Persbericht: Barrières doorbreken: Broken Chalk’s oproep voor een onmiddellijk staakt-het-vuren en zelfbeschikking op de Internationale Dag van Solidariteit voor Palestijnen van dit jaar.

Op deze historische 29 november, 76 jaar na het VN-verdelingsplan, moet de wereld zich verenigen in solidariteit met het Palestijnse volk, en daarbij hun inherente recht op verzet tegen bezetting en zelfbeschikking erkennen. Op deze hartverscheurende Internationale Dag van Solidariteit voor de Palestijnen laat Broken Chalk niet alleen haar stem horen, maar pleit ze ook hartstochtelijk voor de vereniging van het Palestijnse volk onder één soeverein gebied en voor een harmonieuze oplossing van het al 75 jaar durende Israëlisch-palestijnse conflict. Op deze dag in 1947 nam de VN het verdelingsplan aan, waarin een visie werd geschetst voor een Joodse staat en een Palestijnse staat, met Jeruzalem als een international zone “corpus separatum.” Deze historische beslissing legde de basis voor de tweestatenoplossing gebaseerd op de principes van gelijke rechten en zelfbeschikking volgens artikel 1(2) van het VN-Handvest.1

Naar de aanleiding van recente gebeurtenissen herhaalt Broken Chalk de verklaring van VN-secretaris-generaal Antonio Guterres dat de aanvallen van Hamas op 7 oktober “niet in een vacuüm plaatsvonden” en verweven zijn met de 75-jarige strijd voor zelfbeschikking en verzet tegen de Israëlische bezetting.2 Sinds de recente aanval van Hamas op 7 oktober 2023 zijn er meer dan 12.000 burgers gedood in de Gazastrook, waarvan meer dan 5000 kinderen.3 “Gaza is een kerkhof voor kinderen geworden”, zegt secretaris-generaal Guterres van de VN.4

Broken Chalk benadrukt het belang van het stimuleren van een politieke tweepartijdige dialoog in het streven naar een blijvende oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Met erkenning van de urgentie van een tweestatenoplossing benadrukken we dat de weg naar echte zelfbeschikking voor Palestijnen moet beginnen bij de basis. Het is noodzakelijk dat de burgermaatschappij volledige autonomie krijgt om haar eigen staten vorm te geven, vrij van externe opleggingen. Terwijl we nadenken over de lange termijn aspiraties voor Palestijnse zelfbeschikking, wordt het duidelijk dat een cruciale stap voorwaarts de erkenning is dat Palestijnen de mogelijkheid hebben om onafhankelijk een model voor hun eigen staat op te bouwen, vrij van externe beperkingen opgelegd door Israël of de internationale gemeenschap.

Op deze dag, 29 november, is het noodzakelijk om opnieuw hartstochtelijk te wijzen op de onmiddellijke noodzaak om vast te houden aan het streven naar een tweestatenoplossing, die een omgeving bevordert waarin zowel Palestijnen als Israëliërs leven met onbeperkte autonomie en soevereiniteit. Een hereniging van Palestijnen die zowel op de Westelijke Jordaanoever als in Gaza wonen, moet verder gaan dan slechts een overweging; het eist om erkenning als een blijvende oplossing verankerd in Isreaëls beleidsverplichtingen en het collectieve geweten van de international gemeenschap. De bestaande verdeeldheid onder de Palestijnen in deze twee gebieden belemmert niet alleen de realisatie van Palestijnse zelfbeschikking, maar handhaaft ook de uitdagingen door onwettige nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en de schijnbare stagnatie van de Palestijnse Autoriteit (PA).

Met erkenning van het legitieme recht van Israël om zich tegen een terroristische organisatie die volledig is toegewijd aan het ontmantelen van de Joodse staat, benadrukt Broken Chalk het uiterste beland van onwrikbare naleving van het internationaal recht, met een specifieke aandacht voor het handhaven van proportionaliteit in reactie op veiligheidsdreigingen.5 Bij het veroordelen van de universeel verwerpelijke aanval door Hamas, is het cruciaal om de ongelijkheid in de aanpak van Israël te benadrukken. De Palestijnen in Gaza worden collectief gestraft voor de acties van Hamas, wat vragen oproept over de proportionaliteit van de reactie van Israël. De methoden die door de Israëlische strijdkrachten worden gebruikt, lijken niet in overeenstemming te zijn met de doelstellingen, aangezien het alarmerende ratio van slachtoffers een schrijnend onevenwicht laat zien – voor elke Israëlische burger die verloren gaat, hebben 10 Palestijnen een verwoestende prijs betaald6 Terwijl we door dit complexe landschap navigeren, pleit Broken Chalk voor een weloverwogen en proportionele aanpak die de principes van het internationaal recht respecteert en tegelijkertijd de rechten en levens van iedereen die door het conflict getroffen, beschermt.

De recente aanvallen hebben de vooruitzichten op een tweestatenoplossing een flinke klap toegebracht. Volgens berichten dreigen de Palestijnen in Gaza te worden verplaatst naar de Sinaï in Egypte, ondanks de lopende onderhandelingen.7 Het is cruciaal om licht te werpen op de uitdagingen waar Gaza voor staat, waar beperkte controle over het grondgebied, de grenzen en de economie het vermogen om volledige autonomie uit te oefenen belemmeren. Broken Chalk veroordeelt de gerapporteerde verplaatsing van Palestijnen naar Zuid-Gaza en dringt er bij alle betrokken partijen op aan om prioriteit te geven aan het behoud van mensenrechten en internationaal recht.8

In lijn met Broken Chalk’s missie om onderwijs universeel te maken, vinden we de catastrofale aanval op de al-Fakhoora school, die wordt bestuurd door de UNRWA (Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten), uiterst betreurenswaardig 9 Targeting educational institutions undermines the fundamental right to education for all and hampers the prospects for a brighter future for Palestinians. As children are the future of our world, the international community must do whatever is necessary to prevent attacks on refugee camps and schools and to prevent the further loss of life of innocent men, women, and children. We call for a prospective collaboration with other NGOs to make a fundraising campaign as an emergency aid for those affected in Gaza.

Het aanvallen van onderwijsinstellingen ondermijnt het fundamentele recht op onderwijs voor iedereen en belemmert de vooruitzichten op een betere toekomst voor Palestijnen. Omdat kinderen de toekomst van onze wereld zijn, moet de internationale gemeenschap alles doen wat nodig is om aanvallen op vluchtelingenkampen en scholen te voorkomen en om verder verlies van onschuldige mannen, vrouwen, en kinderen te voorkomen. We roepen op tot een toekomstige samenwerking met andere NGO’s om een inzamelingsactie op te zetten als noodhulp voor de getroffenen in Gaza.

Broken Chalk roept de internationale gemeenschap op om zich opnieuw in te zetten voor een rechtvaardige en duurzame oplossing die de rechten en aspiraties van zowel Palestijnen als Israëliërs. We roepen op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en een herziening van het VN-verdelingsplan waarin beide partijen het recht op zelfbeschikking handhaven.

Broken Chalk maakt dit met gepast respect bekend aan het publiek

Getekend,

Broken Chalk

Translated by Fenna Eelkema from original post in English

Referenties

1 https://www.un.org/securitycouncil/content/purposes-and-principles-un-chapter-i-un-charter#rel1

2 https://www.politico.eu/article/israel-united-nations-antonio-guterres-hamas-attack-vacuum-comments/

3 https://www.aljazeera.com/news/2023/11/18/israeli-air-strikes-kill-28-palestinians-in-southern-gaza#:~:text=Since October 7, more than,to about 2.3 million people.

4 https://www.dci-palestine.org/4237_palestinian_children_killed_as_gaza_becomes_graveyard_for_children

5 https://guide-humanitarian-law.org/content/article/3/proportionality/

6 https://www.youtube.com/watch?v=9jsJYHuGPms

7 https://www.timesofisrael.com/intelligence-ministry-concept-paper-proposes-transferring-gazans-to-egypts-sinai/

8 https://edition.cnn.com/2023/11/08/world/palestinians-fleeing-south-gaza-city-unbearable-situation/index.html

9 https://www.wionews.com/world/at-least-50-killed-in-israeli-airstrikes-on-al-fakhoora-school-in-gazas-jabalia-refugee-camp-660179

Persbericht- De stille crisis aanpakken: Broken Chalk roept op tot erkenning van geweld tegen vrouwen en meisjes en de invloed hiervan op onderwijs

November 25, 2023

In een wereld waar 1 op de 3 vrouwen wereldwijd fysiek of seksueel geweld heeft ervaren, waar elk uur vijf vrouwen worden vermoord door iemand uit hun eigen familie en waar bewijs laat zien dat seksuele intimidatie alarmerend wijdverspreid is, is het van uiterst belang dat de wereldwijde gemeenschap actie onderneemt. Broken Chalk erkent de dringende noodzaak om het niet te missen probleem van gender gerelateerd geweld, dat ook tot uiting komt in onderwijscontexten, aan te pakken. Op scholen zijn seksuele intimidatie en psychologisch pesten een veelvoorkomende realiteit; meisjes worden belemmerd om onderwijs te volgen door kinderhuwelijken en geweld in hun eigen huizen en onderweg naar school.

