमें से 40% अत्यधिक गरीबी में रहती है।
वैश्विक महामारी, कोरोना वायरस के बावजूद, जाम्बिया अपने शैक्षिक क्षेत्र में निम्नलिखित समस्याओं का सामना कर रहा है; योग्य शिक्षकों, शैक्षिक सामग्री, वित्तपोषण और पर्याप्त स्कूल बुनियादी ढांचे की कमी की कमी। केली (1992) के अनुसार कई अफ्रीकी देशों में गरीबी ने शिक्षा प्रणाली को प्रभावित किया है, इसलिए अधिकांश छात्र और शिक्षक उन बुनियादी जरूरतों को खोजने में सक्षम नहीं हैं जिनके वे हकदार हैं। जाम्बिया के बारे में यह सच है, क्योंकि भले ही देश के कल्याण में मदद करने के लिए सरकार और संगठनों के अस्तित्व के साथ, जाम्बिया को अभी भी अपने शैक्षिक क्षेत्रों में वर्तमान स्थिति को बदलने के लिए और अधिक हस्तक्षेप की आवश्यकता है।

योग्य शिक्षकों की कमी

जाम्बिया के ग्रामीण और शहरी दोनों क्षेत्रों में मूलभूत विद्यालयों में बड़ी संख्या में शिक्षक पूरी तरह से प्रशिक्षित या योग्य नहीं हैं। यह शिक्षा ढांचे के प्रावधान की गुणवत्ता को प्रभावित करता है। मुद्दा यह है कि शिक्षक कुछ विषयों को पढ़ाने और कवर करने में सक्षम नहीं हैं जिन्हें वे पूरी तरह से नहीं समझते हैं। एक मामला जिसे हॉपपॉक (1966) ने अकादमिक विषाक्तता कहा जहां विद्यार्थियों को गलत क्षमताओं और सिद्धांतों को पढ़ाया जाता है। इस संबंध में, शिक्षकों को प्रशिक्षित करने और अपनी संबंधित नौकरी को व्यवसाय के रूप में मानने की आवश्यकता है, न कि कुछ और।

शैक्षिक सामग्री

जाम्बिया के अधिकांश स्कूलों में बच्चों को शिक्षा के प्रावधान के लिए आवश्यक किताबें, शासक, नक्शे, चार्ट और कई अन्य संसाधनों जैसी पर्याप्त शैक्षिक सामग्री नहीं है। कारमोडी (2004) के अनुसार संसाधनों के बिना शिक्षा भविष्य के बिना शिक्षा के समान है। इस मामले में, कारमोडी आरोप लगा रहा है कि गुणवत्तापूर्ण और स्थायी शिक्षा बिना किसी औपचारिक दस्तावेज या संसाधनों के जारी नहीं रखी जा सकती है या दी नहीं जा सकती है। जाम्बिया के कई स्कूलों में बुनियादी स्तर पर शैक्षिक सामग्री की आवश्यकता है। ग्रामीण और शहरी दोनों क्षेत्रों में ज़ाम्बिया की शिक्षा प्रणाली के स्तर में सुधार के लिए पुस्तकों और अन्य शैक्षिक सामग्रियों की खरीद में सुधार करने की आवश्यकता है।

वित्तपोषण

जिन गतिविधियों में हम मूल रूप से पाए जाते हैं, उनमें से अधिकांश के लिए पैसा सीमित करने वाला कारक है। जब शिक्षा क्षेत्र की बात आती है, तो शिक्षकों को वेतन और मुआवजे की आवश्यकता होती है। शोध के अनुसार, पैसे का अनुरोध करने और वेतन में देरी की शिकायत करने की कोशिश में शिक्षण पेशे के शिक्षकों द्वारा कई हड़तालें की गई थीं। ये हड़तालें ज़ाम्बिया में शिक्षा प्रणाली के प्रावधान को सीधे प्रभावित करती हैं। इसलिए, वित्त सबसे बड़े कारकों में से एक है जिस पर ध्यान दिया जाना चाहिए।

स्कूलों में पर्याप्त बुनियादी सुविधाओं का अभाव

जाम्बिया में अधिकांश लोगों के लिए एक बड़ी समस्या पर्याप्त स्कूल बुनियादी ढांचे की कमी है। जाम्बिया में कई बच्चे स्कूल जाने में सक्षम नहीं हैं क्योंकि वे अपने स्कूल आने-जाने की दूरी से हतोत्साहित हैं। इस समस्या के कारण कुछ माता-पिता अपने कम उम्र के बच्चों को स्कूल भेजने से डरते हैं, विशेष रूप से छात्राओं को। सरकार और विभिन्न संगठनों ने देश में स्कूलों के निर्माण में भाग लिया है, हालांकि अभी भी अधिक हस्तक्षेप की आवश्यकता है।

निष्कर्ष

यह महत्वपूर्ण है कि सभी हितधारक संसाधन उपलब्ध कराने के लिए ज़ाम्बिया सरकार के साथ काम करें। शिक्षकों को बेहतर शिक्षक प्रशिक्षण पाठ्यक्रमों के माध्यम से छात्र केंद्रित शिक्षण दृष्टिकोण प्रदान किया जाना चाहिए। अंत में, सरकारों, दाताओं, संगठनों और सभी हितधारकों को शैक्षिक क्षेत्रों में सुधार के लिए सहयोगात्मक रूप से काम करने की आवश्यकता है।

संदर्भ

डब्ल्यू. डी. आई.-घर। (2022). 31 मई 2022, से लिया गया https://datatopics.worldbank.org/world-development-indicators/

Give, W., ®, B., Giving, M., Needs, G., Program, G., & Children, V. et al. (2022). जाम्बिया में शिक्षा समस्याओं का समाधान। क्रॉस कैथोलिक आउटरीच। 31 मई 2022, से लिया गया https://crosscatholic.org/blogs/ 2022/01/solving-Education-Problems-in-zambia/

केली, M.J. (1999). जाम्बिया में शिक्षा की उत्पत्ति और विकास, लुसाकाः इमेज पब्लिशर्स लिमिटेड।
https://pixabay.com/illustrations/zambia-flag-sembol-national-nation-4623043 / – कवर फोटो स्रोत
कारमोडी, बी। (2004). जाम्बिया में शिक्षा का विकास। लुसाकाः बुक वर्ल्ड।
होपपॉक, आर. 1966. असली समस्या क्या है? अमेरिकाः शिक्षाविद प्रेस

CHANGAMOTO ZA ELIMU KATIKA JAMHURI YA KENYA

Written by Karl Baldacchino

Maendeleo ya elimu nchini Kenya yameathiriwa na mambo mbalimbali, kama kuwa koloni la Uingereza kuanzia 1895 hadi 1963 na kuwa Jamhuri mnamo 1964. Kwa sasa, Kenya ina idadi ya watu milioni 53.77 wanaozungumza lugha 42 za kikabila. Kuna mamlaka kadhaa za kitaifa za elimu, kama vile Baraza la Kitaifa la Elimu ya Wahamahama, Tume ya Elimu ya Vyuo Vikuu, Tume ya Huduma kwa Walimu (TSC), na Baraza la Mitihani la Kenya (KNEC), pamoja na ushawishi wa kimataifa kwa ubora wa elimu, hasa kupitia Malengo ya Maendeleo ya Milenia (MDGs). Haya yote yamechangia kuunda mfumo unaokuza upatikanaji, ubora, na viwango vinavyofikiwa, huku haki ya elimu ikihusishwa katika marekebisho ya katiba ya mwaka 2010 na kupitia Sheria ya Elimu ya Msingi ya 2013. Hata hivyo, maendeleo haya huenda na changamoto kadhaa, zinazoleta masuala ya kijumla yanayoonekana ulimwenguni, na pia masuala maalum katika muktadha wa Kenya, hasa kwa jamii za asili, mashirika ya elimu, na mafunzo ya walimu.

Changamoto za Kijumla za Elimu

Mwaka wa 2020, kulikuwa na wanafunzi milioni 18 nchini Kenya, milioni 15 kati yao wakiwa shule za msingi na sekondari, wakifuata mfumo wa “8-4-4”: miaka minane ya msingi, minne ya sekondari, na minne ya elimu ya juu. Sera za serikali zimesaidia kuongeza kiwango cha wanafunzi wanaoendelea kutoka shule ya msingi hadi sekondari kutoka 83% mnamo 2018 hadi 95% mnamo 2020, huku asilimia 95.7 ya matumizi ya serikali yakienda kwa elimu ya msingi ya umma. Sekta binafsi pia imeunga mkono kwa kuanzisha ufadhili wa pamoja ili kufanikisha elimu ya msingi bure, ingawa wazazi bado hulipia sare, chakula, usafiri, na vifaa vya masomo.

Tafuta Kenya inaeleza mfumo wa elimu nchini kama “hali ya mgogoro” kutokana na changamoto kama vile: pengo la kijinsia kwa wasichana katika kaunti 23 kutokana na mila za kitamaduni, viwango vya juu vya kuacha shule kwa sababu ya umaskini, ajira za watoto, dawa za kulevya, afya duni, ukosefu wa vifaa vya kutosha kama shule za umma, madawati, viti, na vitabu; kutokuwepo kwa walimu mara kwa mara darasani kutokana na mgomo wa mara kwa mara wa kuomba mazingira bora ya kazi na mishahara; na ushawishi wa kisiasa unaosababisha ubadhirifu wa fedha, ambao huchangia kuvuruga mgao wa rasilimali na mipango. Zaidi ya watoto milioni 1.2 wa umri wa shule ya msingi hawajasajiliwa, huku mayatima wakiwa hatarini zaidi. Ni takriban 1% pekee ya vijana wa Kenya walio vyuoni kutokana na gharama za juu za ada na changamoto kwa vijana wa familia maskini kupata fursa hii, na kundi kubwa la umri wa miaka 15-24 likiwa na kiwango cha juu cha ukosefu wa ajira.

children sitting on chairs inside classroom Photo by Doug Linstedt on Unsplash

Sababu Kuu za Changamoto Hizi

Sababu kuu ya changamoto hizi ni kuwa umaskini umenea nchini Kenya, ambapo Saa ya Umasikini wa Ulimwengu inakadiria kwamba Wakenya milioni 11 wanaishi kwa chini ya dola 1.90 kwa siku, hali inayozidisha tatizo la njaa kwani mtoto mmoja kati ya wanne anapata kukua kwa kuchelewa kutokana na ukosefu wa chakula cha kutosha nyumbani. Utafiti wa 2014 wa Shirika la Umoja wa Mataifa la Kuhudumia Watoto (UNICEF) ulionyesha kwamba kiwango cha elimu walicho nacho wazazi kinahusiana kwa karibu na kiwango cha umaskini ambacho watoto wanaweza kukutana nacho, na kuathiri upatikanaji wao wa elimu na kuongeza tofauti za kijamii na kiuchumi.

Utafiti wa 2019 wa Abuya et al. ulibaini kuwa watoto wa kaya za wazazi mmoja walikuwa na uwezekano mdogo wa kuwa katika elimu ya msingi kwa wakati sahihi ikilinganishwa na watoto wanaoishi na wazazi wawili, huku watoto wanaoishi na walezi wakiwa na uwezekano wa asilimia 23 mdogo wa kuwa katika elimu ya msingi kwa wakati sahihi. Changamoto hizi zinaikabili moja kwa moja mpango wa maendeleo wa kitaifa wa ‘Vision 2030’, ambao bajeti yake iliongezeka kwa asilimia 50 ili kufanya elimu iwe na ushindani na mifumo mingine duniani na kuboresha kiwango cha maisha. Hata hivyo, matokeo yake yalikuwa ni mipango mibaya, kwani mamilioni ya wanafunzi waliorudi shuleni baada ya kuacha shule kwa sababu ya umaskini walisababisha madarasa kuwa na watu wengi, na walimu kuwa na kazi ngumu ya kushughulikia madarasa mengi kwa wakati mmoja.

Kwa wanafunzi zaidi ya milioni nane, walimu 216,517 katika shule za msingi wanakabiliwa na wastani wa wanafunzi 50 kwa mwalimu Nairobi, 92 kwa mwalimu Turkana, na wanafunzi 200 kwa darasa katika Shule ya Kibera Olympic, ikionesha kwamba mfumo huo unakabiliwa na shinikizo kubwa.

Katika hali hii, wasichana wanaendelea kuwa hatarini kwani wanakabiliana na desturi za zamani na wazazi wanaogopa kwamba kuwapeleka binti zao shule ni kupoteza rasilimali, wakiona kuwa wanafaa zaidi kushughulikia kazi za nyumbani, kuwajali ndugu zao, na kusafiri umbali mrefu kutafuta maji. Wasichana pia mara nyingi wanalazimishwa kuolewa mapema na kupata mimba kwa kubadilishana na manufaa ya kiuchumi na kijamii, wakikabiliwa na uwezekano wa mara 2.5 zaidi wa kukumbana na unyanyasaji wa kijinsia (GBV) kutokana na historia ya hivi karibuni ya migogoro ya ndani na mipakani nchini Kenya.

Shughuli za Flying Kites, shirika linalolenga kuboresha elimu kwa kutimiza mahitaji ya wanafunzi binafsi, zimeeleza umuhimu wa kuwekeza katika wasichana si tu kwa ajili ya usawa wa kijinsia, bali pia kwa sababu wasichana wanaweza kuonekana kama wakala wa mabadiliko na kuimarisha upatikanaji wao wa Mwongozo, Habari, Rasilimali, Uongozi, na Ujuzi (G.I.R.L.S.). Kipaumbele kimoja ni viwango vya usafi ambavyo vinapelekea wasichana wengine kuacha elimu kwa sababu hawawezi kumudu taulo za sanitar, ambapo mmoja kati ya wasichana kumi wenye umri wa miaka 15 hawana upatikanaji wa hivyo na wangejikita katika shughuli za ngono ili kupata pesa za bidhaa hizo, hali inayosababisha mimba za mapema na muda mdogo wa kuzingatia elimu.

Kuvamiziwa kwa COVID-19 kulikuwa na athari hasi kwa sera za elimu za zamani na za sasa, kuonyesha ukosefu wa mipango iliyokuwa tayari kukabiliana na mabadiliko ya ujifunzaji wa mbali, na mtandaoni. Ni muhimu kutambua kuwa Wizara ya Elimu ya Kenya (MoE) ilizindua sera ya usimamizi wa majanga mwezi Julai 2018 lakini ilishughulikia tu athari za mvua kubwa, moto wa porini, na kukuza amani na usalama lakini haikupanua lengo la miongozo ya usalama wa pamoja kuzuia kuingiliwa kwa elimu kutokana na magonjwa, hasa ikizingatiwa milipuko ya zamani ya malaria, HIV/AIDS, Ebola, na Zika katika Afrika. Badala yake, janga hili lilionyesha ukosefu wa miundombinu ya ICT kutokana na ukweli kwamba serikali ilitegemea matangazo ya elimu wakati asilimia 17 tu ya Wakenya wana upatikanaji wa broadband na wanafunzi wanaoishi katika maeneo ya vijijini hawakuwa na vifaa vya kidijitali; asilimia 42 tu ya watoto walikuwa na upatikanaji wa televisheni na asilimia 19 walikuwa na redio, hali ambayo ilisababisha ongezeko la kiwango cha kazi za watoto kwani asilimia 16 na 8 ya wasichana na wavulana mtawalia hawakurudi shuleni walipoanza tena masomo tarehe 4 Januari 2021; iliwatia hatarini wanafunzi 150,000 wa wakimbizi ambao walikuwa wamefungwa katika nyumba inayoitwa nyumbani wakati shule zilipofungwa tarehe 15 Machi 2020; na kuongeza umaskini kwani watoto walikosa upatikanaji wa chakula shuleni, na kuongeza viwango vya GBV, ndoa za mapema na mimba kwa wasichana. Hali hii pia ilionekana katika ukosefu wa ujuzi wa kidijitali na ujifunzaji wa mtandaoni walionao walimu, hali ambayo ilisababisha ukosefu wa maandalizi ya kubadilisha ujifunzaji wa mbali na kusaidia wanafunzi kushiriki kama wanafunzi wa mtandaoni, kupoteza uhusiano muhimu kati ya mwalimu na mwanafunzi ambao unahakikisha uhamishaji wa maarifa kwa usahihi.