Verergerd door de cumulatieve effecten van de COVID-19 pandemie, klimaatverandering, economische crisis en politieke instabiliteit, heeft dit geweld directe impact op het onderwijs van meisjes, waardoor ze worden belemmerd in het uitoefenen van hun mensenrechten. De risico’s van het geweld ontmoedigen sommige ouders om meisjes naar school te sturen, vooral in conflictsituaties, waar ouders bang zijn voor aanranding en ontvoering van hun dochters tijdens de reis naar school. Het is empirisch bewezen dat slachtoffers van misbruik veel vaker voortijdigschool verlaten en leerproblemen hebben. Dit vormt een ernstige bedreiging voor gendergelijkheid en de empowerment van de komende generaties van vrouwen.

Binnen dit scenario is het ontmoedigend om te zien dat slechts 0,2% van de wereldwijde officiële ontwikkelingshulp naar preventie van gendergerelateerd geweld gaat. Daarom, erkent Broken Chalk dat de impact van geweld tegen vrouwen en meisjes diepgaand is, meer gevolgen heeft dan enkel fysieke schade, en invloed heeft op de fundamenten van de samenleving, waardoor ontwikkeling, en vrede worden belemmerd.

Geweld tegen vrouwen en meisjes heeft een kostprijs voor de samenleving in het algemeen en het onderwijs van meisjes in bijzonder, en blijft daarom een onderwijsprioriteit. Ten eerste heeft blootstelling aan partnergeweld, of huiselijk geweld, gedocumenteerde negatieve effecten op de academische prestaties en gedragsresultaten van kinderen. UNICEF meldt dat het is gekoppeld aan lagere woordenschat- en rekenvaardigheden op de leeftijd van 5 tot 8 jaar. Ten tweede,geweld tegen vrouwen is een van de redenen waarom meisjes geen toegang hebben tot onderwijs: wereldwijd gaan 129 miljoen meisjes niet naar school. Persoonlijke onzekerheid op school of sociaal stigma en schaamte na het meemaken van seksueel geweld verklaren dit deels. Meisjes en vrouwen die psychologisch geweld ervaren, kunnen ook van school gaan als gevolg van de dwang die op hen wordt uitgeoefend.

Broken Chalk erkent ook de onmiskenbare intimidatie als een vorm van geweld tegen vrouwen. In de Europese Unie ervaart 45% tot 55% van de vrouwen sinds hun 15de seksuele intimidatie. In Engeland en Wales bleek uit een onderzoek in 2021 dat 92% van de vrouwelijke studenten het slachtoffer werd van seksistische uitlatingen door medeleerlingen , en dat 61% van de vrouwelijke studenten seksueel geïntimideerd werd door medeleerlingen. De potentiële dreiging van geweld op school of onderweg naar school kan meisjes ervan weerhouden om onderwijs te volgen. Om hier een antwoord op te bieden, hebben verschillende landen zoals Ghana en India geëxperimenteerd met programma’s die meisjes fietsen geven om een veiligere vervoersoptie te bieden om naar school te gaan.

Hoewel er hard is gewerkt voor de eliminatie van geweld tegen vrouwen en meisjes, laten de bovenstaande feiten zien dat er nog veel meer werk nodig is. Broken Chalk is van mening dat educatie van cruciaal belang is voor de eliminatie van geweld tegen vrouwen en meisjes. Uit veel studies is namelijk gebleken dat juist in de onderwijsomgeving kinderen worden blootgesteld aan geweld en geweld wordt aangeleerd. Daarom is onderwijs een krachtig middel dat kan worden ingezet om de cultuur die jonge beïnvloedbare geesten nu gewelddadig gedrag jegens vrouwen en meisjes aanleert, te veranderen naar een meer vreedzame en respectvolle cultuur . Daarnaast kan onderwijs gebruikt worden om meisjes te leren en bewust te maken van wat geweld is, omdat veel meisjes dit nu niet eens kunnen herkennen. Geweld tegen vrouwen wordt wereldwijs zo genormaliseerd dat slachtoffers soms niet eens beseffen dat hun rechten worden geschonden, wat bijdraagt aan het feit dat minder dan 40% van de vrouwen die geweld ondervinden hulp zoekt, aangifte doet en gerechtigheid vindt.

Daarom sluit Broken Chalk zich aan bij de 16 dagen van Activisme tegen Gendergerelateerd Geweld, een jaarlijkse internationale campagne die begint op 25 november, de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, en duurt tot de Dag van de Rechten van de Mens op 10 december. Het campagnethema van dit jaar is “UNITE! Investeer om geweld tegen vrouwen en meisjes te voorkomen”, en Broken Chalk sluit zich aan bij de beweging en roept op tot dringende investeringen om geweld tegen vrouwen en meisjes te voorkomen, met een speciale focus op onderwijs als middel om dit doel te bereiken. Bovendien roept Broken Chalk op tot het aannemen van een intersectioneel perspectief in de inspanningen om geweld tegen vrouwen en meisjes uit te roeien, vooral om de extra moeilijkheden en aanvallen te begrijpen waarvrouwen van kleur en LGBTQ+ vrouwen zowel in hun onderwijs als in hun dagelijks leven mee te maken hebben.

Broken Chalk kondigt dit met gepast respect aan.

Ondertekend,

Broken Chalk

Translated by Fenna Eelkema and Sterre Krijnen from the original Press Release: Addressing the Silent Crisis.

*Upon request, the article may be translated into other languages. Please use the comments section below*

Halime Gülsu – Het falende gevangenissystem van Turkije leidde tot de tragische dood van een unieke ziel.

Een boek review van het book ‘het leven van Halime Gülsu: de hemelse docent vermoord in de gevangenis (2022)’.

Door Vivien Kretz

Hoe kunnen gevangenen niet ter dood worden veroordeeld, maar toch vermoord worden?

Hoe betalen burgers voor hun leven? Vragen als deze komen op wanneer je over het lot van Halime Gülsu nadenkt.

Geschreven door Zeynep Kayadelen en gepubliceerd door de Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Advocates of Silenced Turkey (AST), is het boek getiteld “Halime Gülsu: De hemelse docent vermoord in de gevangenis” gebaseerd op de verhalen van Gülsu’s celgenoten die getuige waren van haar laatste momenten en van haar vrienden en familie. Ze stierf als gevangene in de provincie Mersin in Turkije als gevolg van onvoldoende toegang tot medische hulp.

Halime Gülsu’s verhaal is gereconstrueerd door Advocates of Silenced Turkey (AST), een Turkse NGO. Auteur Zeynep Kayadelen leidt haar werk in met een voorwoord: “Wij zijn vele malen gestorven” (Kayadelen 2022, 9). De hopeloosheid schemert door in haar woorden. Ze draagt dit boek op aan alle mensen die een pijnlijke dood hebben geleden terwijl zij vochten voor een zaak waar ze om gaven.

In haar ontroerende roman beschrijft Kayadelen het trieste lot van Halime Gülsu, een toegewijde docent die in Turkije les gaf en deel uitmaakte van de Hizmet-beweging. Deze beweging wordt beïnvloed door de ideeën en doelen van geleerde Fethullah Gülen. De Hizmet-beweging streeft naar een vrijer, rechtvaardiger en duurzamer Turkije.

Gülsu was een zeer toegewijde docent. Ze gaf les aan haar studenten tijdens haar werkuren en steunde hen toen velen van hen werden vervolgd door het Turkse regime.

Het regime van Turkije werkte tegen degenen die geassocieerd waren met Hizmet en degenen die deel uitmaakten van de beweging. Gülsu en de meeste van haar vrienden verkeerden in een moeilijke situatie. Ze voelde zich voortdurend in de gaten gehouden. Ze wist dat het regime achter haar aan zat en dat ze het niet goed met haar voorhadden. Kayadelen beschreef het als: “Als hun onderdrukking een vuur was, dan was hun vijandigheid de wind die het aanwakkerde.” Toch weigerde Gülsu toe te geven en sloeg ze de kans om het land te verlaten af. Een groot deel van haar familie woonde in Canada, dus ze kon vaak naar het buitenland gaan om haar familie te zien. Ze was echter een zeer trotse Turkse burger en koos ervoor om te blijven en zichzelf te verdedigen tegen het regime. Er wordt meerdere keren in het boek benadrukt dat ze zichzelf zag als een burger van Turkije en ervoor koos om te strijden voor een veelbelovende toekomst voor haar land. De leiders van het regime waren het daar echter niet mee eens.