Ukosefu wa Mipango ya Elimu na Kiwango Cha Chini cha Wahitimu

Kuna ukosefu wa usawa kati ya rasilimali na mahitaji ya elimu kwa wanafunzi, ambao unahitaji sera za mipango sahihi za elimu ambazo zinaanzisha mifumo ya kisayansi, kimkakati, na bora kutumia rasilimali chache kwa mfumo unaofanya kazi vizuri. Lakini bila wapangaji, wahesabuji, wachambuzi wenye sifa, zana sahihi kama kompyuta na mashine za kukadiria, na data sahihi, mfumo unakumbwa na changamoto zinazozuia kuunda mfumo wa kulinda dhidi ya matatizo ya baadaye, hasa ikizingatiwa kutokuwepo kwa utulivu wa kisiasa unaoshughulikia mfumo huu.

Aidha, wapangaji wanahitaji kupanua mishahara ya walimu na njia za kupandishwa vyeo, mambo ambayo yanawafanya walimu kuchukua kazi nyingine ili kujikimu, hali inayoongeza kutokuwepo kwa walimu shuleni. Mfumo huu lazima uwe na walimu waliofundishwa vizuri na wenye sifa, ambazo ni wajibu wa TSC kama ilivyoamuriwa na katiba kuwasajili, kuajiri, kugawa, kupandisha vyeo, kuhamasisha, kukagua, na hata kumaliza ajira za walimu ndani ya mfumo wa elimu, wakati wote wakihifadhi viwango ambavyo mafunzo ya walimu yanategemea.

Kwa hivyo, jukumu la kutoa na kudumisha walimu linapaswa kudumisha mitazamo ya mabadiliko, holistic, ya ubunifu, lakini pia ya kitaalamu, ambayo Jonyo na Jonyo (2017) wamesema imeshindwa kushughulikia kuwa walimu wanakabiliwa na upungufu wa wafanyakazi, hawana ujuzi wa kidijitali, hawaangaliwi na kutathminiwa kulingana na viwango vilivyowekwa, wanatarajia malengo ya chini na wana miundombinu isiyokidhi mahitaji, na kupitia umoja wanakataa maendeleo ya 2015 ya Tathmini na Maendeleo ya Utendaji wa Walimu ambayo inakusudia kuimarisha hadhi ya mwalimu kama kiongozi wa utekelezaji wa mitaala lakini badala yake inahofiwa kama zoezi la “kuondoa” watu wasio na uwezo.

Mafunzo ya walimu yanahitaji kubadilika ili kabla ya kuingia darasani, na pia kupitia maendeleo ya kitaalamu kupata ujuzi mpya, waweze kuunganisha kufundisha mitaala na kuongezeka kwa uwezo wa kidijitali, ambao hukusanya data ili kuongeza utendaji na utoaji wa huduma, pamoja na kupanua mfano wa ufundi ulioanzishwa kwa walimu wachanga kuweza kufundishwa pamoja na walimu wakubwa kwa mafunzo ya uongozi ili waweze kusimamia majukumu ya darasani huku wakichukua tahadhari kuhusu mabadiliko yoyote yanayohitaji walimu kubadilisha tabia zao.

Ushirikiana na mafunzo ya walimu ni kubadilisha mbinu za ufundishaji na tathmini ya wanafunzi, ambayo Akala (2021) amesema inabaki kuhusiana na “kumbukumbu ya taarifa zisizo za maana” ambazo ni ngumu kwa wanafunzi kukumbuka kupitia “ujifunzaji wa kiholela” kwa kujifunza habari ili kisha kuzirudisha kwenye mtihani. Kitu ambacho kinahitajika badala yake ni kulinganisha mbinu hizi na mitaala inayotegemea ujuzi (CBC) ambapo wanafunzi wanafundishwa kufikia:

“Ujuzi wa vitendo wa kutosha na maarifa ya kufanya shughuli au huduma kwa kiwango na ubora unaokubalika na tasnia na mteja katika kipindi ambacho mtu mwenye uwezo katika ngazi hiyo anaweza kutarajiwa kufanya kazi hiyo.”

CBC inaweza kuonekana kuwa bora kuliko njia inayozingatia mitihani ya ufundishaji kwa sababu inawaruhusu wanafunzi kuendeleza kile walichojifunza kwa njia inayoweza kupimwa ambayo inawapa nguvu zaidi kuliko tathmini pekee na badala yake inazalisha uzoefu mzuri wa kujifunza wa msaada na kukidhi mahitaji yao katika elimu. Hii inaweza kusaidia kupunguza mvutano unaosababishwa na utendaji wa kitaaluma wa mashindano unaohitaji alama nzuri ili kupata elimu bora na kuzuia wanafunzi kupata nafasi ya kupumzika na kukuza ujuzi wa kijamii.

Uondoaji wa Utamaduni na Lugha za Kiafrika

Mwisho, kama matokeo ya ukoloni, Kenya inaendelea kuondoa lugha na tamaduni za kienyeji katika elimu, ikidumisha hisia ya ‘ukabila mbaya’ inayoweka kipaumbele katika maudhui, mbinu za ufundishaji, na matokeo ambayo bado yanazingatia Kiingereza au Magharibi. Utafiti wa 2019 wa Ng’asike ulionyesha tatizo hili kutoka kwa mtazamo wa jamii ya Waturkana, ikionyesha jinsi jamii hiyo ilivyokuwa na hasara kubwa katika kuendeleza uwezo wao wa kujifunza na kupata ujuzi, hasa katika kujifunza lugha, akidai kwamba kuna ushahidi mwingi kutoka nchi nyingine kama Mali, Burkina Faso, na Afrika Kusini kuhusu faida zinazotokana na kujumuishwa kwa lugha za asili za wanafunzi.

Badala yake, wazazi, mashirika, na jamii wanaendelea kuona matumizi ya lugha ya mama kama ‘kurudi nyuma’ au ‘ukabila’ na kujumuisha maarifa ya kienyeji katika mipangilio ya elimu kuna hatari ya wanafunzi kuwekwa katika hali ya chini katika kujifunza Kiingereza. Ng’asike (2019) alieleza faida za kujumuisha lugha za mama na maarifa ya kienyeji katika elimu. Wanafunzi wanaotoka katika jamii hizi tayari wamepata njia za kuhusisha ulimwengu kupitia lugha yao ya mama na desturi za kitamaduni, ambazo zinatoa msingi ambao waalimu wanaweza kuunda madaraja ya kuelewana yanayosaidia katika kuendelea na mada za mitaala na kujifunza lugha katika hatua za juu zaidi za mfumo wa elimu. Utafiti pia unapendekeza matumizi ya vitabu vya hadithi katika Kiingereza, Kiswahili na lugha ya mama kama zana muhimu katika hatua za awali za elimu, ambayo itawawezesha wanafunzi, wazazi, na jamii pana kushiriki katika hadithi, kuongeza ujuzi wa kusoma kwa wanafunzi na watu wazima, na vifaa mbadala na vya ziada ambavyo vinatoka katika ukakasi wa kile kinachochukuliwa kuwa muhimu katika mitaala au vifaa vinavyokuwa “vyombo vya kuhamasisha thamani za Magharibi.”

Hitimisho

Ni dhahiri kwamba elimu ya Kenya inakabiliwa na changamoto nyingi zinazovuka kwenye masuala ya kijamii, kiuchumi, kisiasa, na kitamaduni. Hata hivyo, mfumo uko tayari kushughulikia masuala haya na kutoa suluhisho, ukiwa na nafasi kwa wadau wa kibinafsi na wasio wa serikali kusaidia kuboresha mfumo huo. Kuweka wazi baadhi ya mipango muhimu: Tusome ni mpango wa kitaifa ambao ulitoa jumla ya vitabu milioni 26 na vifaa vya ziada kwa wanafunzi katika shule za msingi 1,384 ili kuongeza viwango vya ujuzi wa kusoma; mpango huu unakamilishwa na mpango wa ujuzi wa kidijitali (DLP) wa 2016 ambao kwa mafanikio ulitoa vifaa milioni 1.2 kwa shule za msingi 21,718 na kuongeza umakini na usajili, pamoja na kuunda ajira zaidi ya 11,000 katika eneo la ICT; na hatimaye, Mfano wa Chakula wa Nyumbani (HGFM) ambao ulijenga juu ya chakula cha shule kwa njia ya jumla kwa kuanzisha mfano wa ukuaji wa jamii unaoshughulikia wakulima wa ndani kuuza bidhaa zao kwa shule, kuunga mkono uchumi wa soko la ndani pamoja na lishe yenye virutubisho kwa wanafunzi, ambayo inachangia katika lengo la kimataifa la kutokuwepo kwa njaa.

Sources

Featured Image from :Photo by Oscar Omondi on Unsplash

[i] Ndemwa, N. & Otani, M. (2020) ‘Education System in Kenya – Its Current Condition and Challenges’. Memoirs of the Faculty of Education, Shimane University, p. 15.

[ii] Ibid.; see also Ng’asike, J. T. (2019) ‘Indigenous Knowledge Practices for Sustainable Lifelong Education in Pastoralist Communities of Kenya’. International Review of Education, Vol. 65, p. 22.

[iii] Ibid., pp. 18 & 19; see also Ng’asike, p.21

[iv] Ibid., p. 16.

[v] Ibid., pp. 19; see also Jonyo, D. O. & Jonyo, B. O. (2017) ‘Teacher Management: Emerging Issues in Kenya’. European Journal of Educational Studies, Vol. 4(1), p. 19; see also Jesse, N. W. (2021) ‘Effective Ways of Overcoming Challenges Facing High School Teachers in Kenya’. International Journal of Humanities and Social Science, Vol. 11(1), p. 45; see also Ngwacho, A. G. (2020) ‘COVID-19 Pandemic Impact on Kenya Education Sector: Leaner Challenges and Mitigations’. Journal of Research Innovation and Implementation Education, Vol 4(2), pp. 129-130.

[vi] Ibid., p. 16; see also Kibaara, J. M. (2021) ‘Kenya’s Education Goals Face the Challenges of Affordability, Traditions and COVID-19. The Conversation. Available online from: https://theconversation.com/kenyas-education-goals-face-the-challenges-of-affordability-traditions-and-covid-19-168113 [Accessed 04/05/2022]; see also Abuya, B. A. (2021) ‘Securing the Education of Kenya’s Girls During COVID-19’. The Conversation. Available online from: https://theconversation.com/securing-the-education-of-kenyas-girls-during-covid-19-154871 [Accessed on 04/05/2022]; see also Akala, B. M. (2021) ‘Revisiting Education Reform in Kenya: A Case of Competency Based Curriculum (CBC)’. Social Studies & Humanities Open, Vol. 3, p. 2; see also Jensen, A. (2019) ‘Enhancing Digital Education in Kenya’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/digital-education-in-kenya/ [Accessed on 04/05/2022]; Brock, H. (2021) ‘Continued Education for Vulnerable Children in Kenya’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/vulnerable-children-in-kenya/ [Accessed on 04/05/2022].

[vii] Kibaara.

[viii] Tafuta Kenya, ‘Challenges Facing Education in Kenya and Solutions’. Available online from: https://tafutakenya.com/challenges-facing-education-in-kenya-and-solutions/ [Accessed on 04/05/2022]; see also Samuel (2022) ‘Challenges Facing Educational Planning in Kenya’. World Student Forum. Available online from: https://worldstudentforum.com/challenges-facing-educational-planning-in-kenya/ [Accessed on 04/05/2022]; see also Ndemwa & Otoni, pp. 19-20 & 23-24; see also Jonyo & Jonyo, pp. 21 & 34-36; see also Jesse, pp. 46-48; see also Akala, pp. 1 & 2.

[ix] Brock.

[x] Manning, G. (2021) ‘Education in Kenya is a Path Out of Poverty’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/education-in-kenya/ [Accessed on 04/05/2022]; Ngwacho, p. 133.

[xi] Brock.

[xii] Abuya, B. A. et al. (2019) ‘Family Structure and Child Educational Attainment in the Slums of Nairobi, Kenya’. Sage Open, April-June 2019, pp. 1-2 & 5-8.

[xiii] Ibid.; see also Kabaara; see also Jonyo & Jonyo, p. 25; see also Jesse, p.48; see also Akala, p. 2.

[xiv] Ibid.; see also Ndemwa & Otoni, pp. 16-17; see also Kibaara.

[xv] Abuya; see also Tafuta Kenya; see also Ndemwa & Otoni, pp. 23-24; see also Olk, S. (2019) ‘Overcoming Barriers to Education for Internally Displaced Children’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/education-for-internally-displaced-children/ [Accessed on 04/05/2022].

[xvi] Manning.

[xvii] Ibid.; see also Tafuta Kenya; see also

[xviii] Ngwacho, p. 131

[xix] Ibid., pp. 133-134; see also Kibuku, R. N. et al. (2020) ‘e-Learning Challenges Faced by Universities in Kenya: A Literature Review’. The Electronic Journal of e-Learning, Vol. 18(2), pp. 153-154; see also Brock; see also Kibaara; see also Abuya; see also Manning.

[xx] Kibuku et al., pp. 154 & 156-157.

[xxi] Samuel.

[xxii] Ibid.

[xxiii] Tafuta Kenya.

[xxiv] Ndemwa & Otoni, p. 19.

[xxv] Jonyo & Jonyo, pp. 23-26.

[xxvi] Ibid., pp. 32 & 36-37.

[xxvii] Akala, pp. 1, 2 & 4; see also Ng’asike, pp. 27, 35 & 37; see also Tafuta Kenya.

[xxviii] Ibid., p. 2.

[xxix] Ibid., p. 3; see also Ndemwa & Otoni, pp. 17 & 23.

[xxx] Ibid., p. 7; see also Ng’asike, pp. 22-24 who gives a good indication how historical progress during and after colonial regimes impact the access of indigenous communities to a quality education.

[xxxi] Ng’asike, pp. 37-39

[xxxii] Ibid., pp. 24, 28, 37 & 40.

[xxxiii] Ibid., pp. 27, 30-33, 36-37 & 41

[xxxiv] ‘Let’s read’ in Kiswahili’.

[xxxv] Jensen; see also Maria, J. (2020) ‘Tusome: Powering Childhood Learning in Kenya’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/tusome-powering-childhood-learning-in-kenya/ [Accessed on 05/05/2022]; see also Clausen, A. (2020) ‘The Home-Grown School Feeding Model Tackles Zero Hunger’. The Borgen Project. Available online from: https://borgenproject.org/home-grown-school-feeding/ [Accessed on 05/05/2022].

COVID-19 Impact Digital Literacy Education Challenges Education for Girls Educational Challenges Elimu ya Kenya Gender Disparities Indigenous Knowledge Kenya's Vision 2030 Kenyan Education Maarifa ya Asili Mafunzo ya Walimu Poverty and Education Republic of Kenya Swahili teacher training Tofauti za Kijinsia Ujifunzaji wa Kidijitali Umaskini na Elimu

Განათლების პრობლემები საქართველოში

Written by Alexandra Drugescu-Radulescu, translated by Zuka Kochladze

შესავალი

საქართველოში სრული ზოგადი განათლება ხორციელდება სამ საფეხურზე: დაწყებითი (1-4 კლასები), საბაზო (VII-IX) და საშუალო (X-XII). პირველი ორი საფეხური სავალდებულოა. ბავშვები იწყებენ ნიშნის მიღებას საბაზო საფეხურზე, სადაც შეფასებულები არიან 1-დან 10 ქულამდე. ყველა სკოლა ვალდებულია რომ მიჰყვეს ეროვნული სასწავლო გეგმას. ის შეიძლება შეიცვალოს მხოლოდ გამონაკლის შემთხვევებში, მაგალითად, სპეციალური საჭიროების მქონე მოსწავლეებისთვის. ის იცვლება იმის მიხედვით, თუ რომელი საგანი უჭირს ბავშვს. ასევე, ასეთ შემთხვევებში დაშვებულია საშინაო განათლება, მოსწავლე ჩარიცხულია სკოლაში, მაგრამ სწავლობს სახლიდან. თუმცა, არსებობს ფაქტობრივი მტკიცებულებები იმისა, რომ სპეციალური საჭიროების მქონე მოსწავლეები აწყდებიან სისტემურ სირთულეებს ქართულ განათლების სისტემაში. საქართველომ მნიშვნელოვნად გაუმჯობესა თავისი განათლების სფერო, მაგრამ გამოწვევები მაინც არსებობს. მაგალითად, UNICEF-ის ცნობით, ქვეყნის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პრობლემა არის განათლების ხარისხი, რასაც თან ერთვის ქვეყნის მცირე ბიუჯეტი განათლებისთვის, იგივე მშპ-ის მქონე ქვეყნებთან შედარებით. მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს საქართველოს მშფოთვარე ისტორია, სანამ გავაანალიზებთ მისი განათლების სისტემის სხვადასხვა გამოწვევას. სსრკ-ში გატარებული ხანგრძლივი დროის შედეგად საქართველოს ჯერ კიდევ ებრძვის სისტემურ პრობლემებს, როგორც შედარებით ახალი დემოკრატია, რომელმაც მოიპოვა დამოუკიდებლობა 1991 წელს. სახელმწიფოს ჯერ კიდევ აქვს პოტენციალი გააუმჯობესოს თავისი საგანმანათლებლო სისტემა მომდევნო ათწლეულებში.