Op 20 februari 2018 werd Gülsu gearresteerd omdat ze deel uitmaakte van de Hizmet-beweging. Haar arrestatie overviel haar. Gülsu wist dat ze in de gaten werd gehouden, maar verwchtte niet dat ze gerarresteerd en opgesloten zou worden.

Nadat het Anti-Terror Special Forces-team van Mersin haar hele appartement had doorzocht en alles overhoop had gehaald, werd ze gehandboeid en naar de Tarsus-gevangenis gebracht.

Gülsu was niet gezond. Ze leed aan chronische lupus erythematosus, een auto-immuunziekte, en had dagelijks en wekelijks medicatie nodig voor haar ziekte.

Toen de Turkse autoriteiten de docent uit haar huis rukten, pakte ze snel haar dagelijkse medicatie en medische dossiers om mee te nemen. Helaas vergat Gülsu haar wekelijkse medicijnen mee te nemen tijdens haar arrestatie.

Eenmaal in de gevangenis vroeg Gülsu om haar medische documenten, waarin stond dat ze ziek was en haar wekelijkse medicatie en medische hulp nodig had, maar haar medische dossiers waren nergens te vinden. Gülsu bevond zich in een angstaanjagende en levensbedreigende situatie.

Ze werd in een overvolle cel geplaatst met andere vrouwen. De cel was bedoeld voor tien mensen met tien bedden, maar toen ze de cel in ging, was het al dubbel bezet.

Sommige gevangenen hadden baby’s, maar die werden van hen afgenomen. Vrouwelijke gevangenen werden gedwongen hun jonge kinderen naar huis te sturen omdat ze niet voor hen konden zorgen in de gevangenis.

Gülsu maakte alles eerste hands mee: de routines, de onzekerheden en de verhalen van andere gevangenen, maar niet voor lang. Drie maanden na haar arrestatie stierf Gülsu door medische nalatigheid.

Gülsu kreeg geen toegang tot haar wekelijkse medicatie en kreeg geen medische behandeling voor haar chronische lupusziekte. Haar toestand verslechterde en ze ontwikkelde gezwellen en bulten – ze leed vreselijke pijn.

Gülsu werd dag na dag zwakker. Toen haar broer eindelijk haar medicijnen kon brengen, was het al te laat. Gülsu kon de pijn niet meer aan, en de agressieve ziekte was al te ver gevorderd. Volgens medegevangenen en familieleden besefte Gülsu dat haar laatste dagen waren aangebroken.

Na weken van lijden mocht Gülsu eindelijk naar een ziekenhuis, maar het was te laat. Na haar terugkeer naar de gevangenis moesten haar medegevangenen, die intussen zorgzame vrienden waren geworden, haar dragen omdat ze te zwak was om te lopen – ze zorgden voor Gülsu, voedden haar, en baden voor haar.

Helaas stierf ze op april 2018, om 3:10 uur, alleen in een gevangenisgang. “Als een lege cocon bleef haar uitgedroogde lichaam achter, gewoon daar liggend,” schreef Kayadelen in haar boek.

De auteur Kayadelen vertelt het boek vanuit een eerstepersoonsperspectief, wat het voor de lezer gemakkelijker maakt om zich in te leven in wat de lerares tijdens haar moeilijke tijd in de gevangenis moet hebben doorgemaakt.

Kayadelen’s boek is een prachtige leeservaring met een persoonlijk inzicht in wat Gülsu mee maakte tijdens haar laatste dagen. Door meerdere interviews met mensen die in de gevangenis werken en mensen die met Gülsu geaffilieerd zijn, heeft de organisatie de verhalen over haar tijd in de gevangenis verzameld en een sterke achtergrond gecreëerd voor een verhaal dat met het hart verteld wordt.

Kayadelen’s werk is een krachtige stem tegen alle schendingen van de mensenrechten in Turkse gevangenissen. Advocates of Silenced Turkey hebben uitstekend werk geleverd door een klein stukje gerechtigheid te geven aan Halime Gülsu, “de hemelse lerares”.

Het book kan hier gekocht worder: https://www.amazon.com/Life-Halime-Gulsu-Heavenly-Murdered/dp/B0BMY9HXYW

Translated by Fenna Eelkema from English (https://brokenchalk.org/the-life-of-halime-gulsu-the-heavenly-teacher-murdered-in-prison/)

Verhaal van Neslihan Ozcan Sahin: Na alle strijd begint een gevluchte leraar les te geven.

Geschreven door Georgette Schönberger

Neslihan is een vluchteling uit Turkije en is naar Nederland gekomen om samen met haar man en twee kinderen een nieuw leven op te bouwen.

In augustus 2018 moest Neslihan haar leven in Turkije verlaten en is toen eerst gevlucht naar Griekenland. Daar heeft ze drie maanden gezeten voordat ze naar Nederland is gekomen. Samen met haar familie heeft ze 19 maanden in verschillende AZC door heel Nederland gewoond. “Ik ken Nederland beter dan een gemiddelde Nederlander” beweert Neslihan. Nu woont ze sinds een paar jaar met haar familie in een sociale woning in Amstelveen.

In Turkije werkte Neslihan al lang als scheikunde, natuurkunde en biologie lerares. Toen ze naar Nederland kwam wilde ze graag weer les gaan geven. Gelukkig was het vinden van een baan niet moeilijk. Via het project genaamd ‘Statushouders voor de Klas’ heeft ze les gekregen over hoe het Nederlandse schoolsysteem in elkaar zit, waardoor ze uiteindelijk een stage heeft weten te bemachtigen. Daarnaast heeft Neslihan als vrijwillige op een school gewerkt. Zo werkte ze als technische onderwijs assistente aan de Apollo middelbare school in Amsterdam. Bij dezelfde school heeft ze kunnen doorgroeien en mocht ze na een tijdje ook twee dagen in de week lesgeven. Volgend jaar zal ze alleen maar lesgeven en gaat ze niet meer als assistente werken.

Waarom heb je destijds besloten om docent te worden?

“Ik vind lesgeven heel erg leuk, ik zie het eigenlijk niet als een baan omdat het echt een passie van mij is.” Ze geeft nu al 18 jaar les en vindt het nog steeds hartstikke leuk. Na haar opleiding is ze eigenlijk direct begonnen als docent. Ze heeft ervoor gekozen om scheikunde, natuurkunde en biologie docent te worden omdat ze voor deze drie vakken het hoogste cijfer had behaald en het leuke onderwerpen vond.

Waarom heb je besloten om naar Nederland te komen?

“We hebben via internet en het nieuws gelezen en ook heel vaak gehoord dat men in Nederland vrij is, dat iedereen zijn mening of ideeën kan delen. Dit is jammer genoeg niet het geval in Turkije, daar ben je niet vrij en kun je niet zeggen wat je wilt. Heel vaak moeten mensen naar de gevangenis vanwege het openbaren van hun meningen, zelfs kinderen”. Vanwege dit feit zijn de broer en zus van Neslihan ook naar Nederland gekomen met hun familie. Neslihan ziet haar familie eigenlijk elke week.

Met welke uitdagingen werd je geconfronteerd toen je naar Nederland kwam?

De weg om naar Nederland te komen was heftig. Met haar hele familie heeft ze Turkije per boot moeten ontvluchten. Hiervoor heeft ze heel veel geld moeten betalen en heeft ze met mensensmokkelaars moeten onderhandelen wat best gevaarlijk kan zijn. Neslihan is een politieke vluchteling en werd gezien als Terrorist in haar eigen land vanwege haar mening.

Daarnaast wilde Neslihan heel graag de Nederlandse taal leren, alleen was dit nogal lastig in het begin. Omdat er toen de tijd geen inburgerplicht voor haar gold, kon ze tijdens haar verblijf in het AZC geen gratis Nederlandse taalcursus volgen. Wel heeft ze van vrienden en van vrijwilligers in het AZC een beetje Nederlands kunnen leren. Hiervoor is ze heel dankbaar. Neslihan wilde heel graag integreren en inburgeren en daarom was de taal leren heel belangrijk voor haar. Na een lange strijd is het haar uiteindelijk geslaagd om geld te lenen waarmee ze een cursus heeft kunnen volgen.