სპეციალური საჭიროების მქონე ბავშვები

საქართველოს ზემოთნახსენები ძლიერი კანონმდებლობა მიზნად ისახავს შესაძლებლობის მიცემას ყველა ბავშვისთვის, რათა მათ მიაღწიონ აკადემიური წარმატებას. განათლების სამინისტროს ვებგვერდის ყურებისას, იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ახალგაზრდებს აქვთ თანაბარი წვდომა ხარისხიან განათლებაზე. ამ იდეას კიდევ უფრო ამყარებს საქართველოს მიერ რატიფიცირება გაეროს შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა უფლებების კონვენციის. კონვენციის 24-ე მუხლი ხაზს უსვამს, რომ თანაბარი შესაძლებლობების უფლების საფუძველზე, სახელმწიფოებმა უნდა უზრუნველყონ არადისკრიმინაციული განათლება.

მიუხედავად იმისა, რომ ამ კონვენციას არ აქვს იურიდიული ვალდებულება, იგი ასახავს ხელმომწერი მხარეების, მათ შორის საქართველოს, აღიარებას ინკლუზიური განათლების საჭიროებაზე. ამ საერთაშორისო ნორმების დამტკიცება იყო გაერთიანებული ეროვნულ კანონმდებლობაში. 2005 წელს საქართველომ დაამტკიცა „ზოგადი განათლების შესახებ“ კანონი, რომელიც ხაზს უსვამს ინკლუზიური განათლების მნიშვნელობას. კანონი საფუძველს უყრის ბავშვების წარმატებული განვითარებას. თუმცა, ეს იდეა პრაქტიკაში არ სრულდება, თუ გავითვალისწინებთ იმ პრობლემებს, რომლებსაც განსაკუთრებული საჭიროების მქონე ბავშვები აწყდებიან.

მაშინ როცა საქართველო ამაყობს 14-დან 24 წლამდე ახალგაზრდების წერა-კითხვის თითქმის 100%-იანი მაჩვენებლით, მოსახლეობის აღწერამ აჩვენა, რომ ეს მონაცემი მცირდება 86.2 პროცენტამდე შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ქალებისთვის, ხოლო შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე კაცებისთვის – 87.0 პროცენტამდე. გარდა ამისა, კიდევ უფრო შემაშფოთებელი დასკვნაა ისაა, რომ სოციალური მომსახურების სააგენტოში რეგისტრირებული შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე 11765 ბავშვიდან მხოლოდ 1244 ბავშვია რეგისტრირებული სკოლებში. მიუხედავად იმისა, რომ ინკლუზიური განათლება საქართველოში 10 წლის წინ დაინერგა, საჯარო სკოლების მხოლოდ 65% აცხადებს, რომ ჰყავთ სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე მოსწავლეები. და რადგან სახელმწიფო არ აგროვებს სტატისტიკას იმ ბავშვების შესახებ, რომლებიც ფორმალური განათლების მიღმა არიან, შეუძლებელია სანდო ანალიზის გაკეთება ინკლუზიური განათლების წარმატების მაჩვენებელზე. ეს კი თავის მხრივ გულისხმობს იმას, რომ შეუძლებელია მკაფიო სტრატეგიის შექმნა, რომელიც უზრუნველყოფს ყველა ბავშვის ნაყოფიერ განვითარებას, ფაქტობრივ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით.

Იმის მიუხედავად, რომ მთავრობა ნებას რთავს სასწავლო გეგმაში გარკვეული ცვლილებების განხორციელების, არასამთავრობო ორგანიზაცია საქართველოს ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია აცხადებს, რომ ეროვნული სასწავლო გეგმა არ იძლევა ალტერნატიული სწავლის შესაძლებლობას, რომელიც გაითვალისწინებდა ბავშვის სპეციფიკურ აკადემიურ საჭიროებებს. UNDP-ის მიერ გამოქვეყნებულ ანალიზში საქართველოში შშმ პირთა უფლებების სიტუაციის შესახებ, აღნიშნულია ის ფაქტი, რომ საგანმანათლებლო სისტემაში დისბალანსის მთავარი მიზეზი არის ნაკლებობა რესურსებსა შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვებისთვის. უკეთესმა ინფრასტრუქტურამ, სასწავლო მასალამ და ამ სფეროში მომუშავე პროფესიონალების გადამზადებამ შეიძლება ზრდის მაღალი გახადოს ალბათობა იმისა, რომ შშმ ბავშვები მიაღწევენ აკადემიურ წარმატებას.

სისტემის რეკონსტრუქციისთვის გადაიდგა სამართლებრივი ნაბიჯები . ერთ-ერთი ამის მაგალითია 2018 წლის ცვლილება ზემოხსენებულ ზოგადი განათლების კანონში. ის შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე მოსწავლეების საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად გვთავაზობს საგანმანათლებლო დაწესებულებების დაფინანსების მკაფიო გეგმას. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება არის ის, რომ 2018-დან 2019 წლამდე ოთხჯერ გაიზარდა თანამშრომელთა რიცხვი, რომლებიც სპეციალურად არიან მომზადებულნი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშვების ზედამხედველობისთვის. ამ ახალი საკანონმდებლო ბაზის მიუხედავად, უდავოა, რომ ამ დროისთვის ამ რესურსების მთავარი მომხმარებლები არიან ბავშვები პრივილეგირებული რაიონებიდან თუ უბნებიდან. თუმცა, ეს არის პირველი ნაბიჯი ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებისაკენ იმ ბავშვების, რომლებსაც მთელი ცხოვრების განმავლობაში შეუძლიათ მიიღონ უკეთესი შესაძლებლობები, თუ მათ დაეხმარებიან სოლიდური განათლების მიღებაში.

რეგიონული განსხვავებები

Administrative Map of Georgia Map based on a UN map. Source: UN Cartographic Section

საქართველო ამაყობს დაწყებითი და საბაზო სკოლების დამთავრებულთა მაღალი მაჩვენებლებით. ერთი შეხედვით, შეიძლება ითქვას, რომ საშუალო სკოლის დამთავრების მაჩვენებელიც შედარებით მაღალია, მაგალითად, თბილისში მოსწავლეთა 76% ასრულებს საშუალო საფეხურს. თუმცა, სხვა რეგიონების გათვალისწინებისას, შეიმჩნევა, რომ ღარიბ რაიონებს არ გაუმართლათ. მაგალითად, კახეთში სწავლის მიტოვების მაჩვენებელი 58%-ია.[14] რატომ არსებობს ასეთი დიდი რეგიონული უთანასწორობა, 30%-ზე მეტი სხვაობით? UNICEF-ის მრავალინდიკატორულ კლასტერულ კვლევაში გაანალიზებულია ქართველთა პასუხები, რათა მივიღოთ სანდო მონაცემი განათლების ხელმისაწვდომობისა და დასრულების შესახებ.[15] ერთ-ერთი მთავარი დასკვნა ანალიზისა ისაა, რომ სკოლის დამთავრების ყველაზე დაბალი მაჩვენებლები შეიძლება გამოვლინდეს ქვეყნის ყველაზე ღარიბ რეგიონებში. ამან შეიძლება წინ წამოაყენოს დისკუსიის დროს კავშირი ფინანსურ რესურსებსა და განათლების ხარისხს შორის. სოფლად მცხოვრებ ბავშვებს, რომლებიც არიან სოციალურად დაუცველები, ნაკლებად აქვთ პირადი საშუალებები განათლების დასასრულებლად, ასევე არც თუ ისე ხშირად სთავაზობენ მცირე საგანმანათლებლო დაწესებულებებს საჯარო დაფინანსებაც. მაშინაც კი, როცა დაწყებითი სკოლის დამთავრების მაჩვენებლებს ვუყურებთ, სადაც რომ სხვაობა უფრო მცირეა, ვხედავთ, რომ მდიდარ ურბანულ რაიონებში გაზრდილი ბავშვები უფრო მეტად ამთავრებენ სკოლას.

გარდა ამისა, შეიძლება აღინიშნოს, რომ ისეთ ფაქტორს, როგორიცაა ეთნიკური წარმომავლობა, ასევე შეაქვს წვლილი განათლების ხელმისაწვდომობაში. მაგალითად, აზერბაიჯანელი ბავშვების რაოდენობა, რომლებიც სკოლაში არ სწავლობენ, სამჯერ მეტია სკოლაში არ მყოფ ქართველ ბავშვთა რაოდენობაზე. აღსანიშნავია, რომ აზერბაიჯანელები ყველაზე დიდი ეთნიკური უმცირესობაა საქართველოში.

განსხვავებები კიდევ უფრო ცხადია OECD-ის მოსწავლეთა შეფასების საერთაშორისო პროგრამაში (PISA-ში) ქართველი ბავშვების შედეგების გაანალიზებისას. შეფასების პროგრამა აფასებს ბავშვებს კითხვაში, მათემატიკაში, საბუნებისმეტყველო მეცნიერებასა და რეალური გამოწვევების დაძლევის უნარებში. სოფლად მცხოვრებმა მოსწავლეებმა 2015 წელს 44 ქულით ნაკლები მოაგროვეს, ვიდრე ქალაქებში მცხოვრებმა მოსწავლეებმა. ეს სხვაობა ეკვივალენტურია სწავლის წელიწადნახევრის [18]. რეალურად, ეს სხვაობა გაიზარდა დროთა განმავლობაში, სოფლისა და ქალაქების მონაწილეებს შეფასების შორის 2009 წელს სხვაობა მხოლოდ 33 ქულა იყო.

ზემოთ წარმოდგენილი მონაცემები ხაზს უსვამს საქართველოს განათლების სისტემაში არსებულ პრობლემას. მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება ითქვას, რომ რეგიონული უთანასწორობა არსებობს მთელ მსოფლიოში საგანმანათლებლო დაფინანსებისა და შესაძლებლობების კუთხით, ეს არის პრობლემა, რომელიც უნდა გადაიჭრას. საკითხის გარჩევისას უნდა იყოს ინიციირებული ისეთი განათლების სისტემის წარმატებულობის მაჩვენებლის შექმნა, რომელიც გაითვალისწინებს ნაკლებ პრივილეგირებული რაიონებს.

განათლების ხარისხი

Children from Tbilisi’s kindergartens; Source: https://georgiaabout.com/2014/10/21/kindergarten-autumn-festival-in-tbilisi/

განათლების სისტემის ხარისხის შესაფასებლად საჭიროა მთელი რიგი ფაქტორების გაანალიზება. პირველ რიგში, სწავლების მოდერნიზება უმთავრესია ხარისხიანი, თანამედროვე განათლების მისაღწევად. სისტემის მოდერნიზაციისათვის აუცილებელია კარგად მომზადებული პროფესიონალების ყოლა, რომლებსაც სურთ ახალი ტექნოლოგიების დანერგვა თავიანთ სწავლებისა და შეფასების მეთოდებში. OECD-ის განათლების ანალიზისა და შეფასების მიმოხილვების მიხედვით, საქართველო მოდერნიზაციის კუთხით დაბალ პოზიციაზეა, პირველ რიგში, მასწავლებელთა ასაკის გამო.[19] მათი მეოთხედი 60 წელზე ასაკოვანია, რის გამოც მათ შეიძლება უპირატესობა მიანიჭონ სწავლების უფრო ტრადიციული ფორმებს.[20] მიუხედავად იმისა, რომ მოდერნიზაციის შესახებ კამათი უფრო ნიუანსურია, ასაკოვანი მასწავლებლების გაერთიანება საგანმანათლებლო პერსონალის დაბალ ანაზღაურებასთან და თვალსაჩინო ფენომენთან, გვაძლევს ვარაუდის შესაძლებლობას, რომ საქართველოს ჯერ კიდევ აქვს დასახვეწი ტაქტიკები, რათა წაახალისოს მასწავლებლები თანამედროვე მეთოდების დასანერგად კლასში.

მეორე რიგში, შესაძლებელია განათლების სისტემის ეფექტურობის განსაზღვრა, რათა დადგინდეს, არის თუ არა ის ხარისხიანი. მისი მოსწავლეების შედეგები ისეთ საერთაშორისო შეფასების პროგრამებში, როგორიცაა ზემოხსენებული PISA, ძალზე აქტუალური საქართველოს შემთხვევაში. აშკარა გაუმჯობესებაა საქართველოს 2015 წლის შედეგებში 2009 წელთან შედარებით, მეცნიერებასა, მათემატიკისა და წიგნიერებაში. თუმცა, იმის მიუხედავად, რომ ეს ზრდა აღსანიშნავია, ქართველი მოსწავლეები მაინც უფრო დაბალ ქულებს იღებენ სხვა ბავშვებთან შედარებით. მაგალითად, ბავშვების მხოლოდ 1%-მა შეძლო საუკეთესო შედეგის მიღწევა, ეს უფრო დაბალია OECD-ის ქვეყნების საშუალო 8%-ზე. გარდა ამისა, მეცნიერებაში ჩამორჩენილი მოსწავლეების ერთ-ერთი ყველაზე მაღალი წილი საქართველოდან მოდის.

მოდერნიზაციის ნაკლებობა და მოსწავლეთა დაბალი შედეგები საერთაშორისო შეფასების გამოცდებზე შეიძლება იყოს დაკავშირებული და წარმოაჩენდეს სტრუქტურულ პრობლემას საქართველოს განათლების სისტემაში. უკეთ გაგება, თუ როგორ შეიძლება მოხდეს სწავლება, მასწავლებლებისთვის უკეთესი წახალისების სისტემასთან ერთად, შეიძლება პოტენციურად გაზარდოს მოსწავლეთა შედეგი.

დასკვნა

ბოლო ათწლეულის განმავლობაში საქართველომ ჩაატარა მრავალი რეფორმა. შეინიშნება განათლების ხარისხის გაუმჯობესება, ასევე არის მცდელობა შეიქმნას ახალი საკანონმდებლო პროექტები, რომლებსაც შეუძლიათ ფაქტობრივი ცვლილებების გაგრძელება. მიუხედავად ამისა, საქართველო კვლავ დგას მთელი რიგი საგანმანათლებლო გამოწვევების წინაშე, რომლებიც გავლენას ახდენს ბავშვების ცხოვრებაზე მთელი ქვეყნის მასშტაბით. იმის მიუხედავად, რომ ზოგიერთი ინდივიდი შეიძლება იყოს უფრო მგრძნობიარე იმგვარ გამოწვევებს, როგორიც იყო ზემოთ წარმოდგენილი, განათლების სისტემის გაუმჯობესება შეიძლება ყველასთვის სასარგებლო იყოს.

Reference List

Digitaldesign.Ge. (n.d.). Chapter VI. Basic Methodological Orientations – The Portal of National Curriculum. The Portal of National Curriculum. http://ncp.ge/en/curriculum/general-part/general-part/tavi-vchapter-vi-basic-methodological-orientations

General Education. (n.d.). UNICEF Georgia. https://www.unicef.org/georgia/general-education

Li, R., et al. (2019), OECD Reviews of Evaluation and Assessment in Education: Georgia,

OECD Reviews of Evaluation and Assessment in Education, OECD Publishing, Paris, https://doi.org/10.1787/94dc370e-en.

Mizunoya, Suguru & Amaro, Diogo & Mishra, Sakshi. (2020). Georgia: Education Fact Sheets | 2020 Analyses for learning and equity using MICS data.