Af en toe heeft ze nog wel moeite met de Nederlandse taal, vooral er plus de verschillende preposities vindt ze lastig. Daarnaast begrijpt ze bepaalde Nederlandse uitdrukkingen nog niet, maar ze gelooft dat dit uiteindelijk wel komt goed.

Wat zijn de verschillen tussen het Turkse en het Nederlandse schoolsysteem?

“Er zijn niet veel verschillen vind ik. Natuurlijk zijn sommige dingen niet verschillend. Bijvoorbeeld zijn pubers gewoon pubers en gedragen ze zich op bepaalde opzichten hetzelfde, maar de leerlingen in Nederland hebben altijd de kans om door te stromen vanwege de verschillende niveaus. Daarom is het systeem in Nederland beter omdat die kans bestaat.” Neslihan vertelt dat er in Turkije maar één niveau bestaat, dat elke leerling dezelfde onderwerpen moet leren en hetzelfde tentamen moet doen. Dus als dit niveau te hoog is, heb je niet echt een andere mogelijkheid om door te studeren, en daarom stoppen veel jongeren met school.

Wat ook een groot verschil is, is dat er niet veel hiërarchie bestaat in Nederland. “Mijn director en mijn teamleider zijn gewoon mijn collega’s. We worden als hetzelfde gezien en ook zo behandeld. Ik mag ze gewoon met hun eigen naam noemen. In Turkije moet je iedereen met meneer of mevrouw aanspreken. Ik zou graag willen dat er geen hiërarchie meer is in Turkije, dat zou ik graag willen veranderen”.

Is er iets wat je graag zou willen delen?

“Ik zou graag willen zeggen dat wij allemaal mensen zijn die gewoon samen kunnen leven, je moet alleen respect hebben voor anderen. Je moet iedereen met respect behandelen en een veilige en fijne sfeer creëren. Wij hier zijn gekomen voor onze vrijheid en Nederland heeft ons heel veel rechten gegeven. Daarom moet je iets doen voor Nederland, je moet je vaardigheden gebruiken om hier te helpen, om te integreren. Die eerste stap zetten is echt makkelijk, door bijvoorbeeld hoi te zeggen tegen je buren of door gewoon met iemand te kletsen en aardig te zijn.”

Ook wilde Neslihan iedereen eraan herinneren dat er nog zo veel mensen bedreigd worden in Turkije, of die vergeten worden in de gevangenis. Je kunt altijd iets voor hun doen, door bijvoorbeeld iets op Twitter te delen of door erover te praten.

4 Cadetten Die Hun Leven Verloren Omdat Ze Hun Land Diende

Introductie

Sinds 15 juli 2016 is niets meer hetzelfde geweest in Turkije. 15 juli 2016 markeert de mislukte couppoging tegen president Recep Erdogan en zijn parlement. Er zijn veel speculaties dat de couppoging door de president zelf is beraamd, maar de belangrijkste groep mensen die de schuld op zich neemt, zijn aanhangers van  de Gülen-beweging. Op 15 juli 2016 werden duizenden mensen gearresteerd en gevangengenomen, verloren nog meer mensen hun baan, en die nacht stierven honderden mensen.[1]

Meer dan 400 voormalige studenten, ook wel cadetten, van de Turkse Air Force Academy zijn beschuldigd van deelname aan de couppoging. Ongeveer 250 van hen zitten nog steeds in de gevangenis met een levenslange gevangenisstraf.[2] Dit artikel geeft informatie over vier specifieke gevallen van jonge cadetten die hun leven verloren na de couppoging.

 

Het verhaal van Murat Tekin and Ragip Katran – Jonge levens onder vreselijke invloed

Op de avond van de couppoging werd de 21-jarige Murat Tekin, die vijf jaar aan de Işıklar Military High School in Bursa had gestudeerd en zich het jaar voor de couppoging had ingeschreven aan de Turkse Air Force Academy in Istanbul,  samen andere cadetten door hun commandanten gestationeerd op de Bosporusbrug van Istanbul. Hoewel de cadetten die nacht op de brug waren, wist geen van hen wat er ging gebeuren. Niet veel later werden ze aangevallen door een menigte die een einde wilde maken aan de couppoging, en militairen wilden straffen. Twee van de cadetten werden gedood, terwijl tientallen anderen gewond raakten. Murat Tekin werd op brute wijze vermoord: zijn keel werd doorgesneden en zijn lichaam werd doodgeschopt. Ragip Katran was die nacht ook slachtoffer van al het geweld en werd ook op brute wijze vermoord.

De zus van Murat, Mehtap, heeft een video van de laatste momenten van haar broer op Twitter gedeeld met de woorden: “Kijk dit, ik kan het niet.” Op de video is te zien hoe Murat in een plas bloed ligt, terwijl tientallen mensen zijn lichaam vervloeken. De video werd door Twitter van het online platform verwijderd, omdat de video te heftig is. Dit zal echter niets veranderen aan het feit dat een onschuldige, veelbelovende jonge man zijn leven verloor op een gruwelijke manier.[3] De cadetten wisten niet wat de werkelijke situatie in het land was, en betaalden met hun leven.

Op dit moment zitten, aan de ene kant, meer dan 250 cadetten door Erdogan in de gevangenis met een levenslange gevangenisstraf, op de grond dat zij een couppoging hebben gepleegd. Aan de andere kant, heeft een menigte op 15 juli 2016 cadetten aangevallen en zijn er zelfs twee cadetten vermoord, omdat ze ervan verdacht werden Erdogan en zijn ideeën te beschermen.

 

Het verhaal van Yusuf Kurt

Voormalig cadet Yusuf Kurt maakte ook deel uit van de gebeurtenissen die plaatsvonden op de Bosporusbrug in Istanbul op 15 juli 2016. Hoewel Yusuf die nacht niet werd gedood, werd hij wel tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Echter, na vier jaar vast te hebben gezeten, werd hij in 2020 vrijgelaten vanwege zijn verslechterde gezondheid. Yusuf leed aan botkanker en tien maanden na zijn vrijlating is hij overleden. De moeder van een van Yusuf’s medecadetten beweert dat de cadetten niet wisten dat er een couppoging aan de gang was.[4]

 

De vierde cadet

Twee weken geleden beroofde een voormalig medecadet zichzelf van het leven, omdat hij de last niet meer kon dragen. Hij was getuige geweest van alles wat er die nacht op 15 juli 2016 was gebeurd. Bovendien was hij dgevangengenomen en vrijgelaten, jarenlang vervolgd door onterechte beschuldigen, en zit zijn broer in de gevangenis. Hij kon dit alles niet meer verdragen en besloot daarom om een einde aan alles te maken.

 

Conclusie

Ondanks talloze oproepen aan de VN-commissie voor de Rechten van de Mens en hun beslissing dat de cadetten tijdelijk moeten worden vrijgelaten, accepteert Erdogan geen enkel bevel dat niet door hemzelf is gegeven. Dit artikel besprak slechts vier specifieke gevallen van jonge cadetten die hun leven verloren, maar het grotere plaatje laat zien hoe duizenden hun baan verloren, of gedwongen werden hun land te verlaten en een nieuw leven te zoeken.

Namens Broken Chalk wil ik zeggen dat de schuldigen juridische gevolgen moeten ondervinden. Voorts dringt Broken Chalk erop aan dat derden, die zich buiten Turkije bevinden, onmiddellijk handelen, omdat het recht op vrijheid een van de meest belangrijke mensenrechten is. Zoals Herbert Hoover ooit zei: “Vrijheid is het open venster waardoor het zonlicht van de menselijke geest en de menselijke waardigheid stroomt.” Zonder vrijheid gaat de menselijke ziel verloren.

 

Geschreven door Ivan Evstatiev

Vertaald door Asha Ouni

 

Sources:

[1]  Reporter, G. S. (2017, July 15). Turkey sacks more than 7,000 civil servants one year on from failed coup. The Guardian. Retrieved May 31, 2022, from https://www.theguardian.com/world/2017/jul/15/turkey-sacks-over-7000-civil-servants-for-alleged-links-to-terror-groups.

[2] R.A. (2022, May 17). Ridvan A. on LinkedIn: I am aware LinkedIn is supposed to be used for business inquiries, [LinkedIn post]. LinkedIn. https://www.linkedin.com/feed/update/urn:li:activity:6932233850878087168/.

[3] T. (2018, January 14). [VIDEO] Sister releases video of last moments of 21-year-old air force cadet murdered on night of coup attempt | Turkey Purge. Turkeypurge.Com. Retrieved May 31, 2022, from https://turkeypurge.com/video-sister-releases-video-last-moments-21-year-old-air-force-cadet-murdered-night-coup-attempt.

[4] S. (2021, January 28). Air force cadet sentenced to life in prison succumbs to bone cancer: report. Stockholm Center for Freedom. Retrieved May 31, 2022, from https://stockholmcf.org/air-force-cadet-sentenced-to-life-in-prison-succumbs-to-bone-cancer-report/.

Verhaal van Melek Kaymaz: Na alle strijd begint een gevluchte leraar les te geven.

Melek Kaymaz is een vluchteling uit Turkije en werkt momenteel als wiskundedocent in een internationale middelbare school in Amsterdam. Daar geeft ze les in het Nederlands aan de mavo, havo en de vwo.  

 

Hoe ben je in Nederland terechtgekomen? Melek is samen met haar man uit Turkije gevlucht. Voordat ze naar Nederland zijn gekomen, woonden ze drie jaar in Irak, waar Melek als wiskunde docente werkte. Toen Melek zwanger raakte, wisten ze dat de terugkeer naar Turkije en het verblijf in Irak geen opties meer waren. Ze wilden iets doen voor hun dochter, voor een betere toekomst. In eerste instantie hadden ze geen idee waar ze heen konden, zo vertelde Melek: “We hadden geen visa voor een Europees land en ook geen ‘green card’ om naar Amerika te verhuizen”. Na wat zoeken op het internet kwamen ze erachter dat Nederland een land is waar vluchtelingen worden opgenomen, waar ze hulp kunnen krijgen en waar ze vrij zijn. “Vrijheid, dat is heel belangrijk voor mij, daarom zijn we gekomen”. Nu woont Melek samen met haar man al vijf jaar in Nederland. 

“Deze stap was enorm en in het begin had ik het heel moeilijk, ik had geen idee wat het betekende om in Nederland te wonen. Ik kende de taal nog niet en wist niks van de Nederlandse cultuur”. Ook zijn haar man en Melek alleen naar Nederland gekomen, ze hebben namelijk geen familieleden of kennis die in Nederland wonen. 

 

Waarom ben je wiskundedocent geworden?

“Toen ik klein was, was het niet mijn droom om wiskunde docent te worden. Op latere leeftijd moest ik toch een keuze maken, welke richting ik op wilde gaan. Ik wist dat ik van wiskunde hou. Ik zie wiskunde als een soort spel of puzzel dat ik wil oplossen. Daarnaast wist ik ook dat ik graag wiskunde aan andere mensen wiskunde bijbreng. Vaak moest ik dingen aan mijn broertjes of familie uitleggen en dit vond ik eigenlijk wel leuk. Daarom was de keuze om wiskunde docent te worden, een hele goede keuze”. 

 

Welke uitdaging heb jij ondervonden?

Toen Melek en haar man naar Nederland zijn gekomen, moesten ze van nul af aan beginnen. Ze hadden geen idee van de Nederlandse taal of cultuur. In een AZC in Amsterdam heeft Melek zichzelf de basis van de Nederlandse taal bijgebracht met behulp van een boek dat ze daar kon krijgen. In het AZC woonde ze uiteindelijk 10 maanden met haar man en haar net geboren dochter. Nu woont ze in een huis met haar familie in Amsterdam Zuidoost. Om haar Nederlands te verbeteren heeft ze een gratis cursus gevolgd die aangeboden werd door de gemeente Amsterdam. Ook heeft ze het ‘Oriëntatietraject Statushouders voor de Klas’ aan de Hogeschool van Amsterdam afgelegd. Door dit traject heeft ze niet alleen de Nederlandse taal onder de knie gekregen, maar kreeg ze ook les over het Nederlandse onderwijssysteem en heeft ze daarmee een stage kunnen krijgen op een middelbare school. 

 

Nu werkt ze nog steeds op dezelfde middelbare school als wiskundedocent. Dit proces klinkt makkelijker dan het was. Melek vertelde ons dat ze het onwijs lastig vond om in eerste instantie een baan als docent te vinden. Zo heeft ze voor meer dan 40 scholen gesolliciteerd waarvan er maar 5 scholen een reactie terug stuurden. Uiteindelijk had ze de keuze uit twee scholen. Ze vond het heel jammer dat sommige scholen helemaal niet hadden gereageerd. “Ik ben anders, dat snap ik, maar ik verwacht wel een reactie, vooral omdat Nederland een lerarentekort heeft”. 

 

Melek had het gevoel dat Nederlanders haar in het begin niet vertrouwden. “Ze zijn bang voor andere mensen, ze geloven je in het begin niet, maar als je eenmaal hun vertrouwen wint, dan is het goed en zijn ze heel aardig en lief”. 

 

Welke verschillen zijn er tussen het Turkse en Nederlandse onderwijssysteem?

“Het Nederlandse onderwijs is een beetje anders dan in Turkije”. Zo legde Melek ons uit dat ook scholen in Turkije verschillende niveaus hebben. Wat wel anders is, zijn de leeftijden waarop de kinderen van niveau wisselen. Zo is de basisschool in Turkije ook acht jaar, maar gaan de kinderen in Nederland op een vroegere leeftijd naar de middelbare school. Hierdoor kreeg Melek het gevoel dat Nederlandse kinderen die net begonnen aan de middelbare school wat kinderachtig zijn. Wat Melek wel erg opvalt is dat Nederlandse kinderen veel zelfstandiger zijn. ‘De kinderen hier zijn veel actiever. In Turkije moet de docent 100 procent actief zijn en volgen de leerlingen alleen naar wat er gezegd wordt. “In Nederland werken kinderen zelfstandig aan opdrachten zonder dat de docent alles moet uitleggen”. Een ander verschil is dat er in Nederland veel meer verschillende scholen bestaan, zoals openbare, privé- of christelijke scholen. In Turkije bestaat er alleen een soort school. 

 

Blik op de toekomst

Ook al mist Melek haar familie en vrienden in Turkije en haar cultuur enorm, ze is toch blij met haar keuze om naar Nederland te komen. Haar familie en vrienden komen gelukkig af en toe op bezoek maar zelf kan ze niet meer terug naar Turkije. Het meest belangrijke voor haar is de vrijheid die ze in Nederland heeft. Melek zou graag aan andere vluchtelingen willen meedelen dat het in het begin een hele moeilijke stap is om naar Nederland te komen en hier docent te worden, maar je mag nooit opgeven en altijd je best doen. Het wordt met mate van tijd steeds makkelijker.

 

geschreven door Georgette Schonberger

Melek Çetinkaya: de strijd van een moeder voor gerechtigheid

Mevr. Melek Çetinkaya is de moeder van Taha Furkan Çetinkaya, een militaire student. Ze gelooft in de onschuld van haar zoon en probeert op sociale media haar stem te laten horen zodat haar zoon, die momenteel gevangen zit, wordt vrijgelaten. Mevr. Çetinkaya bleef drie en een half jaar thuis bij haar kinderen, in de overtuiging dat de staat gerechtigheid zou bieden, totdat ze uiteindelijk besloot de straat op te gaan om te protesteren tegen de oneerlijkheid van de regering door middel van vreedzame demonstraties en marsen. [i] Volgens de Turkse grondwet heeft elke burger het recht om vreedzaam te handelen zonder toestemming, steen, stok of wapen. Elke keer dat ze protesteert, krijgt ze echter een boete van 390 Turkse lira (TL) en wordt ze naar het politiebureau gebracht, waar ze enkele uren wordt vastgehouden. Een van de keren dat ze werd gearresteerd, moest ze twee dagen op de antiterreurafdeling (TEM) blijven.[ii]

Melek Çetinkaya staat bekend om haar campagnes en vreedzame protesten om het bewustzijn te vergroten over het slachtofferschap van haar zoon dat bekend is bij grote massa’s en voor de vrijlating van zijn zoon en de onwettige arrestaties van honderden anderen. De protesten komen voort uit de ineffectiviteit van het Turkse rechtssysteem onder het regime van Erdogan.
De zoon van Çetinkaya, Taha, was een militaire student aan de Turkse luchtmachtacademie. Taha was op zomervakantie thuis na het afronden van zijn eerste jaar aan de Air Force Academy. Op 10 juli 2016, vijf dagen voor de poging tot staatsgreep, werden cadetten uitgenodigd voor het jaarlijkse militaire routinekamp van drie weken. Deze kampen waren een van de programma’s die een jaar van tevoren werden vastgesteld en opgenomen in de jaarlijkse programmakalender van de militaire studenten.[iii]

 