Situation Analysis of the Rights of People with Disabilities in Georgia. 2021 | United Nations Development Programme. (n.d.). UNDP. https://www.undp.org/georgia/publications/situation-analysis-rights-people-disabilities-georgia-2021

UN Enable – Text of the Convention on the Rights of Persons with Disabilities. (n.d.). https://www.un.org/esa/socdev/enable/rights/convtexte.htm

Notes

^[1] http://ncp.ge/en/curriculum/general-part/general-part/tavi-vchapter-vi-basic-methodological-orientations

^[2] http://ncp.ge/en/curriculum/general-part/general-part/tavi-vchapter-vi-basic-methodological-orientations

^[3] http://ncp.ge/en/curriculum/general-part/general-part/tavi-vchapter-vi-basic-methodological-orientations

^[4] https://www.unicef.org/georgia/general-education

^[5] https://www.un.org/disabilities/documents/convention/convention_accessible_pdf.pdf

^[6]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[7]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[8]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[9]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[10]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[11]https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[12] https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/migration/ge/pwds_situation_analysis_2021_eng.pdf

^[13] file:///C:/Users/druge/Downloads/FinalGeorgia-Education-Fact-Sheet-2020.pdf

^[14] file:///C:/Users/druge/Downloads/FinalGeorgia-Education-Fact-Sheet-2020.pdf

^[15] file:///C:/Users/druge/Downloads/FinalGeorgia-Education-Fact-Sheet-2020.pdf

^[16] file:///C:/Users/druge/Downloads/FinalGeorgia-Education-Fact-Sheet-2020.pdf

^[17] file:///C:/Users/druge/Downloads/FinalGeorgia-Education-Fact-Sheet-2020.pdf

^[18] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

^[19] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

^[20] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

^[21] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

^[22] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

^[23] https://www.unicef.org/georgia/media/3436/file/oecd_report_en.pdf

access Education Challenges Education Quality Educational Challenges Educational funding Educational reforms Georgia Georgian Georgian education system inclusive education PISA assessments PISA შეფასებები Quality of Education regional disparities special needs students teacher training teachers UNICEF განათლების დაფინანსება განათლების ხარისხი ინკლუზიური განათლება იუნისეფი მასწავლებელთა ტრენინგი რეგიონული უთანასწორობა საგანმანათლებლო რეფორმები საქართველოს განათლების სისტემა სპეციალური საჭიროების მქონე მოსწავლეები

Educational Challenges in St. Lucia

Introduction

St. Lucia is a small island located in the eastern Caribbean, just on the edge of the Atlantic Ocean. St. Lucia’s population of 167,591 is composed of 4 primary ethnic groups: Black/African descent (85.3%), mixed (10.9%), East Indian (2.2%), and other (1.6%).ⁱ The economy is upheld by three pillars: services (i.e., tourism) (82.8%), industry (14.2%), and agriculture (i.e., exports of bananas, cassava, coconuts, and other fruits/vegetables) (2.9%).ⁱⁱ

The right to education is protected by Article 26 of the Universal Declaration of Human Rights (1948), which holds that “Everyone has the right to education. Education shall be free, at least in the elementary and fundamental stages. Elementary education shall be compulsory. Technical and professional education shall be made generally available and higher education shall be equally accessible to all based on merit”.ⁱⁱⁱ

The St. Lucian Ministry of Education (MOE) affirmed these commitments in the Education Act of 1999 (revised 2001), Section 14, The Right to Education, which holds that “subject to available resources, all persons are entitled to receive an educational programme appropriate to their needs”.^iv Furthermore, education is compulsory from ages 5-15.^v

In addition, St. Lucia’s educational goals are reflected by the national Education for All (EFA) report. These goals include: “ensuring that by 2015 all children, particularly girls, children in difficult circumstances and ethnic minorities, have access to and complete free and compulsory primary education of good quality; ensuring that the learning needs of all young people and adults are met through equitable access to appropriate learning and life-skills programs”.^vi However, St. Lucia continues to struggle with lack of funding/teacher training, and hair discrimination in academic settings. In this article, I will analyse these issues in the St. Lucian context, and outline recommendations.

Corporal Punishment

Corporal punishment stems from St. Lucia’s history of colonialism and slavery.^vii St. Lucia was colonised by the English between 1605-1638, who exterminated the indigenous Arawak and Kalinago Caribs from the island. The island was quickly populated with an enslaved population of people from African descent. Slave owners would beat and torture these enslaved people to discourage revolts. Children were subject to beatings from both slave owners and elders (often as a means of ensuring they would not upset slave owners, and thus put themselves in danger). These power dynamics solidified corporal punishment as a cultural institution.

Furthermore, the British colonial and penal codes legalised it at home and in school.^viii Section 50 of the Education Act 1999, permitted corporal punishment:

“(1) In the enforcement of discipline in public schools, assisted schools and private educational institutions, degrading or injurious punishment shall not be administered. (2) Corporal punishment may be administered where no other punishment is considered suitable or effective, and only by the principal, deputy principal or any teacher appointed by the Chief Education Officer”.^ix

However, these practices have been adjusted. The Child Justice Act of 2018 and the CHILD (care, protection and adoption) Act of 2018 both reformed the state of corporal punishment in schools. Furthermore, in January 2019, an Order on the “suspension and ultimate abolition of corporal punishment in schools” was presented in the Cabinet.^x It reformed section 50 of the Education Act 1999 by making CP illegal from 1 May 2019. Nyaley Lewis, an educator in St. Lucia, discusses her experiences with corporal punishment as a student and a teacher.

Ms. Lewis recalls that in infant and primary school, students would receive “a certain number of lashes”, often with a ruler, as a punishment. However, she recalls that children often “couldn’t tell what they had done wrong”. The violence she experienced still sits with her to this day. “I remember one time when I had been bullied…I had acted in self-defence…” as a result, the teacher had forced her (and the bully) to “kneel down in front of the class” and called them “wild animals”. She still remembers the teacher who did this, and “feels like [she] was done wrong”.

However, in practice, St. Lucia has made significant strides in eradicating corporal punishment in schools. Ms. Lewis informed Broken Chalk that “You’re not allowed to do it…nobody really does it anymore”. Instead, as one of the youngest teachers at her school, she aims to make her students feel comfortable in class. Ms. Lewis’ experiences align with the amendments made to Section 50 of the Education Act of 1999.

The Order on the suspension and abolition of corporal punishment affirms Article 19 of the Convention on the Rights of the Child (CRC), which maintains that “States Parties shall take all appropriate legislative, administrative, social and educational measures to protect the child from all forms of physical or mental violence, injury or abuse, neglect or negligent treatment, maltreatment or exploitation, including sexual abuse, while in the care of parent(s), legal guardian(s) or any other person who has the care of the child…”.^xi

The order also enforces Article 28 (2) of the CRC: “States Parties shall take all appropriate measures to ensure that school discipline is administered in a manner consistent with the child’s human dignity and in conformity with the present Convention”.^xii These motions reflect progress with respect to corporal punishment in the Saint Lucian education system.

Funding & Teaching

In 2022, the St. Lucian government spent approximately 4.6% of its $2.5 billion GDP on education.^xiii However, funding for impact research into the education system is often lacking.^xiv This results in a disconnect between policy makers and the needs of students/teachers. SUMMA, an educational research institute, reports that this disconnect hinders St. Lucia’s education system.^xv Research into policy impacts could create more effective education policies.

In addition, teachers require more training, support, and incentives from the government.^xvi Professional development –such as, addressing gender gaps, and pedagogical training– remains a persistent issue. However, educators often feel unable to adapt to “multiple intelligences in the classroom”.^xvii This results in achievement disparities between students and career stagnation for teachers.

Funding is central to this issue. Professional evaluations are necessary for teachers to receive benefits and promotions.^xviii The certification process–i.e., qualifications which demarcate a secondary education teacher from a graduate teacher–remains underfunded.^xix Teachers are therefore limited in their abilities to cater to different students’ needs. In addition, lack of teachers involved in school curricula and assessments reduce educators’ agency over the material being taught.^xx Funding the systems which allow teachers to improve may allow them to help students grow as learners. Interestingly, the percentage of trained primary school teachers in St. Lucia has been relatively stable since 2008.

From 2008 to 2019, approximately 89-91% of primary teachers have been trained.^xxi In contrast, only 74% of secondary teachers were trained in 2019.^xxii These figures demonstrate steady improvement from previous years. However, due to a lack of available data, it is unclear if those trends have continued through the pandemic into 2023. The lack of information partially affirms SUMMA’s indication that the government is not investing enough in impact analysis.