Op de ochtend van 15 juli bracht luchtmachtcommandant-generaal Abidin nal een ongepland bezoek aan het cadettenkamp en hield een toespraak voor de cadetten. Ünal bezocht elk jaar het cadettenkamp, ​​maar niet onopgemerkt. Meestal bracht hij een gepland bezoek aan het centrum. De cadetten zouden de camping schoonmaken, koken en de ruimtes onderhouden en, als voorbereiding op spraakmakende bezoeken. Pas als dit is gebeurd, zullen de bezoekers de cadetten ontmoeten.[iv]

 

De cadetten passeerden politieposten toen ze bij de Osmangazi-brug aankwamen, maar geen van de agenten vroeg hen waar ze heen gingen. De commandanten hadden geen geld bij zich, dus toen ze de tol bereikten, betaalden beide cadetten de vergoeding met contant geld dat ze afzonderlijk hadden verzameld en staken de brug over. De autoriteiten stopten de bus met de cadetten in Sultanbeyli nadat ze de brug waren overgestoken en kregen te horen dat er een staatsgreep had plaatsgevonden, een nieuws dat als een schok voor de cadetten kwam. Het publiek bood de cadetten water en sigaretten aan en zong het volkslied. [v] Om ongeveer 2 uur ‘s nachts zeiden twee politieagenten: “Oké, we hebben deze kinderen; je kunt verspreiden”. De cadetten deden wat hen werd opgedragen en herhaalden dat ze geen coupplegers waren. Later op de ochtend arresteerde de politie de cadetten en liet hen tot 8 uur op de brug wachten in plaats van de cadetten naar het politiebureau of de luchtmachtschool te brengen.[vi]

 

 

De hele ochtend begonnen mensen bij de brug aan te komen met wapens, messen, spiesen en stokken en begonnen ze de cadetten aan te vallen. Ze braken eerst de ramen van de bus en stapten in de bus en begonnen de cadetten te schoppen. Een van de gewapende personen schoot op de benzinetank en riep: “dood ze”. De cadetten verstopten hun wapens onder hun armen als reactie op de angst en terreur die waren uitgebroken, en gelukkig werden er geen cadetten gedood. De aanwezige kinderen werden echter naar het politiebureau in Sultanbeyli gebracht en vier dagen vastgehouden.[vii]

De institutionele voorzieningen hadden zeer slechte omstandigheden. Het feit dat de cadetten meer dan vijf jaar willekeurig werden vastgehouden, de kinderen vier opeenvolgende dagen werden gemarteld onder politietoezicht, en honden werden vastgebonden en van voedsel en water beroofd, wijst op ernstige mensenrechtenschendingen. Toen de cadetten vroegen om naar het toilet te gaan, werden ze meegenomen door met hun rug, schouders en hoofd tegen de muur te bonzen. De gevangenisautoriteiten vulden detentiekamers van 40 personen met 120 personen.[viii]

 

De aanklacht van de cadet eiste drie levenslange gevangenisstraffen voor het omverwerpen van de Turkse grondwet. De autoriteiten verdeelden de gevangengenomen cadetten in vijf zaken, namelijk ‘de zaak Sultanbeyli’, de ‘TRT/Digiturk-zaak’, de ‘Orhanlı-zaak’, de ‘Bosporus-brugzaak’ en de ‘Fatih Sultan Mehmet (FSM) overbruggingszaak’ . Het Hof van Cassatie vernietigde de ‘TRT/Digiturk-zaak’ met 37 cadetten en heropende het proces. De cadetstudenten werden echter tot levenslang veroordeeld na het proces van beroep. Het gerechtelijke proces heeft aangetoond dat in Turkije lagere rechtbanken zich niet houden aan de beslissingen van de hogere rechtbanken, maar in plaats daarvan handelen op bevel van de overheid. De ‘Sultanbeyli-zaak’, waar de kinderen van mevr. Melek Çetinkaya zich bevinden, is momenteel in behandeling bij het Hof van Cassatie en zal waarschijnlijk in de komende maanden worden vernietigd. Toch gelooft ze, net als in de ‘TRT/Digiturk-zaak’, dat de rechtbanken zich niet aan deze beslissing zullen houden en dat de detentie van de kinderen zal doorgaan. Ze hoopt het bij het verkeerde eind te hebben en wenst dat alle kinderen worden vrijgelaten, maar de praktijken van de huidige regering hebben bewezen dat dit onwaarschijnlijk is.[ix]

Mevr. Melek Çetinkaya heeft namens haar zoon een aanvraag ingediend bij de werkgroep voor willekeurige detentie van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties om zijn zaak te onderzoeken en te beslissen. Het dossier werd inderdaad beoordeeld en besloten, wat resulteerde in de onmiddellijke vrijlating van Taha Çetinkaya. Desondanks erkent het Turkse rechtssysteem momenteel noch het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, noch enig ander orgaan van de Verenigde Naties. Als zodanig wordt de beslissing geacht ongeldig te zijn voor de onderhavige zaak.

Er zijn ongeveer 341 gevangengenomen studentcadetten. Drie van hen zijn vrouwelijk, en drie van hen zijn overleden.[x]

Murat Tekin en Ragıp Enes Katran werden op brute wijze vermoord door te worden gelyncht op de Bosporus-brug tijdens de bloedige poging tot staatsgreep van 15 juli. Ze werden na 12 dagen samen in het mortuarium gevonden en waren onherkenbaar. Hun ouders herkenden de kinderen aan hun vingernagels. De families kregen geen begrafenisvoertuig of doodskisten en mochten niet bidden. Bovendien werden er geen begrafenisplechtigheden gehouden en kregen ze te horen dat ze de kinderen in stilte moesten begraven. De families kregen geen begraafplaats voor de lijken van deze studenten. Toch hadden hun respectievelijke familieleden van tevoren een familiebegraafplaats gekocht en konden de lichamen daar worden begraven. De derde student, Yusuf Kurt, stierf later. Hij zat negen maanden vast en extreme stress en druk verergerden de ontwikkeling van kanker. Yusuf stierf een jaar geleden met de last van de pijn die hij doorstond.[xi]

Zoals hierboven vermeld, worden drie vrouwelijke studenten om dezelfde redenen achter de tralies gehouden. Ze worden vastgehouden in de Bakırköy Women’s gesloten gevangenis. Hun namen zijn Nimet Ecem Gönüllü, Nagihan Yavuz en Sena Ogut Alan. Deze meisjes waren 20 jaar oud toen ze werden gearresteerd. Nagihan verloor haar vader op 1 maart 2022, maar ze kon de begrafenis van haar vader niet bijwonen. Nimet Ecem daarentegen is een martelaarsdochter. Haar vader stierf de marteldood toen ze drie jaar oud was, terwijl hij diende als senior luitenant bij de Turkse luchtmacht (TAF). Hoewel ze een martelaarsdochter was, kreeg ze een levenslange gevangenisstraf op een ongegronde beschuldiging van lidmaatschap van een terroristische organisatie. De vader van de andere vrouwelijke gedetineerde is een officier die met pensioen is gegaan bij de TAF. Desondanks werd ze veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf omdat ze een ‘verrader’ en een ‘terrorist’ was.

Melek Çetinkaya werd het onderwerp van een Europese scriptie. Helena Vodopija, afgestudeerd in turcologie en antropologie, ontmoette Çetinkaya voor haar masterscriptie “over de herinneringen” van militaire studenten en hun families die werden veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf in het kader van het European Human Rights and Democratization Master’s Programme van de Universiteit van Luxemburg op 15 juli en de volgende periode.[xii]

 

Melek Çetinkaya was moeder van drie kinderen en leidde een bescheiden leven in Turkije. Op de avond van 15 juli 2016 werd ze een moeder die gerechtigheid zocht op straat. Ze zal haar rechtmatige strijd voortzetten totdat ze alle willekeurig vastgehouden cadetten heeft vrijgelaten.

 

Written by Berkan Doğan Ünes

Edited by Olga Ruiz Pilato

Translated by Annemieke van der Meer    from  https://brokenchalk.org/melek-cetinkaya-a-mothers-struggle-for-justice/

 

Sources;

[i] https://politurco.com/arrest-of-ms-melek-cetinkaya-is-an-intervention-to-democracy.html [Accessed on 03/04/2022]

[ii] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Accessed on 03/04/2022]

[iii] Ibid.

[iv] Ibid.

[v] https://www.duvarenglish.com/human-rights/2020/01/25/my-son-is-not-a-coup-plotter-a-mothers-struggle-to-prove-her-cadet-sons-innocence [Accessed on 03/04/2022]

[vi] https://www.youtube.com/watch?v=ND5snMwA2JQ [Accessed on 03/04/2022]

[vii] Ibid.

[viii] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Accessed on 03/04/2022]

[ix] https://www.youtube.com/watch?v=7HB6cRgf15w [Accessed on 03/04/2022]

[x] https://politurco.com/melek-cetinkaya-turkish-state-under-erdogan-regime-took-me-out-on-the-street.html [Accessed on 03/04/2022]

[xi] https://www.youtube.com/watch?v=tofQTvdJlqk&t=290s [Accessed on 03/04/2022]

[xii] https://ahvalnews.com/tr/melek-cetinkaya/melek-cetinkaya-avrupada-tez-konusu-oldu [Accessed on 03/04/2022]

 

*Crop image from: https://www.tr724.com/melek-cetinkayanin-ogluna-hucre-cezasi/

Duitse rechtbank veroordeelt voormalige Syrische kolonel tot levenslang

In de historische uitspraak van een rechtbank in Koblenz wordt Anwar Raslan tien jaar geleden veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid in de gevangenis van Damascus.

 

Het vonnis van donderdag markeert een eerste stap op weg naar gerechtigheid voor talloze Syriërs die tijdens het jarenlange conflict in het land zijn mishandeld door de regering van president Bashar al-Assad [Bernd Lauter/AFP]  ( 13 Jan 2022 ).
Een Duitse rechtbank heeft Anwar Raslan, een voormalige Syrische kolonel, veroordeeld tot levenslang voor het plegen van misdaden tegen de menselijkheid in een gevangenis in Damascus, tien jaar geleden.

De historische uitspraak van donderdag door de staatsrechtbank in Koblenz markeert een eerste stap op weg naar gerechtigheid voor talloze Syriërs die tijdens de jarenlange oorlog zijn mishandeld door de regering van president Bashar al-Assad.

“De gevangene werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf wegens moord, marteling, zware vrijheidsberoving, verkrachting en aanranding”, zei de rechtbank in Koblenz in een persbericht.

Het was ‘s werelds eerste strafzaak over door de staat geleide marteling in Syrië, en Raslan, 58, is de hoogste voormalige regeringsfunctionaris die wordt berecht voor wreedheden die daar zijn begaan.

Aanklagers hadden betoogd dat Raslan tussen april 2011 en september 2012 toezicht hield op de “systematische en wrede marteling” van meer dan 4.000 mensen in de Al-Khatib-gevangenis in de Syrische hoofdstad, resulterend in de dood van ten minste 58 mensen.

 

Raslan diende onder al-Assad toen massale anti-regeringsprotesten tegen zijn bewind met geweld werden neergeslagen.

Hij werkte 18 jaar bij de Syrische geheime diensten, waar hij opklom om hoofd van de binnenlandse inlichtingendienst te worden, volgens een Duitse onderzoeker die bij de opening van het proces getuigde.

Aanklagers zeggen dat hij toezicht hield op verkrachting en seksueel misbruik, “elektrische schokken”, afranselingen met “vuisten, draden en zwepen” en “slaaptekort” in de gevangenis.

 

By Aniruddh Rajendran

Translated by van der Meer from https://brokenchalk.org/german-court-finds-a-former-syrian-army-colonel-guilty-of-war-crimes-and-crimes-against-humanity/

Ruslands invasie in Oekraïne: wie betaalt de prijs voor deze oorlog?

Mahmud Darwish zei ooit over oorlog:

“De oorlog zal eindigen. De leiders zullen elkaar de hand schudden. De oude vrouw zal blijven wachten op haar gemartelde zoon. Dat meisje zal wachten op haar geliefde echtgenoot. En die kinderen zullen wachten op hun heldenvader. Ik weet niet wie ons vaderland heeft verkocht, maar ik heb gezien wie de prijs heeft betaald.”

Door de jaren heen zijn veel landen verwoest door oorlog en dictatuur. Veel van deze landen waren beschaafd genoeg voordat de oorlog ze had geruïneerd; vol cultuur en ontwikkeling en beschaving, zoals Syrië, Palestina, Libië, Afghanistan, Irak, Somalië, Jemen en nog veel meer.

De hebzucht en het egoïsme van dictators en corrupte politici hebben deze landen alleen maar schade berokkend. Veel onschuldige levens zijn verloren gegaan; veel landen lijden onder armoede als gevolg van slecht bestuur door onderdrukkende regimes. Nationale infrastructuren zijn door oorlog ingestort en ook het milieu is zwaar getroffen.

Oekraïne heeft zich nu aangesloten bij de trein van de landen die door de oorlog zijn verwoest door de hebzucht van dictators. Vladimir Poetin viel niet alleen een naburige soevereine staat binnen, zijn regime oefent ook volledige censuur uit op Russisch grondgebied. Onafhankelijke Russische media en journalisten die zich uitspreken tegen het regime van Poetin en over het lijden van de Russen onder zijn leiding, worden lastiggevallen, geïntimideerd en onwettig vastgehouden. Dezelfde behandeling wordt toegepast op demonstranten die zich verzetten tegen Poetin en de misdaden die zijn begaan door zijn regime in Oekraïne, zoals het dwingen van jonge Russen om zich bij de strijdkrachten aan te sluiten zonder hen te informeren dat ze zullen deelnemen aan de invasie van Oekraïne. Al deze beschrijven goed hoe “totalitaire staat” eruit ziet.

Hoe is het onderwijs beïnvloed?

De impact van de oorlog is duidelijk zichtbaar in de onderwijssector, aangezien er beperkte toegang tot onderwijs zal zijn vanwege het tekort aan onderwijsmateriaal, armoede die een grote rol speelt bij het gebrek aan onderwijs, en propaganda die wordt verspreid door dictators om een ​​invasie te rechtvaardigen of om misdaden van dictators tegen hun eigen burgers rechtvaardigen.

Veel onderwijsvoorzieningen, zoals scholen en kleuterscholen, zijn verwoest en beschadigd door de aanhoudende oorlog in Oekraïne, waardoor de toekomst van de kinderen in het land in gevaar komt en ze geen toegang hebben tot onderwijs.

UNICEF heeft onlangs een rapport gepubliceerd over de impact van de Russische invasie op Oekraïne. Volgens het rapport heeft de invasie meer dan 350.000 schoolkinderen geen toegang tot onderwijs gegeven, omdat de schoolinfrastructuur is beschadigd of vernietigd, terwijl onvoldoende onderwijsmethoden de toegang tot onderwijs beperken, waardoor kinderen geen toegang hebben tot veilig onderdak, water en opleiding.

Het effect van oorlog op Oekraïense vluchtelingen en internationale studenten in Oekraïne:

Veel Oekraïners hebben sinds het begin van de oorlog hun toevlucht gezocht in verschillende landen. Er is veel zorg geweest voor kindvluchtelingen en hoe ze zullen worden opgenomen in schoolsystemen in andere landen, vooral met het bestaan ​​van taalbarrières. Er is een positieve reactie op deze uitdagingen geweest, aangezien scholen in Polen Oekraïense kindvluchtelingen op hun scholen hebben verwelkomd en Poolse leraren deze studenten hebben geholpen om de taalbarrière te overwinnen en zich aan te passen aan het Poolse onderwijssysteem. Aan de andere kant staan ​​Oekraïense kindvluchtelingen in het VK voor een enorme uitdaging, aangezien de meeste scholen in het VK die nieuwe studenten opnemen hun registratiecapaciteit overschrijden. Daar komt nog bij dat onvoldoende financiering van de onderwijssector scholen onder grote druk zet en ertoe leidt dat vluchtelingstudenten worden afgewezen.

https://www.youtube.com/watch?v=Dm0DVkgiw5U (link van de video die in het artikel moet worden ingesloten)

Internationale studenten die aan Oekraïense universiteiten studeerden, van wie velen afkomstig zijn uit Afrika, Zuid-Azië en het Midden-Oosten, zijn ook het slachtoffer van de aanhoudende oorlog. Velen van hen konden hun studie niet afmaken en werden gedwongen naar andere landen te vluchten in de hoop dat ze spoedig terug zouden kunnen keren naar Oekraïne om hun studie af te ronden. Veel van deze buitenlandse studenten hebben daadwerkelijk geworsteld om een ​​toevluchtsoord te vinden of te vluchten, en het meest gruwelijke is dat in de begindagen van de oorlog minstens twee bezoekende studenten werden gedood.

https://www.youtube.com/watch?v=iVQurlERmic (link van de video die in het artikel moet worden ingesloten)

Het effect van oorlog op post-Sovjetstaten en op Rusland:

Sinds de Russische invasie van Oekraïne, is er veel angst geweest van de burgers van post-Sovjetstaten dat de controle van Poetin hun landen zal bereiken, vooral nadat de Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev een alliantieovereenkomst tussen Rusland en Azerbeidzjan heeft ondertekend. De overeenkomst van 43 punten omvat een educatieve en economische alliantie die de controle van het Poetin-regime in Azerbeidzjan zal vergroten. Zo zal de Russische taal verplicht worden in onderwijsinstellingen, meer dan voorheen in post-Sovjetstaten.