Hair Discrimination

Although 85% of the St. Lucian population is Black, children with afro hair are systematically discriminated against in schools. Teachers discourage children from wearing locks, braids, or even large natural afros.^xxiii However, these policies do not apply to children with non-curly hair (i.e., white/Indian/some mixed-race students). In practice, students are forced to shave their heads and restrict their self-expression, which contradicts the UN Charter on the Right of the Child.

Article 13 of The Convention of The Rights of The Child enshrines children’s right to freedom of expression.^xxiv In turn, the Education Act of 1999–St. Lucia’s primary document governing education–maintains that students must adhere to standards “approved by the Chief Education Officer or the principal as the case may be, with respect to: (i) cleanliness and tidiness of the person”.^xxv These standards must be revised to accommodate Black hair.

For example, in 2022, a Black student was banned from class due to the length of his hair.^xxvi The student’s parents have since brought the issue to court, which ruled that the student be allowed to attend classes. However, it ignited a conversation surrounding discriminatory grooming policies in St. Lucia. Shawn Edward, the Minister of Education, emphasised that “this is 2022, some of the policies–some of the rules–which would have informed decisions at the school level 10 or 15 years

ago need to be revised”.^xxvii

Ms. Lewis has also observed these dynamics as a student and in her own classroom. As a student, she enjoyed exploring her identity through her hair. However, she—like many other Black students—was not allowed to wear her afro. Teachers and students are still discouraged from wearing their natural hair. Ms. Lewis, nevertheless, actively tries to wear her afro while teaching. The politics surrounding grooming standards are also gendered. Ms. Lewis notes that “Girls are still not allowed to wear an afro”. The issue, as Mr. Edward alluded to above, is rooted in generational values. The older generation of teachers grew up with standards of cleanliness defined by British colonialists which emphasised maintaining authority.

Recommendations

The St. Lucian education system has three core limitations: funding, training teachers, and hair discrimination. St. Lucia’s budget must allocate resources towards (1) impact research and (2) training teachers. Impact research will help the government evaluate the efficacy of different policies. This can increase responsiveness to the needs of students and teachers. St. Lucia’s financial constraints mean that principals must carefully prioritise their resources. Students must be at the centre, but teacher training, which will support students, should follow. Second, training teachers is integral to career development and supporting the needs of different learners. This could mitigate the learning deficit between boys and girls, and students with learning disabilities. Third, the government must apply pressure on principals who discriminate against Black hair styles. New parameters of ‘acceptability’ need to be adopted. In doing so, students with different hairstyles can be secure in their right to self-expression in school.

Each of these issues have already been addressed either through laws or civil society. However, the division between these spheres has resulted in miscommunication between social interests and governmental proposals. A greater effort to solve problems, revise policies, and evaluate impact, is necessary on both sides.

By Benjamin Koponen

(Instagram account: benkoponen)

(LinkedIn: Benjamin Koponen)

Photo by Jean-Marc Astesana on flickr

References

Bailey, C. B., Robinson, T. R., & Coore-Desai, C. C. D. (2014). Corporal Punishment in the Caribbean: Attitudes and Practices. In Social and Economic Studies (Vol. 63, Issue 3/4, pp. 207–233). https://www.jstor.org/stable/44732891

Chitolie-Joseph, E. C. J., Ministry of Education, & Corporate Planning Unit. (20145). Education for All National Review Report: Saint Lucia. Saint Lucia Ministry of Education. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000230028.

Convention on the rights of the child (1989) Treaty no. 27531. United Nations Treaty Series, 1577. https://www.ohchr.org/sites/default/files/crc.pdf.

Education Act, 1999 (No. 41 of 1999), Part 2. Division 1. www.natlex.ilo.org.

Good Morning St. Lucia. (2022, September 28). Nigel Edwin Speaks on Hair Discrimination at Schools In Saint Lucia [Video]. YouTube. https://www.youtube.com/watch?v=VVXuaBLAPmQ&t=1s

Knight, V., Marshall, J., Depradine, K., & Moody-Marshall, R. (2021). Country review. Challenges and opportunities in the education system of Saint Lucia. Serie Working Papers SUMMA. N° 15. Published by SUMMA. Santiago de Chile. (Link does not work. Please copy and paste citation in your browser to find the source).

Saint Lucia – The World Factbook. (2023). https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/saint-lucia

Stuart, J. (2022, September 6). Father suing St Mary’s College for denying son entry due to hair. Loop News. Https://stlucia.loopnews.com/content/father-suing-st-marys-college-denying-son-entry-due-hair

The Central Statistical Office of Saint Lucia. (2021). Percentage of Trained Teachers in Secondary Schools, 1992/1993 to 2018/2019 [Dataset]. The Central Statistical Office of Saint Lucia. https://stats.gov.lc/subjects/society/education/percentage-of-trained-teachers-in-secondary-schools-1992-1993-to-2018-2019/

United Nations. (1948). Universal Declaration of Human Rights | United Nations. https://www.un.org/en/about-us/universal-declaration-of-human-rights#:~:text=Article%2026,on%20the%20basis%20of%20merit.

World Bank Open Data. (2022). World Bank Open Data. https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=LC

i Saint Lucia – The World Factbook. (2023). https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/saint-lucia

ii Saint Lucia – The World Factbook. (2023). https://www.cia.gov/the-world-factbook/countries/saint-lucia

iii United Nations. (1948). Universal Declaration of Human Rights | United Nations. https://www.un.org/en/about-us/universal-declaration-of-human-rights#:~:text=Article%2026,on%20the%20basis%20of%20merit.

iv Chitolie-Joseph, E. C. J., Ministry of Education, & Corporate Planning Unit. (2014). Education for All National Review Report: Saint Lucia. Saint Lucia Ministry of Education. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000230028.

v Knight, V., Marshall, J., Depradine, K., & Moody-Marshall, R. (2021). Country review. Challenges and opportunities in the education system of Saint Lucia. Serie Working Papers SUMMA. N° 15. Published by SUMMA. Santiago de Chile. (Link does not work.

Please copy and paste citation in your browser to find the source).

vi Chitolie-Joseph, E. C. J., Ministry of Education, & Corporate Planning Unit. (2014). Education

for All National Review Report: Saint Lucia. Saint Lucia Ministry of Education. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000230028.

vii Bailey, C. B., Robinson, T. R., & Coore-Desai, C. C. D. (2014). Corporal Punishment in the Caribbean: Attitudes and Practices. In Social and Economic Studies (Vol. 63, Issue 3/4, pp. 207–233). www.jstor.org/stable/44732891

viii Chitolie-Joseph, E. C. J., Ministry of Education, & Corporate Planning Unit. (2015).

Education for All National Review Report: Saint Lucia. Saint Lucia Ministry of Education. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000230028.

ix Bailey, C. B., Robinson, T. R., & Coore-Desai, C. C. D. (2014). Corporal Punishment in the

Caribbean: Attitudes and Practices. In Social and Economic Studies (Vol. 63, Issue 3/4, pp. 207–233). www.jstor.org/stable/44732891

x Bailey, C. B., Robinson, T. R., & Coore-Desai, C. C. D. (2014). Corporal Punishment in the
Caribbean: Attitudes and Practices. In Social and Economic Studies (Vol. 63, Issue 3/4, pp. 207–233). www.jstor.org/stable/44732891

xi Convention on the rights of the child (1989) Treaty no. 27531. United Nations Treaty Series,

1577, (p.5). https://www.ohchr.org/sites/default/files/crc.pdf

xii Bailey, C. B., Robinson, T. R., & Coore-Desai, C. C. D. (2014). Corporal Punishment in the Caribbean: Attitudes and Practices. In Social and Economic Studies (Vol. 63, Issue 3/4, pp. 207–233). https://www.jstor.org/stable/44732891

xiii World Bank Open Data. (2022). World Bank Open Data. https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=LC

xiv Knight, V., Marshall, J., Depradine, K., & Moody-Marshall, R. (2021). Country review. Challenges and opportunities in the education system of Saint Lucia. Serie Working Papers SUMMA. N° 15. Published by SUMMA. Santiago de Chile.

https://www.summaedu.org