De laatste tijd is het Russische ministerie van Onderwijs begonnen met het verspreiden van propaganda in online onderwijs, in een poging kinderen te beïnvloeden met ideologieën die het leiderschap van Poetin verheerlijken en de Russische invasie van Oekraïne rechtvaardigen. Deze online lessen proberen uit te leggen “waarom de bevrijdingsmissie in Oekraïne nodig was”. Het risico is groot dat deze lessen zullen bijdragen aan de vorming van een generatie die oorlog aanmoedigt en de dictatuur in Rusland steunt, die een bedreiging vormt voor de toekomst van de Russische samenleving.

 https://twitter.com/ichbinilya/status/1499308474563534849?s=20&t=Dzk1g3aO1D04KF9vbEMoPg (link van de tweet die in het artikel moet worden ingesloten)

Er zal zeker een dag komen waarop de oorlog zal eindigen en de ontheemden zullen terugkeren naar het thuisland waar ze hun dierbaren hebben achtergelaten om hun toevlucht te zoeken in andere landen. Leiders zullen elkaar de hand schudden om vrede in de wereld te stichten, maar tegen welke prijs zal dit gebeuren als er al zoveel schade is aangericht? Net zoals Mahmoud Darwish zegt: “Ik weet niet wie ons vaderland heeft verkocht, maar ik heb gezien wie de prijs heeft betaald”.

 

Written by: Zinat Asadova

Translated by: Annemieke Rixt Van Der Meer [Russia’s Invasion to Ukraine: Who Will Pay the Price for This War?]

Gevangenisstraf van de onschuldigen : Prof Laçiner

Wie is Sedat Laçiner?

Sedat Laçiner is een Turkse professor geboren in Kirkale, Turkije. Hij is 49 jaar oud en zit sinds de zomer van 2016 gevangen. Professor Laçiner’s educatieve pad begon in Turkije, waar hij afstudeerde van de middelbare school en zijn bachelordiploma in Ankara afrondde. Hij begon zijn master in politieke wetenschappen in Turkije, maar na het ontvangen van een beurs van het Ministerie van Nationaal Onderwijs, voltooide hij zijn diploma in het Verenigd Koninkrijk. Na het behalen van zijn masterdiploma in 2001 behaalde hij zijn Ph.D. aan de King’s College University in Londen. In 1994 werd Sedat Laçiner aangesteld als correspondent van de premier en heeft tot op heden meerdere artikelen geschreven. Hij was lid van de Hoger Onderwijsraad (YÖK), het Nationaal Comité voor Turks-Armeense Betrekkingen (TEİmK), en werd in 2003 aangesteld als directeur van het Centrum voor Strategische Studies aan de Canakkale Onsekiz Mart University. Van 2004 tot 2010 was hij voorzitter van het Internationaal Instituut voor Strategische Studies (USAK). Op 15 maart 2011 werd Laçiner op 38-jarige leeftijd benoemd tot rector van de Canakkale Onsekiz Mart University (ÇOMU), wat hem de jongste rector van Turkije maakte. In 2006 ontving hij de prijs “2006 Young Global Leader” en is nog steeds de eerste en enige persoon in Turkije die genomineerd is voor een titel op het gebied van “intellectuelen”. Professor Laçiner is de auteur van 26 boeken in zowel het Turks als het Engels.

 

De poging tot staatsgreep van Turkije

De president van Turkije, Recep Erdogan, heeft een controversiële stijl van leiderschap. Het is een dubieuze vorm van democratie. Bij het aantreden van het presidentschap nam Erdogan de media over, liet hij de aanklacht van de eerder veroordeelde regeringsministers en hun families vallen en was hij betrokken bij een enorm corruptieschandaal. In 2014 beschuldigde hij Fetullah Gülen van het organiseren van een “parallelle staatsstructuur”, wat een daad was van de eliminatie van concurrenten. Zijn acties hebben geleid tot wijdverbreide afkeuring en drang tot verandering. In 2016 gebeurde het onvermijdelijke: er vond een staatsgreep plaats. Via een omroeporganisatie maakte een factie van het leger bekend dat “het de macht had gegrepen om de democratie te beschermen tegen Recep Erdogan”. Ondanks het falen en de snelle verdwijning, suggereren bronnen dat er meer dan 1.400 gewonden en sommigen doden waren. Onder de 7.000 arrestaties bevonden zich onder meer hooggeplaatste soldaten, rechters en leraren. Volgens verschillende bronnen is de staatsgreep niet gelukt omdat deze niet de benodigde steun kreeg van burgers, die de “verandering” moesten doorvoeren. Toen Erdogan de controle over de situatie overnam, gaf hij onmiddellijk de in de VS gevestigde Fethullah Gülen de schuld. De staatsgreep wordt ook grotendeels gezien als een excuus voor de huidige president van Turkije om zijn macht te consolideren. Fethullah Gülen is vrij, maar meer dan 2.000 mensen zitten nog vast.

Waarom zit Sedat Laçiner in de gevangenis?

In 2018 werd Sedat Laçiner veroordeeld tot 9 jaar en 4 maanden gevangenisstraf. Tijdens het proces wilden sommige openbare aanklagers levenslange gevangenisstraf en ontstonden er discussies over het opnieuw invoeren van de doodstraf. In een van de brieven van Laçiner aan zijn familie stelt de voormalige rector: “Na acht maanden is er nog steeds geen enkel juridisch bewijs voor de beschuldiging, namelijk een poging om de Erdogan-regering te verwijderen. De aanklacht aanvaardt zelfs dat ik geen gewelddadige of gewelddadige actie, gedrag of activiteit heb.” Hij stelt ook dat hij geen toegang had tot een advocaat en dat zijn dossier bij hem werd achtergehouden, wat neerkomt op een schending van zijn recht op een eerlijk proces en als zodanig een van zijn fundamentele mensenrechten. De voormalige rector werd ervan beschuldigd deel uit te maken van de “Gülen”-beweging en werd in hechtenis gehouden zonder voldoende bewijs dat zijn aansprakelijkheid aantoonde.
Volgens de familie van Laçiner is hij beschuldigd van terroristische misdrijven in verband met FETÖ – de Fethullah Gülen Terrorist Organisation, de term die de regering gebruikt om naar de Gülen-beweging te verwijzen. FETÖ bestaat uit volgelingen van de gematigde islamitische prediker Fethullah Gülen en zijn broer Vedat, die ook een academicus is, maar geen details heeft gekregen over wat ze zouden hebben gedaan om te worden aangeklaagd. Beiden worden vastgehouden in de Çanakkale E Type Closed Prison (Malley, 2017).
De beschuldigingen omvatten dat de Gülen-beweging een “gewapende terroristische daad” was, maar tot op de dag van vandaag is er geen bewijs om deze beschuldigingen te ondersteunen. Ondanks de opvattingen van Erdogan, neemt de wereld een standpunt in ten gunste van degenen die lijden onder zijn ijzeren vuistregime. Helaas worden er meer dan 2.000 onschuldige mensen willekeurig vastgehouden – een aantal dat illustreert dat de Turkse regering zich niet druk maakt over het vermoeden van onschuld.

 

Original text by Ivan Evstatiev English Version : https://brokenchalk.org/imprisonment-of-the-innocent-prof-laciner/

Edited by Olga Ruiz Pilato

Translated By Annemieke Rixt van der Meer

 

Sources

Malley, B. M. (2017, April 6). Is imprisoned academic a victim of a mass witchhunt? University World News. Retrieved February 22, 2022, from https://www.universityworldnews.com/post.php?story=2016111800050457

TurkeyPurge. (2017, September 25). Turkish professor Sedat Laciner, under pre-trial detention for 26 months, gets 9 years in jail | Turkey Purge. Turkeypurge.Com. Retrieved February 22, 2022, from https://turkeypurge.com/turkish-professor-sedat-laciner-under-pre-trial-detention-for-26-months-gets-9-years-in-jail

www.sabah.com.tr. (2016, July 23). Eski rektör Sedat Laçiner tutuklandı. Sabah. Retrieved February 18, 2022, from https://www.sabah.com.tr/gundem/2016/07/23/eski-rektor-sedat-laciner-tutuklandi